Dormitorium Dziewcząt 1

Wzięłam czekoladkę w rękę i zaczęłam ją obracać palcami- Czy ja wiem, co chcę robić w przyszłości? Nie. Jak dla mnie, jest to czysta niewiadoma. Chciałabym wiedzieć jakim stanę się człowiekiem, jednak ja jestem osobą, która do takiego stanu rzeczy doprowadzi. Nie każdy plan może wypalić, a ja nie mam żadnych. Jedynie aby żyć- odpowiedziałam szczerze, po czym obracaną przeze mnie czekoladkę wrzuciłam do ust, bo zaczęła się roztapiać.- A jak to jest z tobą?

Właściwie to mało co rozumiałam z jej słów, nie wiedziałam co ma w ogóle na myśli. Zapytana,w którym momencie się zgubiłam, odpowiedziałabym że już przy "czy ja wiem". Tak czy owak, naprawdę ją lubiłam, wyglądała jak Lydia była naprawdę fajna, otwarta i wyglądała na życzliwą, miałam wrażenie, że poważnie byłam darzona przez nią sympatią.
- A ja... Nie wiem czy być pisarką czy może zająć się... Nie wiem, pracą w jakimś pubie. Nie mam pomysłu żadnego na siebie - westchnęłam i przygryzłam wargę.

-Myślę, że na pewno ci się to uda- odparłam z uśmiechem. Wzięłam trzecią czekoladkę i zjadłam ją. Był to najwidoczniej błąd po poczułam jak robi mi się za słodko. Przesadziłam-Coś wymyślisz, co będziesz chciała robić. Nie ma nic gorszego niż dzień w dzień monotonnie chodzić do pracy, która nie sprawia ci przyjemności i nie jest to tym, co chcesz robić. Wtedy plujesz sobie w brodę, czemu skończyło się to tak- dodałam, a po chwili odgarnęłam włosy z oczu- Chciałabym prowadzić kawiarnię.

- Mam nadzieję, że się uda. Cóż, chcę czegoś co mi będzie pasować, co zwyczajnie da mi satysfakcję i przyjemność. Nie chcę się budzić i narzekać na to, że znów muszę iść do pracy się męczyć. Myślałam też nad Działem Dezorientacji Mugoli w ministerstwie, ale nie wiem czy się nadam ze swoim zacofaniem społecznym - odpowiedziałam i przygryzłam wargę, nie przestawałam się bawić włosami. Zjadłam sobie jedną czekoladkę i spojrzałam przed siebie z krótkim zamyśleniu.
- Jeśli będziesz prowadzić kawiarnię, to będę stałą klientką, jak nic! - powiedziałam i przeniosłam wzrok na Clary, poczułam się już na tyle luźno w jej towarzystwie, że po raz pierwszy w historii naszej znajomości na mojej twarzy pojawił się pełny, szeroki i ciepły uśmiech.

-Wiesz, gdybyś chciała, mogę z chęcią cię zatrudnić- powiedziałam uśmiechając się. Pomimo, że jestem realistką, oczami wyobraźni widziałam jak wspólnie z Sophie siedzimy w kawiarni, jedząc ciastka i pijąc kawę. Było to bardzo urocze i wierzę, że uda nam się utrzymać do tego czasu znajomość.- Właśnie. Lubisz jakąś kawę?-zapytałam po chwili przenosząc wzrok na dziewczynę. Wspominałam już jak bardzo była śliczna? Tak? To powiem jeszcze raz. Wygląda jak uroczy aniołek.

- Z przyjemnością więc będę pracować u ciebie, postanowione! - aż klasnęłam ucieszona, w wyrazie swojej nagłej radości. Takowa wizja była po prostu świetna, zresztą czułam po naszych charakterach, że taka współpraca byłaby wyjątkowo owocna. Mogła mnie sobie też uznawać za aniołka, ale jak dla mnie Clary była takim dziełem natury, jakim dziełem była "Pieta", Michała Anioła.
- Czy lubię... - zaśmiałam się nerwowo i podrapałam po karku, w tym samym czasie przygryzłam wargę w wyrazie lekkiego zestresowania. - Jestem uzależniona od kawy, nie wyobrażam sobie dnia bez niej!

-W takim razie mamy zaplanowany biznes!- powiedziałam podekscytowana- Może po ukończeniu szkoły zaczniemy go? Musimy wymyśleć nazwę, oh jeszcze co będziemy podawać!-dodałam wciąż się uśmiechając- A masz jakąś swoją ulubioną?- zapytałam podpierając dłońmi brodę. Bardzo mnie ucieszyło, że dziewczyna zareagowała tak pozytywnie. Cudownym uczuciem było to, gdy ma się aż tyle wspólnego z drugą osobą.

