Skrzydło szpitalne

-Mi? Czego. Wszystko gra. -zaśmiałam się gorzko.

- Nie kłam. Będzie dla ciebie lepiej. Poza tym myśląc tak, niszczysz sobie samopoczucie. Też tak miałem, lecz o wiele gorzej...wierz mi.

-Szczerze? Mam w dupie to, co będzie dla mnie lepsze. Juz nie mam samopoczucia. Az obiecał zrobić dla mnie wszystko, ale kiedy poprosiłam żeby mnie zabił to odmówił. .

- Zabić? Ha! Słusznie odmówił. Jedynie byś całe życie zmarnowała! - Wzruszył ramionami.

-Życie? Takie życie to nie życie.

- Przestań tak mówić i lepiej wstawaj.

-Nie chce mi się.

- Okej. Jak chcesz. - Podszedł do dziewczyny i próbuje ją podnieść.

-Mogę wiedzieć co ty kurwa robisz?

- Chcę cię zanieść do łóżka...

-Ale ja tego nie chce. Spadaj

Jakoś ją podniósł. - Ty spadniesz jak będziesz się sprzeciwiała. - Człapie w stronę łóżka, na którym była.

-Za moment zacznę krzyczeć. Zacznę krzyczeć, kopać i gryźć. A co ty masz do tego? Hm? Już jeden taki był co pomagał mi wbrew mojej woli. To przez niego jest teraz jak jest. Idź sobie.

- Nie. - Wredny uśmieszek. Doczłapał się do łóżka i położył ją. - I co? Było trudno?

-Koleś. .. Mówiłam ci że masz spierdalać ode mnie.. -Jęknęłam kiedy położył mnie na łóżko. -I nie stękaj tak bo aż taką ciężka nie jestem. .

- Spokojnie. Nie ma co się denerwować.

-Ja się nie denerwuje! Chcesz czegoś ze tak nade mną sterczysz? !

Westchnął.- Z taką postawą nikt cię nie polubi.

-Eee przepraszam? Wybacz ale.. ja chyba nie mówiłam ze chce żeby ktoś mnie lubił. .. No chyba ze mam amnezje. .

- Siostrzyczko, spokojnie - objąłem ją cieplej, przysłuchiwałem się ich rozmowie.

- No to spadam. - Skierował się w stronę wyjścia.

-Nareszcie! Wy też! Cała reszta... Ty Az tez. Nic z tego nie będzie. Mnie się już nie da uratować bo ja tego nie chce.

- No to spadam. - Skierował się w stronę wyjścia.

- Da się uratować, nie ruszę się stąd - spojrzałem jej w oczy. - Soo, jesteś dla mnie jak rodzina.

-Ale ja nie chce! Odejdź! Zostaw mnie--powiedziałam odpychając go od siebie.

Stop! Spojrzał na nich.

-No i co się gapisz kretynie.-warknęłam do nowego dupka.

Siedziałam na podłodze i gapiłam się na całą akcję. Milusia. Tak bardzo jak ja. Jakby tak dokładniej się przyjżeć, to z charalteru podobna do mnie.

- Nic nic. - Poszedł dalej.

- Jak wolisz - przewróciłem oczami i wyszedłem ze skrzydła.
NP: Wielka Sala.

Żałowałam że kazałam mu wyjść. Teraz było mi jeszcze gorzej. Zaczęłam płakać, kładąc się na łóżku, tyłem do reszty.

- To ja też już pójdę - mruknęłam i wstałam - Eee ... powodzenia.
NP Wielka Sala

Patrzył się na resztę. Warto będzie ich poznać, więc poszedł z nimi.
NP: Wielka Sala

Wszystkiego najlepszego z okazji siedemnastych urodzin Kwon SooAh, pomyślałam odwracając sie w stronę okna i patrząc przez nie.

Obudziłam się następnego dnia w Skrzydle. W sali byłam tylko ja i Annabell. Usiadłam na łóżku, odgarniając włosy do tyłu. Dzisiaj było inaczej. Dzisiaj nie czułam tego potwornego bólu i cierpienia. Dzisiaj nie czułam nic. Czułam się jakbym była tylko pustą skorupką siebie. Juz nie chciało mi się płakać. Juz nie chciałam niczego. Powoli zsunęłam się z łóżka i wstałam, opierając się o ramę. Zrobiłam kilka kroków i ruszyłam bardzo wolno do wyjścia. Musze się ogarnąć w końcu. To i tak już koniec. Co się zjebało, już się nie naprawi.
Next: Dormitorium Soo

Wszedłem do skrzydła szpitalnego kusztykając. W drodze wywróciłem się na schodach przez własną nieuwagę. Usiadłem na najbliższym-Haloo, jest tu kto?-krzyknąłem a potem zacząłem kaszleć.

Słysząc czyiś krzyk podskoczyłam-Nie można normalnie podejść?-westchnęłam kierując się do osoby, która się odezwała-Na brodę Merlina, co ci się stało?-uniosłam w zaskoczeniu brwi i spojrzałam na nos chłopaka. Był złamany-Poczekaj-powiedziałam i skierowałam się do szafki. Wzięłam eliksir przeciwbólowy i wróciłam do chłopaka. Podałam mu eliksir i za pomocą zaklęcia naprawiłam mu nos-Imię, Nazwisko, Dom i kto ci to zrobił-powiedziałam siadając obok nastolatka

Wziąłem od pielęgniarki eliksir i wypiłem go za jednym razem. Odkaszlnąłem i spojrzałem na blondynkę-Carl Claws, Gryffindor-powiedziałem czując jak lek rozprowadza się po całym moim ciele- Kto to mi zrobił? Azazel. Azazel Tokisaki, Slytherin-powiedziałem patrząc na nią.

