Dormitorium Dziewcząt 1

-Myślę, że zdobyłabyś grono fanów-mruknęłam przerzucając kartkę. W trakcie czytania nagle się odezwałam-Mam nadzieję, że będą razem. Pasują do siebieeee-parsknęłam. Podobały mi się jej opowiadania, bo miałam wrażenie, że fabuła sama wciąga mnie do historii. Na twarzy miałam widoczny uśmiech, bo dzieła Sophie, bardzo mi się spodobały.

- Cóż... Główną bohaterkę zrobiłam mniej więcej pod siebie, tą co się opiekuje Clary - podrapałam się nerwowo po karku i uśmiechnęłam niepewnie. - Dziękuję, to miłe - dodałam i uśmiechnęłam się nieco szerzej. Cieszyło mnie, że znalazłyśmy wspólny język, miały jakiś temat, na jaki mogłyśmy pogadać. Ogółem miałam dobre wrażenie co do dziewczyny, zaczynałam się przed nią coraz bardziej otwierać, bo czułam, że mogę. Z drugiej strony te dwa przytulenia były barierą, która mnie przed tym powstrzymała. W końcu, roztrząsałam to wciąż w pamięci i nazywałam się za to idiotką.

-Teraz możesz wcielić, to w życie patrząc na to, że tutaj też masz Clary- zażartowałam kończąc kolejną stronę. Dawno nie żartowałam. W towarzystwie Sophie, czułam się bardzo swobodnie. Mogłam powiedzieć, co myślę, nie porównywała mnie do mojego brata. Była bardzo miła i uprzejma. Czytając kolejne strony, pisnęłam niczym te, które reagują na swojego idola- Wiedziałam, że będą razem!-powiedziałam z uśmiechem.-Awwwwwh-dodałam po chwili.

- T-tak, mogę - przytaknęłam jej z zająknięciem, uśmiechając się zakłopotana. Tak... Jak z Marceline.... Posmutniałam na chwilę, dopóki nie pisnęła. Wtedy spojrzałam na nią z zaciekawieniem, o co takiego chodziło i zaśmiałam się lekko.
- Zastanawiałam się czy zrobić tak, żeby trochę później do tego doszło, ale chyba nie wyszło to tak źle.... - uśmiechnęłam się niepewnie. Poczułam się już trochę pewniej i lepiej, miałam wrażenie, że Clary zrobiła się bardziej otwarta. To chyba wróżyło dobrze, tak?

-Chcę kontynuację tego!- powiedziałam kończąc już opowiadanie.-To jest takie cudowneee- westchnęłam odkładając plik na swoje miejsce-Masz naprawdę talent. A te osoba, która cię zostawiła będzie żałować swojej decyzji do końca życia- dodałam pewnie i odgarnęłam włosy aby nie wpadały mi w oczy.

- Naprawdę aż tak fajne? - spytałam z lekkim niedowierzaniem i usiadłam tym razem po turecku, przodem do Clary. Kolejna oznaka mojej zwiększającej się otwartości wobec niej. Nie mogłam się też szeroko nie uśmiechnąć, gdy powiedziała drugie zdanie. Podrapałam się krótko po karku.
- Tak uważasz? Tłumaczyłam to sobie tym, że jestem jakaś... No... Dziwniejsza niż już jestem i dlatego wolała po prostu ode mnie odejść... - przełknęłam ślinę i wzięłam niepewnie plik kartek, którym już skończyła się zajmować rudowłosa.

-Żebyś wiedziała- powiedziałam z bardzo widocznym uśmiechem. Naprawdę rozmowa z Sophie sprawia, że czuję się bardziej zaklimatyzowana w Hogwarcie.-Nie obwiniaj siebie. Jesteś najlepsza- dodałam patrząc na nią. To co mówiłam jest prawdą.

