Pokój Lykona

Lykon wszedł do siebie, do swojej oazy, twierdzy, ze ślizgonką na rękach i położył ją na łóżku. Sam nie rozumiał czemu to w ogóle dla niej zrobił, poczuł specyficzną potrzebę by to zrobić, a to budziło jego irytację. Zresztą, poirytowany Lykon, to bardzo niefajny Lykon. Przeszedł do kuchni żeby zrobić sobie coś do picia, dla siebie kawę, dla niej zwyczajnie herbatę. Przy okazji włączył muzykę, pierwszą piosenką jaka wyszła ze sprzętu grającego, to była Coming Down z repertuaru 5FDP.

Nie czułam kompletnie nic, byłam nieosiągalna. W moich uszach dalej piszczał charakterystyczny dźwięk, zagłuszający wszystko cokolwiek działo się dookoła mnie. Oczy miałam zamknięte, przepełnione łzami.

Westchnął ciężko i przeszedł zarówno z kawą jak i herbatą do niej. Postawił oba kubki na stole i usiadł obok głowy Nelly, westchnął ciężko i odchylił głowę do tyłu.
- W co ja się kurwa wplątałem - mruknął i patrzył z rezygnacją w sufit.

Poczułam ugniatające się podłoże obok mnie. Odwróciłam się tak by zamknięte oczy skierowane były prosto w sufit. To jedna z pozycji, w której nie odczuwałam jakiegokolwiek dyskomfortu. Z powodu ruchu, z oczu polały się łzy, które nagromadziły się podczas tortur.

Podobno kobiece łzy swoim zapachem potrafiły zmiękczyć, wzbudzić empatię. Poza tym sam widok potrafił trochę zmiękczyć jego serce. Lykon westchnął ponownie i spojrzał na Nelly.
- Przepraszam - mruknął, ku własnemu zaskoczeniu, że za cokolwiek przeprasza i pogłaskał ją krótko po głowie.

Wszystkie zmysły powoli wracały do normalności, a czyjś dotyk pobudził mnie lekko. Otworzyłam powoli oczy, mrugając szybko przed dochodzącym do mnie światłem. Pierwsze co zobaczyłam to jego, w pełnej okazałości. Kaszlnęłam niekontrolowanie, czując przeszywający ból w klatce piersiowej. Gdybym tylko miała choć trochę siły... nie leżałabym tu teraz. Boję się go.
Spojrzałam prosto w jego oczy, chcąc odgadnąć jakiekolwiek uczucia.

Odwzajemnił spojrzenie, możliwe, że było widać w jego oczach po części ból, jakby przemawiało człowieczeństwo z jego wnętrza. Odwrócił wzrok po paru sekundach, zabrał do tej pory troskliwie głaszczącą rękę. Przysunął herbatę Nelly i sam wstał ze swoim kubkiem, podszedł do okna i wpatrzył się w widok za nim, popijając sobie spokojnie kawę.

Uniosłam się ledwo, spuszczając nogi na ziemię, które uderzyły o posadzkę niewładnie. Pomasowałam swoją skroń, dostając nieprzyjemnych dreszczy. Jeżeli to był jego jakiś plan... jestem wymęczona, jeżeli teraz mnie zaatakuje, będzie chciał powtórzyć swoje działania z piwnic podziemi... już po mnie. Otworzyłam szerzej oczy, biorąc do trzęsących się rąk kubek z ciepłą herbatą. Obróciłam go w dłoniach, upijając spory łyk. Po moim organiźmie przeszła gorąca fala, która spowodowała kolejne dreszcze. Byłam wpatrzona w ścianę na przeciwko, czekałam na coś. Coś mnie tu trzymało i to nie był nauczyciel.

