Skrzydło szpitalne

- Tak - odparłem natychmiast i zacząłem rozmasowywać nadgarstek.
- Naprawdę podziękuję - mruknąłem do Gryfona
- A co do Pani słów...Lepiej żeby teraz mnie już nigdy nie zobaczyła, więc...polecacie jakieś szkoły? - spytałem patrząc na rudą i Gryffona

— Nie przesadzaj juz...— mruknelam do Puchona
— Troche się pogubiłeś ale odnajdziesz się w tym bagnie

- Mysle jednak, że nadal przemiesienie to najlepsza opcja - mruknąłem
- Nie pogubiłem się - dodałem

— A ja mysle ze to najgorsza opcja. Nie badz tchórzem. To właśnie przez takich jak ty Hufflepuff ma opinie taka jaka ma. — prychnelam podając Rian kolejne zastrzyki.
— Nie pajacuj.

— Nie wiem...— uniosłem lekko rece do góry jakby w geście obronnym. — Ja muszę tu zostac. Mam sprawy do załatwienia... ale chyba juz nie muszę tutaj siedzieć... dostane swoja różdżkę?

- I tak, i tak, będzie miał taką opinię aż do końca istnienia Hogwartu - mruknąłem
- Możemy odzyskać swoje różdżki? - spytałem rudowłosej.

— tak. — powiedziałam i wyjęłam różdżki z tylnej kieszeni spodni po czym rzuciłam innej.
— Możecie zmykać. — Dodałam. Odwrocilam się slyszac ze dziewczyna cos mamrocze. Zmarszczyłam brew i podeszłam do niej blizej zeby posluchac o co jej chodzi. Gdy usłyszałam, odsunęłam się i parsknelam śmiechem.

Złapałem różdżkę w locie i skierowałem się do wyjscia ze skrzydła szpitalnego. Gdy zauważyłem, że nauczycielka śmieje się nie wiadomo z czego, odwróciłem się.
- A Panią co tak śmieszy? - spytałem

— Posłuchaj sobie...— powiedziałam śmiejąc się cicho i nachylając znow do uczennicy ktora tym razem przestala wyznawać milosc maślanym rogalikom a zaczela mowic o tym co by chciała zeby ktos jej zrobił... Juz ja wiem kto...
Wyprostowalamsie szybko.
— Nieważne... Idz juz...

- Nie wnikam w Pani sferę psychiczną, ale...nieważne - mruknąłem, naciskając klamkę i opuszczając to przeklęte miejsce. Dobrze, że już nie będę musiał tu wracać. Kary też już nie mam więc nic mnie tu nie trzyma. No poza jednym, ale...cóż myślę, że i tak będzie to koniec, po tym wszystkim.

Next > ...

— Hej! Moje sfera psychiczna jest lepsza od twojej!— odgryzlam sie i zachichotalam. Pożegnałam tez Woo Bina ktory wyszedł zaraz za Tylerem po czym opatuliłam dziewczynę kołdra gdy przestała mamrotać i poszłam do siebie.

Wystarczyły tak naprawdę dwa dni by moe zdrowie zaczęło się poprawiać. Gdy Anastasia miała już wolną rękę, odpowiednio się mną zajęła. Mogłam już normalnie chodzić bez niczyjej pomocy. Trzy dni po tym jak ostatni raz widziałam Tylera, Anastasia pozwoliła mi wyjść ze skrzydła. Ale nie całkowicie, pozwoliła mi wyjść na spacer. Nie chciała mnie całkowicie wypuszczać ze skrzydła dopóki nie ustali mi leków na anemię która znów powróciła. Tak więc kiedy dostałam pozwolenie, przebrałam się z piżamy w czarne, obcisłe spodnie, białe sneakersy z dwoma małymi dzwoneczkami przy sznurówkach, które brzęczały z każdym krokiem. Za radą Anastasii, która powiedziała że na dworze jest chłodno, do bluzki na grubych ramiączkach, założyłam długi, czarny sweter oraz białą czapkę z daszkiem. Miałam podkrążone oczy więc wolałam żeby nie było ich aż tak widać.Gdy byłam gotowa, zabrałam Magnusa i wyszłam na Błonia.


next; BŁonia

Wróciwszy do skrzydła, od razu poszłam do Anastasii. Powiedziałam jej ze bez względu na jej decyzje, wychodze dzisiaj. Nie wiem czemu sie tak szybko zgodziła ale bez znaczenia. Grunt ze się zgodziła. Wzięłam od niej leki które mi przygotowała po czym pożegnałam się i biorac co moje, wróciłam do dormitorium.

Next: Dormitorium Slizgonek.

Wszedłem do sali z jednym ważnym zadaniem, a mianowicie : Dostać eliksir słodkiego snu. Widząc, że Anastasii nigdzie nie ma na Sali, zapukałem w drzwi pomieszczenia, gdzie zazwyczaj siedziała. Gdy już mi otworzyła, uśmiechnąłem się lekko.
- Czy mógłbym dostać eliksir słodkiego snu? - spytałem, wyczekująco patrząc na nią.

