Wielka Sala

-Co.-powiedziałam patrząc na niego. -Nie ma mowy.-usiadłam z powrotem. -Jakie włókno i z jakiego drzewa jest twoja różdżka?-zapytałam.

- Orzech włoski, włókno ze smoczego serca - mruknąłem. - Jak to nie ma mowy? Nabrudziłaś to chodź, ja potrzebuję nabrudzić gdzie indziej.

-Jesteś obleśny.-powiedziałam biorąc obie różdżki do ręki i celując w nasze ręce. Niewerbalnie użyłam zaklęcia i pomachalam ręka. Shit.
-Moment..Ja to naprawie.-powiedziałam rzucając zaklęcie kilkakrotnie.-Hehe...Eee...

- Cóż... No to chodźmy, bo mi zaraz kuper rozwali - mruknąłem. W głębi siebie leżałem po prostu ze śmiechu, ale nie dałem tego po sobie poznać.

-Nie! Nigdzie nie ide!-powiedziałam. Zaczęłam rzucać zaklęcie na niewidzialne kajdanki którym chyba spodobała sie zabawa.-Zrób coś z tym!

- Sama nabałaganiłaś, a teraz wariujesz - mruknąłem z irytacją i ruszyłem ku wyjściu z wielkiej sali, totalnie ignorując opór Soo.
NP: Łazienka męska

-Ale Morgenstern...Zaczekaj...Nie..-zapierałam sie nogami ale chłopak był silniejszy. -Cong Cong! Ty ze mna!
NeXT: Łazienka

Jedyne czego pragnęłam to łyk najbardziej zbożowej kawy jaką kiedykolwiek człowiek mógł stworzyć. Siadłam na przypadkowe miejsce, które nie było nawet zarezerwowane dla mojego domu. Zresztą. Nalałam sobie do filiżanki cudownie aromatyczną kawę i zaczęłam ją sączyć, łyk za łykiem.

Powoli otworzyłam drzwi wielkiej sali bałam się tam wejść ponieważ przez większość czasu nie wychodziłam z pokoju miałam stany lękowe i depresyjne.Powolnym krokiem udałam się do stołu puchonów i grzecznie usiadłam. Gdy nikogo nie widziałam zabrałam się za jedzenie słodkości.

Jak dobrze jest wrócić do szkoły po długiej przerwie świątecznej spędzonej w Swansea z rodzicami. Weszłam do Wielkiej Sali na pierwsze śniadanie po powrocie, ale od razu poczułam ogromną pustkę. Miałam nadzieję, że zobaczę pewną osobę, siedzącą przy stole puchonów ... ale nie było jej.
- Chris, przestań. Nie brakuje ci go - mruknęłam pod nosem i usiadłam gdzieś przy brzegu stołu. Nalałam sobie ciepłej herbaty i zabrałam się za jedzenie tostów z szynką.

Po przerwie.. Jak nowonarodzony... Z nową werwą... Jak młody bóg po prostu. Tak się właśnie czułem, zmierzając teraz ku wielkiej sali. Spodziewałem się pustek, więc nic nie stało mi na przeszkodzie, że kopniakiem otworzyć drzwi i wejść do pomieszczenia. Od razu się też przeciągnąłem i westchnąłem wypoczęty. Może jak po śnie zimowym? Nie no, przecież nie spałem nie wiadomo ile. To było dziesięć godzin, nie ma bata, żeby było inaczej. Rozejrzałem się jeszcze po pomieszczeniu, jakby chcąc się upewnić, że nie ma tutaj SooAh. Myślę, że nie byłaby zbyt ucieszona na mój widok. Ciężko było się też nie zaśmiać na wspomnienia po naszym wspólnym spacerze... I niech dziękuje Morganie, że James nam później pomógł. Skierowałem się do stołu krukonów, jednak nawet nie zdecydowałem się zająć przy nim miejsca, nalałem sobie do kubka jedynie kawy oraz na talerz nałożyłem co nieco, po czym skierowałem się do stołu puchonów po zauważeniu Christine. - Witam pannę Stephens - odezwałem się już będąc dwa kroki od niej i usiadłem na miejscu obok. - Wybawiłaś się tam, gdzie gdziekolwiek byłaś? - spytałem i upiłem łyk czarnego napoju.

- Valentine Morgenstern. Kto by spodziewał się ciebie przy tym stole? - powiedziałam odwracając się do krukona - Byłam w domu, więc za bardzo to się nie wybawiłam, ale w sumie to bardzo źle też nie było.
Wzięłam kolejnego łyka herbaty i ugryzłam tosta.
- A ty co robiłeś w czasie przerwy?