Spojrzał krótko na Nelly, oceniając jej aktualny stan. Co miał zrobić z tą nieszczęsną istotą? Dlatego stał właśnie z dwa metry od białowłosej i patrzył przez okno, szukając jakiegoś rozwiązania, jakiego wyjścia z tej sytuacji.
- Liczę, że nie pogorszysz swojej sytuacji i nikomu nie powiesz tego, co zaszło - odwrócił się i starał zachować kamienny wyraz twarzy, przybrać maskę. Gubił się w tym co czuł, co jedynie czyniło go jeszcze bardziej nieprzewidywalnym.
- Nie rób sobie nadziei, że Ilaria czy James mnie powstrzymają, jeśli mnie wydasz. Poza tym, Isobel może się kiedyś obudzić w skrzyni z czosnkiem, jak myślisz, jak się poczuje? - uniósł pytająco brew. Czuł też frustrację, spowodowaną brakiem satysfakcji z tej groźby, perspektywy jak mogłoby to zdenerwować de Violine. O ile coś trzymało tutaj Nelly, to Lykona coś stąd chciało wypłoszyć, usiłował to stłumić. Odwrócił się znów w stronę okna i utkwił swój wzrok w jednej z wież Hogwartu.

Milczałam. Nie mogłam wydusić z siebie jakiegokolwiek słowa. Czułam się tutaj zbędna, kompletnie bezużyteczna. Po tym wszystkim potrafił nadal wbijać gwoździe i sprawiać mi ból, tym razem słowny.
Chociaż kiedy głaskał mnie po głowie i wypowiedział pewne magiczne słowo, którym nie było Crucio... Co go do tego skłoniło? Sam był zaskoczony swoją postawą.
Odwróciłam się w jego stronę, upijając kolejny łyk herbaty. Moje spojrzenie odzwierciedlało perfekcyjnie mój stan, szare oczy przepełnione były bólem fizycznym i psychicznym.

W końcu się odwrócił do białowłosej i zacisnął zęby. Nie mógł tego zrobić w inny sposób? No oczywiście że mógł. Zaskoczony był też uczuciem bólu, gdy widział oczy de Violine, bólu psychicznego, jak wtedy gdy widział swój płonący dom. Przewrócił oczami, "przepraszam" które miał na końcu języka, ściągnął głęboko do swoich jelit. Może Nelly je dostanie kiedy się od niej odwróci i się wypnie, takie było największe prawdopodobieństwo. Dobra, nie było tego. Podszedł do niej powoli, w głowie dobierając dobre słowa i utkwił swój wzrok w jej oczach.
- Dobra, nie zrobię jej tego. Może i jesteś deską, ale rozumną, nie mylę się? Na spokojnie raczej się dogadamy - usiadł z metr od niej i położył filiżankę z kawą na stoliku. Znów myślał nad dobrymi słowami, po czym spojrzał na Nelly i tak przez chwilę milczał.
- Po prostu nie mów nikomu tego co zaszło, a unikniemy niemiłych konsekwencji tego, co się stało. Pasuje?

Westchnęłam ciężko, swoje spojrzenie kierując na kubek z herbatą. Nie byłam w stanie mu już nawet 'odszczekać', choć tyle nieprzyjemnych słów cisnęło mi się do ust. Przegryzłam wargę, głęboko zastanawiając się nad swoimi pierwszymi słowami od całego nieprzyjemnego zajścia.
- Nie mam innego wyboru. - stwierdziłam ze straszną chrypką.
Uniosłam swój wzrok, starając się ponownie spojrzeć mu w oczy. Było to trudniejsze niż myślałam.

- Dobrze, że się dogadaliśmy - pogłaskał ją krótko po włosach. - A jak się czujesz, lepiej już? - spytał i urwał gwałtownie. Co on się nią martwi? Co pyta o to jak ona się czuje? Zaklął w myślach szpetnie i spojrzał gdzieś indziej, jakby uciekając wzrokiem, choć nie do końca tak to wyglądało. Zabrał gwałtownie rękę i przewrócił oczami.
- Na tyle dobrze, żeby stąd już wyjść?

