Korytarz dziedzińca Wieży Zegarowej

— Wróciiiiłaaaam!— krzyknęłam unoszac ręce gdy szlam przez pusty korytarz na dziedzińcu. Odpowiedziała mi cisza... Chociaz nie. Nawet ona mi nie odpowiedziała.
Opuściłam rece krzywiąc się lekko. Wracam do szkoły a nikt nawet fajerwerki nie rzucił... Nie wspominając juz o jakimś szampanie.
— Wróciłam a nikogo to nie interere...

Jakimś dziwnym trafem znalazłem się w tym korytarzu. Nie wiedziałem co to za miejsce, ale wyglądało spokojnie, dlatego tez postanowiłem tu zostać. Usiadłem na murku i oparłem głowę o jedną z kolumn, wpatrując się w dziedziniec. Przez swoje zamyślenie, nie zauważyłem dziewczyny, która tak jak ja znajdowała się w tym miejscu

Ha! Krzyknęłam sobie wewnętrznie widzac chłopaka mniej wiecej pośrodku korytarza.
Podeszłam blizej niego i usiadlam okrakiem po drugiej stronie kolumny o ktora opierał głowę.
Dobrze ze założyłam dzisiaj spodnie. Siedzenie na murowanym parapecie w spódniczce mogłoby byc nie tyle niekomfortowe co bolesne.
— Cześć.— powiedziałam wychylając się lekko zza kolumny.— Nie znamy się, ale uciesz się na moj widok...

Słysząc głos dziewczyny, lekko drgnąłem. Odwróciłem się w stronę, z której dobiegał głos, a tam ujrzałem brunetkę o ciemnych oczach, która prawdę mówiąc była bardzo ładna
-Hej - odpowiedziałem - Skoro się nie znamy, to trzeba to nadrobić - wstałem i obszedłem kolumnę , na której niedawno trzymałem głowę. Zająłem miejsce obok dziewczyny i uśmiechnąłem się do niej - Jestem Noah - przedstawiłem się podając jej swoją dłoń.

Uśmiechnelam się szczerze na jego słowa.
Obserwowałam go gdy podniosl się a następnie usiadł obok mnie. To znaczy przede mna... Nieważne. Zmieniłam pozycje, siadając tak by obie nogi mieć na zewnatrz czyli odwrotnie niz on.
— Jestem Alexia, ale w sumie nikt tak do mnie nie mowi... Oprócz.. Ee.. Jestem Lexy. — zasmialam się przyjmując jego dlon i ściskając ja lekko.
— To jak bedzie z ta radością Noah?— uśmiechnelam się lekko przygryzajac jezyk zębami.

Zaśmiałem się na jej słowa. Widać, ze byłą to pewna siebie i optymistyczna dziewczyna.
- A kto do ciebie mówi Alexia - spytałem zaciekawiony - Wolisz kameralną impreze z szampanem czy wspaniałę przyjęcie? - zapytałem śmiejac się

— Bracia.. I rodzice. Ale tylko wtedy kiedy przypomną sobie ze maja córkę. — zaśmiałam się.
Na jego kolejne słowa udawałam ze się zastanawiam.
— Wystarczy butelka wina i gwieździste niebo. O... I pianki. Lubie pianki. Vivi tez. To moj kot. A raczej kocica. Sama mnie znalazła jak byłam na Pokątnej... Czy ja nie mowie za duzo? Chyba tak co? Ale pewnie i tak mi tego nie powiesz z grzeczności...

- Źle trafiłaś Lexy - powiedziałem patrząc jej w oczy - Nie należę do grzecznych chłopców - dodałem i uśmiechnąłem się do niej - Ale tak, za dużo gadasz, połowy informacji nie zapamiętałem, ale pianki da się załatwić - mruknąłem i puściłem jej oczko - A co do rozgwieżdżonego nieba, to za godzinę, właśnie takie będzie - mówiąc to popatrzyłem na niebo - Może nawet mniej - uśmiechąłem się

Mrugnelam gdy zorientowałam się że patrzy mi w oczy. Nie tak z bliska kolego... Zawsze mam wrazenie jakby ktos przyłapał mnie na kłamstwie... Ktorego w zasadzie nie ma.
Parsknelam śmiechem. Czy się obraziłam? Eee nie? Chociaz raz ktos szczery a nie "Lexy mas kotecka omg pokażesz w dormitorium i przy okazji dasz mi dupy *mrug mrug*". Nareszcie ktos normalny. Chyba.
Powedrowalam za jego spojrzeniem, patrzac w niebo.
— W nocy ten dziedziniec wyglada genialnie.. ale i strasznie. Przez księżyc jest bardzo duzo cieni i nigdy nie wiesz czy to cień kolumny czy mordercy...

