Dormitorium Chłopców 1

- Dobra, dam ci jedzenie - zaśmiałem się - przynajmniej ty mi nie będziesz wybrzydzał - dodałem i przywołałem jedzenie z kuchni, niewielką ilość, bo nie chciałem, by kot się rozchorował.
Gdy tylko jedzenie, zaczęło się pokazywać stopniowo w moim dormitorium, sięgnąłem po mięso a następnie ziemniaki i jakąś surówkę. Do miski zapakowałem malutkie mięsa, by kto się nimi nie zadławił i zacząłem jeść swoją porcję, wiedząc, ze Magnusa nie trzeba karmić.

Popatrzyłem na kota, gdy tylko trącił mnie łapką. Kiedy już zjadłem to co miałem na talerzu, wstałem i podszedłem do szafy. Zdjąłem z siebie poszarpaną bluzkę i popatrzyłem na swoją klatę, pełną czerwonych kropek i linii.
- No ładnie mnie grubasku urządziłeś - odparłem, zakładając nowa koszulę.
Po skończonej czynności podszedłem do kota i wziąłem go na ręce, wychodząc z dormitorium.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Wszedłem do pokoju i pierwsze co zrobiłem to kopnąłem kufer. Jednak ból po kopnięciu, był tak mocny, że opadłem na podłogę.
Właśnie ją straciłem i to dosłownie straciłem. Jedyna osoba, na której mi zależało odejdzie już nie będzie taka sama.
Pierwszy raz poczułem się tak bezsilny jak teraz. Pierwszy raz od wielu lat do moich oczu napłynęły łzy, a teraz spływały po moich policzkach.

Wytarłem szybko łzy i wstałem na nogi. Popatrzyłem czego nie mam w kufrze i dopakowałem najpotrzebniejsze rzeczy. Wracałem tu za miesiąc więc wszystkiego nie musiałem brać.
Zostawiłem sporą część ubrań w szafie i kilka rzeczy w łazience.
Podszedłem do popiołu, który był pierwszym listem Rian i za pomocą magii przywróciłem go do swojego pierwszego stanu. Kartka teraz leżała przede mną na łóżku. Patrzyłem na jej schludny charakter pisma przez kilka minut, a następnie wsadziłem liścik do kieszeni w spodniach, ponieważ chciałem by choć jakaś część tej cudownej dziewczyny była tam ze mną.
Zamknąłem kufer, przygotowałem miotłę i tylko czekałem na odpowiednią godzinę do wylotu. Patrząc na zegarek stwierdziłem, że zostało mi niecałe pół godziny. Chyba to był jedyny plus dzisiejszego dnia.

Słysząc drapanie wstałem i otworzyłem drzwi kociakowi. Zdziwiło mnie, że ma patyczek z piórkiem w pyszczku.
- Nie mam ochoty na zabawę, sorki Magnus, poszukaj kogoś innego - mruknąłem.
Gdy tak patrzyłem na kota, coraz bardziej mu zazdeościłem. On był jej i zawsze będzie, a ona jego. Ja to straciłem, bezpowrotnie.
- Poszukaj kogoś innego, na pewno się z Tobą chętnie pobawią - dodałem.

- Maluchu - mruknąłem, zamykając drzwi.
Podszedłem do kota i przykucnąłem przy nim, drapiąc za uchem.
- Chcę by kufer przetrwał, przynajmniej do powrotu - dodałem.

Nie rozumiejąc kota, podszedłem do kufra i otworzyłem, tak że druga połowa wylądowała na podłodze.
- I co teraz? - spytałem, wpatrując się w żółte ślepia kota.

Widząc co zrobił Magnus, zaśmiałem się bez krzty wesołości.
- Nie Magnus, nie jedziesz ze mną. Zbyt dobrze zdaję sobie sprawę, że jesteś Rian, a to mi naprawdę nie potrzebne - powiedziałem do kota.
Nie chciała mnie, a ja nie zamierzałem zabierać jej kota.
Wyjąłem kolejny niezapisany pergamin i zapisałem w nim następujące słowa.
"Nie chcesz mnie, zrozumiałem. Dałaś mi jasno to do zrozumienia. Nie zamierzam zabierać, ze sobą Magnusa, bo Tobie jest bardziej potrzebny. Poza tym wystarczą mi twoje słowa, że mnie nie nawidzisz.
Naprawdę to zrozumiałem Rian".
Zawinąłem pergamin, a następnie wyjąłem patyczek Magnusa z kufra i dałem go w pyszczek kotka, a pergamin za jego obrożę.
- Posłuchaj mnie uważnie maluchu. Nie wracaj tutaj, bo nie ma dla Ciebie miejsca na miotle. Lhbię Cię, ale to Rian teraz jesteś potrzebny. Jeżeli mnie posłuchasz, przywiozę Ci najlepsze kocie jedzenie - dodałem.

