Balkon na czwartym piętrze

Nadal stałem do niej tyłem, nie chciałem, by zobaczyła, jak moje oczy czarnieją z powodu złości
- Sarah - jęknąłem - Jak mam ci wytłumaczyć, coś co sama robiłaś - mruknąłem
- Pewnie, doskonale pamiętasz co się działo - powiedziałem cicho i wyjątkowo spokojnie - a teraz bawisz się, by ponownie zaatakować - mruknałem

- Noah! - nie wytrzymałam już i po prostu schowałam twarz w dłoniach, chociaż nie wydając żadnego dźwięku płaczu, mógł nawet nie zauważyć.
Czemu nie mógł mnie zrozumieć i powiedzieć mi punkt po punkcie co się działo, nie grałabym w nim w żadne gierki podczas tego kiedy tak na mnie naskakuje. Chciałam po prostu uciec stamtąd, zapomnieć jego osobę na zawsze i wymazać go ze swojej pamięci.

Już, naprawdę nie wiedziałem co zrobić. Twierdziła, że nie wie co zrobiła, ale ja w głębi duszy czułem, że może mnie oszukać. Ta dziewczyna już od pierwszej chwili zawróciła mi w głowie, a teraz tylko jeszcze bardziej w niej mieszała
- Dam ci czas, Sarah -mruknałem - Nie będę ci już zawracał głowy - dodałęm i odwróciłem się, by wyjść z balkonu

Odwróciłam się momentalnie, nie mając już nawet cierpliwości.
- Kurwa na co dasz mi czas?! - zakryłam swoje usta, czując jak bezwładnie łzy lecą mi po polikach. Nie chciałam by tego widział, więc odwróciłam się tak samo gwałtownie jak wtedy.

Gdy krzyknęła gwałtownie się odwróciłem i przez ułamek sekundy zobaczyłem jak po jej zaróżowionych policzkach ciekną łzy. Miałem do niej cholerną słabość o czym dobrze wiedziałem. Podszedłem do niej i odwróciłem ja twarzą do siebie, by móc wytrzeć kciukiem jej łzy.
- Nie płacz - powiedziałem cicho i w napływie emocji przytuliłem ją do siebie. Sam nie wiem dlaczego to zrobiłem
- Nie płacz, nie zasługuję na twoje łzy - dodałem i dalej gładziłem ją po włosach
- Nigdy więcej nie sprawię ci bólu - powiedziałem będąc tego pewny jak nigdy - odejdę - stwierdziłem, ale na tyle cicho by dziewczyna nie usłyszała

Zaczęłam łkać jak głupia, dobrze wiedząc, że on nawet nie zasługuje na moje łzy. Po prostu pękło coś we mnie szybciej niż myślałam, przy nim. Chciałam tego uniknąć.
- Nienawidzę Cię. - pierwszy raz użyłam tych słów do kogoś, pierwszy raz nie użyłam ich w stosunku do siebie... choć może mówiłam tak i do siebie i do niego. Zaplątałam się sama w swoich myślach, mocniej przywierając do jego klatki piersiowej. Mruknął coś pod nosem, ale zbyt dźwięczało mi w uszach bym mogła to usłyszeć. Z trudem raniłam ludzi, nie umiałam po prostu, mówiąc mu to miałam ochotę natychmiast go przeprosić, choć wiedziałam, że nie mogę.

Słysząc jej słowa coś we mnie pękło. Widać, ze te słowa musiały ja sporo kosztować i być prawdziwe, dlatego pocałowałem ją we włosy. Odsuwając się od niej, postanowiłem dotrzymać obietnicy i więcej jej się nie pokazywać na oczy. Dlatego zaraz po odklejeniu się od niej, co było trudne, powiedziałem tylko :
- W takim razie, zniknę z twojego życia raz na zawsze, Sarah - powiedziawszy to, podszedłem do niej i pocałowałem ją w czoło. Szybko się odsunąłem i wyszedłem na korytarz, by zrobić to co obiecałem.

