Wielka Sala

Przygotowałem się spotkanie z matką ziemią, spojrzałem spokojnie na nią. - Co nieco widać z tej pozycji - mruknąłem.

-Co?-zmarszczylam brwi.-Zadalam ci pytanie!

- Powiedziałem, że zapewne muszą mieć dość takiej córki. A może to dziedziczne. Albo jeszcze przewracają się w grobie? Zabiłbym się mając taką córkę - prychnąłem.

-Tak się składa że moi rodzice nie żyją. -powiedziałam.  -To znaczy ojciec.-poprawilam się. Nie. Chwila.-Mama nie żyje. .

- Nie dziwię im się - wzruszyłem ramionami i usiadłem znów. - Jabłka? - zasugerowałem jej.

Zacisnęłam zęby.  Zwinęłam dłoń w pięść i uderzyłam chłopaka który znów znalazł się na podłodze.  I opłacało się siadać?  Sama nie wiedziałam że tak zareaguje ale to było ode mnie silniejsze.
Usiadłam na nim i zaczęłam bić do w klatkę piersiową. 
-O mnie możesz mówić co chcesz! Ale od moich rodziców się odwal! Nie wolno ci na nich nic powiedzieć!  Jednego słowa nawet!

- Czemu nie? - spytałem patrząc spokojnie na nią. Co jak co, ale ślizgonka i siła były od siebie tak daleko jak Clinton i prezydentura.

-Bo to moi rodzice! Słyszysz? !-zacisnelam dłonie na jego koszulce.-Mój ojciec zginął przeze mnie i nie wolno ci mówić takich rzeczy! -wykrzyczałam,  dopiero po chwili zdając sobie sprawę ze płacze. 
-Nie wolno ci rozumiesz?!

- W regulaminie nie ma napisane, że nie mogę - odpowiedziałem niewzruszony. - Przez Ciebie? Avadą go zabiłaś i nie wylądowałaś w Azkabanie? - uniosłem brew. - Czy może w inny magiczny sposób?

Wydałam z siebie zduszony jęk. 
-Co? Ja... Ja go nie zabiłam. ..-Nie mogłam uwierzyć w to co słyszę.  Jednak chłopak miał rację.

- Dopiero co mówiłaś, że zabiłaś, a teraz że nie. Zdecyduj się - wbiłem chłodne spojrzenie w jej oczy, na swojej twarzy utrzymywałem maskę. - Musiałabyś go zakatować na śmierć innymi zaklęciami niż Avada Kedavra, inaczej jeszcze bardziej obłąkana byłabyś w Azkabanie.

-To nie moja wina ze tak potrafię! -syknęłam przez zęby.  Poczułam jakby moje włosy się naelektryzowały. 
-Jeśli nie masz o czymś zielonego pojęcia to się zamknij.-dłonie zaciskajac się na jego koszulce zaczęły się mimowolnie rozluźniać.

- Jak potrafisz? Zabić kogoś od tak? - oparłem się na łokciach, przebijałem ją wręcz wzrokiem.

Przytaknęłam wolno głową, wpatrując się w punkt nad jego ramieniem.

- I to niby w jaki sposób? - mruknąłem.

-Co? -zapytałam jakby wybudzona z zamyślenia. -D-Dotknelam go... Nie jego miałam dotknąć. .. Tak...Wyszło

- Zabijanie dotykiem... Było to w jakiejś książce - zmarszczyłem brwi, próbując sobie przypomnieć gdzie czytałem o tej zdolności. Intrygowała mnie ona mocno, wręcz jej pożądałem.

-Wiem.-powiedziałam dotykajac dłonią czoła i zamykając oczy. Czułam jakby wszystkie emocje łącznie z krwią i dosłownie wszystkim ze mnie odplywaly m zostawiając tylko sama formę ciała.

- Ogółem to jak siedzisz zawiera pewien krępujący podtekst - mruknąłem i położyłem głowę na podłodze. - Zejdziesz ze mnie łaskawie?

Przez chwile ani drgnelam. Jednak w koncu oprzytomniałam.
-Mhm.-mruknelam i w następnej sekundzie opadłam na niego nieprzytomna.

- Żartujesz sobie? - przewróciłem oczami i usiadłem przy stole, trzymając ją w objęciach. Wziąłem szklankę wody i oblałem jej twarz.

Otworzyłam oczy nabierając powietrza. Zamknęłam je i zaciągnęłam usta kiedy woda zaczęła ściekać mi po twarzy. Parsknęlam woda prosto na twarz chłopaka i uchyliłam oczy.
-Co ty robisz?!

- Cucę Cię bo przytomność straciłaś! - przewróciłem oczami.

-Co?! Niby kiedy?!

- Jak to kiedy? - przewróciłem oczami. - Chwilę temu, totalnie zemdlałaś na mnie. Albo to jakiś numer, by powiedzieć mi, że chcesz się ze mną przespać. Sio na krzesło - kiwnąłem głową na krzesło obok.

