Skrzydło szpitalne

— Nie podnos na mnie głosu bo zignoruje to ze jestes zdenerwowany i odejme ci punkty albo wlepie szlaban. – ostrzegłam. – Nie zapominaj kto jest opiekunem Twojego domu i mozesz jeszcze potrzebować mojej pomocy. — dodałam.
— Tak. Prosze bardzo. Na pewno sie ucieszy.– powiedziałam sarkastycznie.
Nie uprzedziłam go ze dziewczyna od dobrych kilku minut nie spi i aktualnie wpatruje się w niego.

Zignorowałem jej pierwszą wypowiedź.
- No właśnie - odparłem - więc teraz jej tego nie zrobię, mimo iż nie mam serca, to nie zamierzam jej denerwować - mruknąłem.

— Teraz jej tego nie zrobisz? A kiedy? Jak bedzie na całkowitym wykończeniu czy tyz przed tym jak wyjedzie do Munga?– prychnelam.
— Powiem jej ze byłeś. Idz moze lepiej jesli nie zamierzasz jej przeprosić.

- Dobrze to powiem, jej teraz, lepiej żeby od razu tragiła do Munga, prawda? - spytałem
Wcale nie chciałem tego kończyć, ale chyba rudowłosa ma rację, ciągnąć to dalej nie było sensu, skoro i tak byśmy się omijali.
- Dobrze pójdę teraz i jej powiem - odparłem zrezygnowany.

— Bede robiła wszystko zeby tam nie trafiła. — powiedziałam. — Zastanów się dobrze. Słowa mogą wyrządzić naprawde wielka krzywdę. Naprawde wielka Tyler

- Zdaje sobie z tego sprawę - odparłem
- Nie chciałem tego kończyć, ale Pani twierdzi coś innego - mruknąłem - i przekonała mnie do tego - dodałem
- Więc jeżeli Pani pozwoli to z nią pogadam - powiedziałem, spoglądając na Ślizgonkę.

— Nie ja cie do tego przekonałam. Gdyby ci na niej zależało to nawet byś o tym nie pomyślał. — powiedziałam ściszając głos. Rowniez zerknęłam na dziewczynę ktora znowu udawała ze spi.
— Naprawde sądzisz że robisz to DLA NIEJ? Nie dla siebie? Zeby się "uwolnić". Chce tylko zapytać.. Czy ona powiedziala ci... Wiesz co. Nieważne. I tak zrobisz co zechcesz. Mozesz z nia porozmawiać... Wspolczuje wam tylko. Moze faktycznie trzeba było wymazać jej pamięć? Bede u siebie. — powiedziałam i cofnęłam sie do swojego pomieszczenia, przymykając drzwi.

To niemożliwe. Niemożliwe ze chce to zrobic. Nie wierze w to ze chce mnie zostawic...
Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobic. Żałowałam ze się obudziłam i to wszystko usłyszałam. Zamknęłam oczy probujac zasnąc ponownie ale ich słowa, nawet mówione przyciszonym głosem, wypełniały moje uszy niemiłosiernie.

- Nie miałbym się od czego uwalniać - dodałem, zanim kobieta ruszyła do swojego pokoju. Aż dziwne, że będąc opiekunką mojego domu, nic mi nie zrobiła. Podszedłem do dziewczyny i usiadłem na krześle stojącym przy jej łóżku. Sam już nie wiedziałem czy chociaż dla niej bedzie to dobre, więc nic nie postanowiłem, po prostu chciałem, a bardziej musiałem z nią pogadać.
- Rian, obudź się - mruknąłem cicho, ale na tyle żeby mnie usłyszała.

Słyszałam jego kroki zbliżające sie do mnie. Moje serce zaczęło walić jak oszalałe.
Powoli otworzyłam oczy i spojrzałam na niego.
Przełknęlam ślinę wiedząc co zaraz usłyszę.

- Czy ty widzisz jak wyglądasz? - spytałem, patrząc na kroplówkę do niej przypiętą.
- Zdaje sobie sprawę, że mnie nie nawidzisz i nie zmieniłaś zdania, ale musimy pogadać - odparłem spokojnie, trzymając się na dystans, co naprawdę było trudne. Zwłaszcza po tylu dniach bez niej.

Nie odpowiedziałam. Wpatrywałam sie w niego oczami wielkimi jak galeony. Powiedział ze jak przestane go nienawidzić to wroci... Dlaczego wiec nie wrócił zaraz po tym jak drzwi się za nim zamknęły. Znow kłamał.