- W sumie to nic specjalnego. Byłem na trzy dni w domu, stwierdziłem, że zabawię się wśród mugoli, dla czystej ciekawości. Myślałem, że matka wyląduje w Mungu, gdy się o tym dowiedziała po fakcie - prychnąłem z rozbawieniem. - Tak więc, w jakimś klubie byłem i zaczęło być drętwo. Wkręciłem się jednak w jakieś towarzystwo i pojechaliśmy do czyjejś willi, skończyło się to wszystko na tym, że rozwaliłem jednemu typkowi telewizor na głowie - wzruszyłem ramionami i upiłem kolejny łyk, zacząłem się bawić widelcem. - Ty na pewno nie. Jednak nie wiem czemu się dziwisz, że tu usiadłem. Nie jest to pierwszy raz przecież, jak zajmuję tu miejsce - rzuciłem ponownie od niechcenia i poruszyłem głową okrężnie, by strzeliły mi kości. - W domu... Jedynie w domu? Nigdzie nie wychodziłaś ani nic?

- Tak, w domu. Nie byłam dosłownie nigdzie. No, może poza jakimś spożywczakiem. Ale za co ten koleś dostał telewizorem po głowie? Mama nie uczyła, że tak się nie robi?

- Mama uczyła, że do mugoli się nie chodzi - odparłem z cieniem rozbawienia w głosie, zacząłem się bawić kubkiem z kawą, po prostu go sobie obracając dookoła. - Właściwie to za to, że żył, taka jakaś moja zachcianka - dodałem i podparłem ręką swój podbródek w chwilowym zamyśleniu. - Jesteś domatorem, nie masz przyjaciół, czy boisz się ludzi?

- Moi przyjaciele wyjechali, a cała reszta ludzi z poprzedniej szkoły mnie nienawidzi - mruknęłam - Tak to jest, gdy jesteś mną. Poza tym, mugole wcale nie są tacy źli, więc nie rozumiem, czemu mama uczyła do nich nie chodzić.

- Bo to moja matka, ma fioła na punkcie czystej krwi - rzuciłem w odpowiedzi i utkwiłem swój wzrok w czarnym napoju. - Czyli jednak jakichś tam przyjaciół masz... - podrapałem podbródek w krótkim zamyśleniu. - Tak to jest, gdy się jest tobą? - spojrzałem na nią, zaciekawiony co ma w sobie, że ludzie jej nienawidzą. Przecież psychopatyzm to nie jest nic wielkiego! - Za co cię nienawidzą konkretnie?

- Kiedyś takiemu dosyć popularnemu gościowi zmiażdżyłam stopę rowerem - prychnęłam - Nic wielkiego, ale od razu cała szkoła się dowiedziała i był problem. A, jeszcze jedna sprawa była. Spaliłam jednej lasce sukienkę na balu, ale to akurat był przypadek. Nie potrafiłam wtedy kontrolować magii niewerbalnej i pomyślałam o tej dziewczynie stającej w płomieniach. Bywa.

- Rozumiem... - odparłem i sięgnąłem po kawałek ciasta na talerzu, ugryzłem kawałek i w trakcie przeżuwania pomyślałem o tym, co powiedziała. - To była podstawówka, że ona takie byle coś ludzie są w stanie znienawidzić? Tylko dziecko by płakało przez najechanie na stopę - stwierdziłem znów z lekkim rozbawieniem. - Jak się odbyło to podpalenie? Jak mogli cię skojarzyć z podpaleniem, jeśli miało to miejsce np. na odległość? - zmarszczyłem brwi, znów skierowałem wzrok na Chris.

- To długa historia - powiedziałam biorąc łyk herbaty - Ale tak w skrócie, wcale nie chodziło o to, że rzucałam w nią zapałkami i jedna się zapaliła od mojego spojrzenia. Nawet nie pytaj, czemu to zrobiłam. A co do gościa z rowerem, to było gimnazjum i jego stopa "przez przypadek" znalazła się w kole łańcuchowym mojego roweru akurat, gdy przełączałam przerzutki. Trudno się mówi.

- Musiałabyś zrobić jakiś drift rowerem, a on bez powodu podnieść nogę, żeby w jakikolwiek sposób miała być to twoja wina - prychnąłem i dopiłem kawę do końca, odstawiłem kubek i teraz zająłem się już tylko ciastem. - A co do tej sukienki... Śpieszy ci się gdzieś? Mamy czas, Christopher, mogę posłuchać.

- Nie wiem czy wiesz, ale mugolskie szkoły robią bale, np. taki wiosenny czy coś. Poszłam tylko dlatego, że moja przyjaciółka mnie zmusiła. Mniejsza z tym. Była tam ta dziewczyna, Caitlyn. Postanowiła mnie zwyzywać. Na początku zignorowałam to, ale tak wyszło, że posadzili ją przy stoliku obok, więc zaczęłam rzucać w nią winogronami. Nie no, spoko, ale szybko się skończyły. Przyjaciółka miała pudełko zapałek, to zaczęłam rzucać nimi. Nie wiem, po co, ale no. Po prostu jestem psychiczna. Jak nie widzieli rzucania winogronami, tak nagle wszyscy zauważyli, że w stronę Caitlyn latają zapałki. Jedna się zapaliła i bum, nie ma pięknej, różowej sukienki od Gucciego.

