Skrzydło szpitalne

— Przestan...— powiedziałam szybko.
— To nie o to chodzi. — dodałam.
— Ja nie żałuje ze sie w tobie zakochałam... Tylko... Dzięki temu chciałam uwolnić nas oboje od tego... Bo ciebie tez to gryzie. Bo moze nawet jesli byś chciał odwazajemnic to uczucie, to wiesz ze nie mozesz.

- Rian mi to nie przeszkadza - odparłem spokojnie.
Popatrzyłem w jej oczy i się uśmiechnąłem.
- Skarbie, nie patrz na mnie, tylko na siebie. Czy Tobie to przeszkadza - mruknąłem.

— Tyler. Jak mowie ze jestes całym moim życiem.. To nie mowie tego w przenośni. — powiedziałam.
— Wiec jak moge nie patrzeć na ciebie Hm? Ty byś tak zrobił? Wiem ze nie... Ja naprawde cie kocham.

- A ja wolę, byś zapomniała, niż przy mnie cierpiała - odparłem.
- Zrozum, zależy mi na twoim stanie i psychicznym i fizycznym - mruknąłem.

— I pewnie z tego powodu dostałam szlaban na seks co...— mruknelam.
— Nie chce zapominać. — dodałam. – Chce żebyś wrył sie w moja pamięć jeszcze bardziej.

- Szlaban na seks, tak to nazywasz? - spytałem z uśmiechem.
- Aż tak cię swędzi? - zaśmiałem się, siadając na kozetce obok niej.
- Po co by Ci to było, jeszcze bardziej byś cierpiała - dodałem.

— A jak to nazwać...— mruknelam. — Nie... ale tylko wtedy sie nie kłócimy i czuje ze jestes moj i tylko moj. — dodałam.
— Moge cierpieć. — powiedziałam kładąc głowę na jego ramieniu.

- Ale po seksie mamy jeszcze gorsze kłótnie - westchnąłem
- Serio Rian, możesz cierpieć, już i tak cierpisz - mruknąłem cicho.

— Czyli nadal szlaban...— westchnęłam.
— Dla ciebie moge cierpieć przez całe zycie nawet. — dodałam.

- Chciałem zakończyć twoją, a bardziej naszą karę - odparłem.
- Ale skoro możesz cierpieć przez całe życie...

— Cofam!— powiedziałam prostując sie.
— Nie moge cierpieć! Chcesz zebym cierpiała? I płakała... i.. cos tam...

- Oczywiście, że nie chcę skarbie - odparłem, kładąc się ponownie na jej nogach.
- Zawsze powinnaś tak myśleć, wiesz? Jesteś wtedy taka pewna siebie - westchnąłem.

Westchnęłam i spojrzałam na niego.
— Zawsze jestem pewna siebie. — powiedziałam głaszcząc go po włosach.
— My juz od początku sie kłóciliśmy...

- Tak? Nie przypominam sobie - odparłem ciszej.
Wsadziłem dłoń pod jej sukienkę, a następnie wcisnąłem ją między uda dziewczyny.

— No. Bo ja ci dogryzalam a ty sie obrazales. A potem chciałeś zrzucić z..— urwałam i lekko zadrzalam gdy włożył dlon miedzy moje uda.
— z kanapy..

- Przypominam sobie - odparłem i podjechałem dłonią wyżej.
- Wtedy co nazwałaś mnie gejem - westchnąłem.
- Aż dziwne ile razy z tym okropnym puchońskim gejem się pieprzyłaś. No niewiarygodne - dodałem z uśmiechem.

Poruszyłam sie niespokojnie na kozetce czujac jak jego dlon posuwa sie w gore.
— Puchonscy geje sa najlepszymi kochankami. — odparlam.
— A pamiętasz jak grzebałam ci w szufladzie i zaczelam wymieniać rzeczy ktorych tam nie było czyli dildo i cos tam a ty powiedziałeś ze miło ze przyniosłam swoje zabawki?

Czując, że dziewczyna się porusza, przez to, że moja ręka znalazła się wyżej, uśmiechnąłem się łobuzersko.
- Skarbie, jak na razie nic nie robię, a ty już się ruszasz - mruknąłem ciszej i zacząłem powoli poruszać dłonią w miejscu w którym ją trzymałem.
- Oczywiście, że to pamiętam - mruknąłem - jak mógłbym zapomnieć - odparłem

— Jak Anastasia przyjdzie to zdziwi sie ze ma mokra kozetkę...— powiedziałam. — Poza tym ruszam sie bo twardo mi pod tyłkiem. – skłamałam.
— To była chyba najzabawniejsza twoja wypowiedz.

Zaśmiałem się z jej słów i podniosłem głowę, z jej kolan, siadając wygodnie.
- To chodź, już nie będzie ci twardo, chyba, że zaczniesz niespokojnie się ruszać - uśmiechnąłem się i poklepałem swoje kolana, dając jej tym samym znak, by na mnie usiadła.
- Wtedy się naprawdę zastanawiałem czy aby moją szafkę otworzyłaś - dodałem.

Przeniosłam sie na kolana na kozetce po czym usiadłam na chłopaku okrakiem, obejmując go w talii by nie zlecieć i tym samym trzymajac sie w odpowiedniej odległości od jego krocza.
— Akurat twardość w pewnych przypadkach mi pasuje...

