Wielka Sala

-Nie, raczej nie- unoszę wzrok.
Ruda dziewczyna. Ładna. Jest dosc podobna do chłopaka ze Slytherinu i pewnie o niego pyta. Nie wygląda na Ślizgonkę

- Okej, dzięki - odpowiedziałam z uśmiechem i usiadłam obok Nelly. Miałam ochotę wziąć łyżkę i zapolować nią na Azazela.

Czemu oni wszyscy ciągle się uśmiechają? Założę się, że to puchonka. Pewnie jeszcze szlama.

Wychwyciłam nieprzyjazne spojrzenie ślizgonki. Druga Soo czy jeszcze gorzej? Pomyślałam z niezadowoleniem i wzięłam łyk kawy.

W końcu znudzona, stwierdziłam, że lekcji z Dianą już zapewne nie będę miała i będę musiała wrócić do nauki na własną rękę. Akurat wleciała sowa i zrzuciła mi paczkę. Nie spodziewałam się nowości, więc z zaskoczeniem rozpakowałam przesyłkę i zobaczyłam kolejną ze znalezionych przez przyjaciela ksiąg o nekromancji znad Morza Martwego. Zafascynowana wzięłam ją i zaczęłam przeglądać. Dużo nowych, jeszcze ciekawszych rzeczy niż już wiedziałam.

Weszłam do Wielkiej Sali powolnym krokiem trzymając sztywno głowę. Trochę zaczęłam drętwieć juz. Aigoo... Na przyszłość juz wiem ze nie śpi się z głową na twardej księdze. . O mamo... Usiadłam przy stole Ślizgonów i leniwie zabrałam się za jedzenie kurczaka, którego sobie nałożyłam na talerz. Jedną dłoń położyłam na karku, próbując go trochę rozmasowac ale to nic nie dawało bo bolało jeszcze bardziej.

Wszedłem do Wielkiej Sali i przeczesałem włosy palcami, przeciągnąłem się i rozejrzałem. Jakaś dziwnie wyglądająca Koreanka, jakaś wychudzona ślizgonka, oraz siostra i jakaś białogłowa przy niej. Czy to ta Nelly? Mogłaby być siostrą Annabelle, zaśmiałem się w myślach, też zasypia w różnych miejscach. Usiadłem obok Isobel. - Hej kanapko, jak tam? - zapytałem rudą.

Gwałtownie wstałam kiedy usłyszałam głos Azazela, który był taki beztroski i niczym nie przejęty. Szukałam wzrokiem Annabelle, ale po niej ani śladu.
Zakręciło mi się w głowie i nieco poszarzało przed oczami... Standard. Złapałam się stołu i chwilę odczekałam, nic nie mówiąc.

- Nelly? - spojrzałam na nią zmartwiona, zignorowałam tamtego wichajstra, ona była ważniejsza, przysunęłam się. - Wszystko dobrze?

Pociągnęłam za klamkę od drzwi najciszej jak tylko się dało. Weszłam bezszelestnie do pomieszczenia, zamykając za sobą pancerne drzwi, które w ostatnim momencie zaskrzypiały na tyle mocno, by każdy zwrócił na mnie uwagę. Grrrr...

- O, Annabelle! - zawołałem na całą salę. - Chodź do nas - machnąłem ręką do siebie, patrząc na gryfonkę. - Tęskniłem śpiochu!

- Emm, tak. W porządku. - powiedziałam do niej z uśmiechem, gdy tylko potrafiłam coś z siebie wydukać.
Kiedy po sali rozniósł się zgrzyt zawiasów, mój wzrok podążył na drzwi wejściowe. Stanęła w nich Annabelle, która wyglądała na dosyć zaspaną.

Promiennie uśmiechnęłam się w stronę stołu, przy którym siedział mój ukochany, jego siostra i białowłosa. Przeciągnęłam się, rozluźniając wszystkie swoje mięśnie.
- Ja też tęskniłam. - rozczochrałam mu włosy, które ułożyłam w tak zwany artystyczny nieład - Wypraszam to sobie, jaki śpioch. - ziewnęłam na samą myśl o śnie.

