Skrzydło szpitalne

W mojej głowie na sekundę przebiegało miliony myśli. Dosłownie. Wszystkie moje wspomnienia, łzy, uśmiechy i ludzie. Klatki jakby z filmu zawracały mi w głowie. Otworzyłam oczy, z wielkim bólem znowu je zaciskając. Światło dochodzące z okna, parzyło wręcz moje źrenice.
Obraz przed oczami miałam jakby za mgłą, widziałam tylko kontury, nic szczególnego.

Siedziałem patrząc w okno i jedząc sobie spokojnie popcorn.

-O, pan Thomas! Smacznego życzę, proszę nie zostawić po sobie niczego-rzuciłam i wróciłam do układania dokumentów

- Dziękuję! - zawołałem z uśmiechem i zauważyłem dopiero teraz, że Ann się obudziła. - Kochanie! W końcu - objąłem ją mocno i czule.

- Ugh... - westchnęłam głośno, lekko przyduszona męskim uściskiem - Cz-cześć. - wydukałam z siebie, nie mając siły aby oddać mu uścisk.

Szybko poluźniłem uścisk, spojrzałem na nią. - Jak się czujesz? - zapytałem zerkając jej w oczy.

- Ile spałam? - przetarłam oczy ręką, totalnie ignorując jego pytanie - Czuję się jakbym spała cały dzień. - przeciągnęłam się na łóżku, wpijając swój niemrawy wzrok w Azazela.

- Prawie dwa tygodnie, martwiłem się - mruknąłem.

- Słucham? - zaniosłam się śmiechem - Nie żartuj ze mnie i powiedz ile spałam. - uderzyłam go lekko pięścią w obojczyk, podnosząc się wyżej na łóżku.

- Naprawdę tyle spałaś - przewróciłem oczami ignorując uderzenie.

- Ale... przecież. - skierowałam swój wzrok na dłonie - Czemu mnie nie obudziłeś? Czemu tyle pozwolono mi spać?

- Nie dało się Ciebie obudzić - przewróciłem oczami znów.

- Jesteś na mnie o coś zły? - skierowałam na niego wzrok, obejmując moimi dłońmi jego rękę.

- Za co miałbym być zły? - zmarszczyłem brwi zaskoczony, zerkając na Ann.

- Nie wiem, może ja jednak zrobiłam coś złego? Coś się stało... tak ogólnie? Przez te dwa tygodnie? - szybko mrugałam.

- W sumie to... Zmarł uczeń, potem ta s... znaczy Diana - poprawiłem się szybko, w końcu pielęgniarka mogła to słyszeć - go ożywiła, a później pobiłem go ciężko, bo złamał serce Soo, która jest moją siostrą. Tą niemotę zabrała potem matka do domu.

Zaśmiałam się.
- Brutal. - usiadłam na krawędzi łóżka, niemal zahaczając stopami o posadzkę - Piżama szpitalna, naprawdę? - poprawiłam sukienkę, która była tak źle dopasowana, że odkryła część mojej piersi.

Zagwizdałem mając ciekawy widok. - Ja? Brutal? - westchnąłem i zdjąłem z siebie szatę, zostając w koszuli i eleganckich spodniach, narzuciłem ją na ukochaną. - Masz, żeby nikt inny nie korzystał z takich widoków - zaśmiałem się.

- Dziękuję. - poprawiłam na sobie podarowaną mi szatę - Aj... - zagryzłam wargę - Gdzie się tak ubrałeś?

- Zawsze to zakładam pod szatę - wzruszyłem ramionami, wziąłem ją na ręce. - Lecę z Tobą pod dormitorium, przebierzesz się, okej?

Wtuliłam się, zaciągając się mocnymi perfumami...
- Brakowało mi tego zapachu... W moim śnie go nie było. - uniosłam lekko kąciki ust, przystając na jego propozycje, czułam się niekomfortowo w tej nieludzkiej piżamie.

- A mi Ciebie - westchnąłem i wyszedłem z nią. 
NP: Wielka Sala (po drodze dla Ann dormitorium)

- Pani profesor? - zapytałem wchodząc do skrzydła szpitalnego.

-Słucham?-powiedziałam podnosząc się się z miejsca. Spojrzałam na wchodzącego ucznia-Coś się stało?

Oparłem się o ścianę, złapałem za bolącą głowę i gorące czoło. - Chyba zachorowałem na Carla.

-Słucham?-powiedziałam marszcząc czoło. Podeszłam do chłopaka-O czym ty mówisz?

- No na najnowszą chorobę zwaną Carl - zamrugałem gdy podeszła bliżej. O cholera... Co za okaz natury. Dobra, trzeba to dobrze rozegrać.

-Proszę, bez idiotycznych żartów-powiedziałam opierając dłonie na biodrach-Nie wyglądasz na chorego.

- Dobra, nie. Po prostu mi się nudziło, a stwierdziłem, że skoro są takie pustki, to i Pani musi się nieźle nudzić - oparłem się plecami o ścianę.

-Oh, uwierz, że znajdą się ciekawe rzeczy w Hogwarcie-powiedziałam i spojrzałam na ucznia-Jak się nazywasz, nie-pacjencie?

- Na przykład jakie? Chętnie o tym porozmawiam - podszedłem bliżej  wyciągnąłem rękę do kobiety. - Valentine Morgenstern.

-Sarah Miles-powiedziałam i uścisnęłam rękę chłopaka.

- Miło poznać - ucałowałem jej dłoń i usiadłem na jednym z łóżek. - Które z tych miejsc jest Pani ulubionym?

Odsunęłam dłoń i usiadłam na łóżku naprzeciw chłopaka-Jezioro, jest bardzo piękne-powiedziałam

- Hm... Pierwsze miejsce, które odwiedziłem po powrocie do Hogwartu. Mi się podoba Wieża Astronomiczna, widoki nocą są świetne.

-Nie wątpię-powiedziałam uśmiechając się lekko.

- Często ktoś tu trafia? W sensie, na skrzydło? - zapytałem i spojrzałem na jej uśmiech. O cholera, dla tego uśmiechu mogę tu często trafiać.

-Niedawno był tu mocno pobity uczeń i to chyba tyle-odparłam zakładając niesforny kosmyk włosów za ucho.

- Wow. Kto mu to zrobił? - uniosłem brew zaskoczony.

-Ślizgon, Azazel o ile się nie mylę-powiedziałam-Na początku przedstawił się jako Thomas, a gdy przyszłam do jego dormitorium, zaczął dyskutować na temat tego, jakiej jestem wiary.

- Wow. Pogratulować - zaśmiałem się lekko. Westchnąłem i przesiadłem się obok niej. - Tak się lepiej będzie rozmawiało. Długo już Pani tu jest?

-Nie za długo-odparłam przerzucając włosy na jeden bok.

Cholera, żebyś wiedziała kobieto jak kusisz. - Często tu się pielęgniarki ostatnio zmieniały? Zdecydowanie wygląda Pani o wiele lepiej niż ta, która była tu 7 lat temu - aż się wzdrygnąłem.

-Nie mam pojęcia-odparłam-I dziękuję-odparłam uśmiechając się.

- Proszę bardzo - odpowiedziałem lekkim uśmiechem. - Pewnie musi być Pani ciężko, tak samej, w Hogwarcie bez męża u boku.