Skrzydło szpitalne

- Rian, nie wytrzymam bez Ciebie dnia - odparłem szczerze - ale mimo iż seks jest u nas dodatkiem, bo naprawdę jest nie wytrzymam bez twojego ciała tygodnia - mruknąłem.
- Ale gdybym musiał wybierać pomiędzy Tobą, a seksem z Tobą, wiesz co bym wybrał? - spytałem
- A spróbuj udzielić złej odpowiedzi - ostrzegłem.

Wiedziałam co by wybrał... Jednak to była transakcja wiązana. Ja i seks ze mna to rak jakby to samo... Ale z bonusem..
— Seks ze mna. — odparlam z szerokim uśmiechem ciekawa jego reakcji.

- Tak? - spytałem, zdziwiony jej odpowiwdzią.
Myślałem, że będzie wiedziała, że wybrał bym ją.
Odsunąłem się od niej gwałtownie i popatrzyłem w oczy.
- Przykro mi, że tak myślisz, ale przynajmniej wiem jak mnie postrzegasz - odparłem, uśmiechając siwr smutno do dziewczyny.

— Nie. Zaczekaj. Skarbie. — powiedziałam łapiąc go za rękę.
— Spójrz na to tak jak ja spojrzałam. Wiem ze jesli miałbyś wybrać TYLKO MNIE albo TYLKO SEKS ZE MNA.. To wybrałbyś mnie. Ale po co brac jedno... Skoro mozna mieć dwa w jednym... czyli seks ze mna?— zapytałam poruszając brwiami z uśmiechem. — Nie denerwuj sie... Postrzegam cie jako najwspanialszego, najbardziej irytującego mężczyznę na świecie.

- Seks skarbie trwa kilkanaście sekund - odparłem szczerze, patrząc w jej oczy.
- A wolę mieć Cię przy swoim boku jak teraz niż mówić hej, pierzyć sie, a potem pa - wyjaśniłem.
- Ale i tak mam najlepiej, bo mam Ciebie i jednocześnie ty jesteś osobą, z którą mógłbym się kochać dzień i noc - mruknąłem.
- I jak mam sobie pozwolić na przyjemność gdy ten pojeb zrobił Ci śliniaki w moich ulubionych miejscach, najgorzej, że na tym biodrze - jęknąłem niezadowolony - gdzie ja zaciskałem swoje ręce, gdy było mi z Tobą aż za dobrze - dodałem.
- A twój tyłek, też jest poobijany? - spytałem

— Przepraszam. — powiedziałam robiąc sie troche czerwona.
— Posmaruje to czyms zeby szybko zeszło. — obiecałam. — Tyłek? Nie... Dlaczego pytasz..?

- Jedyne za co powinnaś przepraszać to, to, że do końca go nie wykończyłaś - powiedziałem.
- Rian, wole żeby przestało Cię to boleć niż zniknęło. Możesz mieć te sinaki, ale żeby Cię to nie bolało, gdy np. ja ich dotykam - odparłem.
- Może dlatego że ten Gryfon jest do wszystkiego zdolny - warknąłem przez zęby.

— Ale przeciez nie boli. — powiedziałam.
— Tak... wiem....— dodałam. — Moze troszkę jeden pośladek... ale tylko troche. Nie denerwuj sie bo to bie ma sensu kochanie...

- Nie mogę się, nie denerwować - mruknąłem cicho.
- Patrzyłem na to - odparłem zdenerwowany - i nic nie zrobiłem - dodałem - przeze mnie cierpiałaś - westchnąłem - a ja oczekuję byś czuła się przy mnie bezpieczna. Ale ją głupi jestem - stwierdziłem, łapiąc się za głowę.

— Patrzyłeś... Bo myślałeś ze jestem taka jak... Teoja pierwsza... Ktora poleciała do innego..— powiedziałam cicho.
— Czuje sie przy tobie bezpiecznie...

- Akurat to mi przez głowę nie przeszło - odparłem, patrząc na nią.
- Byłem pewny, że za chwilę, odepchniesz go - dodałem.

— Chciałam... Naprawde chcialam to zrobic... Ale... Najgorzej było kiedy wszedłeś. Wiedziałam co sie zaraz zacznie. Wtedy juz nawet bałam sie na ciebie spojrzeć... Bo wbrew temu co mówiłeś, nie potrafisz czytac z moich oczu. A jak juz to robisz to zle..— dodałam.
—Gdybys podszedł i po prostu mnie zabrał, nie usłyszałabyś słowa sprzeciwu...— powiedziałam cicho.
— Ale to juz nieważne... Było minęło, nic mi nie jest... Gorzej z nim

- Bałaś się mnie? - spytałem
- Co się zaczęło? Nic się nie stało, oprócz tego co Ci zrobił - mruknąłem.
- Dobrze, że w końcu coś mu jest - dodałem.