- Tak, to zdecydowanie idealna pora, żeby stąd już wyjść. - wstałam szybko i bez jakiegokolwiek namysłu ruszyłam w stronę drzwi.
Wyszłabym stąd czym prędzej gdyby nie to, że świat przed moimi oczami zaczął wirować. Mrok wstąpił przed moje spojrzenie, a ja szybko znalazłam się obok drzwi, opierając się o ich framugę.
Nie teraz, nie w tej chwili.
Poczułam jak moje nogi się uginają, choć starałam trzymać pion, nie dając nic po sobie poznać.

- Nosz cholera jasna, jedno zwykłe zaklęcie, a ty wyjść nie potrafisz? - przewrócił oczami i podszedł szybko do Nelly. Owszem, był zdenerwowany, ale spokojnie. Wziął ją jedynie na ręce i przeniósł na łóżko w sypialni.
- Leż tu i się nie ruszaj, wyjdziesz dopiero jak się lepiej poczujesz - mruknął i oparł się o ścianę ze splecionymi rękami na wysokości piersi.

- Zaraz by mi przeszło. - przewróciłam oczami - Po co to wszystko? Czemu po prostu nie wywalisz mnie za drzwi? - uniosłam się, patrząc na niego z zażenowaniem.

- Nie interesuj się - odpowiedział siląc się na chłód. Nie patrzył na nią, jego wzrok utrzymywał się na gitarze elektrycznej w kącie pokoju. Sam zresztą nawet nie wiedział co jej odpowiedzieć, nie potrafił zebrać myśli odnośnie tej sytuacji. Było to po prostu coś nowego dla niego.
- Głodna?

- Nie jestem głodna. Zaraz i tak wychodzę. - usiadłam na łóżku, planując sobie czas zaraz jak stad wyjdę.
Ten człowiek był tak niesamowicie toksyczny. Przebywanie z nim w jednym pomieszczeniu, budziło we mnie niepokój. Choć mimo wszystko byłam ciekawa jego osoby i tego nieodgadnionego charakteru.
Westchnęłam ciężko, wpatrując się w niego.

- Tylko żeby tym razem ci się udało, a nie żebym znowu musiał cię brać na ręce jak małe dziecko i przenosić tutaj. Wyglądam ci na opiekunkę? No właśnie - odpowiedział i wyszedł z pokoju. Zajął miejsce na kanapie i wziął do ręki książkę, zaczął czytać, specjalnie by odwrócić myśli od białowłosej. Nie potrafił się przyznać sam przed sobą, że nieco mu przeszkadzało że chciała stąd wyjść, ukrywał to, zamiatał pod dywan.

- Nikt Ci do cholery nie kazał tego robić. - syknęłam przez zęby, kiedy wyszedł z sypialni.
Gdybym chciała mu dogodzić, musiałabym chyba popełnić samobójstwo na jego oczach, najlepiej jakbym była jeszcze naga i zakajdankowana. Przeszły mnie dreszcze na samą myśl o tym.
Wstałam powoli z łóżka, opierając się o ścianę. Przeczekałam chwilę, czekając aż wszystko się we mnie uspokoi.
Najchętniej po prostu wyszłabym stąd bez słowa. Zrobiłabym mu przysługę jak i sobie samej.

Lykon dalej czytał sobie książkę, oblizywał co jakiś czas palce, by łatwiej przekręcać stronę na stronę. Usiłował zachować spokój, skupić swoje myśli gdzieś indziej po prostu. Po części mu się to udawało.

Wzięłam się na odwagę i pewnym siebie krokiem wyszłam z sypialni. Zmierzyłam obojętnym wzrokiem Lykona, który jak gdyby nigdy nic czytał książkę.
- Mimo wszystko, dziękuję. - nie patrzyłam w jego stronę, zmierzając powolnym krokiem w stronę drzwi.

- Nie masz za c... - urwał, ogarniając że przecież normalnie jej odpowiada, nie tak jak miał to w zwyczaju. Miał wrażenie, że mięknie przez nią, że topnieje. Założył książkę, zamknął ją i spojrzał na Nelly.
- Po prostu wyjdź i nie pierdol - mruknął wracając do czytania.

