Dormitorium Dziewcząt 1

- Nie, no co ty. Sympatyczna w sumie była. - Przewróciłam się na bok, by móc patrzeć na dziewczynę, gdy do niej mówię. - Podobno jest tu też dość wredny poltergeist, Irytek, czy jakoś tak. Mówią, że lubi uprzykrzać uczniom życie.

Najpierw odetchnęłam z ulgą, ale potem zadrżałam znów i się wzdrygnęłam, gdy powiedziała o Irytku. - Ale... do dormitoriów nie wchodzi, prawda?

- Tego nie wiem. - Oparłam się na ręce. - Ale po coś są chyba te hasła, nie?

- Ale to w końcu duchy - wstałam z łóżka i usiadłam obok niej, by dłonią dotknąć jej ramienia. Odetchnęłam z ulgą, gdy moja ręka nie przeszła przez jej ciało. Odetchnęłam z ulgą. - Wybacz, tak dla pewności - nerwowo zaczęłam się bawić włosami.

Parsknęłam śmiechem i uderzyłam ją poduszką.
- Ty tak serio? - roześmiałam się. - Śmieszna jesteś. Ale to nawet urocze.

- Urocze? - momentalnie się zaczerwieniłam z zawstydzenia i opuściłam wzrok na podłogę. Żałowałam, że mało wiedziałam o duchach i popełniłam taką gafę.

- Oj, już o tym nie myśl, bo znowu dostaniesz z poduszki - zagroziłam jej ze śmiechem. Usiadłam po turecku, chwytając moją miękką broń.

- Dobrze, nie będę już - uśmiechnęłam się do niej. Zaczęłam bawić się włosami. - Masz dziewczynę? Ummmm - złapałam się za głowę, nie wiem, co mnie pchnęło do takiego pytania, dodatkowo palnęłam nie to słowo co chciałam. - Chłopaka - poprawiłam się szybko i zagryzłam wargę.

- Nie mam nikogo - odpowiedziałam. Nie będę jej dodatkowo naprowadzać, jej próby wybadania mnie są całkiem zabawne. Ogólnie Sophia była całkiem zabawną osóbką. Taką uroczo nieporadną.

- Umm... Rozumiem - kiwnęłam głową i się zastanowiłam, co mogę zrobić, by wybadać, czy mam co próbować u niej. Nie przychodził mi żaden pomysł do głowy, co mnie załamywało.

Obudziłam się prawie na czas. Omal nie przespałam kolejnej lekcji. Poszłam do lazienki żeby się szybko naszykować. Kiedy już to zrobiłam, chwyciłam potrzebne rzeczy i wyszlam.
Next: Klasa zaklęć

- Chyba lekcja jest - zwróciłam się do Cynthii i poszłam do łazienki szybko, po czym poszłam do klasy zaklęć.
NP: Klasa zaklęć.

Wróciłam do dormitorium i usiadłam obok Cynthii znów. Uśmiechnęłam się do niej szeroko.

- Co robiliście na zaklęciach? - zapytałam beztrosko.
Nie poszłam na lekcję, list od rodziców, który sowa przyniosła mi do dormitorium trochę wyprowadził mnie z równowagi, a panowanie nad magią idzie mi ciężko i bez tego.

- Używaliśmy Periculum, łatwe zaklęcie, do robienia fajerwerek i dodatkowo nauczyciel ma w sali kubki, kawę i herbatę oraz wodę. Zachęca nas, byśmy sobie robili coś do picia - poprawiłam włosy i spojrzałam na nią z uśmiechem.

- Kojarzę to zaklęcie. - Kiwnęłam głową. - Wydaje się spoko - powiedziałam, słysząc o nauczycielu. - Raczej typ luzaka, czy po prostu lubi częstować kawą?

- Bardzo głośno mówi - zadrżałam na wspomnienie jego głosu. - Mówił, że nie chce terroryzować, ale też, żebyśmy sobie za bardzo pozwalali. Mówił, że woli, żeby napoje nas pobudziły i lepiej ogarniali to wszystko, niż bali się nawet oddychać i przysypiali.

