Dormitorium Dziewcząt

— A jakie to ma znaczenie?— zapytałam. — Skoro juz nie będziemy razem?— dodałam patrzac w jego odbicie.
— Moje marzenia nigdy sie nie spełnia. Z nikim. Ale to przy tobie powstały. I Ty zawsze bedziesz ich częścią. Jesli chcesz zebym zapomniała o tobie to musisz zrobic to teraz.

- Jak to nie będziemy razem? Do czego dążysz? - spytałem, patrząc w jej odbicie.
- Dlaczego miałbym to teraz zrobić? - dopytałem.
- To, że powstały przy mnie, skreśla szanse na ich zrealizowanie - mruknąłem.

— Jak to jak? Sam o tym mówisz. Ze jak juz nie będziemy razem nie chcesz zebym cierpiała. A co cie obchodzi co sie ze mna stanie, skoro nie będziemy juz ze sobą?— prychnelam.
— Bo jesli nie zrobisz tego teraz, to bede pamietać o tobie do konca zycia. I nie chce wiecej słyszeć tego tematu bo odejdę tak jak bede stała. — obiecałam.
— One juz od początku były skreślone. — powiedziałam. — Mysle ze wymazanie wspomnień, przynajmniej z dzisiaj, przydałoby się tobie. — dodałam powoli odwracając sie do niego przodem. — Tak bedzie lepiej.

- Twierdzisz, że zmieni mnie wiadomość iż mogłem mieć z Tobą dziecko? - spytałem, patrząc jej w oczy, gdy tylko się obróciła twarzą do mnie.
- Mi się zdaje, że Ciebie to zmieni. Świadomość, że w ogóle mogłaś mieć dziecko - dodałem.

Pokręciłam głowa.
— Nie. Ty... Nic nie wiesz Tyler...— powiedziałam biorac oddech.
— Dla mnie było to na rękę. Nie chciałam mieć dzieci. Nie przepadam za nimi... Ale... Świadomość ze dziecko moze byc twoje... Nawet nie wiesz ile mysli kłębiło sie w mojej głowie. A kiedy tu przyszedłeś... i użyłeś prostego sformułowania " moje dziecko"... Teraz oddałabym wszyststko zeby moc mieć cząstkę ciebie..

- Ale na szczęście nadal jest Ci to na rękę, nie będziesz miała dzieci - odparłem.
- Mówię Ci, to było kłamstwo tej wiedźmy - mruknąłem.
- Chyba teraz Cię nie rozumiem, ale to już nieważne, bo tego nie ma - westchnąłem.

— Wyjaśnię ci to jeszcze raz...— powiedziałam biorac oddech.
— To juz nie jest "na szczescie". Było. Ale juz nie jest. W momencie kiedy zaistniała możliwość tego ze jestem w ciąży... Z toba. Bo wiatropylna raczej nie jestem. Troche sie zmieniło... Zareagowałam pochopnie bo z twojej reakcji.. Widać było ze to nie twoja bajka Tyler... To są moje marzenia... Nie twoje. Nie musisz sie na nie zgadzać. — powiedziałam oddychając z trudem.
— Ruda w paskudny sposób sobie zażartowała... I za chwile ja zabije za to ale najpierw chce ci wszystko powiedziec. — Przełknęlam ślinę nie patrzac na niego.
— Gdybym dostała możliwość ze moge mieć twoje dziecko... Nie zawahalabym sie nawet na chwile... Teraz to wiem. Musiałam sie uspokoić. I nawet... Jesli byś mnie zostawił, to i tak urodzilabym to dziecko. Bo ono byłoby częścią ciebie. Miałabym cząstkę ciebie tylko i wyłącznie dla siebie...— powiedziałam. — Chce teraz wiedziec jedna rzecz. Tylko jedna... Chciałbys zebym sie w tobie nie zakochała? Tylko zanim odpowiesz... zastanów sie. Pomysł o sobie. Nie mow czegoś w stylu "tak byłoby dla ciebie lepiej" bo to nieprawda. Zastanów sie i odpowiedz, myśląc tylko o sobie.

Słuchałem jej w ciszy, nie mogąc się odezwać, ponieważ gula ugrzęzła mi w gardle. Nie wyobrażałem sobie, by Rian zaszła w ciąże i do tego, że moglibyśmy zostać rodzicami w tak młodym wieku. Poza tym miała rację, to nie była moja bajka, ani moje marzenia, ale w jednym nie miała racji, to też nie było jej marzenie, nie teraz, gdy była taka młoda. Może i by je sama wychowała, ale po co? Na pewno nie stworzylibyśmy cudownie kochającej się rodziny, bo to nie dla mnie.
Nie wiem po co na nowo wałkowaliśmy ten temat skoro to był tylko żart ze strony rudej, która za chwilę mogłaby przypłacić, jak widać życiem.
Po chwili spojrzałem na Rian i lekko się uśmiechnąłem.
- Nie ma sensu jej zabijać, jeszcze kiedyś się przyda - mruknąłem cicho.
- Nie wiem Rian, bo nie wiem jakby to się potoczyło. Jesteś ze mną ze względu na swoje uczucia - dodałem, patrząc jej w oczy.