- Najlepsza? - spytałam zarówno z zaskoczeniem, jak i niedowierzaniem. Nie rozumiałam co miała na myśli. No i moja samoocena... też sobie pozostawiała wiele od życzenia, więc tym bardziej ciężko było mi przyjąć to do wiadomości. Z pewnością wpajanie mi tego zajęłoby bardzo długo, a moje własne przekonanie, że jestem dziwna, tylko by przybierało na mocy.

-Najlepsza-skinęłam głową po czym zauważyłam, że kot śpi na dywanie- Dziwne, przecież wie, że może spać na łóżku- parsknęłam po czym przeniosłam swój wzrok na Sophie. Miała dziwną minę.-Powiedziałam coś nie tak?-spytałam.-Jeśli poczułaś się niekomfortowo do przepraszam.

- Myślę, że raczej nie najlepsza... Nie, wszystko w porządku, nie masz się czym martwić - zapewniłam od razu dziewczynę i wyprostowałam nogi, jako że siedzenie po turecku było już męczące. Nie dało się jednak ukryć, że przy Clary było mi lepiej niż przy innych osobach, jakoś czułam się przy niej inaczej, po prostu dobrze.
- Nie masz za co przepraszać, naprawdę.

-Mam nadzieję, że masz jakiś pomysł na kontynuację. A jeśli nie, to mogę ci pomóc- odparłam uśmiechając się. Dawno tak przyjemnie mi się nie rozmawiało jak z Sophie. Miałyśmy o wiele więcej wspolnych tematów, niż podczas z moimi innymi znajomymi. Oni... Byli bardziej skupieni na sobie. Ba, nie zauważyli, że mnie nie ma. Z Sophie jest inaczej. Mamy wiele wspólnych tematów i zainteresowań. Zerknęłam na swoją kotkę z zdziwieniem stwierdzając, że Elly śpi na dywanie, pomimo, iż zawsze śpi na łóżku.-Właśnie Sophie. Gdzie jest Chris?-spytałam rozglądając się po pokoju. Nigdzie jej nie widziałam.

- Planowałam dodać elementy fantastyczne i mitologiczne, bo nie miałam pomysłu by ciągnąć to dalej w realnym świecie, ale tem pomysł... Jakoś padł i w sumie pomoc by była dobra - stwierdziłam i zaczęłam się bawić kosmykiem swoich rudawych włosów. Mi też lepiej było w takim towarzystwie. Dziewczyna wydawała się dobra, inteligentna i bystra. Do tego też wyglądało na to, że faktycznie jest sporo tematów, na które możemy ze sobą rozmawiać. Znałam ją krótko, ale czułam że naprawdę się polubimy i będziemy często spędzać czas. Jednak to wszystko prysło, kiedy zapytała mnie o Chris. Przez ten cały czas nawet nie zauważyłam jak się wymknęła!
- Putain ! - zaklęłam i wybiegłam na chwilę w poszukiwaniu pupila. Wróciłam dopiero po paru minutach, tuląc go mocno do piersi.
- O mało nie poleciał na korytarze - pokręciłam głową z politowaniem i mogą zamknęłam za sobą drzwi. Aż dziwne, że nie wykorzystałam go jako wymówki, gdy stres brał górę. Może robiłam postępy? Mimo to wciąż go tuląc, usiadłam znów obok Clary.

-W końcu, co dwie głowy to nie jedna-powiedziałam mrugając. Chwilę siedziałam obserwując zachowanie Sophie. Zastanawiało mnie jakie słowo, wypowiedziała zanim, wyruszyła w pogoni za Chris. Za białym królikiem. Jak Alicja z Krainy Czarów. Na samą myśl uśmiechnęłam się pod nosem. Chwilę potem dziewczyna wróciła z królikiem na rękach-Właściwie, to co powiedziałaś zanim wyszłaś?-zapytałam patrząc na nią. Zastanawiało mnie co to znaczyło.

