Balkon na czwartym piętrze

-Niezbyt-odparłam odgarniając włosy.

- Czemu nie spałaś? - zapytałam przekręcając głowę, by spojrzeć na nią.

-A po co?-zaśmiałam się-Nie jestem zmęczona.

- Na pewno? - przejechałam palcem po jej policzku patrząc jej w oczy.

-Na peeeewno-powiedziałam patrząc na nią

- To dobrze - oparłam się znów i napawałam jej ciepłem.

-Mhhm-mruknęłam opierając policzek o jej głowę.

- Już rozumiem Twoje zachowanie w Wielkiej Sali - zaśmiałam się lekko i spojrzałam w ścianę. Czułam się już całkowicie rozluźniona przy niej.

-On naprawdę był zdesperowany-parsknęłam.

- A Ty byłaś zazdrosna, prawda? - zapytałam z lekkim rozbawieniem, było mi miło, że komuś na mnie zależy.

-Nie wiem o czym mówisz-parsknęłam poprawiając włosy. Objęłam ją i westchnęłam.

- Wystarczy, że ja wiem - zwinęłam się w kłębek w jej ramionach. - Nie wypieraj się - zaśmiałam się lekko.

-Nie wiem o co ci chodzi-powiedziałam śmiejąc się,

- Czasem to i nawet lepiej - podsumowałam i zaczęłam bawić się swoimi włosami.

-Mhhhhm-mruknęłam i przymknęłam oczy,

- Śpiąca jesteś? - zapytałam z troską.

-Skąd taki pomysł- wymamrotałam. Oparłam głowę o jej ramię.

- Wiesz... Ja trochę sobie pospałam, a Ty całą noc siedziałaś tak bez snu - odpowiedziałam i wciągnęłam zapach jej włosów.

-To nic takiego- powiedziałam otwierając oczy.

- Na pewno? - odwróciłam się by siedzieć przodem do niej, spojrzałam w jej oczy.

-Tak, na pewno-spojrzałam na Sophie, a potem krótko pocałowała ją w usta, uśmiechając się przy tym.

Odwzajemniłam krótki pocałunek, objęłam ją w pasie. - Dobrze. Co chcesz dzisiaj robić?

-Wypadałoby przenieść moje rzeczy do dormitorium Gryfonek, co nie?-powiedziałam uśmiechając się

- Oh... A to... Nie będzie wbrew regulaminowi? - zapytałam niepewnie. - Albo może pójść do dyrektora i poprosić o przeniesienie czy coś? - przełknęłam ślinę.

-Regulamin jest po to aby go łamać-zaśmiałam się odgarniając włosy-Z resztą wątpię, aby ktoś się zorientował.

- Wiesz, Raven - zaczęłam bawiąc się włosami, akurat przyleciała sowa od dyrektora. Wzięłam karteczkę i przeczytałam uważnie odpowiedź na mój wniosek. Uśmiechnęłam się gdy skończyłam czytać. - Raczej to ja będę musiała przenieść swoje rzeczy dod dormitorium puchonów - uśmiechnęłam się rozbawiona.

-Co?-spytałam patrząc na nią zaskoczona

- Jestem w Hufflepuff - wyszczerzyłam zęby w uśmiechu.

Uśmiechnęłam się-Okej, to pakuj rzeczy złotko, a potem widzimy się w wspólnym-powiedziałam i wstałam z miejsca po czym udałam się do wyjścia posyłając jej buziaka w powietrzu.

NP: pokój wspólny 

- Dobrze - uśmiechnęłam się zadowolona i poszłam do dormitorium.
NP: Dormitorium Dziewczyn (Gryffindor)

Znalazlam się tu chyba całkiem przypadkiem, przechadzając się w te i we w te po całej szkole. Nie ma opcji, by ktokolwiek trafił tu o tej samej, wczesnej porze, chciałam nieco odpocząć, wczorajszy dzień był zbyt szalony, jak na mnie. Oparłam się o kamienną posadzkę, wyglądając na przestrzeń dookoła Hogwartu.

Przechodziłem korytarzem, gdy zobaczyłem pewne wgłębienie, które wyglądało jak balkon. Wszedłem na niego i podszedłem do balustrady. Oparłem się o nią i westchnąłem, mimo że wstałem całkiem wypoczęty, teraz miałem zaczęły mnie piec oczy. Ponownie westchnąłem i położyłem twarz na rękach, tak, ze moje oczy patrzyły na marmur balustrady.

Usłyszałam znajome mi westchnięcie, ale nawet nie spojrzałam w tamtą stronę. Miałam nadzieję, że trafił tu sam, bo jeżeli mnie śledził... to coś tu nie grało. Jak zawsze w moim życiu. Popełniam same błędy, ale by wyciągnąć wnioski to wolę popełniać je wielokrotnie i cierpieć przez samą siebie. Mruknęłam coś cicho pod nosem, opierając swoją brodę na splecionych dłoniach.

Nie zauważyłem nikogo jak tu przychodziłem, więc jak usłyszałem dźwięk wydobyty z ust, jak mniemam dziewczyny, wyprostowałem się i skierowałem twarz w jej stronę. Ze względu na to, że twarz zakrywały jej blond włosy, bardzo podobne do Sarah, nie widziałem jej twarzy. Byłem ciekawy, czy każda blondyna spotkana przeze mnie w Hogwarcie będzie kojarzyć mi się właśnie z nią.
- Hej - powiedziałem do dziewczyny, lekko zmęczonym i zachrypniętym głosem

Odwróciłam się w jego stronę, ukazując mu twarz wypraną z emocji, nie chciałam by widział na niej cokolwiek.
- Cześć. - powiedziałam krótko i ponownie swój wzrok skierowałam gdzieś w głębiny horyzontu, nigdzie konkretnie, chciałam po prostu uciec od jego spojrzenia.

