Klasa zaklęć i uroków

Patrzyłem na lekcje, po czym w myślach powtórzyłem ruchy nauczyciela. Zignorowałem zachowanie Ślizgonki. Szybko zanotowałem, co trzeba zrobić i czekałem na dalsze polecenia nauczyciela

- Dobrze teraz dostaniecie szansę na punkty dla domu. Mianowicie dotyczy ono następnego zaklęcia. Do czego służy zaklęcie Patronusa? - zapytałem i stuknąłem nogą w kufer leżący tuż obok mnie.
- Tak dzisiaj będziecie ćwiczyć zaklęcie patronusa, pierwsze 3 osoby które je poprawnie wykonają dostaną 10 punktów dla domu - powiedziałem

Zgłosiłam się, podejrzewałam co może być odpowiedzią. Czekałam na wybranie przez nauczyciela.

Uniosłem dłoń po czym zabrałem głos-Patronus to zaklęcie obronne.-powiedziałem

- Panie Claws dobrze jednak nie do końca kto wyjaśni dokładniej o co chodzi w tym zaklęciu? - zapytałem i spojrzałem na pannę Violine.
- Panna de Violine może pani coś więcej doda? - zapytałem Ślizgonki.

- Zaklęcie Patronusa wytwarza jakby tarczę, obronę w postaci pozytywnej energii, która przegania dementorów. - posłałam zalotny uśmiech

Czułam, że to nie wszystko. Podniosłam rękę, chciałam coś dodać.

- Brawo Panno de Violine. Zarówno Gryfoni jak i Ślizgoni dostają po 10 punktów za poprawne odpowiedzi. - powiedziałem i wpisałem to sobie do notatnika.
- Dobrze a teraz przejdźmy do praktyki. Ustawcie się w rzędzie, czas zobaczyć komu się uda wywołać cielesnego patronusa - powiedziałem i postawiłem kufer na środku sali.
- Wasze zadanie to przypomnienie sobie najszczęśliwszego wspomnienia i wypowiedzenia tych dwóch słów: " Expecto Patronum" - powiedziałem.
- Expecto Patronum - powiedziałem i przywołałem Sokoła Wędrownego, mego patronusa.
- Na początku wasze patronusy mogą być zaledwie mgiełką, jednak gdy nabierzecie wprawy nabiorą one cielesnego kształtu. Jak np mój patronus - powiedziałem.

Stanęłam w rzędzie jako pierwsza, wyjęłam różdżkę. Hmmm... Co mnie uszczęśliwiało? Wiem! Stanęłam wygodniej. Dementorzy? Nic takiego dla nekromantki! Czekałam tylko aż otworzy skrzynię.

- Jesteś gotowa Isobel? Więc proszę - powiedziałem otwierając skrzynię i automatycznie się odsuwając, nagle temperatura w sali zmalała i to drastycznie, gdy wypuściłem oddech zobaczyłem mgiełkę.
- Pamiętaj najszczęśliwsze wspomnienie i dwa słowa. - powiedziałem.

Zamknęłam na chwilę. Najszczęśliwsze wspomnienie? Sen z Dianą w pokoju do bdsm! Kiedy ona w końcu coś zrobiła z moimi nadziejami! Uśmiechnęłam się otwierając oczy.
- Expecto Patronum.
Blask patronusa oświetlił ścianę, był wyjątkowo wyraźny. Chyba pierwszy raz mi się tak udało. Skutecznie zadziałał. Z dumą usiadłam z powrotem w ławce.

- Blisko było Isobel, jednak nie był to cielesny patronus. Jednak mimo wszystko powinnaś być z siebie dumna - powiedziałem i pokiwałem głową po czym wrzuciłem dementora do skrzyni.
- Następna osoba bardzo proszę - powiedziałem czekając na kolejnego ochotnika.

Przeciągnąłem się i podszedłem kilka metrów od skrzyni. Patronus? Proszę Cię, w poprzedniej szkole miałem go ćwiczyć dopóki nie zemdlałem... Nie ma opcji bym go nie dał rady rzucić.
- Śmiało - odezwałem się do nauczyciela. Wyciągnąłem różdżkę.