Aha czyli nic nie zrobię nie używając siły. Super.
Ponownie wziąłem pergamin pisząc dokładnie to samo.
Popatrzyłem ma zegar, który wskazywał, że mam niecałe 15 minut. Zdążę na pewno.
Zabrałem pergamin i patyczek w jedną rękę, a pod pachę wziąłem kota.
Nie zamierzałem go brać ze sobą. Należał do Rian i zmaierzam go oddać.

Next > Dormitorium Ślizgonek

Wszedłem do pokoju, a widząc że mam ponad dziesięć minut, zamknąłem na spokojnie kufer i podniosłem, sprawdzając czy ulecę z nim na miotle.
Jednak nie był tak ciężki na jaki wyglądał.

Gdy wybiła godzina, chwyciłem kufer w rękę i dopiero wtedy zobaczyłem kociaka przy drzwiach.
- Przepraszam Cię Magnus - mruknąłem tylko i nim kot zdążył do mnie podejść, chwyciłem za miotlę i wyskoczyłem przez otwarte okno.
Gdy tylko złapałem równowagę, uniosłem rękojeść w górę i poszybowałem do najblizszego peronu, który zawiózłby mnie do Brazylii.
Ostatni raz popatrzyłem przez ramię na zamek, a następnie przyspieszyłem, nie oglądając się za siebie.

ZT

Wszedłem do pokoju, wpierw wpuszczając psa. Gdy sam już przekroczyłem drzwi pokoju, zamknąłem drzwi i położyłem kufer przy szafie. A następnie położyłem się na łóżku.
Już nie wytrzymywałem z nią, trzymała mnie na taki dystans, a ja nie umiałem jej tak trzymać.
No cóż trzeba będzie jej unikać.

Gdy dotarłam do zamku, skierowałam sie pod drzwi dormitorium Tylera. Walizka była cała poobijana bo ciągnęłam ja byle jak. Ale nie chciałam jej zostawic.
Zapukałam do drzwi, czkając nieco.

Słysząc pukanie do drzwi, wstałem i podszedłem do nich. Gdy tylko je otworzyłem, zobaczyłem Rian. Niby wyglądała tak samo a jednak widziałem przed sobą obraz nędzy i rozpaczy.
- Słucham? - spytałem.

— Sluchac to dopiero bedziesz. — powiedziałam wchodząc do srodka pod jego ramieniem, bez zaproszenia. Zostawiłam walizkę przy drzwiach i zaczelam zdejmować płaszcz co nie szło mi zbyt dobrze. W koncu rzuciłam go na podloge zadowolona. Sięgnęłam do zapięcia sukienki z boku pod pachą, probujac sie z nim rozprawić.

Zamknąłem drzwi jak tylko weszła.
Teraz wiedziałem dlaczego wyglądała tak a nie inaczej. Piła i to raczej nie było kilka szklanek ognistej.
- Rian, ty piłaś - mruknąłem, widząc jak siłuje się z płaszczem.
Jednak, gdy już go zdjęła i próbowała rozpiąć sukienkę, podszedłem do niej szybkim krokiem i położyłem dłonie na jej biodrach.
- Co ty robisz? - spytałem.

— Obieram marchewki. — fuknelam.
— Nie widać?— zapytałam w koncu odnajdując siwak ktory schował sie pod materiałem. Rozpielam sukienkę i zaczelam ja z siebie zsuwać.
— No odsuń sie troche bo nie moge...

- Czy ty myślisz, że będziemy się teraz pieprzyć? - zakpiłem z niej, cały czas trzymając dłonie na jej biodrach.
- Nie jesteś trzeźwa - dodałem.

