Boisko do quidditcha

Weszła na boisko. Miała ochotę polatać na miotle, ale chciała nadrobić stracony czas z Sakurą.
- Ciekawe czy kiedyś będą tutaj lekcję.

Przyszła zaraz za nią. Usiadła na ławce.
- Lubisz latać, co? - Zaśmiała się. Mi to słabo wychodzi.-Znów się zaśmiała.

-O, chodź nad jezioro. - Powiedziała i poszła przodem.

Kiedy napad śmiechu jej przeszedł wstała z ławki.
-Uhm.. prowadź. - Po chwili poszła za nią.

Weszłam na boisko i zadowolona rozejrzałam się wokół. Chociaż ta przestrzeń była mi znajoma. No, może nie licząc barw na trybunach. Wsiadłam na miotłę i wzbiłam się w powietrze, nabierając prędkości. Kochałam pęd i uczucie wiatru uderzającego w moją skórę.

Zamiast wylądować na boisku poleciałam pod same drzwi wejściowe. Zsiadłam z miotły i ruszyłam do swojego dormitorium. Chwała za moją dobrą orientację w terenie. Dzięki temu już zaczynałam się dość swobodnie poruszać po zamku.

*Następny w dormitorium dziewczyn*

Przyszłam na boisko, tylko po tu by ze łzami w oczach usiąść na trybunach. Byłam zła na Chris, totalnie nie ceniła sobie naszej przyjaźni? Świat to jedno wielkie nieporozumienie, warknęłam w myślach i zajęłam się patrzeniem przed siebie rozmyślając.

Przyszłam na boisko, rozglądając się. Nikogo jeszcze nie było na nim. To może jednak nie tu? Ruszyłam w kierunku środka boiska, nadal się rozglądając. Pewnie wyglądałam jak psychopatka.

Wyszłam na boisko pewnym krokiem, mocno trzymając miotłę w ręku. Ile ja bym dała, żeby jeszcze mieć ubrany strój drużyny Hufflepuffu, albo jeszcze lepiej, drużyny Irlandii. 
Czarownice i Czarodzieje, Christine Stephens, nowa ścigająca drużyny narodowej ...
Mam tyle marzeń i akurat to się nigdy nie spełni.

Przyszłam na boisko i się rozejrzałam. Byłam tutaj póki co pierwszy raz... Przygryzłam wargę i zauważyłam pewną białowłosą. Wolałam jednak nie podchodzić, cóż, mogłam dziękować za to swojej pewności siebie. Usiadłam na trawie i czekałam.

Przyszłam z miotłą w ręce na miejsce i oparłam się o ogrodzenie na trybunach. Zastanawiałam się, czy ta puchonka z wczoraj się pojawi. Jeszcze jak ta białowłosa się pojawi tutaj, to może się spodziewać, że lada chwila oberwie tłuczkiem... Mnie się nie depta po stopach.

Przyszłam na na boisko w normalnym stroju, nie w stroju pielęgniarki. Niosłam ze sobą kilka mioteł, na wypadek gdyby ktoś zapomniał ich wziąć. - Dzień dobry - powiedziałam do uczniów i stanęłam na chwilę, na wypadek, gdyby ktoś miał się spóźnić.

Na boisku zaczęły pojawiać się nowe osoby, w tym Chris. Postawiłam swoją miotle do pionu i oparlam ręce na trzonie a na nich czoło,  zamykając oczy.
-Dzień dobry! -krzyknęłam słysząc głos najprawdopodobniej nauczycielki.

Przyszedłem na miejsce z rękami w kieszeniach z obojętnym wyrazem twarzy. Pod pachą niosłem miotłę i stanąłem obok jakiejś puchonki o brązowych włosach. - Witam, Christine.

- Witam witam - powiedziałam zauważając Vala - Co się stało, że użyłeś mojego pełnego imienia?

- Tak jakoś - wzruszyłem ramionami i przebiegłem wzrokiem po boisku, spojrzałem na miotłę. - Z teorią co do miotły nie mam problemów, ciekawe, czy w praktyce dam radę wykorzystać tą wiedzę.

Przed wejściem na boisko przystanęłam, poprawiłam okulary, wzięłam głęboki oddech, mocniej ścisnęłam miotłę... po czym wmaszerowałam na boisko najpewniej, jak tylko potrafiłam, mając nadzieję, że ta okropna Krukonka z wczoraj ma lekcje, um... gdzieś indziej. "Najlepiej w innej szkole magii", pomyślałam, i natychmiast skarciłam się w duchu za agresywne myślenie. Nagle przypomniało mi się, co czułam przy niej wczoraj, a także dzisiejszej nocy śpiąc z Kate... ale odgoniłam od siebie te myśli szybkim machnięciem głowy.

Boisko było ogromne, przerażała mnie ta wielka, pusta, otwarta przestrzeń. Rozdziawiłam usta i stałam tak z miotłą w ręce, podziwiając widoki. Mam nadzieję, że nie każą mi latać, chyba zsikałabym się ze strachu na myśl o ziemi oddalającej się od moich stóp daleko w dole...