- To dobrze, wracam na swoje krzesło - odpowiedziałam jej z zawadiackim uśmiechem i znów usiadłam na jej kolanach. Nagle poczułam obawę, że znów będzie się drażnić z moim libido. Byłam przecież ubrana w to samo co wczoraj. Spojrzałam na wchodzącą siostrę Nelly. - Hej Ann!

- Jaki śpioch? Kogo Ty próbujesz oszukać synek? - zaśmiałem się i delikatnie dźgnąłem ją palcem w bok. - Właśnie ziewałaś - dodałem i objąłem ją, przyciągnąłem do siebie. Zauważyłem co robiła Isobel, jak widać była szczęśliwa, a to uszczęśliwiało również i mnie. Cieszyłem się, że znalazła sobie kogoś.

Usadowiłam wygodniej Isobel na kolanach. Skoro Annabelle nic nie pamięta, to znowu będziemy warczeć na siebie, kiedy okaże się, że jesteśmy siostrami? Postaram się łagodniej podejść do sprawy...

Oparłam swoją głowę o Nelly. Obserwowałam Azazela i Annabelle.

- Za każdym razem jak pomyślę o łóżku... kocyku... śnie... - mówiłam rozmarzonym tonem - Brakowało mi tylko Ciebie. - szepnęłam mu to do ucha, następnie zagłębiając się w zieleń jego oczu.

Uśmiechnąłem się do niej. - Hmmm... Niedługo jest wycieczka, więc od razu mamy wspólny pokój, chyba, że będzie jednodniowa, to już nie.

- Ponoć ma być jednodniowa, tak słyszałam. - westchnęłam ciężko - Szkoda, może moglibyśmy zrobić strajk, aby jednak się przenocować. - spojrzałam porozumiewawczo na Isobel, a następnie na parę obok.

- Tylko zależy, kto byłby opiekunem. Ale fajnie by było... Tak jak w Londynie byłoby idealnie... Byleby nie mieć takiego kaca jak wtedy - westchnęłam i uśmiechnęłam się do Nelly.

- Chętnie bym się czegoś napiła, jakiegoś drineczka, mojito i zapaliła. - popatrzyłam w górę na Azazela - Pierdolę, chce się schlać i tyle. - mówiłam przekonywującym i poważnym tonem.

- Ale wiesz, że nie będę w stanie Cię wtedy zanieść nigdzie? - zaśmiałem się.

- Hmm... Czyli tylko ja nigdy nie piłam? - rozejrzałam się po wszystkich, lekko zawstydzona położyłam ręce na udach Isobel.

Spojrzałam na Nelly jakby była kosmitą. - Nie? Az! Musimy to zmienić! - zwróciłam się do brata.

- Nikt Ci nie każe mnie zanosić, zresztą, po wypiciu paru kieliszków wszystko wydaje się bardziej możliwe niż przed. - zaśmiałam się i wtuliłam się w jego rozbudowane ciało.
Jakaś taka nagła potrzeba posiadania go w objęciach. Może inaczej. Potrzeba jego objęć.

Jezu jak oni mnie denerwują... Wstrętne dzieciaki...-Ya! -krzyknęłam do czwórki nadzwyczaj wesołych Hogwartczyków. -Możecie się trochę przymknąć? ! -wybuchnelam i natychmiast tego pozalowalam. Aish...

- O, racja, Is - powiedziałem do niej i usłyszałem jak ktoś się drze. Ah, ta Koreanka. - Ciebie Twój ding dong boli, że tak wydzierasz japę? Sama mogłabyś się przymknąć! - zawołałem do niej.

-Za moment sama cie przymkne -powiedziałam I rzuciłam w niego pomarańczą. -Jak Boga kocham...

