Wieża Astronomiczna

-Aaa.. Xav...-powiedzialam  kiedy dotarło. No tak.. Zapomniałam o nim. Wait... No tak. To on mi poradził coś bardzo cennego. ..-To co jest między mną a nim to nie twój interes Carl.-powiedziałam wychylajac się zza drzwi i opierając na ręku.-Wiem że wyglądałam ślicznie. Jak sam zauważyłeś pm zawsze wyglądam. I nadal sądzę że to było zauroczenie. Inaczej nie zerwałbyś ze mną czy moim głupim wybuchu, który w moim przypadku jest akurat normą..

-W takim razie nie wnikam-powiedziałem cicho-Wiesz, że przez chwilę przeszło mi przez moją pustą głowę, żeby prosić ciebie abyśmy wrócili do siebie?-dodałem po chwili-Ahh, jestem naprawdę żałosny-westchnąłem kręcąc głową.

Uśmiechnęłam się do siebie po czym wstałam, przenosząc Sowę na swoje ramie. Podeszłam do Carla i kucnęłam za nim.-Po co? Żeby móc się kimś bawić? Żeby znowu mówić to puste "kocham Cię"? Przecież możesz to mówić każdej. Dlaczego chcesz nabierać mnie?

-Jeśli uważasz, że bawię się ludzkimi uczuciami to chyba ty też nie za dobrze mnie znasz-parsknąłem cicho-Nie mówiłem tego każdej. Powiedziałem to tylko tobie-odparłem szczerze patrząc w niebo.

-A kiedy miałam cie poznać? Kiedy spałeś? Kiedy milczałeś? Czy może wtedy kiedy ci obciągałam w moim dormitorium hm? - czułam jak zaczyna narastać we mnie wściekłość. -No kiedy Carl? A ty? Rzekomo mnie kochasz. A co ty o mnie wiesz? Oprócz tego jak mam na imię, skąd pochodzę i jak wyglądam.

-Masz rację-powiedziałem po chwili-Nie zasługiwałbym na drugą szansę. Nawet tej pierwszej nie powinienem otrzymać-wstałem z miejsca i obróciłem się-Naprawdę przepraszam. Nie chciałem aby to tak wyglądało. Byłem najgorszym chłopakiem jakiego kiedykolwiek mogłaś mieć-zaraz potem uklęknąłem i złożyłem jej pokłon, jak to ona zrobiła kiedyś. Zaraz potem wstałem i spojrzałem na nią-Lepiej sobie pójdę. Nic tylko cię denerwuję-powiedziałem po chwili śmiejąc się krótko.

Zszokowało mnie jego zachowanie. Starałam się nie okazywać jak duże zrobiło to na mnie wrażenie. -Masz rację. Byłeś i jesteś najgorszym chłopakiem jakiego kiedykolwiek mogłabym mieć. Masz absolutną racje racje, denerwujesz mnie. Denerwuje mnie to że nie ma w tobie w ogóle życia. To jednak nie jest to, że jesteś "oazą spokoju", ty po prostu zachowujesz się tak jakbyś nie miał duszy. Jakbyś był tylko zewnętrzną skorupa. Denerwujesz mnie jak cholera.-powiedziałam I zanim zdążyłam porządnie pomyśleć, wpiłam się w jego usta, przypominając sobie ich smak.

Jestem? Nim zdążyłem spytać dziewczyna wpiła się w moje usta, co mnie naprawdę zaskoczyło. Odwzajemniłem pocałunek i przyciągnąłem ją obejmując ją w talii.

Wplotłam palce w jego włosy, stając na palcach i przylegając do niego. Wiedziałam że to nie jest dobre ani właściwie ale nie chciałam o tym myśleć. Pomyślę o tym jutro.

Pochyliłem się aby nie musiała stawać na palcach. Pogłębiłem pocałunek i przejechałem językiem po dolnej wardze Soo.

Jęknęłam cicho kiedy pogłębił pocałunek. Dłońmi dotknęłam jego twarzy i westchnęłam zdając sobie sprawę z tego, że będę musiała to przerwać za chwile.

Lekko się uśmiechnąłem słysząc jej jęk. Czułem jak dotyka mojej twarzy. Dalej na nią patrzyłem. Wkrótce to się skończy, gdy komuś z nas zabraknie powietrza. Czułem bijące ciepło od Soo.

Odsunęłam się w końcu od niego, łapiac oddech i nie patrząc na niego. Zatrzymałam wzrok na naszywce z godłem domu do którego należał. Być może to jest przeszkodą. Zbyt duża różnica charakterów. Zabrałam ręce i schowałam je za siebie. Kolejny błąd...

No i się skończyło...Westchnąłem patrząc na nią. Wygląda jakby żałowała. To pewnie był tylko jakiś impuls. W każdym razie nie skupiłem się na tym. Bardziej na tym, że tutaj jest. Przejechałem ręką po karku. Nie wiedziałem, co powiedzieć.