— Ale juz zaczynało...— powiedziałam. — Gdyby nie Kate, zostawilbys mnie tam. I moze to i lepiej. Bin nie należy chyba do osob które posuwają to samo dwa razy..

- Tak, masz rację, odszedłbym, bo nie chciałaś do mnie podejść - mruknąłem.
- Nie chciałem w to uwierzyć, że nie mogłaś do mnie podejść - dodałem.

— Nadal mi nie wierzysz... a wtedy nie pomyślałeś po prostu. — odparlam.
— Mogłeś isc... To byłoby chyba najlepsze wyjście. Ty miałbyś spokoj, Bin by sie pobawił a ja wielce obrażona księżniczka, wyjechałabym następnego dnia i tyle.

- Teraz trochę bardziej Ci wierzę niż wcześniej - mruknąłem.
- Rian, możesz tak nie mówić? Jak chciałaś się z nim zabawić to mogłaś to zrobić - odparłem

— Troche bardziej ale i tak..— zaczelam po czym urwałam wypuszczając powietrze z płuc.
Tak czy siak.. Wychodzi na to ze chciałam tego. W porządku. Puściłam jego rękę i odwrocilam wzrok, patrzac na swoje stopy które zwisały nad podłoga.

Odsunąłem się od niej, jednak cały czas patrzyłem na nią.
- Wiesz coraz bardziej to brzmi jakby było Ci to obojętne, to co Bin mógłby zrobić z Tobą - stwierdziłem.

— Bo kiedy słucham tego co mówisz.... To zaczyna byc mi to obojętne. — powiedziałam.
— Jestes jedyna osoba ktorej zdanie ma dla mnie znaczenie. Wiesz o co Kate zapytała jak tu przyszła?
"Chcesz sie napić albo porozmawiać?" Wiedz co powiedziałam? "Nie, on nie lubi jak pije". Gdyby zakaz pochodził od kogos innego to w tym momencie siedzialabym najebana do nieprzytomności.

- To nie powinnaś tak myśleć - westchnąłem.
- Skoro moje zdanie ma znaczenie, to powinnaś się cieszyć, że nic Ci poważniejszego nie zrobił - odparłem.
- Nadal nie rozumiem dlaczego to mnie się bałaś. Co takiego zrobiłem, że boisz się mnie bardziej niż Bina - mruknąłem.
- Rian, ale to prawda, nie lubię , gdy pijesz - podszedłem do niej - więc dziękuję.

— Nie chodzi o to ze ciebie boje sie... — powiedziałam wahając sie. Możliwe ze miał racje..
— Moze dlatego ze... Na nim mi nie zalezy? I jego nie boje sie stracić bo mam go w dupie. — dodałam.
— A ty jestes moim życiem. I... Jesli nie bedzie ciebie, to nie bedzie zycia...

- Zrozum, że mi na Tobie zależy, nie jesteś mi obojętna - mruknąłem, układając dłonie wyżej niż jej biodra.
- Nie możesz się mnie bać, a tym bardziej tym, że Cię zostawię - odparłem spokojnie.
- Nie mówię, że będzie kolorowo, ale nie zamierzam się poddać choćbym przeżył tysiąc takich kłótni. Jednak wiesz co mnie przeraża? - spytałem patrząc jej w oczy.
- Że codziennie jest jakaś kłótnia, codziennie o to samo, a jednak o coś innego. I nie beirz winy na siebie, bo nie tylko ty w tym winisz, ale ja także.

Polozylam dłonie na jego ramionach, głaszcząc je lekko kciukami.
— Wiem... Dla mnie tez to nie jest cos przyjemnego... Ale mysle ze w jednym sie mylisz... Wina leży po mojej stronie. To wszystko jest dla mnie po prostu frustrujace. Czuje obrzydzenie do samej siebie, przez to ze chce czegoś czego nie wolno mi chcieć a tym bardziej mieć.

- Wytłumaczę Ci to na innym przykładzie skarbie, bo widzę, że nie rozumiesz - odparłem i złapałem ją za uda, przyciągając do siebie, tak że znalazłem się pomiędzy jej nogami.
- Nie mylę się - odparłem i nachyliłem się do niej.
Zacząłem ją namiętnie całować, bo właśnie tego mi brakowało, gdy zaczęła oddawać pocałunki, bardziej naparłem na jej usta, a następnie się odsunąłem.
- Kto tego chciał, a kto zaczął? - spytałem, patrząc w jej oczy.

Spojrzałam na niego z uwaga gdy sie przysunął.
No tak.... Całowanie to tez niezle tłumaczenie.
Z chęcią oddałam pocałunek ale nim zdążyłam sie rozkręcić ten go przerwał.
— Ja. — powiedziałam mając wrazenie ze mowi o naszym pierwszym spotkaniu.

- No widzisz - odparłem - źle myślisz - mruknąłem.
- Ja zacząłem, ale oboje tego chcieliśmy - dodałem, patrząc na jej usta.
Uśmiechnąłem się do niej lekko.
- Rozumiesz o co mi chodzi? - spytałem.