- W pewnych - powtórzyłem za nią.
- A ja przy Tobie mam to przez większość czasu - mruknąłem.
Popatrzyłem na jej twarz i dotknąłem sinego policzka.
- Czuje się, jakbym to ja Ci to wszystko zrobił...

— Ale nie zrobiłeś. Gdybys ty mnie uderzył, nie bolałoby tak. — odparlam.
— Ja go uderzyłam pierwsza...

- Podważasz moją siłę? No ładnie - powiedziałem, choć nie umiałem przestać się uśmiechać.
- I dobrze, zasłużył sobie - odparłem krótko.
- Ale jakim chujem trzeba być, by uderzyć dziewczynę? Nie obrażaj się, ale wiadome jest to, że jesteście słabsze od nas, więc...to tak jakby się pobił z kimś młodszym, np. kimś na 2 roku - mruknąłem.

— Nie...— powiedziałam. — Chodziło mi o to ze... przeciez wiesz..— mruknelam.
— Nie obrazę... Przekonałam sie dzisiaj jaka to super jestem ja i moja moc..— prychnelam.

- Skarbie, jeżeli chcesz to uklęknę na kolana i ci powiem, że jesteś najcudowniejszą dziewczyną, jaką spotkałem i jaka ze mną jest - mruknąłem
- Jesteś moim ideałem - dodałem, patrząc jej w oczy - dosłownie...

— A masz pierścionek?— zapytałam udając poważna.
— Od kiedy?— zapytałam lekko zdziwiona jego słowami. To chyba ostatnia rzecz jaka bym sie spodziewała usłyszeć.

- Gdzieś się znajdzie ten pierścionek - uśmiechnąłem się cicho.
- Rian, chciałaś wiedzieć, dlaczego Ciebie zaciągnąłem do pokoju, prawda? No to masz już do tego odpowiedź - odparłem, patrząc na jej minę.

— Okej ale ma byc duży. — powiedziałam.
— Ale... Wtedy mnie nawet nie znałeś... Poza tym... Zaraz tam zaciągnąłeś...

- Masz racje nie znałem Cię z charakteru, ale wygląd już widziałem - westchnąłem.
- Uważasz, że Cię nie zaciągnąłem? Może i masz rację. Zaniosłem cię do mojego pokoju, bo wpadłem przez Ciebie w błoto - odparłem.

— No w sumie... Zaciągnąłeś...— zasmialam się szczerze.
— Niech juz bedzie. — odparlam zadowolona.

- Dobra odpowiedź skarbie - mruknąłem cicho.
- Teraz też cię mogę zaciągnąć - odparłem poruszając brwiami.

— Chyba musisz chwile zaczekać...— odparlam.
— Twoja opiekunka musi nas jeszcze zabic. — dodałam. Przysunelam sie go niego i delikatnie musnelam jego usta zaraz szybko sie odsuwając.

- No właśnie chcę tego uniknąć - mruknąłem cicho.
- Poza tym nie chcę czkać - odparłem, patrząc na jej wargi.
Zbyt szybko mnie pocałowała, nie zdążyłem nawet oddać pocałunku.

— Nic ci na to nie poradze. Jest małe prawdopodobieństwo że się stad wymkniemy. — odparlam unoszac dlon i głaszcząc go po policzku.

- Jakiś czar na pewno by nam pomógł - odparłem.
- A może mógłbym uśmiercić Gryfona? - spytałem, patrząc na nią kątem oka.

— Jakis na pewno...— mruknelam.
— Zartujesz prawda?– zapytałam.
— Powiedz ze zartujesz...

- Spokojnie, żartuje - odparłem.
- Ale posunąłby się o jeden krok więcej, a już bym nie żartował - stwierdziłem.

— Nic byś mu nie zrobił. — powiedziałam.
— Chciałbys zebysmy widywali sie w Azkabanie? — zapytałam unoszac brew.
— Musiałabym tez kogos zajebac.

- Jeżeli by Cię zgwałcił, mógłbym pójść do Azkabanu - odparłem.
- I tak bym dostał wyrok na maksimum 8 lat - mruknąłem.

— Aha. I dla ciebie to 8 lat to pikus? — zapytałam.
— A co ze mna w tym czasie? Hm?

- Przynajmniej 8 lat to nie całe życie - odparłem.
- Z Tobą? Znajdziesz osobę, która Cię pokocha, tak samo jak ty ją. W końcu to będzie 8 lat - wyjaśniłem - poza tym w Azkabanie chyba nie ma wizytacji.

— No cóż.... Wiec musiałabym zarezerwować sobie cele obok ciebie. — odparlam poważnie.
— Nie zostawiłabym cie tak

- No nie i przez 8 lat mam Cię znosić - zażartowałem - Ah tego ten Gryfon warty nie jest - odparłem.
- Rian, co jeśli Cię wyrzucą ze szkoły? - spytałem poważnie.

— Pfff... Bede gorsza niz dementory...— obiecałam.
Popatrzyłam na niego uważnie gdy zadał pytanie.
Nie pomyslałam o tym.
— No to... Bede musiała odejsc...