- Latanie nie jest takie trudne, jak się wydaje. Ale sama teoria niewiele ci w tym pomoże - powiedziałam rozglądając się po boisku.

- A więc - zaczęłam podgłaszając różdżką swój głos. Wyszłam na środek boiska i przebiegłam wzrokiem po uczniach. - Zrobię sprawdzian waszych umiejętności co do latania. Na ocenę dostateczną jest pojedyncze okrążenie tych bramek, a raczej ich słupów, dwa metry nad ziemią - przerwałam na chwilę i odchrząknęłam. - Na czwórkę jest oblecenie trzech okręgów. Natomiast na ocenę bardzo dobrą jest oblecenie i tych bramek i tych - wskazałam najpierw na lewą stronę a potem na prawą. - Na ocenę celującą jest oblecenie ich i slalom między słupkami bramek. Zrozumiano? Są jacyś ochotnicy?

Po chwili ocknęłam się i rozejrzałam dookoła.
- Dzień dobry! - krzyknęłam do nauczycielki dygając lekko. Sporo było nowych twarzy, wielu z nich nie znałam... och... och nie... ta z wczoraj tu była... zaczęłam ją ignorować, usilnie unikając jej spojrzenia i starając się pozostać niewzruszona i niezauważona.

-Ja mogę. ..-powiedziałam lekko niepewnie, podnosząc głowę. -Mogę?

- Eeee... - podrapałam się po głowie i zaśmiałam się lekko zakłopotana, rozejrzałam się mając nadzieję, że nie będę pierwsza jeśli nikt się nie zgłosi.

- Pewnie, śmiało - uśmiechnęłam się zachęcająco do gryfonki.

Udawałam, że mnie nie ma, starając się doczekać do końca lekcji i zniknąć w dormitorium BEZ konieczności dosiadania miotły.

- Zgłaszam się - powiedziałam podnosząc rękę, ale ktoś mnie już wyprzedził. No, lepiej dać się wykazać innym, niż cały czas zgarniać pochwały za latanie.

Wbiłam wzrok w Susan, oparłam brodę na ręce wpatrując się w nią, niczym kobra królewska przed człowiekiem. Brakowało mi tylko bujania się na boki. Letycja, czemu Ty nie jesteś w Slytherinie? Zaśmiałam się w myślach.

- Cóż, ja zawsze stawiam na teorię. A teraz będę miał okazję się nawet przyjrzeć - założyłem ręce na wysokości piersi i obserwowałem białowłosą.

-Jakbym zaczęła spadać to nie łapcie... to i tak nic nie da. -zarechotałam po czym wsiadłam na miotłę. To była jedna z niewielu rzeczy w jakich byłam dobra. Wzbiłam się w powietrze i poleciałam na lewą stronę do trzech pętli. Okrazylam każda z nich jednocześnie wykonując slalom. Następnie poleciałam na drugą stronę boiska i tam również wykonałam slalom, kończąc wszystko pętlą w powietrzu i lądując na ziemi. Chociaż raz wróciłam z miotłą hahha.

Kątem oka zauważyłam, że ta-tamta mnie obserwuje. "Będzie dobrze, nie ma cię tu, nie ma cię tu", powtarzałam sobie, odliczając sekundy i minuty do końca lekcji. Skupiłam się na obserwacji białowłosej Gryfonki; to, co wyczyniała, było niesamowite...

- Panna Black, tak? - zapytałam patrząc jak wraca w moją stronę.

Uśmiechnęłam się pod nosem i wciąż wpatrywałam się w nią. Gdyby moje spojrzenie było nożem, byłaby teraz przecięta na pół.

Przytaknęłam głową, zwalniając kroku. Coś zrobiłam. ..
-A...A co? -zapytałam unosząc brew.

- Nic, tylko się upewniam - odpowiedziałam i wpisałam ocenę do swojego notesu. - Christine może teraz? - spojrzałam na nią pytająco.

Dosłownie usłyszałam jak kamień spada mi z serca i ląduje z pluskiem we flakach. Juz myślałam. .
-Okej...

- Świetnie - powiedziałam z uśmiechem i usiadłam okrakiem na miotle. Chris, spokojnie, tym razem masz się nie popisywać. No, może troszeczkę. Wystrzeliłam w górę z prędkością światła, po drodze poprawiając włosy jedną ręką. Zrobiłam slalom wokół obręczy z jednej strony boiska, potem z drugiej. Miałam ochotę na zakończenie wszystkiego zwodem wrońskiego, ale chyba sobie odpuszczę. Spokojnie wylądowałam i ukłoniłam się nisko.

- Świetnie - uśmiechnęłam się i wpisałam kolejną ocenę celującą. Przebiegłam wzroście po liście. - Hmm... Może Sophie Neveu? Zapraszam.