- Dokładnie - zgodziłam się z nią pokiwaniem głową i obserwowałam chwilowo zachowanie królika, czy może zwyczajnie czegoś nie wystraszył i to nie było powodem, dla którego chciał się stać zbiegiem. Oczywiście jeśli Clary miałaby być tą królową, do tego byłby to ship Alicji z ową jej królewską mością, to tym bardziej się na to pisałam. Uniosłam brwi zaskoczona, kiedy zadała mi pytanie. Eee... Co ja jej miałam teraz odpowiedzieć? Zaśmiałam się nerwowo, szukając jakiejś odpowiedzi na poczekaniu.
- To... Dość brzydkie słowo po francusku... - odparłam i przygryzłam wargę, uciekając znów wzrokiem. Właściwie, gorzej byłoby powiedzieć salope, ale to akurat byłoby określenie do osoby. I mogłoby być źle zinterpretowane, a ja nie zrobiłabym tego pod żadnym pozorem.

-Skądś wiedziałam, że to francuski. Kiedyś się uczyłam, ale no nie bardzo wyszło- zaśmiałam się. Nawet nie byłam poproszona wtedy o zdanie, jaki język chcę. Francuski, bo William też go się uczył. Nie winię języka, jest naprawdę świetny. Nauka języków nie była jakaś okropnie trudna. Problemy zaczynały się gdy przychodziły liczby. Nie jestem umysłem ścisłym.

- Cóż... Jestem z Francji i czasem mi się zdarza... Jeśli to problem, to przepraszam - odparłam cicho, znów nieświadomie się jakby kuląc. Przełknęłam ślinę i objęłam bardziej królika, czulej, jakby znajdując w tym jeszcze spokojnym zwierzęciu ukojenie i ostoję. Chyba też to wyczuł, bo nie wyrażał żadnego sprzeciwu.

-Jak tam jest?-zapytałam patrząc przed siebie. Nie musiałam patrzeć, bo po samym tonie głosu wywnioskowałam, że dziewczyna znów straciła swoją pewność.-Zawsze chciałam podróżować, ale nie miałam okazji- powiedziałam z lekkim zamyśleniem.

- Jest... Bardzo pięknie. Tylko ludzie się bardzo różnią, widać te różnice między Francuzami, a Anglikami. Oczywiście, od Włochów różnią się o wiele, wiele bardziej, ale no... - odparłam już nieco pewniej i podniosłam wzrok na rudowłosą i się uśmiechnęłam do niej.
- Na pewno w przyszłości będą okazje, nie martw się.

Słuchałam Sophie z uwagą. W pewnym momencie, bez przyczyny moje odpłynęły w innym kierunku. Przybyły jak nagła fala, gdzie spodziewasz się takiej do kostek, a otrzymujesz do kolan. Po chwili zorientowałam się, że nic się nie stało. Jakby...Czas się zatrzymał?-Tak, może kiedyś- odparłam. Nie powiedziałam dziewczynie o tym, że miałam okazję podróżować, jednak po prostu nie chciałam spędzać czasu z rodziną.

Zauważyłam, że coś było nie tak z Clary, dlatego urwałam swoje opowiadanie jak jest we Francji,w momencie w którym opowiadałam o politykach i spojrzałam na nią zatroskana. Nie wyglądało to najlepiej, przynajmniej w mojej ocenie. Miałam tendencję do zbytniego martwienia się, gdy chodziło u szczegół. Zwłaszcza u osób, które bardzo lubiłam i z którymi się dogadywałam, jak Clary, Chris... Oczywiście też się obawiałam, że przesadzam. No ale, kim bym była, gdybym się tak nie martwiła? Na pewno nie Sophie.

Siedziałam nieruchomo i jedynie spojrzałam zdziwiona na Sophie, gdy zamilkła- O co chodzi?- zapytałam patrząc na dziewczynę badawczo. Brwi miała w uroczy sposób ściągnięte, a na twarzy malowało się zdezorientowanie.-Coś nie tak?- spytałam po raz kolejny, bo Sophie dalej milczała. Nie rozumiałam jej. Dlaczego? Czy to jest przeze mnie? Nie mogło być. Nie może. Westchnęłam rzucając się na łóżku plecami. Nie sądziłam, że to powiem, ale sufit to jest tutaj, nawet, nawet. Nie ma jak to skupić się aktualnie na suficie nie?