— Nie mysle. Ja wiem. Bo chce. — warknelam.
— Jestem na tyle trzeźwa zeby wiedziec co robię. Wiec z laski swojej odsuń sie i rozbierz bo robi mi sie mokro.

- Przepraszam Cię, ale nie - odparłem.
- Nie zamierzam uprawiać z Tobą seksu, nigdy więcej - mruknąłem.
- Połóż się i zaśnij - poprosiłem.

– Ale. Ja. Chce. — powiedziałam zsuwając sukienkę.
— Rozumiesz? Chce!— sapnelam.
– Teraz Ty bedziesz moja mała dziwką...— dodałam pozwalając by sukienka opadła.

- Ale ty nigdy moją dziwką nie byłaś - mruknąłem, przejeżdżając dlońmi po jej talii.
Przyciągnąłem ją do siebie i pochyliłem się do jej ucha.
- Jutro będziesz tego żałowała - szepnąłem.

— Nie bede. Niczego w zyciu nie żałuje. — powiedziałam przytrzymując sie go.
— Sam sie rozbierzesz czy ci pomoc?

- Rian, naprawdę chciałbym sobie i Tobie ulżyć, ale czegoś takiego nie zrobiłabyś będąc trzeźwa - odparłem.
- Powiedz mi dlaczego nagle zmieniłaś zdanie? I dlaczego przyszłaś do mnie, skoro masz innych adoratorów - mruknąłem, odsuwając się od niej i podchodząc do szafy.
Dopiero teraz zdjąłem z siebie płaszcz i powiesiłem na wieszku.

— Uwierz mi, zrobiłabym. — prychnelam.
— Nie zmieniłam. W ogole. — powiedziałam chwiejnie wychodząc z sukienki gdy odszedł. Zostałam w samej bieliźnie i pończochach, wszystko w kolorze czarnym.
— To ze mam nie znaczy ze ich chce. Nie chce znowu obudzić sie odurzona w jakimś Gryfonskim burdelu.

- Jak to odurzona? - spytałem, łapiąc ją za nadgarstek i ciągnąc w stronę łóżka, na którym usiadłem.
- Rian mówiłaś, że byłaś tu tylko tydzień. Co się stało, że wyjechałaś? - spytałem.
Nie podobało mi się to co od niej usłyszałem.

— Bo chciałam. — powiedziałam robiąc wielkie oczy.
— Długo mam czekać?— zapytałam wzdychając. — Mokrooo..— jeknelam i wsunelam jego dlon miedzy swoje uda.
— No rozbierzesz sie czy nie?

- Nie Rian - mruknąłem z uśmiechem, gdy tylko poczułem ciepło jej ud.
- Powiedz mi co się działo gdy mnie nie było - dodałem.

— Nie obchodzi cie to cwaniaczku. — powiedziałam pstrykając go w nos.
— I Przestan udawac bo to ja tu bede udawac!— fuknelam. Uniosłam sie na kolana i zaczelam rozbierać chłopaka.

- Rian - powtórzyłem jej imię.
- Co się działo, gdy mnie nie było? - spytałem ponownie.
- I gdzie do cholery jest Magnus? - mruknąłem.

— Nie wiem... Ty go zgubiłeś. — powiedziałam siadając i celując w niego palcem.
— Zgubiłeś mojego kici kici... A ja go wysłałam zeby tobie sie nic nie stało... A ty go zostawiles... Świnia...

- Tak, tak, miesiąc wcześniej też słyszałem to przezwisko - mruknąłem, patrząc na nią, a następnie posadziłem ją obok.
- Chodź pojedziemy go szukać - odparłem, wstając i podając Rian sukienkę.

— Nie! Teraz nie!— fuknelam rzucając sukienkę na podloge.
— Teraz sie pieprzymy, a pozniej poszukam mojego kotka. — mruknelam niezadowolona, podchodząc so nieco i majstrując przy jego spodniach.

- Prześpij się Rian - odparłem, odsuwając jej dłonie od swojego paska.
- Ja go poszukam - mruknąłem.
- A jak wytrzeźwiejesz i nadal będziesz chciała to możemy się pieprzyć jak dwa miniaturowe króliczki - dodałem z lekkim uśmiechem.