Zatkało mnie teraz. O nie... Raven, gdzie jesteś? Gdzie jesteś? Przełknęłam ślinę i wstałam z miotłą. Usiadłam na niej okrakiem, już teraz serce mi szybko biło. - Spokojnie Sophie... Spokojnie... - mówiłam do siebie powoli, siląc się na spokój. Podobno miałam bardzo szybką miotłę, w wyścigach mogła zmiatać z powierzchni ziemi, tak zachwalał ją ojciec gdy chciał mi czymś wynagrodzić przeprowadzkę. - Dobra, więc powo... - urwałam gdy wystrzeliłam nagle w przód. - AAAAAAAAAA! - wydarłam się rozpędzona i z trudem złapałam się trzonu miotły, próbując odzyskać jakoś panowanie nad nią. Niespecjalnie zrobiłam przypadkowy slalom cudem unikając pocałunku ze słupem i drąc się wniebogłosy. W końcu jakoś wyleciałam na prostą wciąż rozpędzona. - POMOCYYYY! PUTAIN! - krzyknęłam wystraszona i gdy się jakimś sposobem zatrzymałam, poleciałam prosto do przodu na trawą. Upadłam z piskiem i parę razy się przeturlałam po ziemi. - Jak coś... Zapisałam wszystko Raven - powiedziałam z trudem i zamknęłam oczy, mimo bólu starałam się zachować przytomność.

- Na brodę Merlina! - zawołałam łapiąc się za głowę i podbiegłam do niej. Nie widziałam zbytnio złamań, rzuciłam szybko kilka zaklęć by jej jakoś pomóc i z torebki wyjęłam dwa eliksiry, które wlałam do jej ust. - Pij, pomoże Ci.

Piłam niemrawo, z trudem, ale poczułam jak robi mi się już lepiej. Usiadłam, ale było mi słabo, na swoim ciele widziałam już trochę siniaków. Wstałam chwiejnie i usiadłam pod ogrodzeniem.

- Innym razem zaliczysz, tylko Cię będę musiała trochę poduczyć jak się lata. Ktoś jeszcze? Może Susan? - zapytałam i spojrzałam na nią.

Kiedy dziewczyna przywitała się z murawą stałam przez moment jak sparaliżowana. Chciałam do niej podejść ale nauczycielka juz to zrobiła wiec zostałam na miejscu żeby nie przeszkadzać.

Spojrzałam na boki rozpaczliwie. Skąd ona zna moje imię? Ja? Ja? Może jakaś inna Susan? Rozglądając się, napotkałam tylko drapieżne spojrzenie Krukonki i oczy nauczycielki wpatrzone... um... we mnie?
- Ja? Ja mam lecieć? Nie jestem w tym zbyt dobra... - zaśmiałam się nerwowo, starając się brzmieć przekonująco.

- Śmiało, dalej - uśmiechnęłam się zachęcająco. - Chociaż żeby zaliczyć.

- Um... no dobra... - zasiadłam okrakiem na miotle, posłałam nauczycielce uśmiech typu "jestem pewna siebie, dam radę, tylko zobacz", ale wyszło coś jak "udaję się do Valhalli, podziwiajcie mnie". Pogładziłam rączkę swojej miotły i nie zwlekając dłużej ruszyłam nieśmiało do przodu. Gdy tylko moje stopy oderwały się od ziemi, nieco spanikowałam i wydałam z siebie krótki pisk, a chwilę potem jakimś dziwnym sposobem zaczęłam się wznosić coraz wyżej i wyżej... ze strachu nie miałam sił choćby krzyknąć czy pisnąć, więc tylko trzymałam miotłę pobielałymi kostkami i leciałam prosto w niebo. Nagle coś mignęło mi w głowie, jakaś dzika myśl... to jak gra video! Tylko, że nie mam trzech zapasowych żyć... um... niech to, najwyżej zginę, to i tak lepsze, niż dziwne, zawstydzające myśli w mojej głowie na temat płci przeciwnej. Złapałam miotłę pewniej i opuściłam pułap. "To tylko gra wideo, udawaj, że miotła jest joystickiem i wszystko będzie ok", powtarzałam sobie. Przyspieszyłam nieco, nucąc pod nosem "Ryde of The Valkyryes" i przeleciałam przez wszystkie obręcze na pełnej prędkości, po czym zawróciłam i zrobiłam to samo po drugiej stronie, po czym znów zawróciłam i przeleciałam slalonem pomiędzy słupkami. "To tylko gra video, co może mi się stać?", pomyślałam. Cudownie było choć na chwilę zapomnieć o lękach, o tym, że jeśli wlecę w ziemię, to zostanie po mnie krwawa plama ze sterczącymi z niej witkami, o tym, że... "PRZESTAŃ!", nakazałam sobie i obniżyłam pułap do takiego stopnia, że muskałam murawę stopami. Przelawirowałam pomiędzy grupką uczniów upajając się ignorowaniem czyhających niebezpieczeństw, po czym... napotkałam wzrok... tamtej... zawahałam się... straciłam rezon... co ja wyprawiam?! Nucona coraz głośniej melodia Wagnera urwała się w pół tonu...
JEB
Z pełną prędkością wleciałam w Krukonkę, łamiąc miotłę i chyba kilka kości. "Oby jej", dodałam złośliwie, po czym stwierdziłam, że znowu jestem z nią w dziwnej pozycji... och...