Pokój Wspólny

- Zleć mi z głowy. - Śnieżka posłusznie zeszła z jego głowy. - Pocieszny zwierzak.

- I jak się słucha, wow - zaśmiałam się lekko. - Aż przypomina mi się pewna historia z książki, którą kiedyś czytałam.

- Mówisz?

- Tak. Był kiedyś pewien chłopak - zaczęłam - dostał od ojca sokoła. Miał go oswoić, zrobić go posłusznym sobie. Chłopak się starał, mimo że ptak go drapał, dziobał, ranił. Spędzał z nim tak dzień za dniem, aż w końcu pokochał ptaka, z wzajemnością. Zawsze mu towarzyszył, przylatywał do niego, jadł mu z ręki. Gdy poszedł pokazać ojcu, czego dokonał, ten skręcił sokołowi kark. Jego odpowiedź: "miałeś go oswoić, wytresować, a nie zmiękczyć" - westchnęłam.

Wytrzeszczył oczy na dźwięk kręcenia karku. Skojarzyło mu się z sytuacją z przeszłości. Przez to nie mógł wydusić słowa. - Uh...

- Okropna historia, zapada łatwo w pamięć - westchnęłam ciężko. - Bestialstwo.

Nic nie mówi.

- Ray? - zapytałam zmartwiona, spojrzałam na niego. Kurde, Sophie, Ty to masz wyczucie....

Ocknął się. - C...co...? Uh, nic mi nie jest.

- To dobrze - odetchnęłam z ulgą, uśmiechnęłam się do niego.

Spojrzał na nią bez uśmiechu.

-To... Ja może pójdę spać... - powiedziałam cicho i wstałam, wzięłam królika na ręce. Ruszyłam ku drzwiom do naszej części do dormitorium.

Westchnął smutno. Schował głowę między rękoma.

- Przepraszam... - powiedziałam cicho, spuściłam głowę.

- Nic nie szkodzi...

Wyszłam cicho do dormitorium dziewczyn.

Westchnął ponownie i skierował się do dormitorium chłopców.

Wszedłem do pokoju i wskoczyłem na kanapę, rozsiadłem się na niej, prawie że położyłem i czekałem na Gryfonów.

Po nocy, o dziwo przespanej na kanapie, poszedłem do dormitorium szybko wziąć prysznic. Po około kilkunastu minutach wyszedłem do Wielkiej Sali, idąc przez pokój wspólny.
NP: Wielka Sala

Weszła i z książką usiadła na kanapie przed kominkiem

Dzień jak co dzień, słonko świeciło, dzień zapowiadał się na spokojny... A tymczasem do pokoju wspólnego wszedł Azazel, we własnej osobie, zmierzał od dormitorium chłopaków. Zauważył od razu nową osobę, której nie kojarzył wcześniej i która ewidentnie czytała książkę. Zamaszystym ruchem poprawił sobie grzywkę i podszedł bliżej do kanapy.
- Witam.

Lekko się zlękłam, gdy usłyszałam męski głos. Odwróciłam się powoli -Hej -Uśmiechnęłam się miło

- Witaj - przywitał się i wsunął ręce w kieszenie jeansów, zaczął się od niechcenia, powoli, przechadzać po pokoju wspólnym.
- Azazel jestem. Zapewne nowa jesteś? Nie widziałem cię wcześniej tutaj - odwrócił się, by zmierzyć wzrokiem dziewczynę, krótko po tym kontynuował swoją odyseję po pomieszczeniu. Po prostu, tylko wypatrywać Charybdy lub Skylli.

-Jestem Max, tak, nowy uczeń. Dość mały ruch tutaj. -spojrzaław stronę kominka

- Co fakt, to fakt - zgodził się i odwrócił ponownie w stronę Max.
- Kiedyś był o wiele większy, powie ci to Sophie, Eist, czy chociażby moja siostra. Najpierw byłem w Slytherinie, więc nie widziałem tego na własne oczy, ale też nie wiadomo jak wielki to on nie był. Największy właśnie był w domu węża, zaraz po nim u puchonów było duży, a najmniejszy tutaj i w Ravenclaw.

-Hmm, ciekawie. Mamy dzisiaj jakieś lekcje? -przewróciła stronę w książce

- Owszem, są eliksiry z Ilarią - westchnął ciężko, czując co się święci. Nie żeby lekcje z Salerno były lekkie, poznał się już na nauczycielce. No i cóż, dostał też od niej szlaban, przez który przez trzy dni tylko mógł wychodzić jedynie na lekcje i do wielkiej sali na posiłek. Nie opłacało się mu jednak namalować na ścianie na korytarzu jednorożca. Chociaż, jakby go nie przyłapała na gorącym uczynku...
- No i po eliksirach będzie OPCM z nowym nauczycielem, ciul wie kim on jest, ale to po jego przybyciu Ilaria zrobiła się jeszcze ostrzejsza, zatem mam podstawy, by czuć niepokój.