- Tuż po zakończeniu nauki! - zgodziłam się z entuzjazmem, wyraźnie ożywiona, z ognikami fascynacji w oczach. Po prostu już miałam w głowie tą wizję na logo, nazwę, to jak wyglądałby nasz standardowy dzień w takowej kawiarni. Dla czegoś takiego warto było żyć i zdawać do następnych klas. I co fakt to fakt, mając kogoś z takimi samymi zainteresowaniami było o wiele łatwiej.
- Tak, zazwyczaj małą czarną, ale bardzo też lubię latte macchiato - odparłam z uśmiechem i przeniosłam wzrok znów na rudowłosą.
- A Ty masz jakąś? Choć w sumie, pokusiłabym się u siebie o stwierdzenie, że każda kawa jest moją ulubioną. Nie umiem wybrać dokładnie.

-Ciężko mi wybrać jedną- westchnęłam i spojrzałam w sufit próbując dokonać tego trudnego wyboru. Codziennie wybieramy, nasze życie opiera się nawet na tych drobnych decyzjach. Grosik do grosika. O czym to ja? Kawa. Właśnie. Pomimo, że nie powinnam bardzo często ją piję.-Frappe, cafe au lait, mocha...Ciężko wybrać- przy nazwach niesamowicie kaleczyłam język. Uczyłam się, jednak nikt nie powiedział, że dobrze.

Przyglądałam się jej gdy patrzyła w sufit, mając idealną okazję przyjrzeć się jej urodzie. Była zachwycająco piękna, choć i tak moje wciąż zranione serce nie potrafiło aż tak szybko czegoś poczuć. Westchnęłam lekko i opadłam na łóżko na plecy, utkwiłam swoje spojrzenie w suficie i przygryzłam wargę. Co do tego jak kaleczyła, poprawiłam ją jedynie przy cafe au lait, jako że cóż, był to mój rodzinny język. Elegancja Francja.
- W sumie to jak tak teraz o tym gadamy, to strasznie mi się zachciało frappe - jęknęłam z niezadowoleniem.

-Myślisz, że jest jakakolwiek szansa aby była w Wielkiej Sali?- zapytałam- Chociaż cień- westchnęłam odgarniając włosy na jeden bok. Zerknęłam w stronę dziewczyny gdy ta leżała na łóżku.
Usiadłam na niej okrakiem i patrzyłam z zaciekawieniem na jej reakcję. Była na tyle urocza, że uśmiechnęłam się i nachyliłam nad nią, a włosy jak kurtyna nas przykryły.
Chyba...Chyba pojechałam za daleko z wyobraźnią. Mózgu o co chodzi? To, że mamy wiele wspólnego wcale nie znaczy, że będzie mną zainteresowana.

- Raczej wątpię, takie luksusy to nie tutaj - westchnęłam z rozczarowaniem i podciągnęłam jedną nogę, zgięłam ją w kolanie, moja dłoń zaś spoczęła na włosach, które w nieładzie rozsypane leżały na łóżku. Takie lodowate, pyszne frappe... Aż zamknęłam oczy i rozmarzyłam się, przypomniałam sobie jego smak w galerii w Calais, zanim wyjechałam do Anglii. Choć w tym kraju też piłam, wciąż trochę tęskniłam za ojczyzną, już nawet bardziej niż za Marceline, właściwie, to czy ja sobie po prostu nie wmawiałam tego, że aż tak tęsknię? W sumie... Nawet przy Clary potrafiłam zapomnieć.
Nic jednak nie stało na przeszkodzie, bym wydała z siebie okrzyk zaskoczenia i otworzyła oczy, gdy dziewczyna osiadła na mnie okrakiem.
- C-c-clary? - wydukałam i poczułam, jak zapiekły mnie policzki. O właśnie, no i masz, cała moja twarz czerwona z zawstydzenia od góry do dołu, niemalże natychmiast uciekłam wzrokiem na bok, choć i on został zatrzymany przez nowopowstałą rudą klatkę utworzoną z jej włosów. To najprawdopodobniej by się wydarzyło, gdyby wizje z główki Martin się ziściły.