Myślałem, ze przez moja uwagę odejdzie, albo się chociaż obrazi. Ale ona pozostała niewzruszona i nadal ze mną gadała, co mnie miło zaskoczyło. Byłem bardzo zaciekawiony z jakiego jest domu, ale na razie postanowiłem nie pytać, nie każdy, tak ja ja trafił do tego domu, do którego chciał. Gdy wspomniała o dziedzińcu, lekko zaśmiałem się na jej ostatnie słowa. Widać, ze ma bujną wyobraźnię.
- Długo jesteś w Hogwarcie? - zapytałem, gdy skończyła mówić - Widać, że trochę znasz tą szkołę - dodałem

— Eee... Od roku. To znaczy przyjechałam tu rok temu. Ale musiałam wrócić na troche do domu o wróciłam po ponad dwoch miesiącach. — odpowiedziałam kierując spojrzenie na chłopaka.
— Znam troche szkole bo jak nie masz z kim porozmawiać ani z kim spędzać czas to zwiedzanie zamku staje się twoja najwieksza rozrywka. — powiedziałam kiwając głowa.
— A ty? Nie jestem pewna ale chyba nie widziałam cie wcześniej. Czy widziałam?

- Może o mnie śniłaś? - zaśmiałem się - Ale raczej się nie spotkaliśmy, przynajmniej nie w Hogwarcie - dodałem - Dopiero dziś tu przyjechałem i przydzielili mnie do Slytherinu - uśmiechnąłem się na wspomnienie tiary, która po krótkim namyśle, krzyknęła nazwę mojego domu - I nie wiem czy zwiedzanie Hogwartu, można zaliczyć do rozrywki, przelecenie go na miotle, może i owszem - powiedziawszy to, od razu wybuchnąłem śmiechem, gdy zdałem sobie sprawę z dwuznaczności tego zdania

— Ah... Pewnie sobie ciebie wymarzyłam i oto się pojawiłeś..— westchnęłam teatralnie i posłałam mu usmiech.
Slyszac w jakim jest domu, mina mi lekko zrzedla ale starałam się tego nie okazywać za wszelka cenę.
Nie miałam nic do Slytherinu. Naprawde.
Za to moja rodzina wręcz przeciwnie. Jak się dowiedzieli do jakiego domu trafiłam to omal mnie nie wypisali z rejestru rodzinnego.. Na Boga, my mieliśmy godło Slytherina nad kominkiem. Paranoja.
— Owszem przelecenie go mogłoby byc fajne. W ten sposób zwiedziłam tereny zamku. W srodku wolałam tego nie robic bo jakby mi zakazali latania oprócz lekcji to troche bym się załamała. — przyznałam.
Nie mogłam się nie uśmiechnąć gdy ten nagle wybuchnął śmiechem na dwuznaczne określenie ktorego sam użył.
Jego smiech wydawał się szczery i prawdziwy. Miło było usłyszeć ten dźwięk.

- Widzisz jestem po prosu ideałem - przyznałem - Po prostu mnie sobie wymarzyłaś i oto stoję przed tobą - zaśmiałem się cicho. Dopiero później zorientowałem się, ze nadal siedzę przy niej, więc natychmiast wstałem i stanąłem naprzeciwko niej - No mówiłem, ze stoję przed tobą ,więc stoję - zaśmiałem się ponownie dziwniejszego dnia.
- Skoro tak bardzo chcesz zwiedzić na miotle Hogwart to z chęcią ci potowarzyszę, podajesz godzinę i miejsce, a ja się tam zjawie - mówiąc to ukłoniłem się przed nią. Gdy zdałem sobie sprawę, że Lexy nadal nie powiedziała, do jakiego domu należy, wyprostowałem się i spojrzałem ponownie w jej oczy
- Powiesz mi do jakiego domu ty należysz? - zadałem jej pytanie, nadal przed nią stojąc

