Siłownia na drugim piętrze

Nowoczesne, duże  pomieszczenie wyposażone w różnego rodzaju urządzenia do ćwiczeń i treningów personalnych stworzone dla uczniów którzy dbają o zdrowy tryb życia.

Po wejściu na siłownie, rozejrzałam sie po ludziach i sprzętach sie tam znajdujących.
Kichnęłam kilka razy i pociągnęłam nosem, oglądając sie za Tylerem.
— Jakis plan?

Wszedłem za dziewczyną i już od razu zauważyłem grupę z którą się wcześniej umówiłem.
- Nie wiem jak ty, ale u mnie to przygotowanie jak najlepsze do meczu - mruknąłem idąc w stronę chłopaków.

Meczu? Mamy jakis mecz?
— A. Okej...— powiedziałam gdy ruszył w stronę swoich znajomych. Z braku laku podeszłam do dużego lustra i zebrałam włosy najbliżej twarzy zawiązując je gumka wysoko na głowie i tworząc z tego mała, stercząca kiteczke.
Podwinelam rękawy bluzy i zaczelam sie rozciągać lekko przed wejściem na bieżnie.

Podszedłem do rówieśników i uśmiechnąłem się.
Jednak nie słysząc żadnego powitania ze strony dziewczyny, odwróciłem się, widząc, ze wcale za mną nie szła.
Widząc gdzie stoi, usiadłem przy sztandze, która znajdowała się tak, bym mógł na nią patrzeć.

Gdy zrobiło mi cie ciepło i czułam ze juz jestem na tyle porozciagana by nie nabawić sie skurczy, odeszłam od lustra i podeszlam do jednej z bieżni, wchodząc na nia od razu. Gdy ustawiałam sobie jedna z najniższych prędkości by zacząć od spaceru, kichnęłam zdrowo.
Zaczelam isc po taśmie, po kilku minutach zmieniając szybkość na marsz a następnie na lekki trucht. Zgrzałam sie w bluzie wiec rozpielam ja i zdjęłam, nie schodząc z bieżni i przewiesiłam ja przez ramę bieżni z prawej strony. Poprawiłam sobie ramiączka stanika które lekko sie zsunęły.

Zacząłem podnosić i opuszczać sztangę, co jakiś czas patrząc na dziewczynę.
Gdy już podnosiłem ją bez oporów i spojrzałem ponownie na Rian nie umiałem utrzymać sztangi, przez co wylądowała ona na mojej klatce, przygniatając mnie i blokując oddech.
Jednak po paru sekundach uniosłem jakoś przedmiot, a następnie usiadłem, próbując złapać oddech.
Mogłem się domyśleć, że mnie nie posłucha.

Slyszac jakis dziwny odgłos dobiegający niedaleko mnie, rozejrzałam sie marszcząc brwi. Zapowietrzylam sie widzac sztangę na klatce piersiowej Tylera. Zjechałam z bieżni, na szczescie nie wybijając sobie przy tym zębów. Podniosłam sie z podłogi i podbiegłam do niego gdy ten juz podniosl ciężka sztangę i odłożył ja siadając.
— Wszystko okej?— zapytałam lekko spanikowana, kucając przed nim.

- Tak, spokojnie, daję radę - odparłem, patrząc na nią.
- Nic mi nie jest - mruknąłem z lekkim uśmiechem.
- Możesz wracać dalej ćwiczyć - dodałem, próbując unormować oddech.

— Na pewno?— zapytałam gładząc go po udzie.
— Moze usta usta?— dodałam poważnie, wpatrując sie w niego.

- Rian to nie śmieszne - mruknąłem, patrząc na nią i biorąc głęboki wdech.
- Jest okej - dodałem.

– Przeciez sie nie śmieje. — powiedziałam.
— To ciężkie. Mogło ci cos uszkodzić. Nie boli cie tu. Albo tu?— zapytałam naciskając delikatnie rożne miejsca na jego klatce piersiowej.

- Rian - mruknąłem, łapiąc ją za rękę.
- Jest dobrze, nic mi nie jest, to po prostu chwila nie uwagi - odparłem.
- A teraz idź ćwiczyć zanim stracę cierpliwość do twojego ubioru - warknąłem.