- Odpowiesz mi coś czy będziesz cały czas milczeć? - spytałem, mając nadzieję, że tym razem się odezwie. Co dłużyło mi się niemiłosiernie. Mimo, że siedziałem może tu minutę, czuję się jakbym spędził tu co najmniej godzinę. Nie podobał mi się obrót tych wszystkich spraw.

— Wyglądam swietnie. — powiedziałam zanikającym głosem.
— Okłamałeś mnie. Po raz kolejny. — dodałam.

- Tak po prostu zajebiście - odparłem z sarkazmem
- Kiedy? - spytałem zdziwiony, wpatrując się w jej twarz. Czułem, że każdy mój dotyk mógłby ją zmiażdżyć.

— Najpierw jak mówiłeś ze wrócisz kiedy przestane cie nienawidzić. Czekam na ciebie cztery dni, 16 godzin i 33 minuty. — powiedziałam cicho.
— Ale nie przyszedłeś.

- Przyszedłem - odparłem - ale byłem pewien, że nadal mnie nienawidzisz - odparłem, zastanawiając się nad jej słowami
- Ale to by oznaczało, że wcale mnie bie nawidziłaś - mruknąłem zdumiony - myślałem, że dasz mi znać bym przyszedł do ciebie - dodałem.

– A ja myślałam ze mimo ze nic do mnie nie czujesz, ro chociaz wierzysz w moje uczucia. – powiedziałam. — Myślałam ze wiesz dlaczego to powiedziałam...Myślałam ze naprawde ci na mnie zalezy. Jako na osobie chociaz. Ktora pieprzysz... Z ktora rozmawiasz... i ktora się opiekujesz... I tu dochodzimy do drugiego kłamstwa. Mówiłeś ze ci zalezy. Ze mnie nie zostawisz. — dodałam. — A co teraz robisz? Rozwijasz gadkę po to zeby mi powiedziec ze to koniec. Rozumiem. Mozesz powiedziec to normalnie. Juz nie bede błagać. Sam moj wyglad uroczej 12-latki wzbudza litość... Nie chce litości.

- Rian, dla mnie jako dla faceta, liczą się słowa, ponieważ nie umiem ciebie zrozumieć, jesteś chodzącą zagadką. Poza tym powiedziałaś to, bo tak czułaś - odparłem.
Zatkały mnie jej słowa nie wiedziałem co odpowiedzieć, w końcu jednak zdecydowałem się dalej mówić.
- Nie spałaś, gdy tu przyszedłem. - bardziej stwierdziłem, bo pytaniem tego nazwać nie można
- Bo mi zależy - mruknąłem - przez te 4 dni nie spałem - dodałem, nawet nie wiem po co - nie chcę tego kończyć - powiedziałem - tyle że moja opiekunka, celnie stwierdziła parę rzeczy, które trzeba wziąść pod uwagę...
- I nie wzbudzasz litości - odpowiedziałem. Bardziej wzbudzała przerażenie, wyglądała jak chodzący trup, pewnie jedynie kroplówka, pomagała jej jakoś funkcjonować.

— Nie Tyler. Ty po prostu nigdy nie chciałeś mnie zrozumiec. Bo zeby mnie zrozumiec, musiałbyś się zbliżyć jeszcze bardziej... a tego się boisz. — odparlam spokojnie.
— Spałam. Obudziłam się w trakcie waszej rozmowy. I nie skarbie. Nie zalezy ci. Ale to nic. Nie musi ci zależeć. Nie jesteśmy parą w sensie... w takim sensie ze sie kochamy. Nie musi ci na mnie zależeć. Mi zalezy... I to wystarczy. Ale nie bede cie juz trzymać na sile. Chciałam dla ciebie dobrze. Jesli zakończenie tego da ci to szczescie, to smialo. Naprawde juz dam ci spokoj. — powiedziałam i uśmiechnelam się lekko.
— W porządku..

