Pokój Wspólny

- Witajcie – rzuciłam, po raz pierwszy dziś uśmiechając się radośnie. Przy „swoich” nie musiałam udawać bezwzględnej suki. W końcu musieli mnie traktować jak kogoś, do kogo zawsze można przyjść i pogadać. – Oczywiście doskonale zdajecie sobie sprawę z tego, że po ciszy nocnej każdy jest w swoim pokoju, a przynajmniej nie uprawia seksu bez zabezpieczeń, jasne? – zapytałam, siląc się na coś, co pomogłoby rozluźnić atmosferę. Pierwszaki od razu odetchnęły z ulgą, że nie jestem aż taka straszna, za jaką początkowo mogli mnie uważać.

- Cóż, niby nie, ale patrząc na to, że w dormitorium męskim nie ma tłoków… cóż, kto was tam wie. Hormony w tym wieku są bardzo zdradliwe. Pamiętajcie jednak, że musimy uchodzić za takich, których one nie dotyczą. Ślizgoni muszą być wyniośli i najlepsi, a wy macie się postarać, żeby dalej utrzymywać ten wizerunek, jasne? Wszystkie sekrety zostają między Ślizgonami i nie wychodzą poza nasz teren. Nawet, jeśli się nienawidzicie, to poza sypialniami macie udawać najlepszych przyjaciół. W końcu nic dziwnego, że porównują nas do węży.
Uśmiechnęłam się i usiadłam na jednym z foteli, dając znać całej reszcie, aby również znalazła gdzieś swoje miejsce.
- Macie jakieś pytania albo problemy?

Uśmiechnęłam się szeroko, patrząc na dziewczynę, która próbowała udawać, że była tu od początku. Gdyby nie to, że byłam tak czujna, pewnie bym nawet tego nie wyłapała. Dobra Ślizgonka. Nie skomentowałam więc jej postępowania – bardziej bowiem na usta cisnęły mi się słowa pochwały niż reprymendy. No i może kilka podpowiedzi „na następy raz”…
- Czy macie jeszcze jakieś pytania albo problemy? – powtórzyłam po raz kolejny, przebiegając wzrokiem po twarzach wszystkich tu zebranych.

Westchnęłam.
- Skoro nikt nie ma pytań i każdy jest taki bezproblemowy, to idę do siebie. Moje łózko potrzebuję mnie najwidoczniej bardziej niż wasza gromadka. Pomyślcie jednak nad tym pytaniem. Jutro zadam je po raz kolejny. Tym razem oczekuję jednak odpowiedzi. Wyśpijcie się. W końcu jutro zaczynacie zielarstwem z panią Harrison...

Następny post w pokoju Diany Blake

Weszłam do pokoju wspólnego Ślizgonów, chcąc sprawdzić, czy znajdują się tu wszyscy ci, których nie widziałam w innych częściach szkoły. Moim oczom ukazał się jednak widok prawie nagiego Azazela, który nic sobie z tego nie robił i grał na gitarze.
- Czy mogę wiedzieć, co ty tu właściwie robisz? Mógłbyś chociaż iść do swojej sypialni. Jestem pewna, że Ślizgonki będą szczęśliwe, że ten widok został im oszczędzony.

- Ty jesteś tym nowym, ta? Także... nic dziwnego, że nie wiesz, że jestem opiekunką waszego domu, a także nauczycielką eliksirów. Więc zmykaj do swojej sypialni, zanim wsadzę ci różdżkę w jakieś nieodpowiednie miejsce na ciele i wypowiem kilka złych zaklęć.
Kurczę. Nie spodziewałam się, że Azazel przyjedzie tak szybko - znałam jego kartotekę i wiedziałam, że spóźnił się z powodów rodzinnych, ale Dyrektorka nie mówiła mi, że jest już na miejscu. Zanotowałam w pamięci, żeby ponarzekać jej o tym przy naszej następnej rozmowie.
- Panna Kwon? Nie miałaś iść przypadkiem do pielęgniarki? Najlepiej bardzo szybko, zanim zabrudzisz krwią pół szkoły? Chyba wyraziłam się jasno, kiedy ostatnio się widziałyśmy.

- Oczywiście, że jest na to sposób. Wydaje mi się jednak, że powinnyśmy pogadać o tym później. Wolałabym, żebyś szła jednak do pielęgniarki teraz. Wilkołaki i wampiry wychodzą dziś ze szczególnym apetytem. Nawet Hogwart nie jest bezpieczny. Lepiej nie mieć nieopatrzonych ran. Jeśli będziesz chciała do kogoś kiedykolwiek zadzwonić, to w tym momencie biegniesz tam, gdzie ja cię chcę widzieć. Rozumiemy się? Co do pana, panie Tokisaki, proszę udać się do swojego dormitorium. Dam panu kilka chwil, później będziemy musieli porozmawiać, korzystając z tego, że nie ma tu żadnych pana towarzyszy.

- Tak, ale jest pełnia. Masz więc wybór - idziesz do swojej sypialni, albo idziesz do skrzydła medycznego. Jeśli jeszcze coś powiesz, to upewnię się, że będziesz miała sporo dodatkowych zajęć z eliksirów oraz, że nie będziesz mogła jechać na żadną wycieczkę w tym semestrze. Chciałaś jeszcze coś dodać, czy w końcu zaczniesz spełniać polecenia?

Przewróciłam oczami.
- Eh, te głupiutkie Ślizgonki, które zawsze próbują mieć własne zdanie, ale jeszcze nikt nie respektuje ich opinii - rzuciłam na tyle głośno, że wiedziałam, że dziewczyna mnie usłyszy. Mimo wszystko... lubiłam swój dom. Ludzie w nim byli dziwni, ale zawsze najlepsi.