- Wydawało mi się, że coś się z tobą dzieje, że coś jest nie tak... Jeśli się mylę... To nieważne - powiedziałam z lekkim uczuciem paniki. Nic się nie działo i zrobię z siebie idiotkę? Nie, przecież ją już jakiś czas znam! Ale nie wystarczający. No ale raczej mnie nie uzna za jakąś nienormalną przez jedną pomyłkę. Objęłam swoje kolana rękami i przygryzłam wargę.
- Nic nie mówiłam w takim razie.

-Spokojnie, Soph. To nic wielkiego, czym powinnaś się przejąć- odparłam wzruszając ramionami. W każdym bądź razie, nie uważałam tego za ważne, by o tym mówić. Nie chciałam aby niepotrzebnie się martwiła. Nie byłam w stanie teraz dostrzec, co robiła, ale mogłam się założyć, że aktualnie patrzyła w dół, po raz kolejny zastanawiając się, co powiedziała nie tak.

- Dobrze, nie będę się przejmować - odparłam, wierząc jej na słowo i podniosłam głowę, by się do niej uśmiechnąć. Tylko że ona patrzyła do góry i nie widziała go, więc zszedł mi z twarzy od razu i popatrzyłam dla pewności za Chris, czy znowu mi nie zwiała, ale poszła sama z siebie do klatki i ta sobie usnęła. No i oczywiście drzwi od dormitorium były zamknięte.
- O czym myślisz? - spytałam niepewnie, licząc, że nie zna tego za wścibstwo, a za chęć kontynuowania rozmowy. No bo tak było.

-Zgadnij- powiedziałam, a po chwili nie czekając na jej reakcję dodałam- O tobie- musiało to zabrzmieć dla mnie naprawdę zabawnie, bo zaczęłam się śmiać. Nie wiem, co mnie w tym aż tak bardzo rozbawiło, ale coś na pewno. Po prostu. Opanowałam się dopiero po chwili, gdy Sophie dalej nic nie mówiła-Zastanawiałam się jaka jest reakcja na to co mówię, z twojej strony- podparłam się łokciami i spojrzałam na nią.

Najpierw zmarszczyłam brwi, zastanawiając się w jaki sposób mam niby zgadnąć o czym myśli. Dopóki nie dopowiedziała o kim myśli i aż mi opadła szczęka. O czym takim? Co jest we mnie takiego ciekawego, żeby miała o mnie myśleć? Poczułam się nieswojo kiedy zaczęła się śmiać, jakby tak naprawdę mnie nie lubiła i teraz to okazała? Albo byłam aż takim niedorozwojem społecznym? Nie mogłam nic powiedzieć z wrażenia, dopóki nie dokończyła i wypuściłam głośno powietrze z ust.
- Umm... I co jest niby takiego ciekawego w moich reakcjach? - spytałam niepewnie.

-Bo są bardzo urocze- odpowiedziałam z lekkim rozbawieniem na jej twarz. Mina mówiła wiele, a przede wszystkim to, że dziewczyna była bardzo zdezorientowana. Wcześniej nie spotkałam się z osobami, które są aż tak nieśmiałe. Od każdej znanej przeze mnie osoby, czuć było pewność siebie. Często to ja byłam tą, która nie wiedziała co gdzie i jak. Przebywanie z dziewczyną, było naprawdę ciekawe.

- Naprawdę? - spytałam. Tylko dzięki temu co czułam na policzkach, przyłapałam się na rumieńcach. Momentalnie opuściłam głowę, by włosy momentalnie opadły mi na twarz i zasłoniły policzki. Wzięłam poduszkę i ją objęłam obiema rękami.Rzadko kiedy dostawałam komplementy, a zwłaszcza od kogoś tak pięknego.
- Cóż... Ty wyglądasz po prostu.. Oszałamiająco - powiedziałam cicho.

