Wieża Astronomiczna

Uśmiechnął się, ale nie bardzo wiedział jak zareagować. Więc tylko podszedł i przytulił chłopaka

Weszła na szczyt wieży, kierowało nią coś czego nigdy wcześniej nie czuła. Nim się obejrzała, leciała w zdłuż wieży w dół, później tylko ból i ciemność. Upadła na Błonia. (?)
(NIE UMARŁA)
NP. BŁONIA

Weszłam na wieże z zadyszka.
— Mam zerową kondycje. — powiedziałam podchodząc do krawędzi wieży i wskakując na murek.
— Nienawidzę tych schodów.

Wszedłem za Mią. Spojrzałem co robi i od razu zareagowałem. -Ejejejeje, moja droga pani, tak się bawić nie będziemy, nie dość, że siedzisz na murku i możesz spaść to jeszcze to jest goły kamień. -Zdjąłem marynarkę i rozłożyłem ją na podłożu tuż pod murkiem i czekałem aż Mia zejdzie, w razie czego, sam ją zdejmę i posadzę na marynarce.

—Max... Ja tylko usiadłam. Nie robię salt. — zaśmialam sie widząc co robi.
— No nie panikuj. Jak bede leciała to krzyknę. — cały czas sie uśmiechałam.
— A kamień dobrze chłodzi poślady. — parsknelam śmiechem.

No cóż, nie usiądzie sama, to jej pomogę. Podszedłem do dziewczyny, wziąłem na ręce jak pannę młodą i posadziłem na marynarce. Siadłem na przeciw niej i uniosłem jedną brew. -Madame, czy pozwoli pani, że zapalę?

—Max! — krzyknęłam kiedy podszedł do mnie i wziął na ręce. Przez krótka chwile myślałam ze ma zamiar popchnąć mnie do tylu. Westchnęłam kiedy posadził nnie na marynarce. Posciagnelam kolana do klatki piersiowej i objęłam je ramionami.
— Oczywiscie ze tak. Rób co ci sie podoba. —machnęłam ręka.

-Dziękuję. -uśmiechnąłem się i odpaliłem papierosa. -Palisz? -zapytałem dziewczynę, wypuszczając dym w górę.

—Nie zdarzyło sie. — powiedziałam po zaprzeczeniu głowa.
— A ty? Długo juz palisz?

-Długo, bardzo długo, od chyba 5 lat nałogowo, a popalałem jeszcze 3 lata wstecz. -westchnąłem cicho

— Naprawdę? I Tobie to smakuje? — zapytałam ciekawa.
— W sumie to co w tym jest takiego ciekawego?
—Ej Max! Chcesz iść ze mna do Hogsmeade? Nie było mnie tam dawno chce sie napić kremowego piwa. Idzieeesz?— zrobiłam wielkie kocie oczy, wysuwając lekko dolna wargę.

-W sumie? Nie wiem, palę bo lubię. -zaciągnąłem się papierosem po czym wypuściłem dym w górę.
-W sumie, czemu by nie, można się wybrać. -uśmiechnąłem się. Wstałem i podałem Mii dłoń by pomóc jej się podnieść.

— Meh...— podałam mu dlon i wstałam, podnosząc marynarkę.
—Ubrudziles ją...—mruknelam i wyciągnęłam różdżkę, oczyszczając ubranie za jej pomocą.
—O juz! —oddałam mu ją z uśmiechem.

-Dziękuję -uśmiechnąłem się miło -Więc prowadź bo nie wiem jak tam dotrzeć. -zaśmiałem się cicho

—Czekaj. Nie bede paradować w szacie po Hogsmeade. — powiedziałam rozpinając i zdejmując z siebie wierzchnia szatę. Pod spodem miałam na sobie jasne jeansy o czarny, ciepły golf. Za pomocą zaklęcia zmniejszyłam szatę i schowałam ja do kieszeni, zaraz to z innej wyjmując biała kurtke z dużym puchatym kapturem, ktora wcześniej zmniejszyłam do rozmiarów rodzynka. Powiększyłam ja i założyłam na siebie.
—Moze byc. Nie odpowiadaj. Musi. — zasmialam sie i ruszyłam do wyjścia.
—Chodz.
NeXT: Pod trzema miotłami (?)

Westchnął ze śmiechem i zlustrował Mie wzrokiem. Po chwili zrobił to samo, wyciągnął z kieszeni marynarki skórzaną kurtkę. Ruszył za dziewczyną.
NEXT. POD TRZEMA MIOTŁAMI (?)