Zaczelam się śmiać na głos gdy wstał teatralnie rozkładając ramiona.
— Widze widze!— powiedziałam szybko.
— Oh... Monsieur...— machnęłam lapka i zatrzepotalam długimi rzęsami po jego ukłonie.
— Bo się zarumienie...— powiedziałam przykładając dłonie do policzków.
No i wiedziałam ze zapyta... Myślałam ze odwrocilam jego uwage...
— A czy to ma jakies znaczenieeee...— jeknelam. Zakaszlałam mowiac "Hufflepuff".
— Widziałeś juz jezioro? Robi wrazenie c-co?

Usiadłem przy niej blisko, bo widziałem,ze jej wargi się poruszają, ale nic nie usłyszałem. Nastawiłem ucho przy jej ustach, by lepiej ja słyszeć
- Albo zaczynam robić się głuchy, albo ty tylko poruszyłaś wargami- powiedziałem - Może jednak powiesz nazwę swojego domu, głośniej - mówiłem nadal trzymając ucho przy jej wargach - Obiecuję, ze nie ucieknę z płaczem, ani nie będę sie darł w niebo głosy, chyba, że coś mi zrobisz - zaśmiałem się, jednak przypominając sobie dziewczynę z rana od razu zamilkłem

Woh.. Lekko się odchyliłam kiedy nagle się przysunął.
Mogłam sie domyślić ze nie odpuści... Ehh.
— Hufflepuff. — powiedziałam wyraźnie, prawie muskając jego ucho wargami. Wyraźnie ale niezbyt głośno zeby nie ogluchl.
— Nic ci nie zrobie... Dopoki ty mi czegoś nie zrobisz

Odsunąłem się lekko od niej, ale i tak bylem blisko
- Widząc, po tobie nie cieszysz się, za bardzo z wyboru starej czapki - dodałem
- Jesteś miłą osobą, więc może mi powiesz dlaczego Huff ci się nie podoba? - mruknąłem
Nic do tego domu nie miałem. Dobrze, ze w Gryffindorze nie byłą, bo wiadomo, ze Gryffoni i Ślizgoni za sobą nie przepadają

— Nie powiedziałam że Hufflepuff mi się nie podoba. — zaprzeczyłam szybko.
— Po prostu... zawsze myślałam że chociaz raz w zyciu cos mi się uda... a tak to jestem znowu czarna owca w rodzinie... Moze nie znowu... Nadal. O. — sprostowalam.
— Całe zycie myślałam o Slytherinie... A tu o... Borsuk..

- Po części cie rozumiem, Lexie, ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło - powiedziałem, kładąc rękę na jej ramieniu - Myślę, ze dużo rzeczy ci się udaje, ale ty tego nie zauważasz - dodałem by lekko ją wesprzeć - Chociaż żałuję, ze nie przydzielili cię do domu węża, wtedy miałbym ciebie za ściana i byśmy się widywali, bardzo często - zaśmiałem się - Ale patrz są też plusy, nie będziesz cały czas mnie widziała, więc będziesz na mnie wyczekiwać z niecierpliwością - stwierdziłem i puściłem jej oczko

Nie mowilam nic, tylko przytakiwałam. Nie zamierzałam się użalać nad sobą. Jestem puchonka to jestem. I tyle.
— Dam ci swoje zdjecie w dużym formacie. Nie bedziesz mnie miał ZA ściana ale NA ścianie. — uśmiechnelam się zadowolona.
— Tak... codziennie bede czekać w lochach az do mnie wyjdziesz o zbawisz moje serce...— zażartowalam.
— Najprawdopodobniej jutro bede musiała ci się jezcze raz przedstawić bo w takim natłoku dziewczyn które zaczną cie oblegać, szybko o mnie zapomnisz. Ale masz na to moje pozwolenie. — rowniez puściłam mu oczko.