- Czyli całkiem spoko koleś. - Uśmiechnęłam się. - Ciekawe, czy uda mu się mnie czegoś nauczyć. Zaklęcia i transmutacja to coś, czego nie jestem w stanie ogarnąć.

- Raczej tak... Budzi zaufanie - przymknęłam zmęczona oczy i się oparłam o nią. To co impulsywnie zrobiłam, sprawiło, że się wzdrygnęłam i odsunęłam. - Przepraszam, tak... Przysnęło mi się na chwilę... - nerwowo bawiłam się palcami. Miałam nadzieję, że nie zauważyła, że mi się podoba. Jeszcze mnie odrzuci czy coś... - To nie tak, że wiesz, że mi się podobasz czy coś... Nie obawiaj się - dodałam niepewnie i odwróciłam wzrok w bok.

Z trudem powstrzymałam się od wybuchnięcia śmiechem i facepalma. Co za człowiek... Postanowiłam się jeszcze trochę podroczyć.
- A co, brzydka jestem? - zapytałam, jednak z mojej twarzy nie zniknął uśmiech.

Nie widziałam jej uśmiechu, nie wiedziałam, że będzie to moją zgubą teraz...
- No... Bardzo piękna... - złapałam się za głowę. Co się ze mną dzieje? - yyyyy... ładna...

- Dzięki - roześmiałam się. - Sophie - zaczęłam łagodnie - spokojnie. Nic się nie stało, nie musisz się spinać. Okej? - zapytałam, kładąc rękę na jej ramieniu.

Uspokoiłam się w jednej chwili, zaskoczona jej działaniem na mnie. Uśmiechnęłam się lekko. - Okej - odetchnęłam spokojnie.

Weszłam do środka i usiadłam na łóżku.

- Jesteś tu gdzieś maleńka... - szukałam mojej wyjściowej sukienki w kufrze - Mam Cie! - wyciągnęłam ją i szybko się przebrałam.
Była to czarna sukienka, rozkloszowana od pasa do połowy ud. Miała wycięcie na plecach, a rękawy do połowy rąk były zrobione z czarnej koronki. Założyłam jeszcze wysokie, czarne szpilki i ruszyłam na bal.

[img][/img]

NP: WS

Wymiotowałam.
Nigdy. Więcej. Alkoholu.
Przetarłam dłonią usta, okropny smak. Łzy same leciały z moich oczu, a przecież nawet nie było mi przykro czy cokolwiek innego.
Umyłam zęby i spojrzałam na siebie.
Chwila...
Jak ja się dostałam do tego pokoju?
Bal... Alkohol... Tańce... Azazel?
Wszystko jasne, ale przecież nie czuję w powietrzu jego perfum nawet.
No cóż... Ubrałam swoją drugą z kolei ulubioną sukienkę, tym razem mniej wyjściową.

NP: WS

Weszłam do dormitorium i zaczęłam się pakować. Zeszło mi 30 minut z upewnianiem się, czy wszystko wzięłam. Podniosłam swój kufer jedną ręką. Ciężki... W drugą rękę wzięłam pod pachę Chris i wyszłam.
NP: Pokój Wspólny (Hufflepuff)

Po wejściu do dormitorium od razu skierowalam się do łazienki. Wzięłam bardzo długi prysznic, podczas którego ciągle myślałam o tym co zrobiłam. W końcu owinieta w ręcznik, z kapiącą z włosów wodą, wyszlam z łazienki. Położyłam się na łóżku, dalej myśląc tylko o jednym wydarzeniu.

Weszłam do dormitorium i westchnęłam ciężko, runęłam na łóżko. - Hej - przywitałam białowłosą.

-Hej. -odpowiedziałam nie odrywając wzroku od zdobienia na narzucie gdzie zawiesilam wzrok.

Przekręciłam się na brzuch, na plecy wskoczył mi królik. - Co tam?

Spojrzałam na zwierzaka który wskoczył na plecy dziewczyny. Nie wiedziałam czy to do mnie czy do niego wiec nie odpowiedziałam na wszelki wypadek.