Tak naprawdę nie wiedziałam gdzie nogi mnie niosą. Trafiłam na wieżę astronomiczną, a w kieszeni za dużej bluzy miałam paczkę papierosów. Dzięki temu, że wiele sklepikarzy twierdzi, że lat mam więcej niż wyglądam mogę kupić. Z resztą i tak niedługo będę mogła bez oszustw. Wyciągnęłam jednego, aby zaraz potem zapalić go zapalniczką. Przyłożyłam papieros do ust zaciągając się dymem, aby zaraz potem go wypuścić. Truję organizm, jednocześnie nie potrafię przestać. Czy nie jest podobnie z miłością? Wynicvszcza twoje zdrowie, a ty uzależniasz się. Od drugiej osoby. Westchnęłam patrząc w niebo.

/po rozmowie z Mayą Mią przy wierzbie bijącej/
Niewiele myśląc, postanowiłem przyjść tam gdzie kierowało mnie coś. Nie miałem pojęcia, co to, aczkolwiek sprawiło, że wchodzenie po tych schodach nie było aż taką udręką. Dotarłem na wieżę. Cudownie, a zaraz potem dostrzegłem jakąś osobę z białymi włosami. Usiadłem niedaleko, skądś miałem wrażenie, że ją kojarzę. Nie bardzo wiedziałem skąd, ale coś dzwoniło, tylko nie było wiadomo w jakim kościele. Dziewczyna, gdy zauważyła, że nie jest sama upuściła papierosa, którego miała między palcami i patrzyła na mnie uważnie-O co chodzi?-spytałem marszcząc brwi, będąc zirytowanym, że nic nie mówi tylko się gapi.

Przez jakiś czas dalej siedziałam sama, analizując dzisiejsze wydarzenia. Wszystko przerwały czyiś dość głośny krok i niewyrównany oddech. Odliczyłam do pięciu, po czym spojrzałam na ową osobę. W zaskoczeniu z ręki wypadł mi papieros, który poleciał w dół. Ta czapka... Widziałam go gdzieś. Słysząc ten głos... Był bardzo podobny do Harrisona-Jesteś spokrewniony z Harrisonem Grahamem?-spytałam patrząc na niego dalej. Próbowałam sobie przypomnieć skąd go do cholery znam.

Gdy usłyszałem imię i nazwisko brata momentalnie się spiąłem. Ten głos wydał mi się bardzo, ale to okropnie znajomy. Chwila- Aiden? Aiden West?- zapytałem, a widząc minę dziewczyny, po raz pierwszy w tym dniu się ucieszyłem- Jaki ten świat mały- dodałem po chwili przysuwając się do dziewczyny.

Wyglądał jakby znał go. Plus do tego znał moje imię. O Merlinie-KJ-powiedziałam po czym mocno wtuliłam się w chłopaka. Brakowało mi tego. Był moim najlepszym przyjacielem z dzieciństwa, a jego brat moim obiektem westchnień. Po przeprowadzce straciliśmy kontakt.-Nawet nie wiesz jak bardzo mi cię brakowało-dodałam dalej będąc do niego przytulona, jak do misia.-Jak to się stało, że tutaj trafiłeś?

Czekając na jakąkolwiek reakcję z jej strony, nagle mocno się do mnie przytuliła. Mogłem przed sobą przyznać, że Aiden była jedną z tych osób, które potrafiły zaskoczyć, a za czasów naszej przyjaźni wielokrotnie pokazała, że jest świetnym kumplem. Myślała, że nie wiedziałem, o tym jak bardzo zadurzona w moim bracie była. To były świetne czasy. Do czasu, gdy dziewczyna się przeprowadziła. Mieszkałem niedaleko, ale chodziliśmy do innych szkół-Mi ciebie też-powiedziałem czochrając włosy-Pamiętam jak kiedyś zmarnowałaś cały suchy szampon aby z brązowych mieć białe. Wtedy powiedziałaś, że jak tylko będziesz starsza, zrobisz sobie jakiś kolor, który przyciąga uwagę-na samo wspomnienie zaśmiałem się-Jak się tu znalazłem? Nie wiem. Okazało się, że wszystkie tamte dziwne rzeczy, które mnie spotykały,wynikały z tego, że moja matka zdradziła ojca z jakimś czarodziejem-zacząłem opowiadać.-A ty? Pamiętam, że mówiłaś o zaczepkach ze strony osób z twojej szkoły.