Cofnęłam się. Coś mnie zmusiło do tego. Jakaś siła, którą nie byłam w stanie powstrzymać. Usiadłam blisko niego, według mnie, trochę za blisko.
- Mogę wiedzieć przynajmniej jak się nazywasz? - swój wzrok zatrzymałam na swoich splecionych dłoniach.

- James Bond - odpowiedział nie podnosząc wzroku znad książki, teraz to właściwie udawał, że ją czyta. No bo jak tu miał się skupić na swojej lekturze? W końcu jednak założył książkę, zamknął ją i spojrzał na Nelly.
- Przeze mnie twoja eks będzie wampirzycą, kilka razy pragnęłaś mojej śmierci, masz ochotę stąd wyjść jak najszybciej, a w końcu tu zostajesz. Czego chcesz i czemu jeszcze tu jesteś w ogóle?

- Chcę wiedzieć jak się nazywasz. Muszę kogoś w końcu jako pierwszego wpisać do mojego Death Note. - uśmiechnęłam się sarkastycznie, łapiąc z nim kontakt wzrokowy - Torturowałeś mnie na różne sposoby, a i tak jakoś się tu znalazłam. Z ciepłą herbatą i dość troskliwym dotykiem. - modliłam się by tym 'troskliwym dotykiem' nie okazała się jego rozpędzona dłoń, trafiająca w mój policzek.

- Ale ja ci już powiedziałem jak się nazywam - odparł brnąc dalej w to małe oszustwo, zignorował zarówno Death Note'a jak i jej sarkastyczny uśmiech. Uśmiechnął się bezczelnie słuchając jej, ale zszedł mu jednak z twarzy gdy usłyszał końcówkę. Stało się, jego ręka wyrwała do przodu, ale zatrzymał ją w połowie drogi.
- Wyjdź zanim będziesz musiała sobie dopisać kilka pozycji do tej listy sposobów.

Patrzyłam z osłupieniem na jego rękę. Stało się tak jak mówiłam. Jest tak przewidywalny...
- Może tym razem to będzie czuły uścisk i śniadanie do łóżka? - ugryzłam się w język - Nie ważne. - spojrzałam mu w oczy, cholernie pragnąc odkryć co on czuje.

- Co najwyżej czułe uduszenie mogę ci zagwarantować, a na śniadanie jako zabezpieczenie, mogę ci dać coś przyprawionego cykutą lub końską dawką arszeniku - odpowiedział jadowicie i wskazał drzwi.
- Wyjdź póki ci życie miłe, już.

- Już tu nie wrócę. - dodałam, wstając gwałtownie.
Odeszłam już kompletnie bez słowa. Nie miałam siły już do tego człowieka, brakowało mi już chęci by starać się dla niego. Jeżeli kiedykolwiek starałam się to robić.
Wyszłam, zostawiajac go w pewnym spokoju.
Chociaż, zawahałam się, oparłam się lekko plecami o ścianę obok drzwi, patrząc na swoje dłonie.
Myślałam o czymś dla mnie nieosiągalnym.
Uczucia, które były dla niego czymś nieznanym.
Jego uczucia, które dla mnie były czymś niezwykłym.

- Dobra decyzja - pochwalił Nelly zanim wyszła. Czuł złość na siebie, za to że nie zapanował nad sobą. Patrzył na zamykające się drzwi w zadumie. Czyżby człowieczeństwo Lykona znów dawało jakieś objawy? W każdym bądź razie, wyjrzał za drzwi żeby się upewnić, że sobie poszła.
- No ty chyba sobie żartujesz - przewrócił oczami na widok de Violine.

- Sprawdziłeś czy poszłam dlatego, że naprawdę mnie tu nie chcesz czy z jakiegoś innego powodu? - skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej, patrząc na niego z jakąś nutką nadziei.
Nie wydawało mi się jednak, żeby aż tak bardzo chciał się mnie pozbyć.
A może jednak?
Cholera, nienawidzę go za te nieodgadnione oczy, na które ponownie zwróciłam uwagę.