— Mozesz... Mi wyjaśnić co znaczy... Co to znaczy?— zapytałam marszcząc brwi.
— Matko... Ty chyba naprawde masz o sobie zdanie najgorszego dupka...— powiedziałam niedowierzając.
— Ja chyba potrzebuje przerwy...

- Rian - odparłem - twoje uczucia mnie zmieniły i uwierz mi nie chciałbym Cię potraktować jak inne laski, ale pewnie tak bym zrobił. Wtedy nie ważne by było czy chcesz bym został czy nie - wyjaśniłem.
- Możliwe, ale ty tego nie wiesz...To nie jet twój świat - mruknąłem.
Słysząc jej kolejne słowa, oddaliłem się od niej o krok.
- Naprawdę tego chcesz? - spytałem.

– Jaki świat?— zapytałam. Spojrzałam na niego gdy sie odsunął. Sama nie wiedziałam czego chce. Byłam pewna tylko ze chce jego.
Zbliżyłam sie do niego, chwytając jego dlon.
— Chce byc częścią twojego świata... Prosze... Zrobie dla ciebie wszystko... w zamian chce tylko żebyś był przy mnie... Chyba... Chyba ze juz nie chcesz... Wtedy nie moge cie zmuszać...Bardzo Cie kocham Tyler. — powiedziałam splatajac nasze palce i całując jego dlon.
— Jestem od ciebie uzależniona. I nie chce cie stracić... A wiem ze moje zachowanie cie odrzuca... Mam mętlik w głowie. Ciagle czuje ze jest miedzy nami mur ktory budujesz z jakiegoś powodu..

- Rian i jesteś jego częścią - odparłem - praktycznie nim całym - dodałem.
- I nie chcę, żebyś ode mnie dochodziła, nie tego chcę - mruknąłem.
- A ja jestem uzależniony od Ciebie i też nie chcę Cię stracić, ale nie wiem o jakim murze teraz mówisz - odparłem.

— Po prostu... Często działam pochopnie... Bez przemyślenia... I.. Boje sie ze przez to zaczniesz sie ode mnie oddalać...Ja tez nie chce cie stracić. Nigdy skarbie... Ale coraz cześciej cos psuje...— powiedziałam chwiejac sie lekko.
— Moze powinnismy zacząć od nowa? To cos da?

- A jak chcesz zacząć od nowa? - spytałem.
- Jezeli tak, to musimy zapomnieć o tym co nas łączy aż do teraz, przekreślić wszystko, ale wtedy miało by to jakiś sens, tylko nie wiem jaki - mruknąłem.

— Wiec musimy wymazać sobie czesc wspomnień...— powiedziałam cicho.
— Nie wiem czy tego chce... Boje sie ze zapomne o tobie.. I nigdy sie nie spotkamy... Jesli bede nieświadoma tego ze powinnam cie znać to okej.. ale teraz. To straszne..— powiedziałam ściskając jego dlon by sie go przytrzymać.
— Jteci mi sie w głowie...

- Na pewno chcesz to robić? - spytałem, patrząc przerażony na nią, ale i lekko ją podtrzymując by nie upadła. Wziąłem ją w ramiona i podszedłem z nią do łóżka na którym ją usadziłem.
- Powiedz mi tylko co to da - odparłem.

— Chyba nic...— westchnęłam. — Nie chce tego..— odparlam gdy zaniósł mnie na lozko.
— Musimy sie dogadać... Przez Anastasie zaczęło sie psuć... Nie chce jej nigdy wiecej widzieć na oczy... Ta szmata mogła wszystko zniszczyć..

- Słońce przestań się denerwować to tylko Tobie szkodzi - odparłem, wdrapując się na łóżko i ponownie usiadłem na dziewczynie okrakiem.
- Przestań o niej w ogóle myśleć, nie ma sensu, nie jest tego warta - dodałem, pochylając się by złączyć nasze usta.

— Nie denerwuje sie...— chrząknęłam patrzac na niego.
Uśmiechnelam sie lekko kiedy na mnie usiadł.
Na jego słowa kiwnelam głowa po czym od razu oddałam pocałunek, kładąc dłonie na jego policzkach. Miałam wrazenie jakbym nie całowała go wieki.

Zacząłem ją całować powoli, ale namiętnie. Jednak później się odsunąłem od niej z szerokiem uśmiechem.
- Lepiej? - spytałem, patrząc jej w oczy.
Zacząłem powoli gładzic jej policzek kciukiem.
- Teraz mi powiedz jedną rzecz...Będziesz kazała nam się zabezpieczać? - spytałem.

— Mhm.— powiedziałam przytakujac zadowolona głowa.
Na jego pytanie pokręciłam głowa jednak zawahałam sie.
— A chcesz?

- Nienawidzę gumek, więc nie, zdecydowanie nie - odparłem, całując ją przelotnie w usta.
- Nie chcę by przez tak chory żart coś się między nami zmieniło - dodałem z lekkim uśmiechem na ustach.