Siedziałam u siebie, znow grzebiąc w karcie Shin. Było w niej kilka rzeczy które nie miały żadnego sensu.
Slyszac pukanie podniosłam sie i otworzyłam drzwi uśmiechając się na widok Tylera.
— No witam... — powiedziałam.
— Mógłbyś... Cos się stało?— zapytałam wpuszczając go do srodka i podchodząc do szklanej szafki w ktorej zaczelam szukac eliksiru.

Wszedłem do pomieszczenia i patrzyłem na ruchy rudowłosej.
- Nie takiego, po prostu od kilku dni nie mogę zasnąć - odparłem.

— Dlaczego nie przyszedłeś wcześniej? Jestes pewien ze nie chcesz czegos na wzmocnienie? — zapytałam.
— Bierze leki? Pogodziliscie się?— zapytałam ciszej.

- Nie czułem potrzeby przychodzić, wytrzymałbym jeszcze parę nocy - westchnęłam - Nie dziękuję ze mną wszystko w porządku, funkcjonuje normalnie prócz snu - mruknęłam
- Nie wiem czy bierze leki - powiedziałem spokojnie, choć wcale taki nie byłem. Poruszanie tematu Riann- Musi się jej Pani spytać - odparłem

Slyszac ton chłopaka juz nic nie powiedziałam. Wyglądało na to ze bylo miedzy nimi burzliwie.
— Prosze. — odparlam podając mu buteleczkę. — Prześpij się troche.

- Dziękuję - powiedziałem tylko i wyszedłem z gabinetu Anastasi, zamykając za sobą drzwi. Ściskając w ręku fiolkę, przeszedłem przez całą salę, aż znalazłem się za drzwiami.

Next > Dormitorium Puchonów

Próbowałam wywalczyć z Tylerem zeby nie wchodził tam ze mna ale jak zwykle nic z tego.
Weszliśmy tam razem z lewitującym Gryfonem i wezwaliśmy Anastasie gdy Tyler ułożył go na jednym z łóżek.
Kobieta od razu zajęła sie uczniem, każąc nam zaczekać u niej w gabinecie. Zajebiscie.
– Powiedz ze ty nic nie wiesz i spadaj. — powiedziałam do Tylera gdy usiadłam na kozetce.

Mówiłem jej, że wejdę z nią, ale ona nadal próbowała, mnie od tego odciągnąć. W koncu się poddała, a ja wszedłem do sali i gwałtownie opuściłem Gryfona, który niestety wylądował na łóżku. Rian zawołała Anastasie, a ta kazała nam poczekać w gabinecie. Gdy tylko tam wszedłem Ślizgonka od razu zaatakowała mnie słowami.
- Rian, zostanę tu dopóki, ty nie wyjdziesz. Nie chcesz bym brał winę na siebie i dobrze zrobię tak, ale nie zostawię Cię tu samej - powiedziałem i podszedłem do kozetki, na której siedziała dziewczyna. Oparłem obie dłonie obok jej ud.
- Skarbie, wiesz że gdybyś mnie nie powstrzymała, źle by się to dla niego skończyło, przez to co Ci zrobił - mruknąłem, całując jej policzek.

— A Ty wiesz ze mi sie należało. Za to co zrobiłam w Wielkiej Sali i nie tylko. — odparlam cicho.
— Powinnam dostać o wiele gorzej ale musiałeś tam przyjść oczywiscie...— mruknelam.
— Idz. Ja to załatwię.

Opuściłem bezsilnie głowę.
- Nadal uważasz, że nie powinno mnie tam być - odparłem zrezygnowany odsuwając się.
- Nie, na nic takiego nie zasłużyłaś, zrozum to w końcu. W Wielkiej Sali żartowałaś, a nie - mruknąłem.

– Zachowałam sie zle. Bez względu czy żartowałam czy nie. Do tego ciagle cie ranie... Na każdym kroku robię ci krzywdę... dlaczego mnie nie zostawisz? Dlaczego nie potraktujesz mnie tak jak innych..

- Zachowałaś się tak pod wpływem emocji, nie wiem jakich, ale jakichś na pewno - odparłem.
- A niby jaj jest ze mną? Też Cię ranię, choć wcale tego nie chce - mruknąłem
- Nie zostawię Cię, bo to co jest z Tobą jest dobre i mnie podbudowuje, każde twoje słowo. Nie jesteś jak inne, więc nie mogę Cię tak traktować - westchnąłem.
- Myślisz, że przy innych, myślałbym o tym, by czatować pod ich dormitorium, by nikt tam nie wszedł? - spytałem

— Każde moje słowo? — prychnelam. — Jak oczerniam cie przy wszystkich przy śniadaniu...— mruknelam.
— masz racje jestem gorsza niz in... Czekaj co?— zapytałam podnoszac na niego spojrzenie.
— Co zamierzales zrobic?