-Co?! Z tobą?! Nigdy w życiu! -szybko wyswobodziłam sie z jego objęć i usiadłam obok.
-Nie życzę sobie żebyś kiedykolwiek wspominał o moich rodzicach. Rozumiesz?-powiedziałam po chwili.

- Hmm... Obserwacja panny Kwon, powtarza ciągle to co mówi i myśli, że ktoś to bierze na poważnie - skomentowałem głosem typowego psychiatry i wziąłem ciasto z tacy, ugryzłem i rozkoszowałem się jego słodkim smakiem.

-Naprawdę mnie to nie bawi. -powiedziałam.-Nie wiem jak tam u ciebie sie sprawy maja o w sumie to mam to w dupie ale ja już nie mam nikogo na tym świece oprócz psa. Wiec bądź tak uprzejmy i nie wspominaj o kimś kogo zabiłam przez to ze mam "dar".

- Więc jeśli nie masz nikogo na świecie poza pchlarzem, to nie zmniejszaj sobie szans na to, że znajdziesz kogoś dla siebie. Chcesz być cały czas sama jak palec? - spojrzałem od niechcenia na nią. - Nie odrzucaj więc nikogo, przestań być taką suką jaką jesteś. Inaczej kiedyś umrzesz i nikt nawet o tym nie będzie wiedział, nikt Cię nie pogrzebie - dodałem i wróciłem do jedzenia.

-Nikt nie powiedział ze ja chce mieć kogoś dla siebie. Nikt nie powiedział ze ja nie chce być sama. Ja jestem suką a jak sie to komuś nie podoba to jego sprawa. I nie nazywaj moje psa pchlarzem bo jest czystszy od ciebie.-wzięłam kremowe ciasto z talerza i wytarłam mu je we włosy. Miałam wrażenie jakbym już to robiła...-A nie mówiłam?

- Zaraz... - zacząłem powoli, musiałem w tym momencie przytupać gniew, przekręciłem powoli głowę w jej stronę - będziecie brudnym duetem - wziąłem talerz z zupą, na ich szczęście bardziej zimną niż ciepłą, wylałem ją na Koreankę i jej psa. - Do tego jeszcze mokry duet. O.

Zamknęłam oczy kiedy zupa zleciała mi na twarz. Starłam ja z twarzy i spojrzałam na chłopaka.
-Ja..To jeszcze ja ale co ci pies zrobił?!-zaczęłam rzucać w chłopaka wszystkim co sie dało, łącznie z kubkami. -Debil...Pojeb...Chuj....Pizda...Kretyn...

- Cóż - zasłoniłem się tacą, w efekcie wszystko się o nią rozjebało - stwierdziłaś, że jest czystszy ode mnie. Mam swoją dumę, a Ty teraz sama jesteś winna - prychnąłem. - Demoluj i niszcz więcej, pani prefekt - podkreśliłem ostatnie słowo.

Zatrzymałam sie i zmrużyłam oczy.
-Morgenstern. Byłeś kiedyś w lochach?

Opuściłem tacę i spojrzałem na nią. - Tak, Kwon. Na lekcji eliksirów. Za to wy bywacie częściej, jak to ślizgoni.

-Tak?-rozejrzałam sie. Chwyciłam jego dłoń i za pomocą zaklęcia przykulam jego prawa dłoń do swojej, niewidzialnymi kajdankami.
Kolejnym zaklęciem odebrałam mu jego różdżkę po czym wstałam.
-Pójdziesz sam czy mam cię zmusić?

- Nosz... - przewróciłem oczami. - Do lochów chcesz iść? Po cholerę?

-Niekoniecznie do lochów. Może być inne miejsce. Daje ci teraz wybór. To twoja jedyna szansa.

- Jaka łaskawa... - mruknąłem i pomyślałem chwilę. - Może pokój spotkań?

-Pokój spotkań? Liczysz ze ktos cię uratuje? - zasmialam sie.
-Raczej nie. No to wstawaj. Nie chce mi sie ciebie ciagnąć a ma to wyglądać naturalnie.

- Dobra - przewróciłem oczami. - Tylko po co Ty to robisz? Jaki masz w tym cel? - mruknąłem i wstałem.

-Cel mam taki zeby usłyszeć od ciebie przeprosiny. Możesz to zrobić teraz. Wtedy zaoszczędzimy trochę czasu.

- Zatem nigdzie się stąd nie ruszę, bo nie mam za co Cię przepraszać.

-Ruszysz sie. Chyba ze wolisz być do mnie przykuty na dłuuuugi czas.-uśmiechnęłam sie wrednie. Lepiej zeby przeprosił i uwolnił nas od siebie bo nie do końca wiem czy moje zaklęcie zadziała. Nie przemyślałam tego.

- Wiesz, jestem silniejszy - prychnąłem. - No to czas iść do męskiej łazienki, potrzebuję zrzucić bombę.