Korytarz na parterze

Usiadłam na parapecie, potrzebowałam się przewietrzyć. Czy mam jakąś szansę u kogokolwiek? Coraz więcej osób ma mnie dość... Myślami przypominałam sobie kolejne osoby, przyprawione dodatkowo ich słowami. Ręce oparte na kolanach, trzymające głowę. Dusiłam w sobie krzyk, tak samo jak i emocje.

Powoli przechadzałam się korytarzem, cały czas rozmyślając. W pewnym momencie dostrzegłam Isobel. Znowu ona... Wpadałam na nią ostatnio częściej niż na kogokolwiek innego. Po chwili poczułam jednak wielkie wyrzuty sumienia. To nie była jak wina, że wplątała się akurat w takie sytuacje. Byłam dla niej trochę zbyt ostra...
- Isobel? - zaczęłam. - Możemy chwilę porozmawiać?

Podniosłam głowę, na policzku miałam ślad po jednej łzie. Jedynej. Podskoczyłam gdy ją zobaczyłam, pokiwałam głową szybko. Nie odczuwałam już tego samego co wcześniej, tylko lekko się wystraszyłam. Zapewne zrobiłam coś źle, zaraz znów mnie ochrzani. - Tak... Proszę Pani - powiedziałam cicho.

- Jaaaa... chciałam tylko powiedzieć, że chyba trochę niesłusznie tak na ciebie naskoczyłam. Jest trzeci dzień szkoły i nie tylko uczniów ponoszą emocje. Postaram się, aby następnym razem nic takiego nie nastąpiło, przynajmniej nie przez przypadek - powiedziałam i poklepałam uczennicę po głowie, śmiejąc cię cicho.

Zamrugałam zaskoczona i zauroczona, miałam ochotę wtulić się w tą rękę. - Dobrze, ja też się postaram... I naprawdę przepraszam, nie chciałam wtedy... - nerwowo bawiłam się palcami, przy niej nie byłam sobą...

- Spotkajmy się na dziedzińcu wierzy zegarowej. - Odparłem do Taylora który za mną podążał. - Tak dwie godziny po kolacji. Co ty na to, a i pamiętaj aby poczekać aż ja wyjdę pierwszy. Spławię pana woźnego. Dobrze? - Wytłumaczyłem wszystko dość szybko. Chciałem pójść poleżeć. Nadal czułem się troszkę zmęczony. Przy okazji mam nadzieje, że będzie pochmurne niebo. Ksieżyc blisko pełni źle na mnie działał.

                                           Next - Pokój wspólny Gryffonów

- Okej to do zobaczenia Lyros - powiedziałem i uśmiechnąłem się czochrając go po włosach po czym skierowałem się w stronę przejścia do pokoju wspólnego Slytherinu.

Next - Pokój wspólny Ślizgonów.

Zeszłam na dol z książkami. Były dosyć ciężkie wiec stanęłam chwile kładąc je na ziemi. Poprawiłam torbę po czym ruszyłam w stronę lochów.
NASTĘPNY POST : Dormitorium Ślizgonek

Usiadłam na parapecie skulona, przez okno i patrzyłam na widoki. Jej widok źle mi robił, liczyłam na to, że nie będzie tędy szła. Oparłam się o ścianę, siedziałam wzdłuż parapetu. Oddychałam głęboko. Musiałam się uspokoić, ja, nekromantka która już tak daleko doszła, nie mogę być tak słaba.

Idąc do Wielkiej Sali, zobaczyłem ogniście rude włosy na korytarzu na parapecie. Znalazłem Cię...
Podbiegłem do niej i usiadłem obok siostry.
- Więc tutaj jesteś... Co się stało? - wyjąłem chusteczki, ocierałem jej łzy.

Przechodząc korytarzem na parterze zobaczyłam Isobel siedząca na parapecie, po chwili dołączył do niej brat. Chciałam zapytać czy wszystko w początku ale...Ale nie. Jedyna rzeczą jaką zrobiłam, było podejście do niej i oddanie jej naszyjnika. Położyłam go na parapecie i odwrocilam się na pięcie.

Usłyszałam znajomy głos brata. W końcu przyszedłeś... Potrzebuję Cię, zwłaszcza teraz, dałam sobie otrzeć łzy, nie odpowiedziałam mu nic tylko się wtuliłam.
- Nie chcę być teraz sama - szepnęłam.
Gdy zobaczyłam jak podchodzi SooAh i oddaje naszyjnik, zatrzęsłam się cała, włożyłam wielki wysiłek w to by nie wybuchnąć płaczem. Wtuliłam się jeszcze mocniej.

