Pokój Ilarii Salerno

-Jak...Hmmm...Wiesz jak wyglada burak? No. To właśnie tak

- Wiem, ale nie potrafię sobie tego wyobrazić w stosunku do Ciebie no - jęknęłam z niezadowoleniem.

-Może kiedyś będziesz miała nieprzyjemność to zobaczyć...

- Chyba raczej przyjemność - zaśmiałam się.

-Nie...Uwierz mi ze nie... Fe

- Wciąż mogę marzyć - zaśmiałam się.

-Wiesz...Marzenia sie czasami lubią spełniać...-zasmialam sie. -Czuje sie tak jakoś...Nijako..

- Czemu nijako? - zmarszczyłam brwi, spojrzałam na nią z lekką troską.

-Nie wiem...Tak. Bezbarwnie? Jakoś...Jakby bez wnętrza.-dopilam resztę wina jednym łykiem. -Nie wiem..-zasmialam sie leko.

- Uh... Nie jesteś bezbarwną osobą - wbiłam w nią swój wzrok. - Jesteś naprawdę ciekawą i intrygującą osobą!

-Co jestem? - zasmialam sie. -Az tak to nie..

- Aż tak to tak - odparłam i dolałam jej wina. - Zjedz snickersa, bo bredzi... A... poprawka. Napij się wina, bo gwiazdorzysz - dodałam ze śmiechem i sama upiłam łyk.

Parsknelam śmiechem.
-Czekaj czekaj...Ale ja przecież jestem gwiazda!-odrzuciłam włosy do tylu ze śmiechem.

- Więc będąc gwiazdą jesteś jak najbardziej barwna, koniec kropka - klasnęłam w dłonie, ogłaszając swój sukces.

-Twój optymizm mnie przeraża. ...-powiedziałam lekko żartobliwie.

- Nie myl optymizmu z realizmem - odparłam ze śmiechem. - Buzi?

-Buzi?-zapytałam zdziwiona robiąc minę podchodzącą pod "dafuck".

- Eh - przewróciłam oczami i usiadłam po turecku na łóżku, dopiłam wino do końca.

-No co... Zapytałam tylko jeju...

- A ja tylko odpowiedziałam brakiem odpowiedzi - oparłam brodę na dłoniach. - Co najbardziej lubisz? - spytałam chcąc ją poznać.

-Ciebie.-wyszczerzyłam sie.

Zamrugałam zaskoczona i wbiłam w nią swój wzrok. - Wow... Ciekawe wyznanie - podsumowałam. - A coś jeszcze?

-Spać. -Powiedziałam -Ciężko mnie wywalić z łóżka

- Hmm.. Rozumiem... - odparłam i spojrzałam w okno, zastanowiłam się nad kolejnym pytaniem. - Czego najchętniej słuchasz?

-Ja? Nie słucham muzyki.-powiedziałam szczerze. -A ty?

- To czas, żebyś zaczęła! - zawołałam zaskoczona i z odtwarzacza, włączyłam The Pretty Reckless. - Rocka, metalu... Co najbardziej lubisz jeść?

-Ja pp prostu nie lubię muzyki...-powiedziałam. -szczerze mówiąc to znam i Lubie tylko jedna. Jeść? Jem wszystko -zaśmiałam się.

- A jakieś konkretne upodobania? - spytałam i wbiłam w nią swój wzrok. - Nie mogę wyjść z podziwu dla Twojej idealnej figury.

-Lubie pizze. Jem ją średni cztery razy w tygodniu.-powiedziałam. -I spaghetti! -uśmiechnęłam się. -Dobre geny po prostu hahha

- Zatem musimy zjeść ją kiedyś we dwie, bo też ją kocham - powiedziałam ucieszona. - A co do genów, to już ogólnie muszę stwierdzić, że jesteś superawesomemegafoxyhot czy jakoś tak.

-Co..-poplułam się winem.-Co

- To co powiedziałam. Dodatkowo jesteś słodka, gdy tak reagujesz - zaśmiałam się.

Rozejrzałam się po pokoju. Co ona wygaduje. ..
-Za dużo wina słonko.

- Może. Gadasz w końcu z nietrzeźwą osobą - westchnęłam ciężko i znów się napiłam.

-No właśnie widzę. Może już wystarczy co?

- Czemu? Dobrze się trzymam - odpowiedziałam spokojnie i dolałam Anastazii wina.

-No wiem. Póki nie rozsypujesz się w proch jest dobrze. Dziękuję. -powiedziałam kiedy nalala wina do mojego kieliszka. -Ale mimo to uwazaj

- I się nie rozsypę. Mam legendarną głowę - parsknęłam śmiechem. - Zawsze uważam.

-Wiesz ilu ludzi znam ze tak mówią a potem lądują pod stołem nieprzytomni? Mnóstwo

- Zatem ja będę wyjątkiem! - zawołałam i się wyprostowałam.

Uniosłam brew.
-Ty już jesteś wyjątkiem od wszelkich reguł. -zaśmiałam się szczerze.

- Od wszelkich reguł? - zmarszczyłam brwi i splotłam dłonie na wysokości piersi. - A to niby jakich? - machnęłam komicznie głową i spojrzałam na nią wyczekująco. Mało się nie śmiałam z samej siebie.

Parsknęłam śmiechem.
-Nawet od tych które nie mają reguł hahhahahah

- A... No można i tak... - podsumowałam ze śmiechem i dopiłam kieliszek do końca, wstałam i poszłam po kolejną butelkę.

-Nie rozkręcaj się tak z tym alkoholem...-powiedziałam udając poważna. -Kto cię potem ułoży lulu?