Balkon na czwartym piętrze

Na balkonie z którego jest widok na błonia, znajduje się Szczekliwy Zły Gargulec.

Nogi przyprowadziły mnie na balkon. Usiadłam na jego krawędzi i zwiesiłam nogi w dół. Widziałam stamtąd całe błonia przy zamku. Cudowny widok.

Poniosło mnie na 4 piętro,  gdzie znajdowała się Chris. -Cześć.  Nie przeszkadzam? -zapytałam podchodząc do niej.-Mogę tu z toba posiedzieć?

- Chodź chodź - powiedziałam przesuwając się trochę na bok - Zostawiłaś Carla samego?

-Tak. -powiedziałam czując jak zaczynam się wściekać. -ŚPI. ...

- Myślisz, że nie dostanie zawału, jak się obudzi i ciebie tam nie będzie? - zaśmiałam się.

-Nie sądzę. ..-powiedziałam siadając obok, tak samo jak ona. -Jest "oazą spokoju" ... Trochę się tylko wkurzył jak zaczęłam podgadywac... Nie znam się na związkach ale jesteśmy jedną z najbardziej statycznych i monotonicznych par jakie znam...

- Miłość jest do kitu ... a co dopiero związek - powiedziałam patrząc w dół - Jak myślisz, gdybym się za bardzo przechyliła, to bym się połamała czy zginęła na miejscu?

-Nie wiem... jak chcesz to mogę sprawdzić i jak przeżyje to ci powiem.

- Carl nie byłby zadowolony - zaśmiałam się - Pewnie jakbym spadła, to nikt by nie zauważył.

-Ta... Co do tego to akurat mam to gdzieś. .. jestem na niego zła, nie wiem co mam robić bo jednocześnie chce być z nim ale z drugiej strony nie potrafię tak żyć. ..-Spojrzałam na nią. -Ja by zauważyła.

- Oh, dziękuję - zaśmiałam się - Chyba jesteś jedyną osobą, która by zauważyła. A o co dokładnie jesteś zła na Carla?

-Konkretnie? Nie wiem. Chyba o tą monotonicznosc. .Jeśli już mam z kimś być to to powinien być ktoś równie pierdolniety jak ja... A tak....

- Nikt nie jest tak pierdolnięty jak ty - powiedziałam z uśmiechem - No ... może poza mną. Carl jest trochę nudny, więc masz za zadanie trochę go rozkręcić.

-Przez to jestem wyjątkowa. ..-powiedziałam odrzucając włosy. -Tak... Tylko wiesz co... Mi się juz nie chce. Jeśli on nic nie będzie rozbił żeby to przetrwało. ... to ja też nie.... Hui

- Ale jednak coś cię do niego ciągnie - zaśmiałam się - To na pewno nie ta monotonność i nuda?

-Nie... Nie wiem.. Nie, to nie to....Nawet nie wiem czy.. Nieważne. .. -coś mi się przypomniało. -Właśnie. .. Chris, nie znalazłaś może naszyjnika? Ze znakiem Yin Yang? Bez I ego długo nie pociagne. .-zasmialam sie.

- Nie ... nie znalazłam - powiedziałam spokojnie - A gdzie go ostatnio miałaś? Może tam właśnie został.

-No... rzuciłam go jak byłam na astronomicznej. ...A bez niego... Trochę. .. jestem... Tak jakby osłabiona. .. Moja moc w sensie...I sama ja...-chrząknęłam. -Później go poszukam...

- Mogę ci pomóc w szukaniu - zaśmiałam się - Bo puchoni to świetni odkrywcy. Ale najpierw wejdę do biblioteki po książkę o Quidditchu. Nie mam już co czytać.

-Iść z tobą? -zapytałam machając nogami.

- Jak chcesz - powiedziałam i zeszłam z barierki.

NP biblioteka

Wstałam I powlokłam się za nią.

Zatrzymałam się dopiero na czwartym piętrze. Wychyliłam się i spoglądałam w dół.

Weszłam za Raven i spojrzałam za nią, aż mi się zakręciło w głowie. - Ale wysoko...

-Trochę jest-wzruszyłam i spojrzałam w niebo.

- Skąd taka reakcja? - zapytałam niepewnie, mając na myśli jej zachowanie w Wielkiej Sali.

-Hm? A on? Był zdesperowany chyba-powiedziałam patrząc na swoje paznokcie.

- No... Może - odpowiedziałam cicho i wbiłam wzrok w dół. Usiadłam sobie pod ścianą obejmując kolana rękami i opierając na nich brodę. - Pewnie uznał mnie za dziwną.

-Nie jesteś dziwna. Z resztą na twoim miejscu miałabym gdzieś to, co on o tobie myśli. Pewnie chciał tylko zaliczyć-odparłam siadając obok niej.

- No ale... Tak od razu zachowywałam się dziwnie, jak jakaś świeżo po psychiatryku i na nowo wśród ludzi - spuściłam wzrok w dół. Zastanowiłam się, kogo bym wybrała, gdybym takowy wybór miała. Preston czy Raven? Miałam wrażenie, że zaczyna mi się podobać. Nigdy nie byłam jeszcze w związku, nie byłam pewna, ale gdy jej nie było przy mnie, myślałam o niej długo zawsze. Zwłaszcza przed snem.

-Wcale nie-powiedziałam patrząc na nią-Dla mnie nie jesteś dziwna.

- Nawet jeśli... - wzięłam oddech. Chociaż raz w życiu Sophie, bądź odważna. - Nawet jeśli mi się podobasz? - przełknęłam ślinę.

-Nawet jeśli-powiedziałam patrząc na nią-To dalej nie znaczy, że jesteś dziwna.

- Raven... Jakiej... Jesteś orientacji? - słowa z trudem przechodziły mi przez gardło, nigdy wcześniej nie miałam takiej rozmowy.

-Jakoś tak ciągnie mnie do obu płci więc jestem bi. Tak myślę-powiedziałam poprawiając włosy

- To n-nie tak, że ja jestem no... Znaczy, nie chciałam robić sobie nadziei, gdyby no wiesz no... -zaczęłam się szybko tłumaczyć przy okazji gestykulując rękami.

Złapałam ją za ręce, którymi tak szybko gestykulowała. Nim przemyślałam decyzję...Ba wcale tego nie przemyślałam, pochyliłam się i pocałowałam Sophie w usta. Były słodkie i czułam przez chwilę posmak kawy.

Zamarłam w bezruchu zszokowana, gdy to zrobiła, ale po dwóch sekundach zamknęłam oczy i odwzajemniłam pocałunek. Czułam motyle w brzuchu i euforię.

Uśmiechnęłam się i odsunęłam, po to aby nabrać powietrza.

Wtuliłam się w nią mocno, wręcz zwijając się w kłębek i zasnęłam spokojnie.

Również ją przytuliłam i westchnęłam patrząc na nią. Naprawdę ją lubię i chyba mi się podoba.

Obudziłam się i spojrzałam na nią z szerokim uśmiechem. - Dobry wieczór, Raven.

-Doobry wieczór-powiedziałam zerkając na nią-Jak się spało?-spytałam uśmiechając się.

- O wiele lepiej niż zwykle - oparłam się plecami o jej tors i poprawiłam sobie włosy. - Spałaś coś w ogóle? - zapytałam z troską.