Pobiegłam na górę do pokoju wspólnego.

Next: Pokój wspólny

Kiedy zobaczyłem jak Isobel reaguje na widok tej dziewczyny, wiedziałem już o co chodzi. Znałem siostrę na tyle długo, by wnioskować wiele z jej reakcji. Zacisnąłem zęby lodowato patrząc na dziewczynę z mojego domu. Ktoś taki w Slytherinie? Co za hańba dla nas. Chris, rusz się! Nie chcę zostawić jej samej, a muszę z Koreanką zamienić kilka słów.

Przybiegłam lekko zdyszana. Kulałam, ze względu na potknięcie się na schodach. Ledwo wychamowałam i wpadłam na Aza.
- Oh, przepraszam - rzuciłam - Is, co się dzieje? Możesz mi powiedzieć?

- Chris, zostań z Isobel, ja muszę z kimś pomówić - odpowiedziałem lodowatym głosem. I poszedłem w stronę Kamiennej Ściany.
NP: Pokój wspólny (Slytherin)

- To... Nic takiego - odpowiedziałam cicho. "Jeśli komuś coś powiesz, naskarżysz, pożałujesz" Słowa Koreanki wciąż odbijały mi się echem w głowie. Nie bałam się jej, tylko tego, że już nigdy nawet słowa z nią nie zamienię. Zadrżałam. Umknęło mojej uwadze to, że Azazel do niej idzie. Spojrzałam na naszyjnik.

- Jak to nic takiego - powiedziałam - Przecież płaczesz. Nie spodziewałabym się tego po tobie.
Usiadłam na parapecie i podałam Is chusteczkę.

- Wiem... Jestem taka słaba, a mam jedno marzenie, stać się... Najlepszą w swojej dziedzinie, codziennie się uczę tej profesji... A i tak jestem taka słaba... Zawodzę samą siebie - odpowiedziałam cicho, wytarłam twarz i oczy chusteczką.

Przyszedłem z rękami zaciśniętymi w pięści, usiadłem obok siostry i objąłem ją, wtulając w siebie. Miała tylko jedną jedyną słabość, wiedziałem to od dłuższego czasu, ale nie wiedziałem, że jej słabość aż tak się pogłębiła przez ten czas. Westchnąłem ciężko, odczuwałem wściekłość do tej przeklętej dziewczyny. Jeśli nie odkręci tego jakoś, pożałuje.

- Nie możesz się poddawać - powiedziałam z uśmiechem - Po prostu próbuj.
Po chwili ciszy dodałam
- A myślisz, że jak nauczyłam się latać? Z dziesięć razy byłam w Świętym Mungu, zanim wygrałam swój pierwszy mecz Quidditcha. A ile razy dostałam tłuczkiem? Nawet nie pamiętam. Po prostu trzeba walczyć o to, żeby stać się najlepszym.

- Nekromancja to nie latanie... Jest trudniejsza i o wiele bardziej niebezpieczna - odpowiedziałam wtulając się w brata. Czułam się spokojniejsza, tak jak w dzieciństwie, tak i teraz on mi pomaga. Byłam mu niezmiernie wdzięczna.

- Jak jest trudna, to oczywiste, że od razu ci nie wyjdzie - powiedziałam - Ale to nie znaczy też, że jesteś słaba.

Gdy Is powiedziała o swoich zainteresowaniach, byłem sceptycznie nastawiony do tego pomysłu. Ale w sumie... To jest przecież Chris, a wyglądała na osobę, której raczej można ufać. Pogłaskałem tylko siostrę po głowie uspokajająco, swoje włosy przeczesałem palcami. Minie jej, wystarczy tylko że ktoś będzie przy niej. Może i łatwo upadała, ale i łatwo się podnosiła.

Czułam się już uspokojona. Wciąż było mi smutno, ale trudno. Wzięłam naszyjnik i założyłam go sobie na szyję. Nie wiedziałam czemu, ale poczułam się wtedy pewniejsza siebie. Momentami ten naszyjnik mnie przerażał, a czasami dawał spokój. Dwa razy go wyrzucałam i dwa razy znajdowałam przypadkiem. Wiem. To, że ten naszyjnik założyłam, będzie symbolem tego, jak staję się silniejsza i nie patrzę za siebie. Kiwnęłam głową potwierdzając własne myśli, mój oddech się uspokoił. - Kojarzysz piosenkę Venom? Wiem, że kojarzysz - zaczęłam do Azazela. - Będę przeciwieństwem tej piosenki. Poszlibyśmy gdzieś? Wziąłbyś gitarę i pograł trochę?