Na samo wspomnienie od strony chłopaka zaśmiałam się. Odsunęłam się na chwilę patrząc na czapkę Kaia. Bez jakiegokolwiek pytania złapałam za nią i założyłam ją na swoją głowę.-Omijałam lekcje no i jestem kolejny rok-wyjaśniłam jemu po czym, gdy czapka zaczęła mnie uwierać w głowę założyłam ją na głowę chłopaka. Na pytanie dotyczące przeszłości, momentalnie zastygłam w miejscu, aby zaraz potem poderwać się do góry. Przed oczami miałam wszystko co się wtedy działo. Poczułam jak ktoś mnie obejmuje. Ja jedynie desperacko łapałam powietrze, próbując się uspokoić. Po chwili odwróciłam się w stronę chłopaka.-Co z twoim bratem?-zapytałam.

Od zawsze Aiden zabierała mi tą czapkę, więc nie było dla mnie zaskoczeniem, gdy po raz kolejny założyła ją na głowę. Zaraz potem jednak nałożyła mi ją z powrotem. Niektóre rzeczy się jednak nie zmieniają. Dziewczyna nagle poderwała się z miejsca na samym wspomnieniu o szkole. Prędko się podniosłem, a widząc jak cała się trzęsie i ledwo utrzymuje na nogach, objąłem ją. Mówiłem cicho, o rzeczach, które zawsze ją uspokajały kiedyś. Po chwili odwróciła się, a ja swoje ręce zabrałem do kieszeni. Wtedy dostrzegłem, że jest trochę ode mnie wyższa. Zwykle to ja się śmiałem twierdząc, że zawsze będzie ode mnie niższa. Na samo wspomnienie, dotyczące jego, zwiesiłem głowę-Nie ma go z nami-powiedziałem, po czym gdy uniosłem głowę Aiden nie było.

Przyleciałam na wieżę astronomiczną. Rzuciłam miotłę gdzieś na bok i usiadłam na brzegu wieży, zwieszając nogi za krawędź. Pamiętam, jak kiedyś byłam bliska skoku. Na samą myśl o tym uśmiechnęłam się. Przysunęłam się trochę bliżej krawędzi.
- Kurwa - powiedziałam z wściekłością patrząc, jak jeden z moich butów spada na ziemię - No świetnie.

Zastanawiało mnie gdzie poszła Aiden. Zawsze gdy była zła, lub coś nie grało, chodziła do domku na drzewie. Opuszczonym, ale nam zawsze odpowiadał. Tutaj takiego nie ma, mógłbym dać uciąć sobie rękę. Wtedy na niebie pojawiła się kolejna dziewczyna. Na miotle. Czy o tym nie mówiłem? Rzuciła gdzieś miotłę po czym siedziała na brzegu.-Gratuluję-powiedziałem patrząc jak but spada w dół. Zastanawiało mnie ilu osobom w mojej obecności będzie coś spadać z tej wieży.

- Dzięki - prychnęłam nie odwracając się do kogokolwiek, kto to powiedział. Chyba będę musiała przeżyć bez niego. Mogłabym użyć accio, ale ciul, pewnie i tak się rozwalił.
Podniosłam ułamany kawałek cegły i rzuciłam go gdzieś daleko.

-Nie ma sprawy-odparłem siadając na miejscu, gdzie wcześniej siedziałem. Można było jeszcze wyczuć zapach papierosów. Mogłem spytać się Aiden, czy dałaby mi chociaż paczkę. Pewnie teraz musiała się czuć okropnie. Nie dość, że przypomniałem jej o czasach szkolnych to do tego jeszcze o moim bracie. Wypuściłem powietrze. Nie potrafię sobie wyobrazić tego, co aktualnie przeżywa. Ani gdzie aktualnie się znajduje. Bardzo się zmieniła od czasów naszej przyjaźni. Ewentualnie po prostu patrzę na nią w inny sposób.
Moje przemyślenia przerwał dźwięk kolejnego przedmiotu lecącego w dół. Nie żeby mnie to jakkolwiek obchodziło.

- Tak w ogóle, to wcześniej cię tu nie widziałam - powiedziałam spoglądając na chłopaka - Jesteś nowy?