Chrząknęłam po długiej ciszy. -To... Ja.. Ja chyba jeszcze nie wytrzeźwiałam...

-Nazywaj to jak chcesz-zaśmiałem się. Po chwili umilkłem zdając sobie sprawę, że tylko ja się śmieję-Więc, co teraz?-spytałem po chwili patrząc na nią-Wiesz wszystko zależy od ciebie-powiedziałem

-Ode mnie? -zasmialam sie gorzko. W końcu spojrzałam w jego oczy. Jeszcze kilka dni temu, kiedy w nie patrzyłam miałam wrażenie ze juz zawsze będę mogła w nie patrzeć i widzieć tylko siebie. Teraz kiedy to robiłam, czułam jakbym robiła coś złego, nielegalnego wręcz. -Dlaczego to zrobiłeś?

-Popełniłem błąd. Popełnianie ich jest ludzkie. Nawet wiele błędów. Nie mówiłem ci chyba o tym jak kiedyś...Zresztą nieważne, to nie historia na teraz-powiedziałem i machnąłem ręką-Byłem głupi robiąc to i w sumie dalej jestem. Zrozumiem jeśli odwrócisz się i odejdziesz... W końcu było takie powiedzenie "Jeśli kochasz daj wolność" coś w tym stylu-spojrzałem na swoje nogi, a potem na nią

-Wiesz... Zanim cie poznałam myślałam że miłość co siła niszcząca. Coś przez co płaczemy, okazujemy emocje i cierpimy. Potem poznałam Ciebie. Ślepo uwierzyłam w to że mnie kochasz. Na koniec mnie rzuciłeś. Wiesz co teraz myślę o miłości?

-To samo, co na początku?-bardziej stwierdziłem niż zapytałem. Ponownie podrapałem się po karku patrząc na Soo.

-Dokładnie. -powiedziałam cicho. -Ja nie wiem czy jestem w stanie z tobą być. No bo patrz, ty jesteś Gryfonem a ja Ślizgonką, ja jestem wredna a ty miły, ty zachowujesz się jakbyś był. . Kamieniem a ja jestem nadpobudliwa, ty jesteś normalny a ja jestem wariatką, ty potrafisz na wszystko patrzeć racjonalnie a ja działam impulsywnie. Jestem gaduła, pyskuje i warcze, ale no kurwa no, ja potrafię zemdleć od widoku małej myszki która nawet nic nie robi! Jestem jak małe dziecko które wiecznie potrzebuje mamusi, ochrony i opieki. Jestem chora psychicznie. -zakończyłam biorąc wdech i odgarniając włosy z twarzy.

-Więc nic z tego, co?- powiedziałem chowając ręce do kieszeni.

-Nie wiem. ..-westchnęłam. Przysunelam się do niego i oparłam głowę na jego piersi, nadal trzymając ręce z tyłu. -Pięć minut. -powiedziałam. -A ci jeśli za dwa dni ja znowu wybuchne a ty znowu mnie zostawisz? Wiesz jak to boli?

-Jeśli się okaże, że to zrobię możesz rzucić we mnie evadą- powiedziałem po chwili- Postaram się być lepszym niż wcześniej.

-Wtedy nawet jeśli będziesz chciał zrobić... to tego nie zrobisz i będziesz ze mną z przymusu.... A to gorsze niż zerwanie. Jeśli tego naprawdę chcesz to dobrze. Jeśli nie.. Zostały mi jeszcze trzy minuty.

-Co się stanie po trzech minutach? Wybuchniemy, prawda- powiedziałem obejmując ją. Po chwili oparłem głowę o ramię dziewczyny

-Nie... Odejdę. I nie będziemy sobie więcej wchodzić w drogę. Zapomnimy o wszystkim.

-Wierzę, że znajdziesz sobie kogoś lepszego ode mnie i życzę szczęścia- powiedziałem cicho

-Carl downie mój. .. Czy ty czasem słuchasz co ja do ciebie mówię?  Powiedziałam. . Że jeśli chcesz żebyśmy znowu byli razem,  to dobrze.  Jeśli nie to po tych trzech,  a raczej już chyba dwóch minutach sobie pójdę. .-w końcu zrozumiałam. -Dobra.. Nieważne. . To było twoje "nie"... Dotarło

Podniosłem głowę i spojrzałem na nią-To może od razu mi przywal, bo jestem naprawdę głupi- westchnąłem łapiąc się za głowę-Dotarło to teraz do mnie. Wiesz w takich czasach ciężko znaleźć kogoś takiego jak ja. Z świecą szukać- parsknąłem. Po chwili się opamiętałem i odgarnąłem włosy z twarzy- Nie ma "nieważne". Chcę z tobą być-powiedziałem patrząc na nią.