Przez cała rozmowę z nią się śmiałem
- To to zdjęcie poproszę ,w jak największym rozmiarze - uśmiechnąłem się - I od razu się tam podpisz, to będę wiedział, ze to ty - również puściłem jej oczko - W sumie, może powtórzysz mi swoje imię - powiedziałem i uniosłem brwi - Jakoś mi wyleciało - zrobiłem taką minę, jakbym próbował sobie przypomnieć jej imię
- Nie jestem pewien czy twoje serce przeżyję taką rozłąkę na kilka godzin

— Leeeeexyyyyyy— powiedziałam wyraźnie, jedna dłonią łapiąc go za usta zeby nimi poruszyć w rytm swojego imienia.
— Moje serce przeżyje. A co z twoim? A co jak ci się przyśnię i w srodku nocy zrobi ci się ciasno w spodenkach?— zapytałam poruszając brwiami gdy juz go puściłam.
— Przepraszam... nie powinnam tak żartować..

Z ta dziewczyna naprawdę nie dało się nudzić.
- "Jak w środku nocy zrobi mi się ciasno w spodniach" - zacytowałem ją i przysunąłem się tak, ze tylko milimetry dzieliły nasze twarze
- wtedy przyjdę do ciebie w środku nocy i będziesz musiała naprawić tą sytuację - powiedziałem i dałem jej buziaka w policzek, odsuwając się
- Więc lepiej, się módl, żeby tak nie było - zaśmiałem sie

Wstrzymałam oddech gdy znalazł się tak blisko. Gdy pocałował mnie w policzek poczułam lekkie goraco na twarzy.
Zasmialam się melodyjnie.
— Nie mozesz wchodzić do... Hufflepuffu. — puściłam mu oczko.
— Kurczę... szkoda ze się nie modlę...— powiedziałam z uśmiechem.
— Ai..

- No to zaczniesz się modlić już dzisiaj, wiesz masz kilka godzin na nauczenie się wszystkich na pamieć, tak dla twojego bezpieczeństwa - zaśmiałem się
- A co do zakazu wchodzenia do was, to nawet obrazy ulegną mojej urodzie - puściłem jej oczko, gdy to powiedziałem

— Ojej... Ale ja się nie modlę w ogole. —powiedziałam. — Chyba.. ze jest burza. Wtedy wzywam co się da. — uśmiechnelam się.
— Moj drogi.... facet nie moze ot tak wejsc do damskiego dormitorium... jesli nie dostanie pozwolenia od jednej z lokatorek. Ale w drzwiach mozesz postac.

- Wiesz, że masz współlokatorki, które z chęcią mi otworzą ? - uniosłem brew
- Łatwo będzie można dostać się do twojego pokoju, nawet nie wiesz jak łatwo -zaśmiałem się
Spojrzałem na niebo, które przybierało kolor granatu
- Nie jesteś śpiaca? - zapytałem - Bo albo dobrze ukrywasz zmęczenie albo lecisz na energetykach

— Pewnie tak..— powiedziałam wzruszając ramieniem.
— Widze ze bardzo chcesz się tam dostać jak tak obiecujesz i udowadniasz..— posłałam mu kolejny uśmiech.
— Troche jestem... Ale nie chce wracać jeszcze do dormitorium. Noc jest dosyc przyjemna i ciepła wiec pewnie tu posiedzę. Ale Ty smialo mozesz juz isc. Przeciez nie musisz siedzieć tu ze mna - zapewniłam go na wszelki wypadek.

- Ja tu jeszcze trochę zostanę i ci potowarzyszę, akurat jakoś spać mi się nie chce - powiedziałem
- A co do nocy w twoim dormitorium, to zobaczymy od zaistniałej sytuacji -mruknąłem - i od tego czy prześpię spokojnie noc czy może jednak będą pewne komplikacje - mówiąc to miałęm na myśli naszą ostatnia rozmowę

— Mam nadzieje ze bedziesz miał takie komplikacje ze chodzic nie bedziesz normalnie mógł...— powiedziałam z uśmieszkiem i pogładziłam go po udzie dosyc wysoko.