Uśmiechnęłam się widząc rumieńce na twarzy, które dziewczyna zakryła włosami. Uroczo. Nie wiem, dlaczego, ale zawstydzanie Sophie, było czymś... Przyjemnym? Tak mi się wydaję.-Ja?- spojrzałam na nią lekko zaskoczona. Często słyszałam głupie odzywki z strony chłopaków, dotyczących mojego wyglądu...Jednak czegoś takiego nie słyszałam- Dziękuję- odparłam uśmiechając się- Ty też wyglądasz baaardzo dobrze

Od jej kolejnego komplementu rumieńce tylko przybrały u mnie na sile i już ciężej było je ukrywać włosami. Uśmiechnęłam się zawstydzona i przygryzłam wargę.
- T-t-tak, Ty - wydukałam i ponownie zaczęłam się bawić swoimi palcami.
- I... Dziękuję.

-Sukces- pomyślałam w duchu uśmiechając się jeszcze szerzej.-Dobra powinniśmy już na tym zakończyć, bo zaraz zmienisz się w pomidora, o ile już nim nie jesteś, a wtedy cóż ja zrobię? Wyobraź sobie, że gdybym tak chodziła z pomidorem to, co by się stało, jakbym na wielkiej sali pomyliła Cię z innym pomidorem? To by było tragiczne!- powiedziałam z udawanym zamyśleniem.

Już miałam coś powiedzieć, kiedy usłyszałam o pomidorze. Chodzić... Ale w sensie, że... Nie, że po prostu wspólnie iść tam... Lub tam... Mimo to teraz już chyba całkiem się zawstydziłam i nie potrafiłam po prostu wydusić z siebie słowa. Myślałam, że zapadnę się za moment pod ziemię po prostu.
- Eee... - jedyne co mi się udało w tej sytuacji wydusić z siebie, zapomniałam właśnie jak się mówi po angielsku.

-A więc w ten sposób zawiesiłam program Sophie.exe. Nie jestem pewna czy wiem jak zrestetować- powiedziałam wzruszając ramionami. Nie wiem czemu dalej w to brnęłam. Chyba najzwyczajniej na świecie, robiłam to z ludzkiej ciekawości. Jak wiele osób, wiele głupich rzeczy-Mam nadzieję, że Cię nie uraziłam. Jeśli tak to naprawdę przepraszam, bo nie chciałam.

- To... Nie, nie uraziłaś mnie... - odparłam nieco jąkając się. W końcu się odwiesiłam, ścisnęłam mocniej poduszkę i wciągnęłam głośno powietrze.
- Nie martw się... To że jestem dziwna, nie oznacza, że musisz się martwić o takie rzeczy... - przygryzłam wargę i spuściłam znów wzrok.

-To dobrze- odparłam pogodnie. Widząc jednak samą jej minę humor mi się pogorszył. Naprawdę nie wyglądało to najlepiej- Soph- zwróciłam się do niej delikatnie przysuwając się-Nie jesteś dziwna, tylko nieśmiała. Hej no- westchnęłam obejmując ją ramieniem- Wybacz, ale teraz już się mnie nie pozbędziesz, a ja martwić się będę- powiedziałam patrząc na nią zaraz potem spojrzałam w inną stronę, aby nie czuła się aż tak skrępowana.

Podniosłam głowę, gdy tylko się do mnie odezwałam i korzystając z okazji, wtuliłam się w nią. W końcu to nie ja ją pierwsza przytuliłam i nie wyszłam na dziwną. Tym razem to ona to zrobiła, a mi to jak najbardziej pasowało. Wypuściłam cicho powietrze z ust.
- Na pewno się nie pozbędę? Czemu? - spytałam patrząc przed siebie, na ścianę. Było mi tutaj tak ciepło i przyjemnie, a perfumy Clary... Westchnęłam cicho. Musiałam coś zrobić ze swoją nieśmiałością i to było pewne.