Next> Korytarz na czwartym piętrze

Osunęłam się po balustradzie, nawet już na niego nie patrząc. Szlochałam i choć chciałam, nie wybiegłam za nim. Uderzyłam głową o ściankę, zaciskając pięści, wciskając swoje paznokcie w skórę. Przez adrenalinę w żyłach nie czułam niczego, żadnego bólu. Znowu moja głowa spotkała się ze ścianą, która się ukruszyła na moje plecy. Poczułam strużki krwi, spływające po moich dłoniach, więc jak najszybciej otrzepałam je z większości brunatnej cieczy.
- Do czego on Cię doprowadza Sarah? - zadałam sobie to pytanie, powoli dławiąc się łzami, chciałam by wrócił - Nie zostawiaj samej mnie...

Ponownie wszedłem na balkon, widząc ją jednak w strasznym stanie wiedziałem, że jak podejdę bliżej jej stan się pogorszy, a tego nie chciałem. Spojrzałem na swoje buty, nie chcąc widzieć, jej zapłakanych oczu.
- Wiem, że mnie nienawidzisz, ale - mruknąłem, szukając odpowiedzi - muszę ci pokazać, co się działo w tym pokoju, byś wiedziała - powiedziałem - albo sobie chociaż przypomniała - stwierdziłem, cały czas stojąc przy wejściu na balkon

Gdy tylko go usłyszałam, szybko schowałam swoje dłonie za siebie. Patrzyłam na niego z boleścią w oczach, skłamałabym mówiąc, że nie chce go widzieć i nie chce go mieć przy sobie.
- No-Noah... - kochałam się krzywdzić, to chyba moje największe hobby.
Nie kończąc swojego zdania, zamknęłam swoje powieki, czując kolejny przypływ łez, które zatrzymałam w sobie. Byłam jego problemem, gdyby mnie nie poznał jego życie byłoby dużo prostsze. Gdyby tak cofnąć czas i wymazać mnie z jego pamięci...

Popatrzyłem na Sarah, ale dłużej nie mogłem patrzeć, za dużo wycierpiała przeze mnie. Nie zamierzałem podchodzić i jej denerwować.
- Niczego sobie nie wyperswadowałem - powiedziałem patrząc na horyzont - Opuszczę cie i nigdy mnie już nie zobaczysz - powiedziałem twardo - Tylko na początek chce ci pokazać, co się zdarzyło, po tym jak ... - postanowiłem zmienić zdanie, gdyż tamtego nie umiałem już wymówić - Co zdarzyło się w pokoju sotkań - dopowiedziałem.

- Nie odchodź. - zacisnęłam mocno zęby na wardze, czując jak jedna łza spływa mi po policzku - Nie zostawiaj samej mnie... - powtórzyłam swoje słowa z przed chwili, kiedy jeszcze siedziałam samotna, zdana na siebie.

Słysząc jej słowa chciałem do niej podejść, pocałować ją albo przytulić. Jednak dla jej komfortu zostałem na miejscu.
- Tak, będzie lepiej - stwierdziłem - Już nie będziesz przeze mnie cierpieć - dodałem, unosząc jeden kącik ust - Tak, będzie bezpieczniej - mruknąłem

- Noah! - splecione ze sobą dłonie przyłożyłam do ust - Skąd wiesz co dla mnie będzie lepsze? - spojrzałam na niego, prosto w jego szarawe oczy.

Założyłem rękę na rękę i popatrzyłem na nią
- To widać - mruknąłem - cierpieć nie będziesz - stwierdziłem - przynajmniej nie przeze mnie - dodałem
- Czy ty naprawdę tego nie widzisz? - zapytałem, przenosząc wzrok na horyzont - To nasze 2 spotkanie i 2 raz już płaczesz. Chyba nie warto spotykać się dalej - mruknąłem.

Niechlujnie wytarłam policzki mokre od łez. Wstałam i powolnie otrzepując swoje ubrania, podeszłam do chłopaka, nie tracąc kontaktu wzrokowego.
- Odejdziesz? Gdzie? To szkoła. Będziemy się mijać tu na korytarzach, w wielkiej sali czy chociażby na lekcjach. - mruknęłam, chowajac ręce za plecami - Przyjaźnisz się z moją współlokatorką. - westchnęłam ciężko, odwracając wzrok.
Skoro on tego nie zrobił, to zrobię to ja. Jestem głupia, popełniam błędy, płacze, krzyczę i ranię samą siebie.
- Noah, ja nie chcę abyś odszedł z mojego życia. - zawahałam się, kładąc swoją dłoń na policzku chłopaka, cholernie się zawahałam. Poczułam dreszcz, dotykając jego skóry. Przeniosłam swój wzrok na oczy Noah. Znałam go zaledwie dwa dni, co mnie skłoniło do tego aby aż tak mi zależało?