— Co?— zapytałam wpatrując sie w niego.
— O co ci chodzi? Przeciez sie ubrałam! Powiedziałeś ze minimalizm nie jest dla mnie wiec sie ubrałam... Juz naprawde cie nie rozumiem. — odparlam wstając. — Puść. Ide sobie.

Puściłem jej dłoń natychmiast, gdy o tym powiedziała.
- Skoro już tak się ubrałaś to myślę, że minimalizm niewiele by się od tego różnił - odparłem beznamiętnie.
- I chyba nie zrozumiesz - dodałem.

— Jaki ty masz kurwa problem Rhodes?— warknelam kichając przy tym krótko.
— No cóż. Przykro mi. Naprawde mi kurwa przykro. — dodałam cofając sie tyłem. Odwrocilam sie na pięcie i wróciłam na bieżnie ktora ustawiłam na szybsze tempo by zacząć na niej biec. Poczułam łzy złości spływające mi po policzkach które otarłam gwałtownie.
W dupie mam juz to wszystko.

I tu właśnie był problem, ona nie umiała i nie chciała mnie zrozumieć.
Teraz już wiedziałem, że raczej do tego co wczoraj było nie wrócimy, bo nie umiałem żyć w tym całym "związku".
Miała rację to nie jest dla mnie. A z każdym dniem zastanawiałem się czy nie wrócić do Brazylii.
Już na początku tego dnia, stwierdziłem, ze jeśli nie zrozumiemy się przez 2 tygodnie wyjeżdżam.
Jednak tym czasem, jak gdyby nigdy nic, ponownie zacząłem podnosić sztalugę, próbując się pozbyc myśli, które do mnie napływały.

Naprawde nie rozumiałam o co mu chodziło. Inni raczej szczycili by sie tym ze ich dziewczyny wyglądają dobrze i ze inny sie za nimi oglądają a mimo to wiadome jest ze nie sa do wzięcia.
W czasie biegu zaczelam sie zastanawiać czy ja aby na pewno jestem kims kim mozna sie szczycić. Powoli zwolniłam bieżnie, patrzac w bok na Tylera. Gdy maszyna sie zatrzymała, zeskoczyłam z niej i ruszyłam w stronę chłopaka.
Odczekałam do odpowiedniego momentu kiedy wyprostował rece i wsunelam sie na niego, tak ze nie mógł opuścić sztangi.
— Czy ze mna jest cos nie tak?! Wstydzisz sie mnie?! Czy jest we mnie cos, czego nie wolno mi pokazywać bo jest ci za mnie wstyd?!

Gdy poczułem, że ktoś na mnie siada miałem zamiar zrzucić tą osobę, jednak gdy zobaczyłem z kim mam do czynienia od razu się uspokoiłem.
Jednak niepokojące w całej tej pozie była sztanga, którą musiałem utrzymać nad dziewczyną.
- Nie Rian, nie ma nic takiego. A teraz się odsuń, bo to wcale mało nie waży - mruknąłem wskazując na sztangę.

— Wiem. Gdyby ważyło mało to bym na tobie nie leżała. — odparlam.
— Wiec o co ci chodzi? Myślisz ze jak ktos na mnie spojrzy to od razu zacznę sie z nim ruchac? No o co ci chodzi?

- O nic. Już o nic - mruknąłem.
- Nie będę się już o nic czepiał - dodałem.
- Możesz robić co tylko chcesz i kiedy tylko chcesz...Jesteśmy tylko przyjaciółmi - odparłem, ledwo wypowiadając te słowa.

– Nie. Chce wiedziec dlac...— urwałam po sekundzie orientując sie co powiedział.
– Słucham? Mm... Co ty powiedziałeś?— zapytałam mając nadzieje ze sie przesłyszałam.

- Zależy o które Ci chodzi - mruknąłem.
- Dziś wiele rzeczy powiedziałem - dodałem.

– Dobrze wiesz o co! O to co przed chwila powiedziałeś. Przed sekunda!— powiedziałam wpatrując sie w jego oczy.
— Jestem dla ciebie tylko przyjaciółka?

- A nie na takiej zasadzie ma być teraz nasza "znajomość"? - spytałem.
- Chyba właśnie o to chodziło o ile dobrze pamiętam - odparłem.