-To świetnie-odparłem dalej nie patrząc na niebo-Nie wiem czemu ma cię to interesować, ale najwidoczniej będę przez dłuższy czas określany jako ten "nowy"-w powietrzu zrobiłem cudzysłów palcami-Nadzwyczaj interesujące jak niektóre wiadomości mogą się roznieść po całej szkole.

- Każdy był określany jako ten nowy - mruknęłam - Ale ok, już daję ci spokój.
Chłopak nie wyglądał na zainteresowanego jakąkolwiek rozmową ani nawet towarzystwem. Po prostu odpuściłam swoją wrodzoną ciekawość i chęć poznawania nowych ludzi.

Na szczęście dziewczyna przestała drążyć temat, w przeciwieństwie jak to robiła Mia. Mniejsza. Dlaczego ogółem o niej pomyślałem? Pff, głupota. Wyciągnąłem zegarek sprawdzając tym samym godzinę. Był to mój jedyny prezent urodzinowy. Od dziadka. Chwilę potem schowałem go do kieszeni. Cisza, jaka była teraz pozwalała na zebranie wszystkich myśli. Trochę ich miałem do poukładania.

Wgapiłam się daleko w przestrzeń. Lubiłam to robić, chociaż często robiłam to nieświadomie. Machałam nogami nad przepaścią i od czasu do czasu wystukiwałam rytm przypadkowych piosenek.

Mogłem jedynie powiedzieć, że cholernie zjebałem. Nie w ten sposób ona powinna się o tym dowiedzieć. W końcu, on był dla niej bardzo ważny. Żyła w przekonaniu, że on będzie jej, a ja będę drużbą na ich ślubie. Zabawne jak bliskie, a tym samym odległe to jest. Pewnie będzie zaskoczona, moim zachowaniem, bo zmieniłem się. Nie jestem Kaiem, który był tamtym wiecznie uśmiechniętym dzieciakiem. Było to zabawne jak o tym pomyślałem. Dzieci mają łatwiej. Nie mają jakiś okropnych problemów. Cieszą się czasem po prostu bez przyczyny.

W końcu nie wytrzymałam. Samo patrzenie na tego gościa zmuszało mnie do odezwania się.
- Przepraszam, że pytam tak z dupy, ale stało się coś? Wyglądasz, jakby coś było nie tak.

Czekaj, co... Odwróciłem głowę i spojrzałem na dziewczynę.-Po cholerę pytacie czy coś się stało. Nic nie musi się stać, abym miał taką minę, a nawet jeśli coś na rzeczy jest, to ostatnią osobą o która się o tym dowie, to losowa osoba, w losowym miejscu- powiedziałem obojętnym tonem. Naprawdę nie potrzebuję kolejnej troskliwej, z dobrymi intencjami, która chce pomóc. Nie trzeba.

- Dobra, przepraszam. Ale to, że jesteś ślizgonem nie znaczy, że musisz zwracać się do ludzi w ten sposób. Nie potrzebujesz pomocy, to nie, tylko naucz się rozmawiać z obcymi w cywilizowany sposób, a nie powodować, że mam ochotę poćwiartować cię jedynym butem, który mi został.

-To, że jesteś ślizgonem, bla bla bla. Gdziekolwiek bym nie trafił, zachowywałbym się tak samo. To gdzie mieszkam, ani jaki kolor durnego mundurka to jest, nie ma żadnego znaczenia.- powiedziałem patrząc na nią- Jeśli bardzo cię to uszczęśliwi to droga wolna, śmiało poćwiartuj mnie. Za takim bardzo wrednym ślizgonem, czy jak to tam nazwałaś, nikt nie będzie tęsknił. No na co czekasz? Nie chcesz mnie pokroić na kawałki, a potem rzucać je z wieży astronomicznej, sprawdzając które poleci najdalej?- parsknąłem unosząc brwi.-Czy może najpierw musisz zaplanować w jaki kształt pociąć moje ciało. Spokojnie. Masz dużo czasu.

- Debil - mruknęłam i odwróciłam się patrząc na Zakazany Las. Pamiętam, jak kiedyś też taka byłam. Hejt na wszystkich był moją specjalnością i nie widziałam w tym nic dziwnego, a potem dziwiłam się, że nikt mnie nie lubi. Czasem trzeba się zmienić, bo swojego zachowania można mocno żałować.