- Sprawdziłem by... - zawiesił się na chwilę, już miał powiedzieć coś zdecydowanie niemiłego i niefajnego, ale splótł ręce na wysokości piersi i wbił wzrok w Nelly. Co ona miała takiego w sobie, że nie siedziała właśnie nago na środku jego pokoju pod wpływem imperiusa i nie robiła wszystkiego co każe? Bynajmniej nie dlatego, że lubił łamać ludzi i był sadystą.
- Nie interesuj się - dodał dość chłodno. - Czemu wciąż tu jesteś i nie poszłaś do swojego dormitorium jak każdy normalny by zrobił na twoim miejscu?

- Nie interesuj się. - odpowiedziałam dokładnie jak on.
Uśmiechnęłam się do niego, szczerze i przede wszystkim nie sarkastycznie. Aż dziwnie się poczułam, robiąc to w takim momencie.
Czemu jeszcze mnie nie skrzywdził... fizycznie? Miałam nadzieję, że w końcu jego człowieczeństwo weźmie nad nim górę.
Ale jakby logicznie myśląc, nic by się takiego nie wydarzyło.
Jest zbyt silny by spuścić z wodzy uczucia.
A ja wiedziałam, że one gdzieś tam są. Daleko i po za moim zasięgiem.

Uduszę, normalnie uduszę, rozczłonkuję, zmielę i spalę... ~ pomyślał Lykon, przewracając oczami. Zastanawiał się czemu jej jeszcze nic nie zrobił. W końcu, co go do cholery hamowało? Nieco go zaskoczył uśmiech od białowłosej, tym razem nie mający w sobie nic negatywnego, a wręcz przeciwnie. Założył znów ręce i spojrzał z politowaniem na Nelly. Nie interesuj się, tak? Zatem okej.
- Więc będziesz tak tutaj stać i stać dopóki ci się nie znudzi - stwierdził, nie zapytał, no bo w końcu użyła jego własnego tekstu wcześniej. Jak sobie życzysz. O ile on był zagadką dla de Violine, to teraz ona sama była dla niego enigmą. Jak mogła tak się uśmiechać po tym wszystkim i jeszcze nie uciec od niego ani razu?

- Albo będę stać tu... albo tam... - rozerzałam się po korytarzu z narastającym uśmiechem.
Nie rozumiałam samej siebie, dlaczego z nim jeszcze dysktuję zamiast odejść i zostawić tego napastnika w świętym spokoju. Dlaczego coś mnie do niego ciągnęło? Chęć wydobycia z niego człowieczeństwa? Spojrzenia prosto w jego oczy, które zdradzają najwięcej?
Zrobiłam niekontrolowanie krok w jego stronę, nie gubiąc przy tym kontaktu wzrokowego.
Moje oczy wręcz krzyczały, pragnęły spojrzeć gdzieś głęboko...
Czułam się jakbym nie miała kontroli nad własnym ciałem - wyciągnęłam w jego stronę rękę, kładąc ją tam, gdzie powinno znajdować się serce. Czułam chłód, prawdziwy chłód, który wydobywał się z tego miejsca. Możliwe jest to, aby nigdy tego nie odczuł?

- Naprawdę ciekawe zajęcie - skomentował tylko. Uniósł brwi widząc jak robi krok w jego stronę, jak kładzie dłoń na jego sercu. Miał nieodgadniony wyraz twarzy, jakby usiłował cały czas przybrać maskę. Dziwnie się czuł, może nie biło już aż tak od niego chłodem, ale był też tak trochę zdezorientowany. Jego oczy mogły częściowo zdradzać dezorientację, uczucie jakby stąpał po cienkim lodzie. Jego kamienny pancerz dookoła, pod którym było człowieczeństwo Lykona, powoli się rozpadał. Też miał wrażenie, że Nelly w jego oczach, czy tego chciał czy nie, była inna niż reszta.