Widząc jak się zbliża, odsunąłem się an krok. Bałem się samego siebie, nie chciałem jej już krzywdzić, jej ból sprawiał mi ból, którego nie mogłem znieść
- Odszedłbym z Hogwartu - powiedziałem twardo - A z Lexy nadal utrzymywałbym kontakt - dopowiedziałem
Widziałam jak zadrżała, gdy dotknęła mojego policzka, jednak nie potrafiłem się jej oprzeć i wtuliłem się w jej dłoń, która tak bardzo pasowała do mojej twarzy. Jednak jej słowa zadziałały na mnie tak, że otworzyłem oczy i spojrzałem w jej piękne. Wziąłem obie jej ręce w swoje dłonie i pocałowałem ich wierzch, a następnie odwróciłem, jednak widzą ślady, zaniepokoiłem się lekko i poruszyłem się niespokojnie.
- Czy to przeze mnie? - spytałem patrząc jej w oczy, nadal trzymając jej małe dłonie.

Poczułam ulgę, kiedy złapał moje dłonie w swoje. Były takie ciepłe...
- Nie. - odpowiedziałam szczerze z lekko przymkniętymi oczami - To nieważne w tej chwili, nie zwracaj na to uwagi, proszę. - spuściłam wzrok, składając swoje dłonie w lekką piąstkę - Nie chcę byś więcej razy mówił, że jestem psychiczna czy zła... Cokolwiek zrobiłam... przepraszam. - znów uniosłam swoje spojrzenie, które utkwiłam w jego pięknych, szarych oczach. - Tylko mi pomóż... b-bo boję się siebie. Nie chcę krzywdzić innych, siebie również chcę oszczędzić.

Słysząc jej zrozpaczony głos, pocałowałem ją w czoło.
- Może, ta twoja zła strona chce cię obronić przed takimi jak ja - mruknąłem i wskazałem na siebie
- Musisz się dowiedzieć, co cię wprowadza w taki stan - dodałem - Po prostu poznaj siebie, tą mroczną tez - stwierdziłem i znowu ją pocałowałem w czoło i przytuliłem

- M-mroczną? - powiedziałam to cicho, nie wiedząc czy chłopak to usłyszał.
Zaciągnęłam się jego zapachem, zamykając oczy. Czułam jakby te ramiona było mi pisane, choć wiem tyle co nic, może i w tym przypadku się mylę.

Pokiwałem głową ponownie się w nią wtulając
- Tak, Sarah mroczną - powiedziałem cicho - każdy ją ma, nawet taka urocza i silna dziewczyna jak ty - dodałem. Chciałem jej dać trochę przestrzeni i się odsunąć, ale nie umiałem. Po prostu zamknąłem oczy i zacząłem przeczesywać jej blond, aksamitne włosy

Jego głos w tej chwili różnił się diametralnie, był taki przyjemny, melodyjny i kojący. Ta znajomość będzie bardzo specyficzna, zresztą, już taka jest. Specyficzność w mym życiu odgrywa wielką rolę, sama potrafię się nie raz nazwać tym epitetem. Westchnęłam, czując, że nareszcie jest dobrze. Ręce, które spoczywały przy jego klatce piersiowej masowały jego tors, niezwykle delikatnie. Nawet nie wiem czy mógł cokolwiek poczuć.

Naszej specyficznej więzi, nie można było nazwać, znajomością czy przyjaźnią, to była bardzo specyficzna więź, która jednak łączyła idealnie nasze temperamenty. Cisza panującą między nami nie była niezreczna, wręcz przeciwnie. Chyba właśnie jej najbardziej potrzebowalismy, w tej chwili oboje. Ja dalej gładziłem jej włosy, ona z kolei jeździła delikatnymi rękami po moim torsie. Jak dla mnie tak już mogłoby zostać na długi czas, rozmowa nie była nam potrzebna.