Westchnęłam nagle kładąc głowę na brzuchu Sophie- Boże nudzi mi sięę- jęknęłam i zerknęłam na dziewczynę-Myślę, że w czerwonym ci do twarzy- skomentowałam lekko się uśmiechając. Po chwili zmieniłam pozycję, wiecznie się wiercąc. Koniec końców wpatrywałam się w sufit opierając głowę o bok dziewczyny. Nie bardzo wiedziałam co powiedzieć. Wraz z spokojnym oddechem głowa rytmicznie unosiła się- Nuuuudy- westchnęłam przekręcając głowę w jej stronę. Nie mogąc się powstrzymać złapałam za kosmyk jej włosów i zaczęłam go okręcać wokół palca.

Z lekka się wzdrygnęłam, z zaskoczenia, gdy poczułam na swoim brzuchu jej głowę. Sophie, nie szalej, to jeszcze nic takiego... Mimo to na mojej twarzy pojawiły się lekkie rumieńce. Spojrzałam na nią z lekkim zaskoczeniem, choć oczywiście nie miałam nic przeciwko jej głowie na moim brzuchu.
- Mi też - westchnęłam w odpowiedzi na jej narzekanie, na stwierdzenie, że w czerwonym mi do twarzy, zarumieniłam się jeszcze bardziej.
- ugh... Dziękuję - zająknęłam się przy odpowiedzi i uciekłam wzrokiem na bok. Przyjrzałam się jej zmianie pozycji, poczułam się nieco dziwnie, gdy tak oparła głowę na moim boku, ale wciąż nie miałam żadnych ale. Nic nie odpowiedziałam na ponowne narzekanie, jedynie bardziej się poczułam zaskoczona, gdy zaczęła się bawić moimi włosami.
- Aż tak ci się podobają?

-Chcę czymś się zająć- odparłam i kontynnuowałam- Masz może łaskotki?- nie czekając na odpowiedź prędko poderwałam się z miejsca. Byłam na kolanach, ale po chwili zawisnęłam nad dziewczyną opierając ręce pomiędzy jej głową- Hmmm?- mruknęłam patrząc z zaciekawieniem na kolejną jej reakcję- Jak nie odpowiesz to sama, sprawdzę- dodałam po chwili. Aby było mi wygodniej usiadłam na biodrach dziewczyny z nadzieją, iż jej nie zgniotę. Fakt, nie byłam ciężka, jednak Sophie w porównaniu do mnie była strasznie mała i drobniutka. Nie wiedziałam czy nie przekraczam granicy, ale gdyby tak było to powiedziałaby. Prawda?

- W sumie to... - już miałam coś zaproponować do robienia, pierwszego lepszego, ale przerwano mi. Aż otworzyłam szerzej oczy. Przyznawać się czy nie? Aż się zasłoniłam, skrzyżowałam ręce przed sobą, na wypadek gdyby miała zacząć mnie łaskotać, ale na szczęście to nie nastąpiło. Spojrzałam na nią i zamrugałam wciąż nie mogąc wyjść z zaskoczenia.
- N-n-nie mam - skłamałam, choć sama nie wiedziałam czemu nie powiedziałam prawdy. Ale chociaż odpowiedziałam, to może mnie nie będzie łaskotać? Zarumieniłam się jednak znacznie bardziej przez pozycję, w jakiej się znalazłyśmy. Nie była ciężka, a nawet lekka i nie odczuwałam aż tak, mimo tego, że byłam filigranowa. Przez to stopniowo coraz bardziej robiłam się czerwona.

Minę miała, jakby wcale nie mówiła prawdy-Cóż...I tak ci nie uwierzę- powiedziałam i zaczęłam ją łaskotać po żebrach. Na szczęście, ja nie miałam łaskotek, więc dziewczyna nic mi nie zrobi.-Wdrążę swój nikczemny plan w życie!-krzyknęłam śmiejąc się. Gilgotałam Sophie po żebrach, przenosząc następnie swoje dłonie na szyję dziewczyny. Praktycznie wszędzie gdzie mogły być łaskotki. Ostatecznie zaprzestałam czynności widząc osiągnięty cel-Misja zakończona- stwierdziłam dalej nie zmieniając pozycji.