- Może was już zostawić? - zapytałam - Chyba nic więcej już nie zdziałam.

- Czemu? - zapytałem Chris z uśmiechem na ustach i patrząc w jej oczy. Tym razem celowo przeczesałem włosy. - Nie mów że nie chce Ci się z nami siedzieć nooooo...

- A co ci tak zależy? - zapytałam, również przeczesując włosy - Nie będziesz miał komu patrzeć w oczy?

- Hah... Oczywiście - uśmiechnąłem się rozbawiony. Czyli wiesz o co chodzi ~ pomyślałem. - Idźcie do pokoju spotkań, zaraz tam przyjdę - dodałem i wyszedłem.
NP: Dormitorium chłopaków (Slytherin)

Kiwnęłam głową z uśmiechem i wstałam, szturchnęłam Chris. - No to idziemy? - pociągnęłam ją za rękę i poszłam do Pokoju spotkań.
NP: Pokój spotkań

Poszłam za Is.

NP pokój spotkań

Zatrzymałam się dopiero na korytarzu. Dysząc i wręcz dusząc się własnymi łzami uklęknełam na ziemi otwierając książkę. Nie... Nie... Ze zdjęcia na którym jestem ja z tata... jestem tylko ja. Za to ze zdjęcia na którym był sam.. zostało. . Nic.. Kawałek naszego domu... Czyli nic.. Piekła mnie cała twarz i nogi... Nie miałam na sobie żadnych spodni czy spódniczki. ... Mi możesz robić co chcesz... Ale tych zdjęć ci nie daruje.. Podniosłam się z kolan i pierwsze miejsce do którego poszłam była WS. Jak nie tam.. To będę szukać aż znajdę. ..

Przybiegłem tu szukając Isobel, akurat wybiegła z naprzeciwka. - No o co chodzi?

Wbiegłam do korytarza, zauważyłam go z uczuciem ulgi i wyjaśniłam mu całą sytuację z Soo i Carlem. Poprosiłam go o pomoc, jeśli... Był z nią w związku, to mógł coś zrobić dla nich. Spojrzałam na niego błagalnie. Dodałam, że już nie będą się spotykać tam, gdzie nie powinni.

Wysłuchałem jej i się zamyśliłem. - Hmmm... No mogę spróbować. Nic nie gwarantuję, ale postaram się. Swoją drogą, jak się czujesz? - zapytałem z troską.

- Dobrze, dziękuję - odpowiedziałam z wymuszonym uśmiechem i poszłam z powrotem na błonia.
NP: Błonia Hogwartu.

Westchnąłem. Wymusiła ten uśmiech, usiadłem na parapecie zastanawiając się nad odpowiednimi słowami, by załatwić to z Dianą. Zamyślony wbiłem wzrok w drzwi do Wielkiej Sali.

Weszłam do korytarza razem z Riną, puściłam jej rękę i usiadłam na parapecie. - Jak się tam znalazłaś?

-Nie wiem..zabłądziłam..Bo cały czas myślę o...-Urwała myśl. Westchnęła. Pamięć mi wróciła...Eliksir pomógł od sensei i cały czas nie mogę się skupić..- Oznajmiła.

- A... Co takiego już pamiętasz? - zapytałam przejęta, wskazałam jej miejsce obok siebie na parapecie.

Podeszła i usiadła na parapecie.
-Wiesz, .. może od początku..Straciłam pamięć po wypadku i mieszkałam z ciotką. I nic mi nie mówiła więcej, o siostrze nic. Ona żyje i nie zginęła wtedy, bo nie jechała z nami samochodem. Była wtedy tutaj, w Hogwarcie.. Jest o 3 lata starsza ode mnie. Opanowana, dobra prawie we wszystkich lekcjach.-Umilkła. I być może jest w tej szkole a nie wiem, może nie...-Powiedziała.

Zatkało mnie, po chwili dopiero się ogarnęłam. - Rozumiem... - odpowiedziałam patrząc na nią. Przełknęłam ślinę.

Spojrzała na nią pytająco.
-Nani? - Zapytała.