-Niedawno przybyłem, więc pierwszą lekcję sobie odpuszcze. Zwłaszcza patrząc jak bardzo z wejścia mogę mieć... no...

- Myślę, że w tej sytuacji będzie tylko gorzej, jeśli nie przyjdziesz i nie będziesz na bieżąco - odparł Azazel i kucnął przed kominkiem, z nudów je szturchnął pogrzebaczem.
- Jak zazwyczaj odczuwasz zaległości jak kulę u nogi na trudnych przedmiotach, nie? - zaczął swoją dość długą poradę i wyjaśnianie realiów Hogwartu. - Ilaria sprawia, że czujesz tą kulę jeszcze mocniej. Jeśli wyczuje, że nie ogarnąłeś jednego tematu, będzie cię nim męczyć do końca świata i jeden dzień dłużej. Mam wrażenie, że jest sadystką, poważnie - spojrzał na chwilę na rozmówcę, po czym wrócił do swojego zajęcia.
- Dlatego nie chcę opuszczać eliksirów, bo wolę być na bieżąco i owego problemu z naszą kochaną profesorką nie mieć.

-Ou, to dość słabo, może faktycznie, idźmy na zajęcia, co Ty na to? -odparła, odkładając książkę na sofę.

- Mamy jeszcze na to czas, spokojnie - machnął ręką, patrząc na zegarek. Usiadł w jednym z foteli i oparł policzek na dłoni. - Trochę się na to będzie szło, owszem, bo w podziemiach znajduje się klasa, ale damy radę, nie martw się - dodał i wyjął różdżkę, czysto by się nią po prostu bawić w rękach.

-Rozumiem, ze mamy do przejscia caly zamek? -westchnela i wziela ponownie ksiazke do reki. Wrocila do czytania, jednym okiem obserwujac co jakis czas chlopaka

- No może niecały. Jak już, to prawie cały - odpowiedział i schował różdżkę, oparł głowę wygodnie o fotel i założył ręce na szyję. - Pocieszaj się jednak tym, że krukoni mają gorzej, bo mieszkają jeszcze wyżej.

Weszliśmy do pokoju wspólnego cali przemoczeni.
Postawiłem dziewczynę na podłodze i przeczesalem mokre włosy.
— Ehh... Cudownie. — jeknalem.
— Jutro rano przyjdę po ciebie i zabiorę na śniadanie. Moze byc?

Otrzepałam jak szczeniak swoje długie, czarne i już mokre włosy. Złapałam swoimi lodowatymi dłońmi twarz chłopaka, stając na palcach i patrząc w jego oczy.
- Dobrze Jasonie. - dla ułatwienia schyliłam nieco jego głowę ku sobie i pocałowałam go w czoło - Jakby mnie nie było tutaj to dobijaj się do mojego pokoju. - posłałam mu czuły uśmiech.

— Dobrze. — przytaknąłem uginając lekko kolana by było jej łatwiej. Następnie pocałowałem jej chłodne usta, łapiąc za dłonie na moich policzkach.
— Wysusz sie porządnie... I ubierz ciepło... pogoda do dupy..

- Tak zrobię. - przeszły mnie dreszcze kiedy jego rozgrzane usta dotknęły moich zimnych warg, uśmiechnęłam się promiennie.
Odwróciłam się i poprawiając mokre włosy, ruszyłam od razu w stronę łazienki w pokoju.

Patrzyłem za dziewczyna dopoki nie zniknęła mi z oczu. Jeszcze chwile stałem tak w miejscu az w koncu ruszyłem się i z uśmiechem na ustach poszedłem do swojego dormitorium.

Ból w potylicy odpuścił, kiedy rozłożyłam się na jednej z kanap. Nie spodziewałam się tego, że będę czekała na Jasona. To zawsze przecież na mnie się czeka.

O poranku po odświeżeniu się poszedłem do Pokoju Wspólnego. Gdy tylko się tam znalazłem, zauważyłem Annabelle leżącą na kanapie.
- Hej brzydalu. - zażartowaęlm opierając się na oparciu kanapy.

- Cześć farfoclu. - spojrzałam na niego, po czym usiadłam na kanapie.
Nie potrafiłam przestać się uśmiechać, jak gdyby mięśnie skurczyły się w jednym miejscu.
- Co tak późno? - powiedziałam udawanym, pretensjonalnym głosem.

- Sama jesteś farfocel...O. Albo frędzel. -poprawiłem się szybko.
-Eee? Słońce ledwo wstało? Chciałem pospać jak człowiek?

- Ja już nie śpię od w pół do piątej. - uśmiechnęłam się do niego dla niepoznaki, by jak najbardziej próbowałam ukryć to, że znowu jestem na lekkim haju.

— O matko. Dlaczego?— zapytałem. Dotknąłem jej czoła. Chłodne.
— Juz myślałem ze się przeziębiłaś

- To mi chyba nie grozi. Bardzo bolała mnie głowa. - zaśmiałam się pogodnie, stając bliżej Jasona - Jak się spało? - pogłaskałam jego policzek, zatrzymując na długo swój wzrok na swojej dłoni.