- Clary! - pisnęłam gdy tylko zaczęła mnie łaskotać i zaczęłam się wierzgać i jednocześnie śmiać w niebogłosy. Spróbowałam skontratakować, odpłacić się pięknym za nadobne, ale zgodnie z moimi obawami zakończyło się to niepowodzeniem. Rudowłosa na moje nieszczęście miała tą przewagę, że nie miała łaskotek. Nawet zdarzało mi się piszczeć, zaś od śmiechu pojawiły się w moich oczach łzy. Odetchnęłam z ulgą gdy przestała, oddychałam ciężko po wysiłku swojego niewysportowanego ciała, które łatwo się męczyło.
- To nie było okej! - jęknęłam i sięgnęłam poduszkę, by zacząć ją uderzać, niezbyt mocno. Choćbym chciała, nie miałam siły w rękach, by odczuwała uderzenia mocniej niż bym chciała.

-Ale za to było skuteczne- odparłam. Przez chwilę siedziałam nieruchomo czekając aż Sophie skończy uderzać mnie poduszką- Już agresorze?- spytałam uśmiechając się do niej. Wzięłam z jej drobnych rąk poduszkę odrzucając ją do tyłu. Przejechałam po niej wzrokiem od głowy po miejsce gdzie siedziałam. Widoczne było, że Sophie jest zmęczona. Klatka piersiowa unosiła się szybko i nierówno, a dziewczyna miała otwarte usta i czerpała powietrze. Czy ona zawsze musi wyglądać tak uroczo?

- Nie było, pff - odparłam niczym obrażone dziecko, powiodłam wzrokiem za poduszką i opadłam na plecy, rezygnując już z "pozycji bojowej" i w akcie podkreślenia wyżej napisanego porównania splotłam ręce na wysokości piersi.
- Już - dodałam i odwzajemniłam jej spojrzenie, nie było szans, bym miała się wydostać spod niej. Zresztą, pomijając moją budowę ciało, Clary zapewne i tak by mi nie pozwoliła. Mimo wszystko nie mogłam jednak powstrzymać szerokiego uśmiechu w jej stronę, wkradającego się na moją twarz. Zaczynałam też dostrzegać coraz więcej szczegółów jej urody, oczy, włosy, usta... Westchnęłam cicho.

-Czemu tak wzdychasz- jęknęłam. Co zrobiłam nie tak? Nie chciałam. Moim planem było jedynie rozbawienie jej, co udało się wzorowo, jednak...Wciąż dziwne było dla mnie jej zachowanie. Nie wiem czemu, ale zrobiło mi się smutno, bez zastanowienia pochyliłam się nad Sophie i wtuliłam się w nią. Oparłam policzek na obojczyku z lewej strony i zaczęłam liczyć do dziesięciu. Nie wiedziałam co było ze mną aktualnie nie tak, wiedziałam jedynie, że potrzebuję kogoś obok, abym nie wybuchnęła głośnym płaczem. Na samą myśl o tym przytuliłam się do niej bardziej.

- Często wzdycham i to zazwyczaj bez powodu - odpowiedziałam nieco zaskoczona tym co dostrzegłam w jej oczach, tym co teraz zrobiła. Teraz to ja się poczułam smutno, przez to że ją zasmuciłam. Brawo Neveu, znów zawaliłaś coś co zapowiadało się fajnie. Mimo wszystko gdy się we mnie wtuliła, objęłam ją mocno i ciepło, zamknęłam oczy i cieszyłam się jej ciepłem, chciałam jej dać swoją obecność, by ją czuła, jeśli to tego potrzebowała.
- Wszystko okej? - spytałam zmartwiona. - Przepraszam, nie będę już, nie myślałam, że to źle odbierzesz.

-Mhm- mruknęłam jedynie patrząc na jej szyję. Po prostu tak leżałam, jakby nie było nic poza tym. Nie miałam nic do powiedzenia. Prawda będzie taka, że gdy powiem, że jest w porządku, okłamię ją, lecz gdy powiem, że nie, nie będę potrafiła podać przyczyny, dlaczego. Nie rozumiałam siebie absolutnie, ale no cóż-Nic mi nie jest- powiedziałam po chwili nie unosząc wzroku- Mówił ci ktoś już kiedyś, że jesteś bardzo wygodna?- zapytałam bawiąc się kosmykiem włosów, który opadł na jedno z ramion-O mnie się nie martw- dodałam po chwili szeptem i wpatrywałam się w Sophie.