- Masz rację, pewnie boję się zbliżenia jeszcze bardziej - odparłem spokojnie
- Zależy mi na Tobie, ale rudowłosa twierdzi, że źle Cię traktuję, co sama słyszałaś, a nie powtórzę tego - mruknąłem - Jednak przypomniałem sobie, że jeszcze niedawno ty mi mówiłaś, że tak się czujesz, a naprawdę to najgorsze co mogłem usłyszeć - odparłem.
- Wolę, żebyś parę dni płakała niż tak się czuła - powiedziałem - więc przykro mi - dodałem

Zacisnelam dłonie na pościeli czujac jak zaczynam drżeć. Dam radę.
— Wiesz jak się teraz czuje?— zapytałam. — Czuje sie jak nikt. To gorsze niz czucie się jak cos złego... Niepotrzebnego...Ale tak jak powiedziałeś. Kilka dni... I mi przejdzie. — powiedziałam przełykając ślinę.
— Przeze mnie były te kłótnie... Wiec rozumiem dlaczego mnie zostawiasz. Masz dość. Ale noe mow Prosze ze robisz to dla mnie. To kłamstwo. A skoro ty wolisz sluchac slow jakiejs nauczycielki ktora widze pierwszy raz na oczy.. w porządku. Nie zabraniam. Mi tez jest przykro...

- Rian ja tego nie kończę - odparłem - jak chcesz to ty możesz to zakończyć - mruknąłem.
- I to nie jest kłamstwo, robię to dla ciebie, może dla siebie trochę też, ponieważ nie chcę byś czuła się przy mnie jak ... - to słowo ledwo przechodziło mi przez gardło dlategodlatego opuściłem głowę nie mogąc patrzeć jej w oczy - śmieć, a skoro niedawno sama mówiłaś, że tak się czujesz, a do tego rudowłosa twierdzi, że tak Cię traktuję. To przepraszam - powiedziałem, patrząc jej w oczy - bardzo Cię za to przepraszam, nie chciałem byś tak się czuła.

— Ruda niech się zajmie moze sobą. — warknelam.
— Nie wiem czy ci wierzyć... Boje się ze za dwa dni bedzie to samo..— powiedziałam.
— Nie kończysz tego ale widywać tez się nie będziemy prawda? Na tym to polega. Nie kończysz ale nie zbliżysz sie juz do mnie...

- Skoro twierdzisz, że to nie jest pierwszy raz to lepiej to skończ i wtedy nie będziesz się niczego obawiała - mruknąłem
- Nie - odparłem - nie na tym to polega. Myślałem bardziej o sporadycznym widywaniu się, bo za każdym razem, gdy jesteśmy ze osoba bliżej i spędzamy ze sobą prawie całe dni, zazwyczaj się kłócimy - dodałem - a chcę ograniczyć kłótnie, bo właśnie tak to się kończy - powiedziałem pokazując na nią, a potem na kroplówkę.

— Jedynie co moge skończyć to ze sobą. Kocham cie. Rozumiesz to? Powiedziałam ze tego nie skończę. Ja nie jestem toba..— powiedziałam. Powedrowalam wzrokiem do kroplówki ktorej wcześniej zawet nie zauwazylam. Ruda szmata. Mowilam ze nie ch w. Podniosłam rękę i z niemałym trudem wyrwałam rurkę z wenflonu.
— W porządku. Nie musimy sie widywać..

Widząc co zrobiła, wstałem gwałtownie i delikatnie chwyciłem ją za nadgarstek.
- Ale ja chcę Cię widywać, tylko nie chcę się kłócić - mruknąłem, patrząc na nią.
- Rian, dlaczego to zrobiłaś? - spytałem, patrząc na kroplówkę - Czy ty wiesz, że jeżeli Ci się nie poprawi rodzice do ciebie przyjadą i zabiorą do Munga? - zadałem kolejne pytanie

— A dlaczego nie? Gdybys tu nie przyszedł skończyć z nami, nawet byś nie wiedział co ze mna i jak. — odparlam.
— Tak wiem. A co to za różnica teraz?

- Nie przyszedłem tu, żeby z nami skończyć - mruknąłem, choć zdaje mi się że ona dobrze o tym wiedziała.
- Jak to teraz? Rian mówię Ci iż z nami nie koniec - odparłem - i jest to duża różnica czy tu czy tam

— A co mówiłeś Rudej co? — zapytałam. — No? Słyszałam to. Zdecyduj sie w koncu czego ty kurwa chcesz.

- Chciałem żeby się na chwilę odczepiła - odparłem zrezygnowany.
- W takim razie zadam ci jedno pytanie : Czy czujesz się przy mnie jak śmieć? - spytałem, patrząc na nią. Nawet nie wiedziałem jak bardzo wyczekiwałem jej odpowiedzi.

— Nie. — odpowiedziałam.
— Teraz ja zadam ci pytanie. —powiedziałam cicho.
— Czy ty wiesz co to jest milosc? Tylko taka prawdziwa.