Zatrzymałem jej rękę, która mnie gładziła i przybliżyłem się tak, ze moje usta prawie dotykały jej ucha
- Wiesz nie za bardzo wiem o jakie komplikacje ci chodzi - mruknąłem, dotykając wargami jej ucha - Bo to zazwyczaj, twoja płeć po nocy ze mną, nie może chodzić - powiedziałem znów dotykając jej ucha - A nie na odwrót - stwierdziłem i zostałem w takiej pozycji, bo nie uśmiechało mi się wracać do poprzedniej, w tej było wygodniej

Spojrzałam na swoja dlon a potem na niego.
Jego usta polaskotaly mnie w ucho przez co zachichotalam mimowolnie. Nie spodziewałam się tego.
— Bo powiem ci... Ze moja płeć jest strasznie puszczalska...— powiedziałam gdy się uspokoiłam.
— A ja... No cóż... Nie mowie o ślubie ale o czyms co da się określić...— dodałam przygryzajac wargę.
— Zamiwrzasz... się odsunąć?— zapytałam gdy ten nadal dotykał wargami mojego ucha a jego ciepły oddech ogrzewał moja szyje.

Zaśmiałem się przy jej uchu
- Powiem ci, ze mi nie przeszkadza to, że jest puszczalska, wręcz przeciwnie - mruknąłem
- A co będę z tego miał, jeśli się odsunę? - spytałem - W tej pozycji jest mi bardzo wygodnie - stwierdziłem i oblizałem wargi

— Domyslam się ze ci nie przeszkadza.. Jestes przystojny... Miły i zabawny. — powiedziałam.
— Wiec pewnie lgną do ciebie chętnie. — dodałam.
— Chyba raczej nic nie bedziesz miał... Wygodnie nie wygodnie...— odwrocilam głowę w jego stronę w momencie gdy zwilzyl wargi.
— Nie za blisko?— szepnelam.

- Możesz dalej wymieniać komplementy - uśmiechnąłem się - Powiem ci szczerze, że przy Tobie moje ego wzrasta, więc lepiej dla mnie - mówiłem całkowicie szczerze, można było powiedzieć, że obsypuje mnie komplementami
- A jeżeli ty nie uważasz, że nie jest blisko, to ja tym bardziej - mówiac to spojrzałem przelotnie na jej wargi, a następnie na oczy

— A widzisz... Nie ma za co. — powiedziałam cicho.
— Nie wiem czy jest za blisko... Jest dosyc ciemno...— powiedziałam po czym odwrocilam głowę gdy spojrzał mi w oczy.
— Nie jestes zmęczony?

Oddaliłem się lekko od niej
- Powiem ci, że górują nade mną inne emocje i uczucia niż zmęczenie, a ty jesteś śpiąca? - spytałem chyba tylko z grzeczności - Jak chcesz mogę cię odprowadzić - zaoferowałem jej

— Jakie umocje?— zapytałam spoglądając na niego.
— Mowilam ze nie jestem... Długo dzisiaj spałam... nie miałam co robic to spałam..— powiedziałam.
— Chyba bardzo chcesz mnie wywalić do dormitorium... Czyzbys chciał wejsc na herbatkę?

- Oj emocje naprawdę rożne - zaśmiałem się
- W sumie skoro się wyspałaś, a zapraszasz mnie do swojego dormitorium, to nie wiem co chcesz ze mną zrobić, ale przystanę na to - mruknąłem
- A co do herbaty, to podziękuję, wolę mocniejsze trunki - mruknąłem, uśmiechając się do Lexy

— Ognista whiskey?— zapytałam poruszając brwiami.
Westchnęłam i podniosłam się z parapetu, otrzepując spodnie na tyłku.
Nie byłam pewna czy powinnam go zapraszać do dormitorium ale... Raczej nie miałam się czego obawiać.
— Idziesz?

Na jej propozycję, od razu oczy mi się zaświeciły. Gdy ona wstała, a następnie zaproponowała mi bym poszedł z nią od razu wstałem z murku
- Jasne, ze idę- zaśmiałem się - czas na nowe doświadczenia, ognista whiskey z Puchonką to niecodzienne doświadczenie - powiedziałem i stanąłem naprzeciwko niej - Prowadź, o Pani - dodałem, śmiejąc się

— Naprawde? A juz myślałam ze powiesz "nie, dzięki muszę zmówić paciorek"— zażartowalam.
— No wiec zapraszam...— uśmiechnelam się i ruszyłam do swojego dormitorium


Next: Dormitorium Puchatych dziewczyn