- Po prostu wiedźma spalona na stosie, na to wychodzi - stwierdziłem półżartem. - Psychiczna czy nie, lepsze to, niźli miałabyś być zwykłym szarym człowiekiem. Moja rodzina byłaby typową nudną, gdyby nie matka, więc na jej wywyższanie czystej krwi nie patrzę negatywnie, czy na zamiłowanie ojca do pokojówek - wzruszyłem ramionami. - Nie jest optymistą, tylko realistą, trzeba dostrzegać plusy na cmentarzu - sięgnąłem po dzban i nalałem sobie soku dyniowego.

- Bycie nudnym ssie - powiedziałam przeciągając się - Tym bardziej, jeżeli jest się tylko kupą centaurzego gówna, które bez pożegnania zostawia swoją dziewczynę na pastwę losu i ucieka być nudnym gdzie indziej. Na szczęście już się tego pozbyłam i mogę być psychicznie chora.

- Wiadomo, kto by chciał być nudnym, lub być otaczanym przez nudne rzeczy - odparłem tonem, jakby było to oczywiste. - Jeśli mówisz o tej osobie co myślę, to nie obrażajmy centaurów, dobrze? Oni też mają jakąś swoją godność. Odchód trolla, to jakoś bardziej mi w sumie pasuje.

- Twoje porównanie jest zdecydowanie lepsze od mojego - powiedziałam parskając śmiechem.

- No i to mi się podoba, no o to właśnie chodzi - odparłem ze śmiechem. - Wiesz, może zwyczajnie stchórzył. Coś w sobie z trolla musiał mieć i mówię tu o głupocie. Wiadomo, że rozumem nie grzeszą - wzruszyłem ramionami i oparłam głowę na ręce, wbiłem wzrok z ukosa w puchonkę.

- Mam wrażenie, że trolle są od niego mądrzejsze. Przynajmniej te górskie. One podróżują stadami i nie opuszczą innych bez potrzeby - powiedziałam wgapiając się w stół - Za dużo książek Newta Scamandera. Oj za dużo.

- Właśnie... Podróżują stadami - pomyślał chwilę, przybierając minę filozofa. - Jakie tam za dużo, ciesz się, że nie jesteś typową głupią nastolatką i pojęcie o świecie masz. No i przede wszystkim czytasz, a samo to już robi o tobie dobre wrażenie. Zapewne inne osoby wolą spędzać czas na robieniu niczego, utwierdzać swoją głupotę na takim poziomie, jakim jest i zabijać swoje szare komórki - odpowiedział szczerze i oparł głowę na ręce. - W każdym bądź razie, przykładowo, stado wilków im jest większe, tym jest silniejsze. Alfa na czele stada, reszta to bety, samotny wilk to omega. Te ostatnie najłatwiej giną i tak się stanie i z tamtym upośledzonym trollem w ciele człowieka.

- Wow - mruknęłam - Nie zmęczyłeś się tym długim monologiem?
Dolałam sobie czarnej herbaty i wzięłam kilka łyków.

- Przywykłem do monologów, wiesz, trzeba trzymać jakoś poziom. Oczywiście, ze złotym środkiem, żadnych lakonicznych odpowiedzi, ale też żadnego bezsensownego lania wody - wzruszył ramionami i poprawił szatę na sobie.

- Świetnie - mruknęłam dopijając herbatę do końca - W takim razie ja cię tu zostawiam i idę. Jakbyś coś ode mnie chciał, to będę ma zewnątrz.
Poprawiłam krawat i poszłam do Hogsmeade.

Wbiegłam do wielkiej sali nucąc "I'm a new soul", ale szybko mina mi zrzedła.
- HALOOOOOOOO! CO TU TAK PUSTO?! - wydarłam się stając na jednej z ławek przy stole ślizgonów - Jedyna taka okazja ... mogę zrobić niezły rozpiździel.
Do głowy przyszła mi tylko jedna rzecz. Zawsze chciałam zatańczyć na stole.
Uśmiechnęłam się szeroko i puściłam jakąś piosenkę z telefonu. Walić wszystko i wszystkich.

Przyszedłem na Wielką Salę, dawno tutaj nie byłem. Usiadłem przy stole swojego domu i wzrokiem zacząłem szukać ciemnej kawy. Zamiast napoju zatrzymał się on na cieście.-Teraz moje włosy nie będą w cieście, ani w spaghetti-pomyślałem zerkając na inne danie. Czasem rzeczywiście jestem ślepy. Nie dostrzegłem kawy, która stała po lewej. Okej, może pora na zainwestowanie w okulary? Nalałem napój i upiłem łyka. Czując przyjemny smak kawy lekko się, tak dla odmiany, uśmiechnąłem.