Pokiwałam głową-Muszę o tym powiadomić twoich rodziców-oznajmiłam chłopakowi i podniosłam się z miejsca. Gwizdnęłam i pojawiła się moja sowa Taylor. Na kartce czytelnie napisałam informację i wręczyłam sowie, po czym powiedziałam gdzie ma lecieć. Po chwili wyleciała, a ja spojrzałam ponownie na chłopaka-Azazel Tokisaki-powtórzyłam cicho, aby nie zapomnieć-Dobrze, nie ruszaj się stąd-powiedziałam i wyszłam ze skrzydła szpitalnego.

Po chwili wróciłam i spojrzałam na chłopaka-Niestety nie znalazłam Azazela. Jak się czujesz?-spytałam patrząc na ucznia. Po chwili do skrzydła wleciała sowa. Odczytałam list i spojrzałam na Carla-Matka przyjedzie w ciągu kilku godzin-powiedziałam uśmiechając się.

-Bywało gorzej-stwierdziłem z przekąsem. Gdy usłyszałem, że mama przyjedzie moje usta przybrały kształt "o". Powstrzymałem się od przekleństwa. Opadłem plecami na łóżko i przymknąłem oczy-Powinieneś się wyspać-to usłyszałem zanim nie oddałem się krainie Morfeusza.

Spojrzałam na chłopaka. Zasnął. No nic. Zerknęłam na leżącą na innym łóżku dziewczynę. Kto to jest? Podeszłam do szafki gdzie są dokumenty o uczniach. Zaczęłam je przeglądać, aż trafiłam na Azazela Tokisaki. Hmmm...Wzięłam je do ręki i położyłam je na biurku. Po kilkunastu minutach znalazłam tamtej dziewczyny. Przejrzałam najpierw, jak się okazało Annabelle, a następnie Azazela. Metr dziewięćdziesiąt...Czy tamci Ślizgoni nie mówili, że jest kurduplem? Podniosłam się z miejsca i zaczęłam szukać Thomasa Lestrange. Nikogo takiego nie mogłam znaleźć. Gdy miałam wrócić do przeglądania dokumentów o Azazelu usłyszałam głos. Wychyliłam się i ujrzałam kobietę w podeszłym wieku. To pewnie matka Carla. Niepewnie do mnie podeszła z przerażeniem w oczach spytała czy żyje-Spokojnie. Carl został pobity, ale wszystko jest już dobrze-oznajmiłam ze stoickim spokojem. Kobieta spojrzała na mnie zaskoczona. Po chwili zaczęła zasypywać mnie pytaniami. Dlaczego? Kto?-Pani Claws...Nie wiem. Wiem tyle, że był to Azazel Tokisaki-matka Carla oburzyła się. Powiedziała, że to miejsce nie jest bezpieczne dla jej syna i nie chce aby tu przebywał-Dlatego Carl wróci ze mną-powiedziała, a ja spojrzałam na nią zaskoczona. Chwilę potem winę zaczęła zrzucać na swojego męża, bo to on był za tym pomysłem aby go tu wysłać. Zamilkła gdy ujrzała, że jej syn się obudził.

Otworzyłem oczy. Ile ja spałem...Po chwili poczułem jak ktoś mnie obejmuje. Po chwili usłyszałem głos mojej matki. Zdziwiony zmarszczyłem brwi-Dlaczego mam wracać?-zaraz potem słuchałem jak ona wyzywa ojca, jakim on kretynem nie jest, że mnie tu posłał, a ja jedynie posłałem błagające spojrzenie pielęgniarce. Ta jedynie uśmiechnęła się lekko i zaczęła przeglądać jakieś dokumenty. Nawet nie dała mi dojść do słowa. Po chwili odsunęła się, a ja wstałem. Poprosiła mnie abym przyniósł swoje rzeczy. Zaraz potem wyciągnąłem różdżkę i za pomocą zaklęcia, które mruknęła pani pielęgniarka, moje wszystkie rzeczy pojawiły się obok. Nawet Garfield. Z westchnieniem wręczyłem różdżkę pani Miles. Ta przy pomocy swojej odebrała mi moc. Przymknąłem oczy, a potem uniosłem powieki. Moja matka po chwili mnie objęła i rzuciła "do widzenia", a następnie wyszliśmy z skrzydła szpitalnego, a następnie z Hogwartu. Siedząc w pociągu wpatrywałem się w okno. To naprawdę koniec.

Odprowadziłam wzrokiem Carla. Szkoda. Właśnie utraciłam podopiecznego. Westchnęłam i przeglądałam dalej dokumenty. Gdy sprawdziłam po raz trzeci nie było tam żadnego Thomasa. Okłamali mnie. Podniosłam się z miejsca i poszłam ich szukać.

Wszedłem do skrzydła szpitalnego i usiadłem obok Annabelle. Czekałem aż się obudzi.