Położyłam dłoń na jej plecach i zaczęłam uspokajająco głaskać, żeby jakoś ją odstresować, uspokoić, żeby poczuła się o wiele lepiej niż teraz i poczuła moją bliskość, moje wsparcie, choć nie uważałam go za jakieś bardzo dobre. Dopóki nie zaczęła się bawić kosmykiem moich włosów i nie zadała mi pytania. Zastanowiłam się chwilę nad odpowiedzią i szukałam takiego komplementu w swojej przeszłości.
- Emmm... Tylko raz mi ktoś powiedział, że jestem tak piękna, że aż nie wierzy, że sram - wyznałam Clary, z lekkim rozbawieniem.
- I będę się martwić choćby nie wiem co, jak ty to sama wcześniej mi powiedziałaś.

-Wiesz, co rozbawia mnie najbardziej?- powiedziałam po chwili- Większość uważa, że jestem odważna, silna. A jaka jest prawda? Taka, że boję się, Sophie. Boję się tego, że gdy wrócę do domu, nikogo nie będzie, że...ktokolwiek będący obok mnie, zostanie skrzywdzony, a ja nie będę w stanie pomóc. Myślisz, że w ilu sytuacjach, potrafiłam coś zaradzić? Właśnie. Nie ma zbyt wielu rzeczy, które potrafię zrobić, a bez tego co już robię, byłabym nikim. Pustą szarawą postacią. Gdybym zniknęła, nikt by nie spostrzegł, bo kto miałby?- zamilkłam puszczając kosmyk włosów i przyglądając się dziewczynie- Przepraszam, zrobiło się trochę smętnie- dodałam podnosząc się i siadając na biodrach Soph-Myślisz, że jest jakieś zaklęcie do zrobienia nam kawy?-zmieniłam temat nie utrzymując z dziewczyną kontaktu wzrokowego.

Wysłuchałam jej ze smutkiem w oczach, dokładnie co do słowa. Byłam osobą bardzo empatyczną, dlatego czyjś smutek działał na mnie mocniej niż innych osób. Wypuściłam cicho powietrze z ust i pomyślałam chwilę nad odpowiedzią. Często miałam identyczne obawy, ogólnie wychodziłam z założenia, że nie umiem pomagać ludziom. Teraz... Uznałam, że naprawdę jestem potrzebna i powinnam chociaż spróbować to zrobić.
- Clary... To nie jest tak, że większość uważa, że jesteś silna i odważna. Ty jesteś silna i odważna, po prostu musisz znaleźć te pokłady w sobie. Nie bez powodu jesteś w Gryffindorze, naprawdę! - odpowiedziałam i spojrzałam jej w oczy z przejęciem. Ta jednak się podniosła, wciąż siedziała mi na biodrach, a ja... Czułam się po prostu dziwnie. Nie, że było mi źle, ale nie na co dzień ktoś ci siedzi na biodrach kiedy leżysz. Pod wpływem impulsu ujęłam jej dłoń i pogładziłam swoim kciukiem uspokajająco.
- Po prostu mi uwierz, że tak jest - dodałam i się uśmiechnęłam do niej ciepło, przy okazji zastanowiłam się też nad jej pytaniem, mimo że widziałam, że była to jak byk zmiana tematu. W każdym bądź razie, była o wiele lepsza niż ta w moim wykonaniu kilkanaście minut temu.
- Raczej nie ma takiego zaklęcia, ale jeśli chcesz... To można iść do wielkiej sali - zaproponowałam, wciąż nie puszczając jej dłoni.

-Nie ma zaklęć? Szkooda- jęknęłam. Popatrzyłam na jej dłoń, która gładziła moją. Uniosłam wzrok krzyżując go z dziewczyną. Chciałam pokazać, że nie ma co się martwić.-Racja, możemy pójść. Tylko powinnam najpierw z ciebie zejść- zaśmiałam schodząc. Pociągnęłam ją do pionu-Ojej, chyba trochę ci zepsułam włosy- powiedziałam patrząc, jak jej fryzura w sposób artystyczny jest porozrzucona. Westchnęłam i zaczęłam szukać wzrokiem szczotki do włosów. Dostrzegłam ją przy sporym lustrzem. Podniosłam się i zabrałam ją, po czym wróciłam do Soph. Usiadłam naprzeciw niej i zaczęłam ze skupieniem ją czesać.

- No nie ma - westchnęłam przy odpowiedzi. Odwzajemniłam od razu wzrok, patrzyłam w jej oczy z szerokim uśmiechem, starając się jak najbardziej jej poprawić nastrój, miałam wrażenie, że mi się to udaje.
- Szybko to zauważyłaś - zaśmiałam się lekko i zrobiłam takie "woop" przy wstawaniu.
- Nie martw się tym aż tak - odpowiedziałam na temat swoich włosów, kiedy wzięła chusteczkę, już myślałam że chce mi ją podać, dlatego sięgnęłam w jej stronę, ale... Niespodzianka.
- Dałabym radę sama - jęknęłam, ale dałam się spokojnie czesać.