*po wycieczce do Hogsmeade*
Jedyne na co miałam teraz ochotę to na kubek gorącej, czarnej kawy. Prawie wbiegłam do Wielkiej Sali by dorwać trochę energetyzującego, ciepłego napoju. Rozejrzałam się i usiadłam przy stole mojego domu. Od razu nalałam gorącej cieszy do kubka i upiłam z niego łyk.....ach napój bogów.

Kątem oka zauważyłem, dziewczynę wbiegającą do Sali. W sumie ciężko było nie widzieć. Nie znałem jej podobnie jak większości mijanych tych na korytarzach. Boże, czy ja się w czasie zatrzymałem, czy co? Nie jestem pewien jaki jest dzień. Eh, jednak uczucia całkowicie zmieniają człowieka. Stałem się jakąś miękką kluchą. Nath, ogarnij się w końcu. Nie warto żyć przeszłością. A za szybkie ufanie ludziom nie jest dobrym rozwiązaniem. Rozmawianie ze sobą nie jest dziwne? Chociaż pomaga to w zrozumieniu siebie, tak bardziej. Eh, o czym ja w ogóle myślę.

Weszłam do Wielkiej Sali z psem przy nodze. Czasami irytowało mnie to ze wszędzie za mna łazi no ale robił to dla mojego dobra. Wspomnienia wróciły. Ale tylko niektóre wiec luki nadal sa. Nie wie nikt. Nawet James. A moze szczególnie on.
Przez kilka tygodni w mojej głowie panował straszny mętlik. Nie byłam w stanie tego uporządkować.
Usiadłam przy stole Slizgonow, przeglądając notatki które stworzyłam w nocy.

-Shhhhh gorąca!-mruknęłam po upiciu pierwszego łyka kawy. Zapomniałam, ze jest gorąca....Jak w ogóle można zapomnieć, że gorąca kawa jest gorąca... Czasami sama siebie złamuje. DObrze, to teraz trzeba tylko ją ostudzić ale gdzie jest moja różdżka? Tak, wiem to głupie, żeby używać różdżki w takich głupich sytuacjach ale nie che się poparzyć. Prześledziłam drogę do wyjścia z sali..jest! Obok stołu Slytherinu. No cóż raz kozie śmierć.

Po zatańczenii do jakochś 10 piosenek pod rząd do sali zaczęli schodzić się ludzie, więc usiadłam przy stole Slytherinu i zaczęłam ryć scyzorykiem w drewnie. Napisałam "Onward and upward".

Słysząc irytujący dźwięk, chyba w końcu wróciłem na ziemię. Zerknąłem w stronę osoby, która scyzorykiem ryła coś. Nie wiem i nie obchodzi mnie to. Wtedy, jednak dostrzegłem tamtego psa. Wydaje mi się to tylko chyba. Może dalej śnię. Pies zauważył, że się w niego wpatruję i spojrzał na mnie i lekko zawarczał. Okej, ten pies mnie nie lubi.

Weszłam do sali i od razu usiadłam przy stole puchonów. Prawie same znane twarze, chociaż znalazło się parę osób, których wcześniej nie widziałam. Dziwne, że nie znam wszystkich w tej szkole. Człowiek spędza tyle lat między murami starego zamku i nadal nie wie jak ma na imię każda osoba z tego samego domu.

Spojrzałam na psa.
- Cicho. - podążyłam dalej wzrokiem i zobaczyłam ze Nath mierzy sie wzrokiem z moim psem.
Posłałam mu najszczerszy i najbardziej uroczy z uśmiechów.
— Spokoj Cong Cong. — rzuciłam do psa, wracając do notatek.

Czy Soo, się do mnie uśmiechnęła? Nie, to jest ewidentnie sen. To nie jest możliwe, przecież. Poprawiłem włosy i upiłem łyk kawy patrząc przed siebie.

Różdżka...różdżka...różdżka.. gdzie ona jest? Przed chwilą tu była. Rozejrzałam się jeszcze ale nigdzie nie było jej widać. Emmm mogłabym kogoś spytać. Na widoku mam jedynie jakiegoś blondyna, trochę dalej jest jakaś koreanka. Postanowiłam podejść do chłopaka i z uśmiechem zapytałam-Um..widziałeś t okolicy jakąś różdżkę?-Co za głupie pytanie. Vik jak możesz być taką idiotką?

-Różdżka? Co...-podniosłem wzrok na dziewczynę, która wcześniej wbiegła do tej sali. Lekko zmarszczyłem brwi-Nie widziałem, pomóc ci?