- Jak sobie chcesz Azazelu - powiedziałem i ponownie otworzyłem kufer wypuszczając dementora. Musiałem cały czas pilnować tego by żadnemu z uczniów nie stała się jakakolwiek krzywda.

- Hmm... Expecto patronum - powiedziałem spokojnie, gdy dementor się wyłonił. Wspomnienie? Uśmiechnięta Isobel, która czuła dumę i stała tu chwilę temu. Spojrzałem tylko jak mój rekin miał przewagę nad dementorem i poszedłem do ławki.

- Pierwszy cielesny patronus, tak więc kolejne 10 punktów dla Slytherinu tak jak mówiłem - powiedziałem i pokiwałem głową z uznaniem, podałem rodzeństwu po tabliczce czekolady.
- Kto następny? - zapytałem gdy dementor wrócił do skrzyni.

Odebrałam czekoladę i po cichu, wraz z Azazelem, wyszłam z klasy.
NP: Wielka Sala.

O, darmowa czekolada. Uśmiechnąłem się i razem z siostrą wykradłem się z Sali.
NP: Wielka Sala

Kurt podniósł rękę do góry i podszedł, trzęsąc się odrobinę. Wiedział jakie jego najszczęśliwsze wspomnienia, ale też najsmutniejsze."Ja, jeżeli mogę." Zanim jednak Devon otworzył, Kurt się spytał." A co jeżeli dana szczęśliwa chwila jest też smutna?"

- Ta szczęśliwsza strona powinna wygrać, jeśli jednak tak się nie stanie stracisz chwilowo przytomność, a gdy się ockniesz powinieneś zjeść czekoladę. - powiedziałem i otworzyłem kufer.
- Dalej Kurt dasz radę - szepnąłem do siebie.

Chłopak wziął oddech i przypomniał sobie, dni kiedy jego siostra była uśmiechnięta." Po chwili pojawił się prawie jak żywy pies Husky, który rzucił się po chwili na dementora. Jednak nie trwało to długo i patronus zniknął a Krt zemdlał.

Wysłałem swego patronusa by pozbył się dementora i podszedłem do Kurta, podniosłem go i zaprowadziłem do ławki gdzie po chwili go posadziłem. Potem dałem mu dwie tabliczki czekolady, by je zjadł.
- Dobra kto następny? - zapytałem

Zgłosiłam się ochoczo i przeszłam między ławkami, zbliżając się do kufra, który było obłędnie taktowny. Nelly, uspokój się, zostaw na potem swoje dziwne spostrzeżenia.

- Zatem panno de Violine jest pani albo odważna albo głupia. Zresztą proszę bardzo oto dementor - powiedziałem i po raz kolejny wypuściłem dementora, będzie to przed ostatni raz. Potem ostatnia osoba i puszczę ich. Chciałem im tylko pokazać co i jak.

Szybkie wspomnienie szczęśliwych momentów... Kiedy byłam sama, w swoim majestatycznym pokoju w Hogwarcie. Wykonałam obrót różdżką i wycelowałam w dementora. Moim oczom ukazała się lisica, co prawda nie wyglądała idealnie, lecz przynajmniej ją przypominała.
- Tak jest! - szepnęłam do siebie, podekscytowana, ale również zrównoważona.

- Brawo, prawie cielesny patronus, duży sukces jednak nie aż tak duży - powiedziałem i po raz kolejny wezwałem sokoła by pogonił dementora do kufra gdy już go zamknąłem westchnąłem.
- Dobra ostatnia osoba. Kto chce być tym szczęśliwcem? - zapytałem.

Wstałem i stanąłem przed kufrem. Złapałem za różdżkę. Wziąłem głęboki wdech-Raz kozie śmierć-pomyślałem.

Po raz ostatni na tej lekcji otwarłem kufer i stanąłem nieopodal by w razie czego zareagować dość szybko. Cóż dementor był chyba wkurzony że został wezwany tyle razy.

Miałem przygotowane wspomnienie, mianowicie ja i moja siostra, gdy byliśmy dziećmi. Wypowiedziałem zaklęcie, a z różdżki ukazała się jasna smuga. Nie przypomniała kształtu zwierzęcia tak jak u innych. Cofnąłem się kilka kroków. Wpatrywałem się tępo w dementora. Czemu to nie działa?