-Ale ja to robię- odparłam wesoło dalej czesząc włosy Sophie. O dziwo działało to uspokajająco. Odgarnęłam je na jeden bok i patrzyłam na dziewczynę. Wyglądała naprawdę cudownie. Uwagę przykuły najbardziej jej usta. Chyba nie wiedziałam co robię. Nachyliłam się nad nią i ujęłam jej policzki w dłoniach po czym musnęłam jej usta. Wcześniej szczotka, którą ją czesałam upadła na łóżko, ale nie zwróciłam na nią uwagi. Uczucie miękkich ust dziewczyny był cudowny. Po chwili zorientowałam się co ja robię. Odsunęłam się jak oparzona czując, że cała moja twarz przybiera kolor krwistej czerwieni-Przepraszam!- powiedziałam prędko obracając się, aby dziewczyna nie mogła na mnie spojrzeć. Co ja narobiłam...

- W porządku - powiedziałam już się ewidentnie poddając i dając się dziewczynie czesać. W końcu jednak zauważyłam jej wzrok, nie pomyślałabym za nic, że miała w głowie takie myśli. Byłam na tyle niewinną osobą, by po prostu nawet tego nie podejrzewać, mimo tego jakie już sytuacje były między nami. Czy to siadanie mi na biodrach, czy to bawienie się kosmykiem moich włosów. Krótko po tym poczułam jak ujmuje moją twarz i... Zamarłam. Widząc jak się jej twarz zbliża... Mój organizm zadziałał identycznie jak Lydii, przymknęłam oczy i przywarłam krótko swoimi ustami do jej, również się rozkoszując ich pełnością, aksamitnością.
Dopiero po sekundzie zaskoczyłam co się dzieje, ale Clary odskoczyła pierwsza ode mnie. Siedziałam jak sparaliżowana, z jedną wielką pustką w głowie. Zakryłam swoje usta dłonią, na twarz niemal natychmiast wpłynął rumieniec, ukazujący moje zawstydzenie. Poczułam się wyjątkowo dziwnie, teraz dopiero moja nieśmiałość mi pokazała, jak potrafi nie dawać mi żyć. Nie wiedziałam nawet co powiedzieć, mój wzrok co chwila uciekał na drzwi, jakbym chciała przez nie stąd wybiec. Właściwie, najwygodniejsze wyjście, ale zarazem byłoby niekomfortowe, bo zadręczałabym się. No i jakby się poczuła gryfonka. Przełknęłam ślinę, zebrałam się na odwagę.
- N-n-nie szkodzi - zająknęłam się i wciąż gorączkowo myśląc co robić, przybliżyłam się do dziewczyny i ją objęłam od tyłu, starając się, by się rozluźniła.
- Wszystko w porządku, naprawdę.

Co ja...Dlaczego? Po głowie szalały mi myśli i czułam, jakbym stopniowo zatapiała się pod ziemią. Nie było to jednak prawdziwe. Przygryzłam wargę nie wiedząc co robić. Przez ciało przeszedł mnie dreszcz gdy Sophie nagle mnie objęła. Chciałam coś powiedzieć, jednak odniosłam wrażenie, jakby wielka gula była w moim gardle. Czułam jedynie oddech dziewczyny na mojej szyi, a słyszalne było tylko głośne, szybkie bicie mojego serca. Czy to co zrobiłam było w porządku? Przecież ja, ledwo ją znam-Naprawdę przepraszam- po chwili powiedziałam wpatrując się przed siebie. Czy tylko było to moje odczucie, czy po prostu jest tutaj strasznie duszno?

Przygryzłam wargę zestresowana, w tym momencie odczułam strach że zrobiłam coś nie tak, że nie dam rady, że nie uda mi się jej pomóc.
- Nie przepraszaj, Clary, nie masz za co - odpowiedziałam cicho i tylko przytuliłam ją mocniej, jakbym sama chciała sobie dodać tym otuchy. Mi również było gorąco i duszno, ale to nie z powodu pokoju. Mimo to otworzyłam okno jednym udanym zaklęciem i westchnęłam cicho.
- P-p-podobało mi się - wyznałam z trudem i kolejnymi rumieńcami.