— To dobrze. — powiedziałam. — I nic sie nie zmieni. Nie pozwolę na to. — obiecałam. — To nie był chory zart. To było okrutne.

- Masz rację - mruknąłem - A moja wyobraźnia podsuwa mi dziwne pomysły - zaśmiałem się.
- Bardzo dziwne i żenujące - zaśmiałem się.

— Jakie?— zapytałam ciekawa.
— Powiedz. Chce je poznać.— powiedziałam wpatrując się w niego.

- Jeden z nich to rozkochać w sobie pigułę, a potem zacząć się kochać z Tobą na jej oczach, ale to raczej by nie wypaliło - odparłem, śmiejąc się.

— Piguła jest z dyrką... W tym wypadku nie Ty a ja musiałabym ją podrywać...— westchnęłam.
— I fakt. Raczej by nie wypaliło...

- O no widzisz, czyli to zadanie dla Ciebie - wymruczałem.
- Dlaczego uważasz, że nie wypali? - spytałem. Zdawałem sobie z tego sprawę, ale byłem ciekaw dlaczego ona tam uważa.

— Bo... Wtedy moglibyśmy przez przypadek zniszczyć cos miedzy nimi, a z tego co wiem sa zaręczona. Nie jesteśmy tacy jak ona. Nigdy jej tego nie wybaczę. No i.. Byłbyś w stanie kochać sie na czyichś oczach..?

- Chyba za dużo wiesz - mruknąłem z lekkim uśmiechem.
- W sumie, ciśnie mi się na usta odpowiedź, że z Tobą owszem, ale raczej nie - odparłem.

— No wiec właśnie. — zasmialam sie.
— Mm.. Tyler... Moze nie powinnam o tym teraz... Albo juz nic. — powiedziałam szybko.
— Wyspałeś sie?

- Nie, nie wyspałem, bo zostałem wybudziny twoim listem - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Powiedz - jęknąłem - nie lubię, kiedy zmieniasz zdanie i niw pytasz - westchnąłem.

— A... wybacz... Myślałam ze przeczytasz jak sam wstaniesz..— mruknelam.
— No bo... Tam.. Wczoraj na tej kartce ktora zostawiłam... Było pytanie..

- A tym listem wczorajszym to chyba bardziej mnie wkurzyłaś - odparłem, mimo to się uśniechając.
- Dam Ci odpowiedź co do pytania, ale nie słowną - odparłem i na powrót zobaczyłem nasze usta w namiętnym i gwałtownym pocałunku.

— Przepraszam... — powiedziałam cicho.
— O-kej...— mruknelam niepewnie. Jeknelam w jego usta kiedy zaczął mnie całować. Wplotłam palce w jego włosy, przyciągając go do siebie mocno.

Gdy przyciągnęła mnie bardziej do siebie, sapnąłem i przygryzłem jej wargę. Moje dłonie powędrowały do bioder, a palce zacisnęły się na nich.

Sapnelam w jego usta kiedy ugryzł mnie w wargę.
— Znowu mnie nakręcasz...— mruknelam czujac jego dłonie na biodrach. — Cholera...— jeknelam.

Wyszczerzyłem się na jej słowa, ale przestałem ją całować i patrząc jej w oczy, oblizałem usta.
- Czy akceptujesz taką odpowiedź? - spytałem, przechylając głowę.

— Jesli... Jest ona równoznaczna z "tak" to oczywiscie.— powiedziałam uśmiechając sie słabo.
— Chyba widze cie podwójnie...— dodałam po chwili, mrużąc oczy.

- Tak jest równoznaczna z "tak" - odparłem z uśmiechem, który szybko zniknął na jej kolejne słowa.
- Poszliśmy tam a i tak to nic nie dało - warknąłem.
- Już z Ciebie schodzę skarbie - mruknąłem, podnosząc się.

— Nie!— krzyknęłam odrobine zbyt szybko i głośno, łapiąc go za koszulke.
— Zostań. Zaraz mi przejdzie...— powiedziałam.

- Dobrze - uśmiechnąłem się, siadając na niej ponownie, tyle, że teraz na jej udach.
- A może bedzie lepiej jak ty usiądziesz na mnie? - spytałem, unosząc brew.

— Nie. Chce czuć na sobie twoj ciężar. — odparlam. — Nie zebym myslala ze zwiejesz...— powiedziałam. — Ej... Ty nie byłeś na śniadaniu. Wypad do wielkiej sali..— powiedziałam puszczając go.

Ponownie pochyliłem się i zacząłem ją całować, najpierw powoli, a potem gwałtownie i zachłannie. Nie chciałem tam iść, dlatego próbowałem zająć ją czymś innym, niż myślenie o jedzeniu.

Cwaniaczek... Dupa a nie Puchon... Normalny Puchon tak nie cwaniaczy...
Oddałam natychmiast pocałunek, przejeżdżając lekko paznokciami po jego karku.
— To.. Ci nic nie da kochasiu...