Pokój Wspólny

-Jestem Ślizgonką... GRYFONIE. Nie wiem co to znaczy narażać się. Znasz mnie.-położyłam łokieć na tylnym oparciu kanapy i spojrzałam na Carla. -Myślałam że skoro weszły nowe punkty do regulaminu to zmieńcie hasło. . Ale nie.. po co.. W sumie dla mnie okej..

-A jakieś weszły?-spytałem zdziwiony.

-Tak... Dziewczyny mają nie przebywać w dormitoriach chłopców, dlatego mam swoje dormitorium.-wyszczerzyłam sie. -I jest kategoryczny zakaz wchodzenia do nie swojego domu...

-Dobrze, że go przestrzegasz- powiedziałem i odłożyłem książkę na miejsce.

-Chris mówiła ze nie jesteś na mnie zły. .-powiedziałam robiac dziubek z ust. -Ale jak nie chcesz ze mną siedzieć to idę wkurwiac Aza...

-Taa pewnie, śmiało idź to Aza to ja zapoznam się z jakąś inną- mruknąłem przewracając oczami.

-Carl masz jakiś problem?! -zapytałam. -Chris mi powiedziała ze nie jesteś zły. Rozmawiam z tobą a ty odpowiadasz mi na odwal się! Jak ci przeszkodzilam w czymś to powiedz! Przyszłam bo chciałam z tobą posiedzieć ale jeśli ty nie chcesz to nie ma problemu. To ze jesteśmy razem nie znaczy ze musimy być ze sobą 24/7... Na eliksirach nawet na mnie nie spojrzales.

-Nie jestem zły... Po prostu na eliksirach cię nie zauważyłem...Ogółem to wtedy byłem duchowo poza Hogwartem. Z resztą Soo po co się kłócić o taką głupotę. Chodź tu-wyciągnąłem w jej stronę ręce.

-Nie chce...-odsunęłam się na drugi koniec kanapy i skrzyżowałam ręce na piersi.-Juz cie nie lubię.

-A może ja chcę?- powiedziałem i przysunąłem się do niej-Ja ciebie też.-odparłem i pocałowałem ją w usta- Bo ja cię kocham- dokończyłem uśmiechając się.

-Phi... Ja ci juz mówiłam. ..-powiedziałam. Nie kochałam go... A jak mam mówić fałszywie ze ja jego też to lepiej nie...-Carl... Ja to wiem... nie musisz mi tego powtarzać. .

-Ojj nie przesadzaj...- powiedziałem i położyłem głowę na jej ramieniu

-Nie przesadzam. ...-powiedziałam. -Nie przymilaj się. ... Idź sobie do tej nowej która chciałeś. ..

-Żartowałem przecież...- powiedziałem obejmując ją lekko- No nie gniewaj się... Złość piękności szkodzi.

-Mojej piękności to tylko ty szkodzisz. . -warknęłam -Rusz dupe bo transmutacja zaraz..

-Skoro tak uważasz- prychnąłem odsuwając się od niej. Wstałem z kanapy i skierowałem się ku wyjściu. Kompletnie jej nie rozumiem. O co ona się tak denerwuje? Nic nie zrobiłem..

-I od prychania tu jestem ja..-wstałam I ruszyłam do wyjścia po drodze łapiąc go za rękę.

Next: Sala do transmutacji

Wszedłem do Pokoju Wspólnego. Usiadłem na jednej z kanap. Wyciągnąłem kartkę z brudnopisu i postanowiłem, że odpiszę na list od rodziców. I tak nie mam co robić.

Ledwo, co trafiłem do pokoju wspólnego. Po schodach wręcz się czołgałem, a hasło musiałem powtórzyć z siedem razy, bo mówiłem niewyraźnie. Opadłem na kanapę leżąc na boku. Czułem, że mogę na tej kanapie umrzeć. W sumie i tak nikt mnie tu nie znajdzie. Tych moich zwłok. Zamknąłem oczy i po chwili zasnąłem.

Kurt wszedł do pokoju wspólnego by tylko zauważyć leżącego chłopaka. Podszedł do niego i popoukał go różdżką by sprawdzić czy jest cały."Hej, żyjesz?"

Weszłam do pokoju wspólnego, usiadłam na kanapie, okrywając się kocem. Było mi lekko chłodno.

Wszedł za Sophie do pomieszczenia. Usiadł obok niej.

- Ładnie tu, nie? Ktoś miał gust, urządzając to miejsce - okryłam się bardziej, wsunęłam sobie poduszkę i ją objęłam.

- Tak...miał bardzo dobry gust.

- Grasz na czymś? Jakimś instrumencie?

- Nie zbyt. Naprawdę.

Kiwnęłam głową, nie był jednak zbyt rozmowny. Może naprawdę za dużo pytam i nie chce mi tego powiedzieć wprost... Do dormitorium wpadł mój królik i wskoczył mi na kolana, pogłaskałam go.

- Oh! - Spojrzał na królika. - To twój królik? - Spytał podniecony.

- Tak, mój - uśmiechnęłam się. Chyba lubił zwierzęta, wyraźnie się ożywił. - Ma na imię Chris.

- Słodziak z niego! - Pogłaskał go.

- Owszem. Króliki są takie urocze, niewinne - uśmiechnęłam się szerzej.

Uśmiehnął się szeroko.

- A Ty masz jakiegoś zwierzaka?

- Tak, mam sowę. - Zagwizdał i wyciągnął rękę. Jego śnieżna sowa przyleciała i usiadła na ramieniu.

- Fajna... - przybliżyłam się i jej przyjrzałam bliżej. - Jak ma na imię?

- Nazywa się Śnieżka. - Sowa zatrzepotała skrzydłami.

- W bajce chyba jakiejś było... Królewna Śnieżka. Kiedy jeszcze z nią mieszkałam czytała mi to do snu... Czyli kilka lat temu - westchnęłam i przytuliłam swojego królika.

- Współczuję straty... - Zerknął w podłogę zasmucony.

- Przyzwyczaiłam się - uśmiechnęłam się do niego pokrzepiająco.

Odpowiedział lekkim uśmiechem.

- Adididididi - pokręciłam głowę w stronę królika, którego podniosłam przed swoją twarz. - Kochaniutki Ty mój.

Zachichotał. Podrapał głowę Śnieżki.

- Dziiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii - oparłam się o kanapę przytulając królika do piersi, ziewnęłam.

Śnieżka wleciała mu na głowę.

Spojrzałam na niego z rozbawieniem. Podrapałam królika z uszkiem.