-Jesteś pewna?-zapytałam, a przez chwilę można było dosłyszeć zająknięcie się. Do cholery, Clary Martin! Potrząsnęłam głową pozbywając się myśli o ucieczce. To nie jest wyjście-Teraz trochę zrobiło się niezręcznie, nie uważasz?- zapytałam po chwili obracając się w stronę Sophie-Może...Może powinniśmy iść po tą kawę, hm?- spytałam przyglądając się jej. Nie zdziwiłoby mnie to, że gryfonka nie mówiła o tym prawdy, najzwyczajniej nie chce sprawić mi przykrości. Chociaż, patrząc na jej twarz, mówiła prawdę. Chyba ponownie aż za bardzo skupiłam się na jej ustach. Odniosłam wrażenie, że po tym niedługim pocałunku chcę coraz więcej i więcej.

- Tak, jestem pewna - odpowiedziałam po chwili.
- Zrobiło się, owszem, ale... Naprawdę niczego nie żałuję - powiedziałam z delikatnym uśmiechem i przykucnęłam przed nią, by pogłaskać ją po jej ślicznych rudych włosach uspokajająco.
- Chcesz to możemy iść, śmiało - dodałam zachęcająco, uważając, że taka wyprawa dobrze nam zrobi. Akurat mówiłam prawdę, dzięki temu mogłam już zapomnieć o Marceline, a Clary właściwie... Przy niej czułam się już o wiele lepiej. Pociągnęłam dziewczynę za rękę w stronę drzwi.
- Choooodź.

-Nie ma co zwlekać- powiedziałam podnosząc się z łóżka. Przeszłam parę kroków, jednak nagle, nawet nie wiem jak, potknęłam się o własne nogi wpadając tym samym na Sophie. W ostatnim momencie złapałam równowagę i złapałam dziewczynę aby nie upadła.-Nic ci nie jest?-zapytałam patrząc uważnie na jej twarz.

- Zgadza się - kiwnęłam głową kierując się z nią w stronę drzwi. Mimo to gdy się potknęła, wydałam z siebie krótki okrzyk zanim zostałam złapana przez dziewczynę. To jak mnie złapała... Udało jej się na wysokości biodra, jej dłoń wylądowała na moich plecach. Będąc tak przodem do niej, wręcz objęta, natrafiłam swoimi brązowymi oczami na jej, patrzyłam się w jej tęczówki. Umilkłam, czas jskby na chwilę się zatrzymał, a ja patrzyłam wciąż, wręcz z zachwytem.

-Chyba nie- powiedziałam patrząc na jej twarz. Od chwili potknięcia dziewczyna niczego nie powiedziała. Chwilę wpatrywałyśmy się w siebie bez słowa. Jakbyśmy ich nie potrzebowały. Z każdą chwilą miałam wrażenie jakby nasze twarze same się przyciągały, tak nie brzmi to najlepiej, po chwili zbliżyłam swoje usta do tych Sophie i delikatnie ją pocałowałam. Po raz drugi. Jednak skoro nie miała nic przeciwko to co miałam do stracenia? Nie było tego za dużo, powiedziałabym, że wcale. Przytrzymałam dziewczynę mocniej, w obawie gdyby spadła.

Wpatrywałam się w nią, nawet wtedy, gdy nasze twarze zaczęły się do siebie zbliżać. Dopiero przy zbliżeniu ust przymknęłam oczy i pocałowałam ją czule, z wczuciem i subtelnie. Nie przyznałabym tego za nic, ale potrafiłam świetnie całować. Dłoń położyłam na jej policzku, drugą zaś położyłam na jej ramieniu. Oddałam się temu, chciałam też zapomnieć w pewnej części, zwłaszcza że usta Clary były miększe, bardziej aksamitne niż te Marceline. Także nie miałam niczego do stracenia, dlatego moje myśli zatrzymały się tylko na jej ustach.

Dziewczyna całowała cudownie. Nie potrafiłam się od niej oderwać. Sam świat przy Sophie najzwyczajniej na świecie się zatrzymał. Usta dziewczyny były miękkie i przyjemne, nie czułam czegoś takiego od bardzo dawna. Po głowie chodziło mi wiele myśli, ale przede wszystkim to aby skupić się na tym, co jest teraz. Nie będzie chwili drugiej takiej samej jak ta. Musiałam się odsunąć aby zaczerpnąć powietrza. Ujęłam twarz Sophie w dłoniach i pocałowałam ją w nos-Idziemy, bo nigdy nie dorwiemy się do tej kawy-zaśmiałam się łapiąc dziewczynę za rękę i udałam się do wyjścia.
/NP: Wielka Sala x2/