- Hm? - spytałam patrząc na białowłosą.

-Co? To jednak do mnie? A.. nic ciekawego - odpowiedziałam krótko.

- Tak, do Ciebie - zaśmiałam się lekko i oparłam głowę na rękach.

-No to jest okej. -powiedziałam znów patrząc się w jakiś punkt.

Kiwnęłam głową i zamknęłam oczy.

Odchyliłam kołdrę i wslizgnelam się pod nią, zakrywajac po sama szyję. Zamknęłam oczy mając nadzieję na sen.

Wpadłam do dormitorium i zaczęłam przeglądać ubrania, zastanawiając się w co się przebrać.
Po kilku minutach zdecydowałam się na czarną elegancką suknię do kolan oraz czarny materiałowy płaszcz. Zrobiłam sobie jeszcze makijaż i wyszłam.

Mogłam się spodziewać, że po rodzicach, którzy czystą krew posiadają, również będę w Hogwarcie. Zerknęłam na zegarek kieszonkowy- pamiątka po prababci. Z historii rodziców wiem, że obaj byli w Ravenclaw, nie rozumiem, dlaczego ja trafiłam do Gryffindoru. Mniejsza. Pokonałam liczne schody, pomijając wielokrotne próby policzenia ich, co kończyło się zagubieniem, po liczbie dziewięćdziesiąt trzy. Może, już wiem, dlaczego jestem w Gryffindorze. Stałam aktualnie przed obrazem łapiąc oddech, moja kondycja zdecydowanie do najlepszych nie należała. W duchu cieszyłam się, że wszystkie moje rzeczy już są w dormitorium.

Po około szesnastu minutach trafiłam do dormitorium dziewcząt. Cieszę się, że pomyłkowo nie weszłam do pokoju chłopaków. Chociaż... Z lekkim uśmiechem weszłam do pokoju, a przy jednym z łóżek zauważyłam swoje torby. Zaczęłam się rozpakowywać, pomińmy już Elizabeth, która cały czas przeszkadzała mi.

Miałam już dość nielegalnego pobytu w łazience prefektów, uczenia się na lekcje, czytania książek... Mimo wszystko wciąż nie potrafiłam zapomnieć, cały czas w głowie miałam Marceline i przeklinałam siebie za to, że tak łatwo dałam się znów ponieść uczuciom. Zdyszana dotarłam już na koniec schodów, pochyliłam się, dłonie położyłam na zgiętych nogach i chwilę łapałam oddech. Dobra, Sophie, dasz radę. Zawsze wychodziłaś cało z opresji, czemu nie teraz? Muszę po prostu zająć czymś innym swoje myśli. Ledwo weszłam do naszego dormitorium, a zamarłam i patrzyłam na rudowłosą. Rozpakowywała się, więc na sto procent nowa, dlatego jej nie kojarzę za nic i nie mam co się obwiniać za bycie antyspołeczną niemotą.
- Heeeeej - przywitałam się niepewnie i niczym zbity pies przeszłam do siebie na łóżko. Nie zaznałam jednak spokoju, świetnie, nowa w Gryffindorze i oczywiście już wyjdę w jej oczach na idiotkę przez swoje zachowanie. Zajmij się czymś, zajmij się czymś... Dyskretnie przydepnęłam butem sznurówkę i odsunęłam swoją nogę, by się rozwiązał, teraz się nachyliłam i udając, że robię to starannie zaczęłam go zawiązywać.

Nie zwróciłam zbytniej uwagi na skrzyp drzwi, skupiłam się na układaniu ubrań w równą kostkę. Jednak zaraz potem usłyszałam jakiś głos. Odłożyłam aktualnie trzymaną kremową bluzkę na łóżko, licząc się z tym, że mój kot zrobi z tego ubrania biały kocyk, obróciłam się w stronę dobiegającego dźwięku. Zobaczyłam drobną dziewczynę, która z zapałem sznuruje buty. Głos miała bardzo dość niepewny, a z jej tonu mogłam się domyślić, że raczej się nikogo nowego nie spodziewała.-Cześć- powiedziałam w jej stronę, czekałam chwilę, mając nadzieję, że zobaczę jej twarz. Jednak postanowiłam sobie odpuścić słysząc kocie mruczenie. Obróciłam się szybko, a wtedy zobaczyłam jak Elizabeth pełna pasji leżała na ubraniach, które wcześniej były ułożone. Były. Westchnęłam włosy zakładając za ucho. To od nowa.