- Umiem kochać i wybaczać. - szepnęłam zbyt cicho, by zrozumiał moje słowa - Więc wybaczyłam Ci. - dodałam tym samym tonem głosu - Ale czy Cię to obchodzi?
Wzrokiem wpatrywałam się w rękę, jakbym chciała na żywca wyciągnąć z niego serce, spojrzeć w nie i zobaczyć w czym tkwi ten problem.
Chłodną dłoń przesunęłam subtelnie z klatki piersiowej, przechodząc przez szyję, trafiając na policzek. Zerknęłam w jego tym razem zdezorientowane oczy, był tak samo zaskoczony jak ja.

- Miłość i przebaczenie to słabość, zrobi cię tylko jeszcze bardziej słabą i kruchą. Normalna osoba na twoim miejscu by uciekała i nie chciała mieć ze mną nic więcej do czynienia, a przez to teraz wystawiasz się tylko na kolejne rany, uderzenia, po których już możesz się nie pozbierać. Tylko głupcy wierzą w to - odparł, mimo że już nie takim zimnym głosem jak zwykle. Chwilę dał jej potrzymać dłoń na swoim policzku, potem pojawił się ból w jego oczach, gdy przypomniał sobie parę wydarzeń. Strzepnął rękę Nelly z twarzy i poszedł w milczeniu do kuchni, zaciskając zęby.

Ruszyłam za nim mimo wszystko, nie mogłam go zostawić w tym momencie.
Nie mogłam albo nie chciałam.
- Skoro kocham i wybaczam... - spojrzałam na niego z bezpiecznej odległości - To dlaczego nadal tu jestem? Dlaczego tak szybko pozbierałam się po tym co zaszło w lesie? - uniosłam lekko głos, by podkreślić jak wszystko to jest dla mnie ważne - Nie jestem słaba, krucha również nie. - spojrzałam na swoją bladą dłoń, która chwilę temu dotykała jego skóry - Chcesz zadać mi kolejne rany i uderzenia, to proszę. - przełknęłam ślinę - Zrób to teraz, ale podczas tego patrz mi w oczy.
Co ja właśnie powiedziałam. Sama wystawiam się na ból...

Przewrócił oczami ciężko i położył ręce na blacie, zaklął pod nosem, myśląc że zaraz zrobi coś, czego sam by nie mógł przewidzieć. Wysłuchał tego co mówiła i jeszcze większej pewności co do tego nabierał, jednak tak się nie stało, zamiast tego nadeszło coś innego. Odwrócił się gwałtownie w stronę de Violine.
- Uważasz, że to dzięki temu jesteś tak wytrzymała, żeby tu stać i pierdolić głupoty? - spytał zimnym, pełnym rezerwy głosem. Starał się w miarę hamować i panować nad sobą.
- Mylisz się, po prostu głupota nie boli.

- Nie uważam, że dzięki temu. - znowu zeszliśmy na wojenny tor - Powiedziałam, że mimo tego nie jestem słaba. - syknęłam.
Czy mój dotyk sprawił, że znowu zaczęliśmy przysłowiowo skakać sobie do gardeł? Byłam zawiedziona, znowu nie miałam pojęcia co się dzieje.

- Będziesz słaba tak długo, jak będziesz w to wierzyć - odparł przekręcając pod wpływem chwili, impulsu, głowę w stronę jednego z obrazów na ścianie. Był pewna rudowłosa, uśmiechnięta kobieta ściskająca na oko czternastoletnią dziewczynę. Po tym gwałtownie odwrócił wzrok i zajął się robieniem kolejnej kawy. Niezdrowo, ale stres i nerwy zżerały go do środka. A zwłaszcza widok czarnej wstążki w prawym górnym rogu obrazu, na który zaledwie chwilę temu patrzył.
- Po cholerę znów tu przyszłaś?

- Przestań. - podeszłam do niego, zauważając każdy szczegół sytuacji z przed chwili.
Wiedziałam już wszystko. A raczej, tak mi się wydawało.
Dlaczego nie wiedziałam jak kojąco na niego wpłynąć.
- Proszę przestań. - dotknęłam jego napiętych pleców, delikatnie gładząc.
To nie pomoże, nie dam rady.
- Co to za obraz? - zaczęłam melodyjnym głosem.