- Wiem co to miłość - odparłem. I wiem też jak ludzie cierpią z powodu miłości do niewłaściwej osoby.
- Dlaczego mnie o to pytasz? Jeżeli chcesz się spytać czy kiedykolwiek jej doświadczyłem to powiem ci, że nie - mruknąłem

— No właśnie... Wiec jak doświadczysz... To wtedy podyskutujemy jak czuje sie osoba ktora kocha kiedy gani ja obiekt jej uczuć. — powiedziałam bez krzty złości.
— Nawet jesli zobaczyłabym na własne oczy jak posuwasz inna... Nie przestalab cie kochać. abolaloby mnie to. Ale to nie zniszczyłoby uczuć.

- W takim razie to jest cholernie pojebane - odparłem
- Ale nawet przez to nie powinnaś się doprowadzać do takiego stanu - mruknąłem, ponownie siadając na krześle - Rian, proszę Cię daj się wyleczyć Anastasi - mruknąłem przypominając sobie jal nazywa się opiekunka mojego domu.

— Doprowadze sie do jeszcze gorszego stanu...— powiedziałam.
— Nie chce. — dodałam. — Wiesz co... Powinieneś złamać swoje kolejne słowo... Powinieneś sypiać z Innymi..

- Dlaczego chcesz się doprowadzać do gorszego stanu? - spytałem nie rozumieją jej
- Lecę już w podskokach - odparłem sarkastycznie - dopóki tego nie zakończysz nie mogę i nie chcę iść do innej - odparłem spokojnie.

— Mozesz. Nie łączy nas nic poza seksem. Tak się umówmy. Zapomnijmy o tym wszystkim i zajmijmy się tym czym trzeba. — powiedziałam chociaz moje własne słowa bolały mnie jak cholera.
— Zajmij sie kims... A do mnie przyjdź jak najdzie cie ochota... Bede tu przeciez

- Zrozum, że nie chcę innej, dotarło? - spytałem
- Po prostu jestem podekscytowany myśląc o seksie z dziewczyną, która nic nie je i wygląda jak chodzący szkielet - odparłem sarkastycznie
- Jeżeli tak dalej pójdzie to tu nie będziesz - mruknąłem, wpatrując się w nią
- Zacznij chociaż od tego że zjesz dwa ewentualnie jeden serek dziennie - popatrzyłem na nią intensywnie.

— Nie. Nie dotarło. — powiedziałam twardo się w niego wpatrując.
— A widzisz mnie tez strasznie ekscytuje seks z kims kto w każdej chwili moze mnie zostawic i ciagle mnie tym szczuje. — powiedziałam.
– Nie bede jadła.

- To niech dotrze. NIE CHCE INNEJ - dałem nacisk na ostatnie słowa
- Przecież nic Ci nie powiedziałem o tym, że Cię zostawię - mruknąłem
- Dlaczego nie bedziesz jadła? - podniosłem lekko głos

– Jeszcze nie. Ale ciagle tego chcesz. I ciagle mnie tym szantazujesz... szczujesz. Nie wiem... Chcesz zebym zachowywała się jak twoja własność? Dobrze. Moge zachowywać sie nawet jak twoja niewolnica... Tylko to powiedz. A nie rób mi tak ciagle "moze cie zostawię a moze nie". — powiedziałam.
— A dlaczego mam jeść? Im gorzej ze mna tym dłużej tu jestes

- Rian, tamto było pierwszym i ostatnim razem kiedy chciałem cię zostawić - odparłem - Kiedy ja cię tym szczułem? - spytałem miedowierzając.
Nie wiedziałem czy mówiła w żartach czy na serio. To było chore.
- No tak lepiej widzieć mnie raz na 4 dni, niż codziennie - mruknąłem - Mądre Rian, bardzo mądre

— Kiedy? Nawet chwile temu. Mówisz nauczyciel e ze to kończysz i podsunęła ci to, budzisz mnie zeby mi to powiedziec ale tego nie robisz...— powiedziałam.
– Przeciez i tak nie bede mogła widywać cie codziennie...

- A wiesz, że nie wiedziałem iż nie śpisz? - spytałem retorycznie - i nie obudziłem cię po to by cię zostawić, bo tak to bym cię obudził, powiedział i wyszedł, chciałem tylko byś zaczęła jeść i stanęła na nogi - mruknąłem niechętnie
- Dopóki nie wyzdrowiejesz to masz rację, nie będziesz widywać mnie codziennie - odparłem - im gorszy twój stan tym później będziemy się spotykać - dodałem