Widząc jej twarz, chciałem się, jak najdalej odsunąć, bo tak podpowiadał mi zdrowy rozsądek, z kolei moja natura, kazała mi się przybliżyć i postraszyć. Ja jednak postanowiłem stać tam, gdzie stałem i obrócić całe poprzednie wydarzenie w ironie
- Nie zamierzasz zabrać mi różdżki, grozić albo bić? - zapytałem ze sztucznym uśmiechem - Myślałem, ze skoro pokazałaś swoją prawdziwą naturę, nie będziesz się już ukrywać, pod skorupą nieśmiałej i słodkiej dziewczyny, przynajmniej przy mnie - mruknąłem ostro

- O czym Ty mówisz? - odwróciłam się tak by bokiem opierać się o balustradę - Nic takiego nie zrobiłam, przestań wmawiać mi jakieś głupoty, w które tylko Ty wierzysz.
Wpatrywałam się w niego, całkowicie zaskoczona. Próbował oszukać mnie czy siebie? A może nas oboje...

Popatrzyłem na nią i zaśmiałem się w głos. Ktoś inny pewnie, by się bał, ale ta dziewczyna pewnie nie znała tego słowa.
- Grasz głupią czy po prostu taka jesteś? - podszedłem do niej bliżej, ale nadal zachowując dystans, w razie czego - A może masz siostrę bliźniaczkę, która wyszła z psychiatryka i wczoraj właśnie ją całowałem? - zadałem kolejne pytanie - Jednak ta po chwili zamieniła się w potwora? - dodałem kolejne do listy pytań dla blondynki

Na moją twarz wypłynęło zdziwienie, zaskoczenie, strach i przerażenie. Chciałabym wiedzieć o czym on mówi, ale jego słowa mnie przytłoczyły.
- Nie mów tak. - złapałam się za ramiona, cofając się o krok, nie miałam pojęcia o czym mówił - Proszę, nie mów tak. - nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy.

Już sam nie wiedziałem czy udaje czy naprawdę nie wie o co chodzi. Jej reakcje były, zbyt naturalne, nie dało się ich zagrać . Jednak przed oczami, pojawiła mi się scena w pokoju spotkań, i byłem pewny, że nadal gra na czas. Widząc, że cofnęła się na koniec balustrady, szybko podszedłem do niej i zakleszczyłem ją, tak by mi nie uciekła, stawiając ręce po obu stronach jej ciała na poręczy
- Czego mam nie mówić - spytałem, przewiercając ją wzrokiem - Chce wiedzieć, co cię tak wkurzyło, że na mnie napadłaś, po tym jak cię pocałowałem, - stwierdziłem- czego sama też chciałaś - dodałem. Nie miałem już zamiaru grac na czas, chciałem po prostu wiedzieć.

Poczułam się osaczona, kiedy uniemożliwił mi ucieczkę, byłam za blisko niego. Zatrzęsłam się przez dreszcze, kiedy zaczął wpatrywać się we mnie przenikliwym wzrokiem.
- Nie napadłam na Ciebie, przestań mnie torturować. - zaczynałam pojmować, dlaczego miałam takie mniemanie a nie inne na temat ślizgonów, uniosłam swoją głowę ledwo mogąc spojrzeć w jego oczy.
Przyłożyłam swoje dłoni do swojej klatki piersiowej, by ustawić minimalny dystans. Nie zamierzałam popełniać kolejnego błędu.

Stanąłem teraz tak, że nasze nogi się stykały, chciałem od niej tych odpowiedzi ja cholera.
- Nie torturuję cię - mówiłem, patrząc jej w oczy - Chce tych cholernych odpowiedzi - dodałem.
- Po prostu mi powiedz, czemu to zrobiłaś i dam ci spokój do końca życia - mruknąłem - Mimo iż, jestem Ślizgonem, nie zamierzam się mścić, oczekuję od ciebie jedynie odpowiedzi - powiedziałem spokojniej, pochylając się nad nią

- Chcesz odpowiedzi, których nie znam... Noah. - poświęciłam wiele wysiłku by wypowiedzieć jego imię tak spokojnym głosem - Naprawdę nie rozumiem tego co mówisz, nic takiego nie robiłam. - na nowo powrócił mój drżący głos - Dałeś mi jakąś tabletkę, narkotyki? - zmarszczyłam czoło, starając się nie uciec gdzieś swoim wzrokiem.

Odsunąłem się od niej lekko wkurzony i walnąłem w marmurową poręcz, która lekko się posypała. Odwróciłem się do niej tyłem i rozmasowałem dłoń, którą w chwili agresji uderzyłem w marmur.
- Zawsze zwalcie winę na faceta - mruknąłem - Według was tylko mężczyzna, może zrobić coś groźnego i niebezpiecznego, bo wy to anielice - dodałem ciszej i zacisnąłem pięści na poręczy.

Czułam, że mogłam zaraz nie wytrzymać i rozryczeć się jak zawsze. Zacisnęłam pięści, prędko odwracając się w stronę horyzontu. Powstrzymałam łzy, które napłynęły mi do oczu. Nie chciałam być słaba, nie teraz. Po prostu milczałam, nie wiedziałam co mam powiedzieć, znowu.
- Noah, wytłumacz mi spokojnie o co chodzi. - drżący głos mnie nie opuścił.