Zareagowałem błyskawicznie, jednak nie zaklęciem patronusa, rzuciłem jednym z zaklęć wampirów odsyłając dementora do kufra. Westchnąłem i spojrzałem na Carla.
- Słabe wspomnienie, dlatego nie podziałało. Cóż może innym razem, a póki co koniec lekcji możecie wyjść - powiedziałem i przeniosłem kufer do swojego pokoju.
- Do widzenia - powiedziałem wychodząc z sali

NP: Gdzieś w Hogwarcie

Wróciłem na miejsce gdzie siedziałem i wziąłem swoje rzeczy po czym wybiegłem z klasy.

*NP jezioro Hogwartu*

Gdy skończyły się zajęcia poszłam na Wielką Salę.
*np wielka sala*

Kurt ocknął się, starając sobie przypomnieć co się stało." Po chwili wróciło wszystko do niego i spojrzał na tabliczki czekolady na ławce, zdziwiony że było ich dwie. Wzruszył ramionami i schował ją do plecak, może tak dobrze mu poszło? Wstał i wyszedł z klasy.

NP:Wielka Sala.

Wszedłem spokojnie do klasy. Miałem już pomysł na lekcję, więc tylko usiadłem na biurku i czekałem na uczniów.

Zapukałam do drzwi klasy i powoli uchyliłam je, wchodząc do środka. -Dzień dobry. To jest klasa zaklęć prawda? -zapytałam patrząc na mężczyznę siedzącego na biurku.

- Tak, to ta - uśmiechnąłem się. Puchonka, to dobrze. Im więcej puchonów na tej pierwszej lekcji ze mną, tym lepiej. Z nimi chciałem się dokładniej zapoznać.

Odetchnęłam z ulgą. -No to tym bardzo dzień dobry.-powiedziałam I usiadłam w trzeciej ławce w środkowym rzędzie po czym wyjelam książki z torby i położyłam je na ławce. Zaczęłam bawić się różdżką.

Przyszedłem do klasy i spojrzałem na osoby w klasie-Dzień dobry-powiedziałem i usiadłem na swoim miejscu poprawiając szatę.

-Dzień dobry. -powiedziałam wchodząc do klasy i kłaniając się. Usiadłam obok Carla. -Zmienili nam nauczyciela? -zapytałam cicho.

Weszłam niepewnie do klasy, odetchnęłam z ulgą widząc, że jest mało osób. Usiadłam w drugiej ławce. - Dzień dobry - powiedziałam cicho i starałam się jakoś wtopić w otoczenie.

-Dzień dobry! -powiedziałam kiedy weszłam do klasy. Usiadłam na końcu i rozpakowałam się.

Pchnęłam drzwi i weszłam do klasy powolnym krokiem-Dzień dobry-mruknęłam rozglądając się po całej klasie. W środkowym rzędzie jakaś puchonka i z boku siedział jakiś Gryfon. A może Gryfonka? Obok tej osoby siedziała jakaś Ślizgonka, a to nowość. Nie byłam przekonana...Te włosy, postura jakaś damska... Po chwili się otrząsnęłam. Przez większość czasu stałam nieruchomo w miejscu. Zdążyły wyminąć mnie kilka osób. Poprawiłam włosy i usiadłam w miejscu gdzieś z tyłu. Wyciągnęłam swoją różdżkę i obracałam ją w palcach.

Wbiegłem do klasy-Dzień dobry-powiedziałem i rozejrzałem się. Nie było nigdzie Chris...Zauważyłem jakąś Puchonkę-Nie będzie ci przeszkadzać, jeśli się dosiądę?-spytałem uprzejmie z uśmiechem.

Podniosłam głowę słysząc czyjś głos. Rozejrzałam się, upewniajac ze to na pewno do mnie. -Nie, jasne ze nie. -powiedziałam posyłając mu uśmiech. -Lexy Tuan. -przedstawiłam się od razu.

Spojrzałem na zegarek, a potem na klasę. Dwóch puchonów, nie jest źle, z tego co widziałem nie było ich też dużo. - Pięć minut jeszcze, by spóźnialscy dotarli - huknąłem swoim jak zwykle donośnym głosem.