Po dłuższej chwili zaciągania się jego zapachem i poczuciem cholernego bezpieczeństwa, odsunęłam się, choć wiedziałam, że pragnę czegoś innego. Spojrzałam ku górze, natrafiając się na jego przejrzyste oczy.
- Co Cię sprowadziło na czwarte piętro? - naprawdę mnie to ciekawiło.

Trwaliśmy, wtuleni w siebie dość długo, jednak gdy Sarah odsunęła się ode mnie, jęknąłem cicho. Wsadziłem ręce w kieszenie spodni i odsunąłem się na krok od niej, dając jej przestrzeń.
- Brat, zawsze mi mówił, że jest tu idealny widok na błonia i okolice Hogwartu - odpowiedziałem - poza tym chciałem trochę pozwiedzać szkołę - dodałem - A ty? Dlaczego akurat balkon na czwartym pietrze? - zapytałem, ciekawy.

Usłyszałam cichy jęk zawiedzenia, który już kiedyś słyszałam. Zachichotałam cicho, zakrywając swoje usta dłonią.
- Zwiedzam po kolei wszystkie piętra szkoły. - uniosłam swoje kąciki ust już tylko w delikatnym uśmiechu - Dzisiaj padło na czwarte piętro, które na długo zostanie w mojej pamięci. - wpatrywałam się w jego oczy jak w najpiękniejszy obrazek.

Popatrzyłem na nią i uśmiechnąłem się. chciałem powiedzieć, że i mi zapadnie to piętro w pamięć, ale jednak, pokój spotkań będzie przeze mnie długo wspominany. Nie ze wzgledu, na to co działo się, Sarah po pocałunku, ale ze wzgląd na to, że zrobiłem to co chiałem i nigdy nie będę tego żałował.
- Cieszę się - mruknąłem, wpatrując się w jej czyste oczy - Mam nadzieje, że zapadnie ci w pamięć, pozytywnie - dodałem i uśmiechnąłem się do niej, pierwszy raz od czasu pierwszego spotkania.

- Brakowało mi tego. - nie jestem pewna czy powiedziałam to bardziej do siebie czy do niego.
Podeszłam do niego jakby na palcach, delikatnie stawiałam każdy swój krok. Oparłam swoje ręce przy jego obojczykach, czując, że nasze usta dzielą milimetry. Zagryzłam swoją dolną wargę.

Widząc jak się przybliża się do mnie, lekko się spiąłem. Jednak gdy stanęła naprawdę bardzo blisko mnie, objawem ją jedną ręką w talii. Gdy zagryzła wargę, walczyłem ze sobą, by tym razem się na nią nie rzucić, co było bardzo trudne, dlatego też drugą wolną ręką, uwolniłem jej wargę.
- Czego ci brakowało? - spytałem patrząc jej w oczy.

Przeszły mnie przyjemne dreszcze, kiedy tylko zetknął swoją dłoń z moimi wargami.
- Spokoju. - westchnęłam płytko - Tego, że nie czuję się już tak spięta, tylko taka... lekka.
Zahaczyłam wargami o jego szczękę, która była jego zdecydowanym atutem. Musnęłam kącik jego ust, czując jak cały się napina.

To co ona robiła toprowadzało mnie do istengo szaleństwa. Teraz zdecydowanie emanowała seksapilem.
- Kurwa - Syknąłem, gdy przejechała ustami po mojej szczęce. Nie wiedziałem, co zamierza zrobić, ale dałem jej pełne pole manewru. Uwielbiam, gdy staje się władcza, to dodaje jej pikanterii.
Jednak gdy prawie mnie pocałowała jeszcze bardziej się spiąłem. Teraz położyłem obie dłonie na jej talii i lekko je zacisnąłem, by stać normalnie.

Gdy zaczęłam na niego napierać, sprawiłam, że oparł się plecami o ścianę przy wyjściu. Nie wiem jak to się stało, że w jednej chwili stałam się pewna siebie i jakoś znacznie odważniejsza niż wcześniej. Dotknęłam dłonią jego żuchwy, zaciskając tym razem jego dolną wargę między swoimi zębami.
- Noah... - mruknęłam jego imię, subtelnie złączając nasze usta ze sobą.