-Dupek, debil. Pora zapisywać nowe pseudonimy- mruknąłem kątem oka zerkając na rozmówczynie. Odwrócona patrzyła się w jakąś stronę. Niewiele się różniła od poprzedniej dziewczyny próbującej przekonać mnie do własnego zdania. Ta też, mnie wyzwała, stwierdziła, że zachowanie ślizgona, też się pytała co się stało. Każda kolejna osoba będzie tak pytać? Przeniosłem wzrok wpatrując się w oddalony punkt na niebie.

Walić wszechświat, ja stąd spadam - pomyślałam.
Stanęłam na brzegu wieży, plecami do przepaści i powoli przechyliłam się do tyłu. W tym samym czasie jedną ręką rozpuściłam włosy.
- Accio - powiedziałam cicho po pokonaniu kilku metrów i miotła znalazła się w moim ręku. Położyłam się na niej, żeby bezpiecznie dotrzeć na ziemię, a następnie udałam się do zamku.

Wszędzie ludzie, ugh jak ja nie lubię tych irytujących jednostek, które wszędzie sprawiają problemy, drą się, albo najgorsze...mówią do mnie. Tak, zdecydowanie mówienie do mnie jest największą zbrodni z tych wymienionych. Ktoś kiedyś mi powiedział, że powinnam sobie znaleźć przyjaciela, ale jakoś do tej pory nie znalazłam nikogo, przy kim mogłabym być sobą. Prawda jest taka, że boję się przywiązać. Bo co? Polubię kogoś to od razu staje się okropny, pokazuje drugą stronę medalu. Zawsze byli sztuczni, a gdy już postanowiłam się otworzyć, oni także postanowili pokazać swoje prawdziwe oblicze. Dlatego podjęłam decyzję, w tej szkole nie mam zamiaru otworzyć się przy żadnej osobie. Otworzyłam drzwi i wyszłam na świeże powietrze. Wzięłam głęboki wdech i nie zauważając chłopaka podeszłam do krawędzi.

Zaraz potem dziewczyna pochyliła się do tyłu spadając. Poderwałem się na nogi, a tuż obok mojej głowy przeleciała miotła. Dostrzegłem, że wylądowała i żyje. Wróciłem więc na miejsce, i wpatrywałem się w niebo. Słysząc skrzyp otwieranych drzwi i czyjeś kroki, pomyślałem, że może to była Aiden. Jednak gdy rzuciłem okiem zorientowałem się, że to nie ona, tylko jakaś inna dziewczyna, która podeszła do krawędzi, całkowicie mnie ignorując. Nawet to lepiej. Nie potrzebuję po raz trzeci dzisiejszego dnia słyszeć, jaki to ja okropny jestem-Ty również zamierzasz skoczyć? Nie uważasz, że to trochę oklepane?- rzuciłem obojętnie patrząc się w niebo.

Usłyszałam jakieś słowa, ale od kogo? Myślałam, że nikogo tu niema, a może to po prostu ja świruje od unikania tych wszystkich ludzi i mój umysł wytworzył mi jakiegoś kolegę cobym nie ześwirowała tak do końca? Taką miałam nadzieję, chociaż nie może lepiej, żeby tak nie było. Odwróciłam się i spojrzałam na jak się okazało ciemnowłosego chłopaka. Co on tak właściwie powiedział? "Ty również zamierzasz skoczyć? Nie uważasz, że to trochę oklepane?" Co? Skoczyć? I dlaczego miało być to takie oklepane? Zdecydowanie nie miałam zamiaru tego robić.
-Dlaczego miałabym chcieć skoczyć? I dlaczego oklepane?-Zapytałam unosząc brwi, zainteresowało mnie to. Sama sobie się dziwiłam, nigdy tak nie zareagowałam na dwa, zwykłe pytania.

-Nie jesteś tu pierwszą, która przyszła na tą wieżę- odparłem ze spokojem- A oklepana? Nie wiem jak ty, ale skakanie z wysokości, jest... mało spektakularne. Śmierć, śmiercią, jednak są ciekawsze sposoby na samobójstwo- dodałem wzruszając ramionami. W duchu, niesamowicie bawiła mnie sama jej mina-Oh, chyba, że jesteś osobą, która chciała pooglądać widoczki, a tu jakiś koleś się przypałętał i nie można siedzieć tu w samotności- mruknąłem chowając swoją czapkę do kieszeni. Nie jestem pewien, czy to kieszenie były duże, czy czapka, aż tak mała.