Czas było w końcu skończyć sznurowanie butów, podniosłam głowę i zauważyłam, że stała plecami do mnie. Poczułam dzięki temu ulgę. Właściwie to... I tak zamierzałam się przecież położyć na łóżku, po cholerę więc sznurowałam buta? Oblizałam usta w geście rozładowania stresu, choć na wiele się to nie zdało. Zdjęłam więc te durne buty i usiadłam na łóżku po turecku, sięgnęłam po książkę i zabrałam się za czytanie. Choć... Czy to aby na pewno okej? Jako nowa, powinna czuć się lepiej po przywitaniu czy coś. Pewnie nawet nikogo nie zna. Założyłam książkę zakładką i podniosłam znów wzrok na jej plecy, wzięłam oddech, już miałam coś powiedzieć, ale... Co? Mam na imię Sophie. Nazywam się Sophie. Mów mi Sophie. Zapewne nikt w całym tym budynku nie miał w tym momencie takich rozmyślań jak ja, uświadomienie sobie tego było kopaniem mojej leżącej już samooceny. Spojrzałam w sufit i policzyłam do trzech, po czym znów przeniosłam spojrzenie na plecy rudowłosej.
- Mam na imię Sophie - powiedziałam znów niepewnie, pobłądziłam chwilę wzrokiem, po czym już na żywioł dopowiedziałam: - Miło mi cię poznać - znów uciekłam spojrzeniem, dokładniej na Chris. I to na zwierzaka, a nie na pewną puchonkę z zadatkami na socjopatkę. Królik akurat był na brzegu mojego łóżka, wzięłam go na ręce, które tak bardzo chciałam czymś zająć i zaczęłam go głaskać.

W połowie ponownego układania ubrań uświadomiłam sobie, że przecież uczyłam się zaklęcia związanego z odkładaniem rzeczy. Uniosłam wzrok ku górze ze skupieniem wpatrując się w sufit, próbując sobie przypomnieć nazwę zaklęcia. Wtedy ponownie usłyszałam głos dziewczyny, która również była w pokoju. Po raz kolejny się obróciłam i zanim powiedziałam cokolwiek spojrzałam na jej twarz. Wyglądała na lekko przestraszoną i trochę zagubioną. W rękach trzymała puszystego królika. Nigdy za nimi nie przepadałam, ale ten wyglądał na bardzo przyjaznego.-Jestem Clary-powiedziałam po chwili, bo zdałam sobie sprawę z tego, że niezręcznie milczenie niczego nie poprawi.-Ciebie również- dodałam lekko się uśmiechając, a następnie część ułożonych ubrań schowałam.-Reszta może zostać w walizce- pomyślałam, po czym zamknęłam torbę chowając ją pod łóżko. Usiadłam tuż obok Elizabeth i zaczęłam ją głaskać

- Ładne imię - wydusiłam, nie spuszczając wzroku z białego futra. Miałam teraz prawie pustkę w głowie, jedyne co w niej pozostawało to wspomnienia puchonki o bordowych włosach, które do najprzyjemniejszych teraz nie należały.
- Nowa jesteś? - wyrwało mi się pytanie, zanim użyłam mózgu. Idealnie, po prostu brawa dla Sophie. - Nie było pytania, wybacz - dodałam pospiesznie i nerwowo się podrapałam po karku, najchętniej bym się zerwała z łóżka i wybiegła z prędkością światła, ale nie chciałam robić z siebie jeszcze większej idiotki. A teraz zrobi się niezręcznie, nie ma co nawet myśleć o tym, żebym wiedziała jak poprowadzić dalej rozmowę. Mogłabym być teraz równie dobrze jak ten królik, taka skulona. Chociaż, nie siedziałam tak teraz?