Kiedy weszłam do pokoju odczułam parną temperaturę i zapach słodkich perfum, tak już chyba musi być w dormitorium dziewcząt. Zabrałam wszystkie swoje rzeczy i niemal pobiegłam do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi. Ściągnęłam z siebie przemoczone ubrania, zarzucając je na jakąś komodę. Wskoczyłam pod prysznic i ciepła woda spłynęła po moim ciele, tworząc strumienie, które trafiały w każdy zakamarek mojego ciała. Dawno nie czułam się tak błogo, żaden problem mi nie groził, nie czułam żadnej presji. Nareszcie.
Ubrałam się żwawo i położyłam się do łóżka, szybko zakrywając się kołdrą.

Rano obudziłam się z bólem głowy, który opanował całą moją potylicę i skronie. Od godziny czwartej trzydzieści dwie nad ranem nie potrafiłam zmrużyć oka. Kłujące uczucie nie dawało o sobie zapomnieć. Nagle do głowy przyszedł mi pewien pomysł, choć głupi i nieodpowiedzialny. Przypomniałam sobie o tabletkach, które zapasy trzymałam w etażerce obok łóżka.
Wstałam powolnie, spuszczając nogi na zimną posadzkę. Związałam włosy w niezgrabnego koka, przecierając leniwie oczy. Kiedy uklęknęłam przed szafką, nadeszły mnie czarne myśli i wspomnienia jak zachowywałam się po nich. Jak otaczał mnie błogostan, ale też jak szybko trafiłam po nich do skrzydła szpitalnego gdzie wracać nie zamierzałam. Mimo to otworzyłam szufladę wyciągając pudełeczko z przeciwbólówkami i sypiąc sobie ich garstkę na dłoń. Patrzyłam na nie, czując jak z bólu oblewa mnie zimny pot.
- Jeżeli wezmę kilka to nic się nie stanie. - szepnęłam do siebie, dodając sobie odwagi. Szybko przełknęłam trzy tabletki z przyzwyczajenia nie popijając ich. Resztę odsypałam do pudełeczka i szczelnie zamknęłam je z powrotem.
Wstałam powolnie, ubierając się w świeże i suche ubrania. Włosy rozczesałam i wyszłam z pokoju, czekając na Jasona w pokoju wspólnym.
Next: Pokoj Wspólny Gryffindoru

Weszłam do na szczęście pustego dormitorium i kierując rózdżką, przeniosłam Let na moje łóżko. Zdjęłam jej buty i przykryłam kołderką, po czym na chwile zniknęłam w łazience.
Wróciłam po chwili z chłodnym, wilgotnym recznikiem który ułożyłam na jej czole. Nie wiedziałam co robi się w razie gdy ktoś mdleje...

Leżałam tak aż do rana. Gdy się obudziłam, na początku nie wiedziałam co się dzieje. Miałam sporą jazdę wczoraj, pprzez co wciąż byłam zmęczona, ale nie aż tak. Dopiero po chwili zrozumiałam, że jestem w dormitorium gryfonek.   Jak? Po chwili wszystko sobie przypomniałam i wystraszona rozejrzałam się za Noelle. Gdy ją dostrzegłam u swojego boku, wtulającą się we mnie przez sen, odczułam ulgę i jednocześnie szczęście, że ją mam. Nie potrafiłam się nie uśmiechnąć na jej widok. Objęłam ją i wtuliłam w siebie, zamknęłam oczy, ciesząc się z jej bliskości.

Nawet nie wiem kiedy usnęłam. Nie było nawet tego momentu kiedy czuje się senność.. Wtedy przeniosłabym się na kanape. Ale wyszło jak wyszło.

Nad ranem gdy poczułam lekki uścisk, otworzyłam powoli zaspane oczy.
Podniosła głowę widzac Let ktora tuliła mnie z uśmiechem na twarzy.
— Nie za dobrze ci?— zapytałam odsuwając się od niej.

Leżałam dalej, myśląc, ciesząc się, że wszystko wychodzi na prostą. Niestety jednak miało mnie spotkać zaskoczenie. Gdy otworzyłam oczy i spojrzałam na odsuwającą się ode mnie Noelle, wszystko nagle wróciło. Ze smutku zacisnęłam mocno zęby.
— Wręcz idealnie mi było — odpowiedziałam cicho. Nie wiem ile czasu minie, zanim znów będę sobą, taką jak dawniej.