Skrzydło szpitalne

— Wiec juz sie nie spotakamy. Pojadę albo do Munga skad odeślą mnie do Włoch albo zamkną w izolatce. — zasmialam się.
— To w sumie tez jakis plan pozbycia sie mnie.

- Nie chcę się Ciebie pozbyć - odparłem głośniej, by do dziewczyny w końcu to dotarło
- A jak będę przychodził codziennie to zaczniesz jeść? - spytałem - Czy nadal zostanie tak, że nie będziesz jadła? Albo nie inaczej. Powiedz co zrobić, abyś jadła - mruknąłem

– Ale po co mam jeść? Żebyś miał pewność se nie padnę kiedy bedziesz mnie zostawiał?— zapytałam.
— Teraz tez nie padnę. Jestem zdrowa

Westchnąłem głośno, gdyż nie chciałem na nią wrzeszczeć.
- Nie zostawię cię - powtórzyłem po raz kolejny - Nie zostawię cię, Rian - powiedziałem znów.
- Powiedz co zrobić, abyś jadła? - spytałem

— Przestan to powtarzać. Dobrze wiesz ze to zrobisz. A jesli ja teraz w to uwierzę a ty znowu... Wtedy nie dam rady. Nie zniosę tego po raz kolejny. Pogodziłam się z tym ze nigdy nie usłyszę od ciebie "kocham cie". Ze nigdy nie poczujesz do mnie niczego wiecej niz pożądanie... Ale nie zniosę rozstania po tym jak znow ci uwierzę...— powiedziałam ciszej.
— Nic. Nie bede jeść. Nie bede przyjmowała kroplówek, eliksirów i całego tego gowna. Jutro stad wychodze.

- Dobrze - odparłem w końcu - jak już mówiłem twoje życie twoje decyzje - dodałem.
- Masz rację, lepiej mi nie wierzyć - mruknąłem
- Czyli już się nie zobaczymy? - spytałem, słysząc jej ostatnie słowa

— Tego chciałeś. — powiedziałam nie patrzac juz na niego. — Tak wiec bedzie. Bede pojawiać się tylko na lekcjach jak juz się zaczną. – dodałam.
— Nigdy mnie nie rozumiałes i nawet nie chciałeś. Jak ja bym ci powtarzała ze jak bedziesz niegrzeczny to nie dam ci dupy to za którymś razem tez byś sie bal...

- Sory Rian, ale prędzej pojedziesz do Włoch niż pójdziesz na lekcje, twój stan...na to nie pozwoli - mruknąłem
- Wtedy starał bym się być grzeczny - odparłem

— A ja co ci zrobiłam ze z obca osoba rozmawiasz o tym ze mnie zostawisz? Powiedz co zrobiłam złego?— zapytałam.
— Bo jestem kolejna ktora sie zakochała w tobie? Dla mnie to tez nie jest normalne. Ale skoro juz jest to to akceptuje. Nie wypieram tego.

- To może skoro tak dobrze wiesz, że i tak nie będziemy się spotykać, że trafisz za chwilę do Munga i że mi nie uwierzysz, w dodatku wiesz lepiej ode mnie, że cię zostawię to po co to ciągniemy? - spytałem
- Rian, nie zamierzam już latać i pytać się napotkanych na drodze Ślizgonów czy nic ci nie jest - dodałem.

— Wiec mnie zostaw. — powiedziałam. — Pożegnajmy się i rozstańmy. — dodałam spoglądając na niego i probujac usiąść.
— Podnieś mnie...— warknelam.

- Zostawiać cię też nie zamierzam - odparłem
- Przepraszam, ale nadal będziesz się, ze mną męczyć - dodałem, podchodząc do niej i wkładając rękę pod jej głowę, lekko unosząc. Drugą ręką poprawiłem poduszkę, tak by potem gdy będzie siedzieć mogła się o nią podeprzeć. Chwyciłem jedną dłonią za jej plecy, a drugą położyłem pod uda i uniosłem ją, przesuwając do poduszki, o którą się oparła. Starałem się zrobić to delikatnie i powoli, bo praktycznie jej nie czułem. Gdy już dziewczyna siedziała, odszedłem parę kroków od niej.