-A po co mam szukać kogoś takiego jak Ty? Przecież nawet ja nie poradzę sobie z dwoma takimi debilami! -spojrzałam na niego słysząc jego ostatnie słowa. -Jesteś pewien? Zastanów się. Daj sobie kilka dni. Carl, ja naprawdę już wystarczająco się przez cie ie wypłakałam i nacierpiałam. Nie potrzebuje powtórki z rozrywki

-Okej więc przyjdź w wtorek wieczorem tutaj to dam ci odpowiedź, okej?-powiedziałem

-Ja mam przyjść? -zapytałam unosząc brew.-Dobra... Może i przyjdę. ..-westchnęłam odsuwajac się. -Czas dla mnie się skończył. -zaśmiałam się cicho. -To...Dobranoc. -powiedziałam po czym zagwidałam głośno na palcach, na co moja Sowa pojawiła się i usiadła na moim ramieniu. Ostatni raz spojrzałam na Carla, nadal zastanawiając się nad czymś po czym zeszłam z wieży.

Next: Dormitorium Soo

-Dobranoc- rzuciłem i spojrzałem jak odchodzi. Po chwili podobnie jak Soo poszedłem do swojego dormitorium.

Przez kilka dni od ostatniego naszego spotkania solidnie się przygotowywałem. Wnoszenie tych rzeczy było lekko problematyczne. Poprawiłem obrus, który był moją starą szatą, położyłem na drewniane prostokątne pudło. Nie mam pojęcia co tam robiło, ale pomyślałem, że może to się przydać. Z starej sali pożyczyłem krzesła i zgarnąłem świecznik. Z zdobyciem świeczek był problem, ale kupiłem je od jednego z uczniów za kilka galoleonów. Pożyczyłem z Wielkiej Sali dwa talerze, kubki i sztućce i jedzenie. To nie wiem jakim cudem mi się udało wziąć. Zebrałem kwiaty z łąki i dałem do prowizorycznego wazonu jakim była stara butelka. Usiadłem na miejscu poprawiając muchę. Było okropnie niewygodnie w tym garniturze. Mam nadzieję, że Soo przyjdzie.

Pchnelam drzwi wieży i wyszlam na nią rozglądając się. Na samym środku stał stał udekorowany stół i... Carla. Moim pierwszym odruchem było wybuchnięcie śmiechem ale się opanowałam. -Amm.. Carl? -powiedziałam zamykając niepewnie drzwi i patrząc na niego.

Siedziałem i nerwowo co chwila wpatrywałem się  zegarek. Co jeśli nie przyjdzie? Westchnąłem i zacząłem bawić się palcami. Po chwili zauważyłem, że wchodzi. Podniosłem się z miejsca i podszedłem do dziewczyny-Niespodzianka-powiedziałem patrząc na nią z lekkim uśmiechem i wyciągnąłem w jej strony dłoń. Czułem się idiotycznie w tym garniturze.
" />

Podałam mu dłoń i popatrzyłam na niego podejrzliwie.-Nie lubię niespodzianek...-Powiedziałam patrząc na jego strój. Wyglądał w nim bardzo dobrze aczkolwiek widać było ze mu się to nie podoba.

-Przecież to nic złego-powiedziałem uśmiechając się i złapałem jej dłoń. Poprowadziłem ją w stronę stołu. Odsunąłem krzesło, a potem je przysunąłem gdy Soo usiadła. Również usiadłem na swoim miejscu i spojrzałem na dziewczynę-Wiesz...Chciałem aby wyszło to dobrze, nawet bardzo, ale mam wrażenie, że nie podoba ci się to-wyznałem po chwili

-To nie tak ze mi się nie podoba... -zawahalam się. -Po prostu... Mówiłam ci że jestem inna. Nie ruszają mnie takie rzeczy, ale to nie znaczy że tego nie doceniam. Po prostu miałam nadzieję że powiesz mi to szybko i każde pojdzie w swoją stronę. .

-Więc...-zacząłem i wypuściłem powietrze. Zerknąłem najpierw na swoje dłonie, a potem przeniosłem wzrok na dziewczynę. Nawet nie wiem dlaczego się aż tak stresowałem- Chcę być z tobą-powiedziałem w końcu po dłuższej chwili milczenia.

-Dlaczego? -zapytałam odchylajac się na krześle I patrząc na niego.

-Już raz cię straciłem z własnej głupoty. Nie chcę powtórzyć tego błędu-uniosłem głowę patrząc się jej w oczy-Nie wiem czy jest to miłość, ale zależy mi na tobie, naprawdę-powiedziałem

-Zależy Ci na mnie? -powtorzyłam zaskoczona. Jeszcze nigdy nie słyszałam żeby komuś na mnie zależało.-Ale, wiesz że że mną nie jest łatwo?

-Jest trudniej bez ciebie-powiedziałem po chwili i uświadomiłem sobie, co powiedziałem. Miałem ochotę walnąć się w twarz-Znaczyyy eeeeeeeem nic nie słyszałaś!-powiedziałem i zaśmiałem się. Po chwili się opanowałem i spojrzałem na dziewczynę-Tak Soo, zależy mi na tobie-powtórzyłem patrząc na nią.