Swoimi jękami tylko mnie napędzała. Zacisnąłem mocniej dłonie na jej tali i obróciłem tak, by ona była przyciśnięta do ściany. Oddałem pocałunek z największą przyjemnością, jednak na chwilę oderwałem od niej usta i położyłem swoje czoło na jej.
- Sarah - mruknąłem lekko zachrypniętym głosem - Nie śpieszmy się - dodatek. Było teraz miedzy namiętnie miedzy nami, że bałem się iż znowu sytuacja się zmieni. W końcu nie zdążyłem jej powiedzieć, co się działo w tamtym pokoju.

Uśmiechnęłam się lekko kiedy obrócił mnie i przycisnął do ściany, wsłuchiwałam się w jego zachrypły głos.
- Spokojnie. - mruknęłam cicho, wiedząc o co mu chodzi - Staram się nad sobą panować, cokolwiek by się nie działo.
Chociaż nie byłam pewna na co moja "mroczniejsza strona" może sobie pozwolić, obiecałam sobie, że więcej nikogo tym nie wystraszę, a na pewno nie chłopaka, który stał centymetry ode mnie.

Nie balem się jej mroczniejszej strony, balem się o to że może nie pamiętać co zrobiliśmy, a następnie się mnie wkurzy, że pozwoliłem na to.
- Sarah - wypowiedziałem jej imię po raz kolejny tego dnia - Pociągasz mnie jak cholera - mruknąłem gardłowo - Nawet nie wiesz, co pragnę z tobą robić - powiedziałem patrząc jej w oczy - Ale dopiero niedawno się pogodziliśmy - stwierdziłem, zgodnie z prawdą - i nie chce tego psuć - dodałem.

Westchnęłam, wypuszczając powietrze z samym płuc. Byłam lekko zawiedziona, ale dopiero teraz odczułam jego obawy.
- Dobrze. - odsunęłam go delikatnie od siebie, spoglądając mu w oczy - Idziemy zwiedzić może wielką salę w poszukiwaniu jakiegoś dobrego jedzenia? - zaproponowałam, odpychając się od ściany.

Pocałowałem ją szybko w usta, które miały tak słodki smak. Zdziwiłem się, iż to właśnie ja, go zatrzymałem. Poniekąd byłem dumny
- Możemy iść - mruknąłem i przepiściłem ją, by szła pierwsza. Cały czas walcząc ze sobą, by ponownie jej nie przyprzeć di ściany i nie pocałować.

Uśmiechnęłam się krótko, odwracając się. Poprawiłam swoje włosy, w całości pozostawiając je na plecach.
- No to do wielkiej sali. - mruknęłam jak przewodnik, wychodząc z balkonu.

Next: WS

Gdy to powiedzia, zaśmiałem się perliście i ruszyłem za moim "przewodnikiem", który jak twierdził prowadził nas do Wielkiej Sali

Next> Wielka Sala

Wyszłam na balkon zdenenerwowna i roztrzęsiona.
Oparłam się dłońmi o kamienna balustradę, patrac na zalane jesiennym słońcem tereny wokół szkoły. Uspokój się. Ja wiem ze to moja wina...

Stanęłam przy wejściu na balkon i przełożyłam włosy na ramię.
- Wiesz, że nie o to mi chodzi - zaczęłam - Nie masz być mu wdzięczna - odparłam
- Lubię Cię - mruknęłam - skoro jednak uważasz, że jestem fałszywa, nie będę Cię wyprowadzać z błędu - dodałam
- Jeżeli tego nie chcesz to nie będę przychodzić - westchnęłam i ruszyłam ma wierzę astronomiczną, nie oglądając się za siebie.

Next > Wieża astronomiczna

Prychnelam pod nosem na jej słowa i zacisnelam dłonie na kamiennej balustradzie.
Oczywiscie. I tak wychodzi ze wszystko jest moja wina.
Uderzyłam dłońmi o balustradę i ruszyłam za dziewczyna.

Next: Wieża Astronomiczna.

Puściłem kota, gdy tylko znalazłem się na balkonie. Alaric podbiegł do balustrady i się na nią wdrapał, podszedłem tam gdzie on siedział i oparłem się dłońmi o balustradę, wpatrując się w dal. Nagle usłyszałem jakieś dziwne dźwięki, przez co natychmiast się wyprostowałem, a Alaric spadł z balustrady i popędził na górę. No super, a teraz muszę młodego szukać.

Next > ...