— Nie. Nie na takiej. — powiedziałam kręcąc głowa z niedowierzaniem.
— Nie sądziłam... Chyba juz wolałabym byc twoja dziwka. Przynajmniej wtedy cos bym dla ciebie znaczyła.

- Jako przyjaciółka też byś znaczyła - odparłem.
- I już prędzej byłaby możliwość byś nią została niż dziwką, Rian - mruknąłem, odkładając sztalugę, na miejsce.

— No popatrz... Ale ja chyba nie chce byc twoja przyjaciółka. Dobrze wiem co to znaczy. — odparlam wstając z niego gdy odłożył sztaluge. Z daleka widziałam z lustrze ze jestem cała czerwona na twarzy. Bardziej niz rano.
— My nie mieliśmy sie przyjaźnić Tyler. My mieliśmy byc razem tyle ze poznawać sie bardziej.

- Przecież by się niczym to nie różniło. To ja jestem tym, któremu zależy na seksie, a nie ty - mruknąłem spokojnie.
- A niby co to dla Ciebie znaczy? - spytałem.
- Nie da się być ze sobą, jednocześnie poznając się od nowa - odparłem.

— Nie. Nie zrozumiałeś. Znowu. Z przyjaciółka sie nie sypia. Przyjaciółka to przyjaciółka. Ona przygląda sie jak jej przy... Wiem ze musiałabym zacisnąć Seby i patrzac na to jak posuwasz inna każdej nocy. — powiedziałam zaciskajac dłonie w pieści.
— Da sie. — powiedziałam.
— Mozna byc ze sobą i poznawać te druga osobę. Trzeba tylko tego naprawde chcieć. Naprawde nie rozumiem czemu tak reagujesz. Wolisz zebym chodziła w worku po ziemniakach i czuła sie juz całkowicie jak nic? Nie chce od ciebie niczego. Nie chce czułości, miłości ani nawet uprzejmości. Jedyne czego od ciebie chce i zawsze bede chciała to zaufanie. Bezgraniczne zaufanie. I choćby najmniejsze zapewnienie ze nie zostawisz mnie z dnia na dzien kiedy tylko cos zacznie sie psuć. Zebym chociazbjedna noc przespała sama z siebie, bez niepotrzebnych dziwnych leków czy ognistej.

- No zakładam, że tak by było, gdybyśmy byli przyjaciółmi - mruknąłem, podnosząc się do siadu.
- Rian ufam Ci - odparłem.
- I nie chodzi o to, żebyś czuła się jak nic, chodząc w ciuchach, które nigdy byś nie założyła. Ale sam fakt, że ja nie mogę Cię dotknąć, a ty mnie nieumyślnie prowokujesz, jest do bani - odparłem.

— Nie ufasz. — powiedziałam kręcąc głowa.
Ukleknelam obok niego i chwyciłam go za obie dłonie, jedna kładąc na wysokosci swojego serca wiec tym samym na piersi, a druga na policzku.
— Mozesz mnie dotykać kiedy tylko chcesz i gdzie tylko chciesz i jak tylko chcesz. To wzajemne poznawanie to nie kara. Mamy sie poznawać a nie jeszcze bardziej sie kłócić przez to ze cos nas ogranicza. Żadnych ograniczeń rozumiesz?

- Ufam. Wiem, że nie pójdziesz do żadnego innego faceta. Wiem to - odparłem, czując pod dłonią jej serce.
- Nie jest karą - mruknąłem - ale muszą być ograniczenia - dodałem.
- Bo inaczej się nie poznamy, spędzając dzień razem w pokoju - westchnąłem, zabierając obie dłonie.

— A myślisz ze poznamy sie lepiej kiedy będziemy myślec tylko o tym ze nie możemy sie dotknąć a bardzo tego chcemy? — zapytałam kręcąc głowa.
— Ograniczenia nie sa przymusowe. Możemy sobie odpuścić seks ale nie żyjemy w jakimś jebanym zakonie. Zamiast cieszyć sie ze mamy sie poznać zeby sie zrozumiec, ja mam ochotę tylko uciec od ciebie.