— Aaa ty o tym..— powiedziałam. — No rozumiem...Ale to sie nijak ma do nas... Nie zgadzam sie z tym. — odparlam.
— Wymyślasz jakies pierdoly

- A o czym ty myślałaś? - spytałem, unosząc brew.
- Jak widzisz, właśnie tak działamy, więc powinnaś się z tym zgodzić...
- Oboje zaczynamy te kłótnie - westchnąłem.

— Nieprawda. To ja robię ci ciagle o cos problemy. Dlatego naprawde, naprawde warto zastanowić sie czy chcesz mnie oglądać codziennie... Czy nie lepiej bedzie jesli zrezygnuje ze szkoły.

- Nie wytrzymuje z Tobą, jesteś tak uparta - powiedziałem z uśmiechem i nachyliłem się tak, że nasze usta się stykały.
- Skoro ja cię całuję, a ty oddajesz pocałunek, to oznacza że oboje tego chcemy - mruknąłem, ponownie łącząc nasze usta.
- Z kłótnią ... jest tak ... tak samo - powiedziałem, między pocałunkami

— A kto by nie chciał..— mruknelam oddając pocałunek.
— Pierdoly..— sapnelam. — Ale... dobra.. niech bedzie..— dodałam i objęłam go za szyje, wpijajac sie w jego wargi i ignorując pulsujący bol w policzku.

Uśmiechnąłem się w trakcie, gdy dziewczyna pogłębiła pocałunek.
Złapałem zębami za jej wargę i pociągnąłem lekko w dół.
- Nie pamiętasz, że jesteś poobijana i wszystko cię boli? - spytałem z łobuzerski uśmiechem.

— Chyba ciebie cos boli bo ja jestem okazem zdrowia. — odparlam zaraz po tym jak jeknelam pod wpływem jego ruchów.
Zaczelam zastanawiać sie czy powiedziec mu o co prosiłam Kate... Czy nie powinnam byc z nim szczera... Jeknelam w duchu ale nic nie powiedziałam.

- Rian co się dzieje? - spytałem, widząc w jej oczach nieme pytanie.
Patrzyłem w jej oczy najdłużej jak tylko mogłem, bo były przepiękne, jednak to z nich najczęściej czytałem czego dziewczyna oczekuje, czasami jednak omylnie.

— Ale co?— zapytałam niewinnie. Patrzyliśmy sobie w oczy przez długa chwile.
— Tylko sie nie denerwuj...— powiedziałam na wszelk wypadek.
— Juz o tym nie mysle a i wtedy to było głupie..

- Te słowa nic dobrego nie wróżą - odparłem.
- Zastanów się czy chcesz to mówić - dodałem patrząc na nią.
- Nie umiem Ci powiedzieć jak zareaguje, na wiadomość, o złej treści - westchnąłem, odsuwając się od niej.

— To nie. Jednak nie chce. — powiedziałam i uśmiechnelam sie lekko.
— No gdzie idziesz...— mruknelam gdy sie odsunął.

- Na wszelki wypadek się odsunąłem, gdybyś chciała mi powiedzieć - mruknąłem, patrząc na nią.
Sam nie wiedziałem czy chcę to usłyszeć, ale wiedziałem, że skoro zaczęła to przy mnie musi skończyć.

— Nadal nie rozumiem po co...— mruknelam.
– Ale nie chce powiedziec. Wiec Chodz tu..— poprosiłam. — Kochanie..

- Nie wiem co to za wypowiedź, więc tez nie wiem jak zareaguje - mruknąłem.
Nadal stałem na dystans, wiedząc, że jej wypowiedź do mnie dotrze.
- Wiesz, że przy mnie jak już zaczynasz to musisz dokończyć, a nie zostawiać w połowie - dodałem

— Dobra. Ale jak sie wkurzysz... Zaraz znowu sie poklocmy..— powiedziałam.
— Chciałam zeby Kate wymazała mi pamięć. Powiedziała ze to zrobi i postara sie zebym cie nie spotkała. Ale mi chodziło o cos innego. Zebym znowu cie spotkała...I... Miałam nadzieje ze sie nie zakocham..

- Przepraszam - szepnąłem i podszedłem do niej. Przytuliłem ją mocno, mając nadzieję, że nic jej nie zrobię.
Po tym już, nic nie powiedziałem, tylko trzymałem ją mocno w ramionach.
- Przepraszam, skarbie - dodałem ciszej.

Okej... Spodziewałam sie zobaczyc żyłkę na jego czole, tego ze sie obrazi i mocno wkurwi... Ale nie tego...
– Tyler... Ty... Ale... O co ci chodzi...

- Przepraszam, że za każdym razem sprawiam Ci ból - mruknąłem.
Odsunąłem się od niej na małą odległość, nadal trzymając ją w ramionach.
- Nie wiem dlaczego się we mnie zakochałaś, ale za to też przepraszam - dodałem.