— Mieszasz mi w głowie... Naprawde. Robisz mi burdel z mózgu..— powiedziałam opierając się o poduszke.
— Raz chcesz mnie zostawic... raz chcesz się pożegnać... Wariuje przez ciebie!— krzyknęłam w koncu.

- Nie chcę cię zostawić, mówię to już setny raz Rian - odparłem spokojnie ponownie siadając na krześle
- Spytałem się tylko po co to dalej ciągniemy skoro z twojej wypowiedzi wynika, że się już nie spotkamy, Tylko to powiedziałem, ale nie chciałem z Tobą zrywać - mruknąłem
- Już ci powiedziałem jak na razie tylko ty będziesz mogła przerwać tą znajomość - odparłem

— A ja ci powtarzam ze tego nie zrobie... Choćbys powiedział ze masz mnie dość i splunął mi w twarz... Nie zakończę tego. — odparlam.
— Męczą mnie te kłótnie i głupie dyskusje. Naprawde mnie to meczy.

- Więc to zakończmy - odparłem szybko - w sensie kłótnie - dodałem, dla jasności.
- Pójdziesz spać? - spytałem z nadzieją w głosie. W tym momencie chciałem by poszła spać, bo wtedy rudowłosa mogłaby ponownie wpiąć jej kroplówkę i dać potrzebne składniki.

— Nie. Juz sie wyspalam. — powiedziałam. — Nie chce mi się juz spac. — dodałam. Poprawiłam się na poduszce. Przyłożyłam dlon do czoła gdy poczułam ze zrobiło mi się słabo.

- Może lepiej cię położę? - spytałem, widząc jej bladą twarz
- Skoro nie chcesz spać to zjedz chociaż coś, cokolwiek - dodałem przygnębiony jej stanem
- Mam zawołać pielęgniarkę? - zadałem kolejne pytanie

— Nie. Wole siedzieć. — powiedziałam. — Nie chce...— odparlam i w tej chwili na stoliku pojawiła się taca większa niz zwykle z mnóstwem jedzenia.
— Nie trzeba... Albo podsłuchuje jak zwykle albo wysłała wiadomośc do kuchni jak zaczęliśmy rozmawiać... Nie wołaj jej tu bo znowu zacznie pierdolic...

- Dobrze nie zawołam jej - mruknąłem
- Ale zjedz coś, proszę - powiedziałem, starając się uśmiechnąć, jednak nie wychodziło
- Albo postaw jakich warunek, cokolwiek, tylko coś zjedz - poprosiłem

— Nie chce. — powiedziałam. — Nie chce jeść. Nie jestem głośna... głodna. — poprawiłam się. — Ty cos zjadłeś?

- Jestem pełen - odparłem, nie mówiąc jej całkowitej prawdy
- Wiem, że ci się nie chce, ale Rian proszę, mogę cię prosić na kolanach, ale zjedz coś. Naprawdę zrobię wszystko co zechcesz - mruknąłem, siedząc na fotelu. Moje powieki robiły się coraz cięższe, więc miałem nadzieję, że chociaż troszkę wytrzymają.

— Nie. Nie chce żebyś mnie prosił. — powiedziałam. — Ale chciałabym żebyś się w koncu przespał. Mówisz o mnie a sam nie czujesz się najlepiej. Połóż się spac. Prosze...

- Nic mi nie jest Rian, naprawdę - odparłem, ziewając - Przepraszam - dodałem
- A jak zasnę to zjesz? - spytałem z nadzieją.

— Nie. — odparlam. — Widzisz? I znowu kłamiesz..— wypomniałam mu. — Idz spac. Jak nie chcesz isc do dormitorium to połóż sie obok mnie.— powiedziałam.

- Ja wytrzymam skoro ty możesz bez jedzenia to ja bez spania - odparłem, przeciągając się i otwierając szeroko oczy.
- Nie kłamię. Naprawdę nic mi nie dolega - mruknąłem

— Dlaczego nie pójdziesz spac?— zapytałam.
— W koncu stracisz przytomność. Idz spac. — warknelam.
— bo zaczynam sie denerwować

- Dokładnie, właśnie dlatego, skarbie - odpowiedziałem na jej pytanie
- Jestem w skrzydle szpitalnym, wiec jak stracę przytomność nic mi nie zagrozi - mruknąłem
- O to będziesz tak samo zdenerwowana jak ja teraz - odparłem

— Dlaczego taki jestes!?— krzyknęłam.
— Nie mozesz pójść po prostu spac!? Jak człowiek!? To jakis odwet!?