Spojrzałam na Azazela dumnym wzrokiem. On pewnie nie pamięta co jej zrobił i dlaczego...
Odwracanąc uwagę Isobel, przejechałam rękami nieco w górę zatrzymując się w połowie spódniczki.

Zamknęłam oczy nie zauważając spięcia Azazela z Soo. - Nelly... Tu przy wszystkich? - zapytałam z zaskoczeniem.

Złapałam Azazela za rękę, przejeżdżając po jego skórze kciukiem. Moja drobna rączka ledwo co obejmowała jego, ale liczy się gest... prawda? Jego ciało było tak idealnie zbudowane. Szerokie ramiona, umięśniony brzuch, wystające kości policzkowe, cudna żuchwa i ten przenikliwy, zielony kolor jego oczu...

Złapałem w locie pomarańczę i wstałem, z idealnym celem rzuciłem ją w miskę z sałatką, która od mocy uderzenia rozprysła się dookoła, w tym na twarz i ubranie "Pani Ważnej". Za daleko by prysło i na nas. - Coś jeszcze szczekasz do nas? - zawołałem i spojrzałem na nich. - Więc na czym skończyliśmy temat?

-Tak.-powiedziałam zdejmując z twarzy odrobinę sałatki. -Jesteś takim samym dupkiem jak wcześniej. -powiedziałam uśmiechając się i wstając z miejsca. -Niezły cel skarbie.-powiedziałam zabierając księgę i wychodząc z sali.

Next:Sala transmutacji

- Niezły cel skarbie. - prychnęłam pod nosem, przedrzeźniając ślizgonkę.

Dopiero jak przestała ogarnęłam co się stało i czemu to zrobiła, przygryzłam wargę. Znów się zaczynało... Musiałam tylko pilnować teraz Azazela, by nie powtórzył tego co wcześniej, o czym nie pamiętał. - Przypilnujesz go? Wiesz co jej kiedyś zrobił... - szepnęłam do Nelly.

Kiedy wyrwał rękę z mojej, poczułam jaka jestem "silna". Westchnęłam i wlepiłam swój wzrok w koszyk z owocami, następnie biorąc najbardziej czerwone jabłko, powoli się nim delektując.

Objąłem ciepło Annabelle. - Wybacz, musiałem - mruknąłem i wziąłem kawałki ananasa. Zacząłem jeść jedne po drugim po czym mój wzrok poszedł na lasagnę na środku stołu. - Is, czy widzisz to co ja?..

- Słyszałam co nie co na ten temat. Jak JA mam go przypilnować? - zmierzałam w górę po udzie.

- Aaaaaa... Nelly - jęknęłam cicho. - Wiesz, jesteś w Slytherinie, a ja niestety nie... Więc tam zerkaj czasem na niego - odpowiedziałam rumieniąc się z zawstydzenia.

Mimowolnie wtuliłam się do Azazela.
- Chcesz? - uniosłam trzy czwarte jabłka - Ja już nie mogę. - spojrzałam na niego.

- Pewnie - odpowiedziałem i wziąłem je, ugryzłem. - To jak pośredni pocałunek - skomentowałem i ziewnąłem.

- No dobrze, zrobię jak mówisz. Ale nie jęcz już tak! - skarciłam ją z łobuzerskim uśmiechem, masując miejsce na udzie, gdzie zatrzymałam się przed chwilą.

- Wredna jesteś - odpowiedziałam z wyrzutem i zakryłam sobie ręką usta by znów nie jęknąć. Robiło mi się znów przez nią gorąco. - Ale i tak Cię kocham - dodałam i się wtuliłam. Zamknęłam oczy skupiając myśli na swoich doznaniach. Oddychałam szybciej.

- Każdy interpretuje to jak chce. - zaśmiałam się.
Wspięłam się delikatnie i zostawiłam odcisk czerwonej szminki na jego policzku. Niczym nie przejęta skomentowałam moje wczorajsze arcydzieło.
- Ja jednak umiem robić perfekcyjne malinki. - przejechałam po niej kciukiem.