- Dlaczego chcesz ode mnie uciec? - spytałem, wyłapując jedno z ważniejszych słów w jej wypowiedzi.
- Ale nawet jeśli to Ci nie zabronię tego - mruknąłem, patrząc jej w oczy.

— Bo mam wrazenie ze czego tylko nie zrobie to zaraz bedziesz miał pretensje albo sie obrazisz. — powiedziałam wpatruajac sie w niego. Chrząknęłam kilka razy bo końcówkę wyrazu gdzies zgubiłam, nie wydając z siebie dźwięku. A mogłam sie na niego nie wydzierać.
— Jesli nie chcesz ze mna byc to mi to powiedz. Ale Przestan wymyślać kolejne powody dla ktorych sie kłócimy. Błagam. Po prostu to powiedz. Odejdę i juz wiecej sie nie zobaczymy. Obiecuje. Tylko powiedz wreszcie o co ci chodzi.

- W tym momencie nie wiem co jest gorsze. To że mi to mówisz czy że tego nie chcę kończyć - odparłem poważnie.
- Może trzeba naprawdę wszystko zacząć od początku - mruknąłem.
- Ale skoro wszystko Ci tak przeszkadza to po co towszystko? - spytałem.

— Naprawde nie wiesz?— zapytałam cicho z racji tego ze nie mogłam podniesc wyżej tonu.
— Naprawde nie wiesz po co to? Nie wiesz dlaczego wyłaże z siebie zeby to sie nie rozpadło i zeby cie nie stracić?— zapytałam kręcąc głowa z niedowierzaniem. Jego obraz nieco mi sie rozmazał wiec zamrugalam szybko powiekami zeby powstrzymac łzy które i tak popłynęły.
— To ja ci chyba tego nie powiem...— dodałam podnoszac sie z kolan z lekkim trudem.

- Nie, nie o to chodzi - mruknąłem.
- Nie wiem, dlaczego nagle zaczęło Ci tak wszystko przeszkadzać - odparłem.
- Było dobrze do czasu, a teraz to jakaś masakra - dodałem.
- Nie zauważyłaś? - spytałem.

— Wiesz dlaczego było dobrze?— zapytałam chowajac rece za plecami.
— Bo jeszcze ci zależało. I sie starałeś. Ale juz ci chyba przeszło. — powiedziałam. — Albo nie jestem wystarczajaco dobra dla ciebie albo robisz wszystko zebym cie zostawiła ze względu na te chore listy. Zaczęło mi przeszkadzac cokolwiek bo czuje ze cos sie znowu dzieje. Niby jestes ze mna ale czasami mam wrazenie jakbys sie oddzielał. Odgradzał ode mnie.

- Myślę, że wiecznie masz takie przeczucie - mruknąłem.
- Cokolwiek się nie działo wiecznie było źle - odparłem.
- Nawet nie wiem czy ten jeden ruch, który zrobiłem gdy się pierwszy raz spotkałem, nie był jednym z najgorszych - dodałem.

Otworzyłam usta ale po chwili je zamknęłam, nie do konca pewna czy dobrze usłyszałam.
— Mozesz powtórzyć ostatnie zdanie?— zapytałam przyglądając mu sie. — Prosze?

- Dobrze słyszałaś - odparłem, patrząc jej w oczy.
- I nie, nie przesłyszałaś się - mruknąłem, wiedząc dlaczego chce bym powtórzył.

— Wow...— powiedziałam kiwając głowa. — Wow...— powtorzylam cofając sie w tył.
— Spodziewałam sie naprawde wszystkiego. Nawet tego ze zobaczę cie z inna w lozku.. Ale nie spodziewałam sie ze bedziesz żałował. — powiedziałam będąc w niemałym szoku.
— W takim razie przepraszam. Wybacz że zajęłam ci tyle czasu. Nie bede ci wiecej wchodzić w drogę i pokazywać sie na oczy. — dodałam czujac jak cos we mnie pęka i zaczyna niszczyć wszystko co najważniejsze we mnie.

- Chodź tego nie przyznasz to ty tego żałujesz - mruknąłem.
- Tego, że się we mnie zakochałaś - odparłem - Bo to przez to cierpisz. Gdyby nie to zapewne byś tak nie reagowała - westchnąłem.