Powrót do magicznego świata po rocznej podróży po krajach skandynawskich... Mój charakter podobnie jak klimat owych państw znacznie się oziębił. Zero wiadomości od Azazela, zero wiadomości od siostry, zero wiadomości od kogokolwiek. Jakby wszystkim pasowała moja nieobecność.
Wracam. Całkowicie inna. Czy mój mąż jeszcze chodzi do Hogwartu, czy żyje? Siostra, ktokolwiek kogo wcześniej znałam?
Warknęłam do siebie z czystej irytacji.
Wypowiadając zaklęcie, sprawiłam, że torby i walizki ważące więcej niż ja unosiły się z lekkością wokół mnie. Spojrzałam ku górze, tysiące figlarnych schodów. Dobre cardio.
Gdy tylko przeszłam przez próg pokoju, całkowicie zignorowałam co się działo wokół mnie. Moje łóżko od czasu wyjazdu pozostało nienaruszone, w stanie idealnym, przynajmniej tak wyglądało. Westchnęłam z ulgą, a mój bagaż opadł na pościel. Wymachiwałam różdżką, powoli przenosząc swoje ubrania do szafy. Pamiątki jak i szatę do kufra, książki na półkę, a te które obecnie czytam trafiły na etażerkę. Z ostatniej przegrody wyleciały moje lekarstwa, strzykawki i różne małe buteleczki.
Kurwa.
Pozbierałam to prędko, unikając dodatkowego hałasu, pakując wszystko do wnętrza szafki nocnej. W sekundzie wyciągnęłam z pudełeczka cztery tabletki na uspokojenie, łykając je. Zamknęłam na klucz owe 'dragi'. Westchnęłam ciężko, wychodząc z dormitorium... z trzaśnięciem drzwi.

Nim zdążyłam odpowiedzieć dziewczynie na pytanie drzwi otworzyły się, co wprawiło mnie w delikatnie zdziwienie i skołowanje, a w nich weszła jakaś dziewczyna. Obserwowałam ją w milczeniu. Chyba nawet nie zauważyła, że nie jest tutaj sama. Przeniosłam wzrok na Sophie, a w tym samym momencie, nieznajoma wyszła z hukiem.-Nie pozbędziesz się mnie Sophie, bo jesteś jedną z nielicznych, które polubiłam i chcę Cię dalej poznawać- powiedziałam szczerze, a na twarzy pojawił się lekki uśmiech- Dlatego chociaż byś bardzo chciała, ja i tak będę w to dalej brnąć.

Już miałam coś powiedzieć, coś więcej do Clary, kiedy nagle drzwi się otworzyły. Niemal natychmiast rozpoznałam tą osobę i instynktownie czmychnęłam za rudowłosą, jakbym się chciała zasłonić. Nie lubiłam okazywać ludziom niechęci, a to skrycie się było właściwie odruchem. Przełknęłam ślinę i spaliłam buraka, licząc że przybyszka tego nie widziała, tak jak i Martin. Dopiero gdy wyszła, wróciłam na swoje miejsce.
- Przepraszam... - przygryzłam wargę i spuściłam wzrok. - Co jest we mnie takiego ciekawego, dla czego miałabyś chcieć mnie poznać lepiej? - spytałam niepewnie.

Zauważyłam, że dziewczyna chciała coś powiedzieć, ale wtedy do pokoju wparowała czarnowłosa nieznajoma. Energicznie ruszyła ku wolnemu łóżku, na tyle żwawo, że Elly z podłogi pobiegła pod łóżko zszokowana. Obserwowałam z uwagą nietypowe zachowanie gryfonki, która, jak szybko się pojawiła, tak też zniknęła.-Żadnych nowych współlokatorek, huh?- powiedziałam śmiejąc się lekko. Zerknęłam na nią, Sophie po zadaniu pytania, mina wyrażała bardzo dużo- Zaciekawiłaś mnie. Tym co tworzysz... Z resztą rzadko kiedy spotkałam kogoś takiego uroczego i nieśmiałego.