- Każde twoje dobre słowo. A bądźmy szczerzy, więcej ich było niż tych złych - uśmiechnąłem się do niej.
- Nie, nie jesteś gorsza - odparłem szczerze.
- To co słyszałaś skarbie - mruknęłam, uśmiechając się szeroko.

— Nie uśmiechaj sie tak... nawet nie wiesz w jakie gowno sie ze mna wpakowałeś...— mruknelam.
— Powinnam wyjechać. Nie bedziesz musiał mnie przynajmniej pilnowac...

- To wyjedź - warknąłem, odwracając się od niej.
- Zostaw mnie i wyjedź...Masz racje tak będzie lepiejj, nie utrudniaj sobie życia ze mną - odparłem i usiadłem przy biurku, czekając na rudowłosą.

— Tyler... Ale dobrze wiesz ze tu nie chodzi o nnie. — powiedziałam podnoszac sie i podchodząc do niego. Objęłam go za szyje od tylu.
— Wiesz co do ciebie czuje.. nie moge powiedziec tego na głos bo obiecałam.. ale wiesz..

- Powiedz to, proszę - odparłem.
- Bo coraz bardziej zaczynam, żyć w przekonaniu, że zaraz powiesz, iż wyjeżdżasz - dodałem.
- Chodzi tu tylko i wyłącznie o Ciebie - westchnąłem

— Kocham Cie. Kocham Cie nad zycie Tyler. I jestem w stanie zrobic dla ciebie wszystko. — powiedziałam cicho wprost do jego ucha.
— Nie. Nie o mnie. Ja z chęcią przykuła bym sie do ciebie kajdankami. Ale wiem ze będąc ze mna... To znaczy przy mnie, stracisz wiele.

- Skoro mnie kochasz, to nie myśl o wyjeździe - odparłem spokojnie, odwracając się do niej.
- Przykuj mnie do siebie kajdankami, nie mam nic przeciwko, tyle że w łóżku bedzie nam ciężko - odparłem.

— Kocham... I dlatego chce cie uszczęśliwić. Nawet jesli szczescie bedziesz dzielił z jakas inna ładna dziewczyna...— powiedziałam głaszcząc go po policzku.

- Wiesz denwrwujesz mnie takim gadaniem - odparłem - po co mam mieć ładną dziewczynę, skoro teraz mam piękna kobietę przy swoim boku - mruknąłem, wstając z krzesła i podchodząc by stanąć naprzeciwko niej.
- Nie waż mi się nawet zaprzeczyć - westchnąłem i podniosłem ją łapiąc pod udami. Zaniosłem ją na kozetke, gdzie ją usadziłem, a następnie chwyciłem za uda i lekko rozszerzyłem.
- Patrz - powiedziałem i położyłem swoją rękę na praktycznie sinym miejscu - takie same.

— Ty chyba jestes czyms odurzony...– powiedziałam gdy mnie podniosl z podłogi. Tyłek tez mnie bolała. A raczej pośladek.
— Tyler... o co ci chodzi?— zapytałam patrzac na jego dlon spoczywającą na moim udzie i na niego.

- Nieważne - odparłem szybko i zabrałem dłoń z jej uda.
- Zapomnij - zaśmiałem się cicho.
Chyba sam niekoniecznie to poruszałem, być może dziewczyna już zapomniała.

— No powiedz No...— jeknelam łapiąc go za przód ubrania.
— Gadaj. — powiedziałam unoszac brew.

- Już nieważne - zaśmiałem się i cmoknąłem jej malinowe usta.
Zdecydowanie byłem od niej uzależniony.

— No Prosze. — powiedziałam błagalnie.
— Tyler...— jeknelam przysuwajac go do siebie. — Powiedz bo mam wrazenie ze wiem ale nie wiem...

- Chidzi mi o to, że siniaki które zrobił Ci ten debil, kształtem i wielkością przypominają takie jakie ja ci niekiedy robiłem - odparłem, znów kładąc dłoń na wewnętrznej części uda.
- Ale niepotrzebnie to zacząłem, bo już o tym nie myślisz - dodałem zakłopotany.

— Nie mysle?— powtorzylam i parsknelam śmiechem.
— Ciezko byłoby mi znaleźć dzien w którym bym o tym nie myslala... szczególnie ze ciagle sie kłócimy...— powiedziałam cicho.
— Ciagle wspominam nasz pierwszy raz...

- I co byś zmieniła? - spytałem, wpatrując się w jej oczy.
- Ja za to wspomninam ciągle twój upór, gdy przyszedłem następnego dnia, a ty udawałaś, że Cię nic nie boli - zaśmiałem się.

— Nic bym nie zmieniła. — powiedziałam szczerze.
— No bo nie bolało!— dodałam.
Wzięłam głębszy wdech i spojrzałam na niego ponownie.
— Nawet jesli juz nie będziemy ze sobą sypiać... To nic... Wbrew temu co myślą inni... Chce byc z toba a nie z twoim penisem. Seks jest tylko dodatkiem do ciebie. A nie odwrotnie..