Przybliżyłem krzesło do jej łózka i oparłem łokcie na materacu.
- Jestem taki jak ty - odparłem
- Nie wiem czy odwet, raczej bym tego tak nie nazwał - mruknąłem opierając podbródek na dłoniach
- Po prostu szantaż - dodałem patrząc na nią z góry

— Szantaż?— powtorzylam. — Chcesz mnie szantażować? Jestes prosie. — powiedziałam. — Nie jestem głodna ale ty jestes zmęczony.

- Tak szantaż - odparłem - W takim razie ja nie jestem śpiący - mruknąłem - Posiedzę sobie z Tobą...

Spojrzałam na niego jak na debila i wyciagnelam rękę chwytając bułeczkę i odgryzając kawałek. Musiałam trzymać ja oburącz bo żadnej z dłoni nie mogłam zacisnąć odpowiednio. — Teraz pójdziesz spac?

- Jeszcze jeden gryzek - odparłem - I pójdę spać, kochanie - mruknąłem, patrząc na nią, błagalnym wzrokiem.

Ugryzłam bułkę jeszcze kilka razy. Jednak byłam głodna. Dopiero teraz to poczułam. Cholernie głodna.

- Dziękuję - odparłem i położyłem głowę na jej łóżku. Tak było wygodnie, ja mogłem zasnąć, a wiedziałem, że Rian jest przy mnie. Więc po prostu zamknąłem powieki, które były już zbyt cięzkie do utrzymania.

— Tyler...— powiedziałam klepiąc go w ramie.
— Przesune się. Położysz sie obok. Słyszysz?— mruknelam.

- Jeszcze słyszę - mruknąłem, uśmiechając się - ale jest mi tu wygodnie - dodałem - poza tym cała sala jest w łóżkach, więc spokojnie, nie denerwuj się - odparłem

— Mozesz się położyć normalnie?!— krzyknęłam. — Rhodes... Ostrzegam cie...

- Shin, nie po nazwisku - mruknąłem, podnosząc się z krzesła - A było mi tak dobrze, kochanie - mruknąłem.
Zdjąłem buty i koszulkę, stojąc przy jej łóżku z zamkniętymi oczami.
- Posuniesz się, księżniczko czy mam podreptać do innego łoża? - spytałem, uchylając lekko powieki.

— Tak. — powiedziałam probujac się odsunąć ze srodka. — Jakbys mi pomógł to byłoby mi troche łatwiej i szybiej byś się położył...— powiedziałam.

- I właśnie po to musisz jeść - mruknąłem - żeby mieć siłę się przesunąć - odparłem ponownie biorąc ją w stylu "panny młodej" wraz z poduszką i przesuwając trochę dalej tak bym choć zmieścił się bokiem, zostawiając jej jeszcze trochę miejsca z drugiej strony. Gdy już to zrobiłem, wszedłem pod kołdrę i o dziwo, wtuliłem się lekko w brzuch Rian.
- Smacznego skarbie - dodałem i zamknąłem oczy, których tym razem nie dałbym rady otworzyć.

— Mhm...— mruknelam przewracając oczami. Zdziwiłam się gdy przytulił się tak do mojego brzucha. Lekko się wahając, polozylam dlon na jego włosach i zaczelam go głaskać. Jego gest... był taki naturalny...

Jedyne co pamiętam to to, jak zaczęła mnie głaskać, chyba właśnie w tamtym momencie odpłynąłem. Po tym jak wszystko sobie wyjaśniliśmy, czułem się spokojniejszy, a przy niej czułem się potrzebny, co było przemiłym uczuciem. Miałem tylko wielką nadzieję iż, nie będę się na nią rzucał, bo obawiam się iż mógłbym jej coś uszkodzić, ponieważ była stanowczo za chuda.

Jego oddech stał sie spokojniejszy. Zasnal. Niech spi. Jak mozna tyle nie spac. Debil. Zamknęłam oczy głaszcząc go bez przerwy. Kilkakrotnie dziwił się jął mozna pokochać kogos takiego jak on... Ano mozna. I jak nuz pokochasz... To nic tego nie zmieni.