- Ja... Urocza? - wydukałam już mocno zaskoczona i spojrzałam na nią z szeroko otwartymi oczami. Tego też się nie spodziewałam, było miłe, ale tak dla mnie niespotykane, że chwilę mi zajęło odzyskanie typowego dla siebie na co dzień wyrazu twarzy.
- Dziękuję. Ty.. Masz śliczną twarz - powiedziałam czując jak znów rumieńce wpływają mi na twarz przez jej komplement.

-Tak ty-odparłam starając się ukryć rozbawienie. Wyglądała jakby nikt jej nigdy tego nie powiedział, a ona sama nie widziała siebie w lustrze. Słodkie było jej zachowanie. Clary, nie rozczulaj się. Pamiętasz jak skończyło to się ostatnio? Ja też i wiem jak to się może zakończyć. Za bardzo się rozpędzasz. Słysząc jak wydusiła z siebie komplement uniosłam kąciki ust-Dziękuję-odparłam. Naprawdę świetnie się z nią rozmawiało, pomimo, że niewiele mówiła. Odnosiłam wrażenie jakby czas zatrzymał się w miejscu, nic nie liczyło się wokół. Gdyby poza tym pokojem nie było nic.

- Zresztą i tak wyglądasz na osobę godną zaufania, której aż chce się ufać - dodałam nieśmiało i uśmiechnęłam się nieco szerzej, na szczęście rumieńce już powoli znikały z mojej twarzy. Ujęłam kosmyk rudawych włosów i zaczęłam się nim bawić. Mimo tego zawstydzenia, czułam się przy niej luźniej niż przy innych ludziach. Nawet nie zauważałam jak szybko mijał czas.
- Lubisz może czekoladki? - spytałam i zeszłam z łóżka, by udać się do swojego kufra po bombonierkę. Czekoladki w kształcie owoców morza, ale jednak wciąż tylko czekoladowe. No i były oczywiście obłędnie pyszne. Usiadłam znów na przeciwko, otworzyłam opakowanie i wystawiłam w jej stronę, by się poczęstowała.

-I dziękuję-powtórzyłam patrząc na dziewczynę. Gdy Sophie wspomniała o jedzeniu dopiero wtedy zorientowałam się, jak bardzo głodna byłam. Śledziłam wzrokiem gryfonkę, siedząc w bezruchu.-Wyglądają zabawnie-skomentowałam patrząc na czekoladki. Szczerze, gdybym była sama zjadłabym je wszystkie, ale nie jestem. Wzięłam jedną, nie należałam do osób, które na widok darmowego jedzenia rzucą się na niego jak bydło. Musi mi wystarczyć na jakiś czas. Ugryzłam czekoladkę, która była w kształcie niewielkiej krewetki, czując na języku wspaniały smak. Uwielbiam czekoladę. Po chwili jedzenie zniknęło pozostawiając po sobie przyjemny zapach jak i posmak.

Widziałam wzrok Clary na widok czekoladek i nawet nie musiała nic mówić, a już się domyśliłam o co mniej więcej chodzi. Była po prostu głodna! A ja chciałam jej pomóc w zaspokojeniu go. Po wzięciu przez siebie jednej z nich, położyłam pudełko z nimi przed nami i posłałam rudowłosej ciepły uśmiech.
- Jeśli chcesz to bierz więcej, nie krępuj się. I tak w weekend tata mi pewnie przyśle kolejne - wyjaśniłam cicho, bawiąc się wciąż swoimi włosamiz a drugą ręką bawiąc się swoją szatą.
- Masz może już jakieś plany na życie? Kim i gdzie chciałabyś być? - spytałam chcąc znaleźć kolejny temat do rozmowy.