Dormitorium Dziewcząt 1

-Nic się nie stało i płakałaś? Letycja po prostu powiedz o co chodzi- powiedziałam dalej na nią patrząc

- Naprawdę nic nie widziałaś! - powiedziałam lekko głośniej, ale wciąż spokojnie. Nie chciałam być słaba przed innymi, by widzieli, jak jest ze mną źle. Postrzegałam to jako nie dawanie satysfakcji ludziom, którzy mnie odrzucili. Wstałam i poszłam pod prysznic, o dziwo nie rozbierając się już w dormitorium. Gorąca woda przynosiła mi ukojenie, podczas opierania się o ścianę.

Zrobiło mi się jej żal. Chwilę potem jak dziewczyna poszła pod prysznic skierowałam się do swojego kufra i wyjęłam z niej ciepłą szarą bluzę, ciemne spodnie i bieliznę na zmianę. Szybko zdjęłam mokre ubrania przez co na ciele pojawiły się dreszcze. Jako, że był to ostatni mundurek jaki nie był w praniu musiałam iść w mugolskich ubraniach. Ubrałam koszulkę, bluzę i spodnie, zawiązałam buty i narzuciłam mokrą szatę. Mokre ubrania zostały na podłodze, a ja powolnym krokiem wyszłam z dormitorium kierując się do wielkiej sali.

NP Wielka Sala

Wróciłam ubrana. Nie było już Sam... Znów samotna. Usiadłam na łóżku, nogi podkuliłam pod siebie i położyłam na nich poduszkę, w którą wcisnęłam twarz. Pięściami zaczęłam uderzać w łóżko mając dość.

Wbieganie po tych schodach nie było dobrym pomysłem. Zdyszana otworzyłam drzwi i ponownie ujrzałam Let w okropnym stanie. Zrzuciłam mokrą szatę, która upadła na podłogę i skierowałam się na łóżko dziewczyny gdzie od razu usiadłam i w milczeniu patrzyłam na nią.

Podniosłam spojrzenie na nią, odłożyłam poduszkę i wtuliłam się w nią mocno. Wróciła do mnie, nie byłam sama. Poczułam ulgę i lepiej się poczułam.

Gdy brunetka mnie przytuliła delikatnie ją objęłam.

- Nie chcę być sama... Boję się tego... - powiedziałam cicho, drżałam.

-Spokojnie, nie będziesz- odpowiedziałam cicho gładząc ją po plecach.

- Nie chcę, by było tak jak trzy lata temu - powiedziałam zamykając oczy..

-Chcesz mi o tym opowiedzieć? Ja cię nie zmuszam- powiedziałam dalej gładząc ją po plecach.

- Trzy lata temu byłam totalnie sama, totalnie nieakceptowana przez innych, przez co popadłam w depresję i próbowałam się zabić - odpowiedziałam na jednym dechu. Powoli oddychałam oparta o dziewczynę.

Przez chwilę mnie zatkało.-Nie wiem, co powiedzieć... Letycja cholernie mi przykro.

- Nie ma za co Ci być przykro. Cieszę się, że jesteś szczęśliwa - odpowiedziałam. Lekko mnie zadowoliło, że weszło to na ten temat a nie ten, czemu tu płakałam. Po co miała w sumie wiedzieć? Położyłam się wygodniej.

-Więc.. Powiesz mi o co chodziło?- spytałam

Spojrzałam wymijająco w inną stronę. - To nieważne - odpowiedziałam.

-To jest ważne, jeśli przez to płakałaś- powiedziałam patrząc na nią

- Czuję się samotna, odrzucona przez wszystkich. Chris... Nauczycielka od eliksirów... Nie wiem co ja tu robię w ogóle w tym świecie. Powinno mi się udać trzy lata temu...

Milczałam przez chwilę po czym wzięłam głęboki wdech- Letycja, w końcu znajdziesz kogoś wyjątkowego. Kogoś dla kogo będziesz całym światem. Musisz być silna i nie poddawać się. Po burzy pojawia się słońce. Nie może być wiecznie źle- powiedziałam po czym spojrzałam na nią

Nie odpowiedziałam, wbiłam wzrok w ziemię. Sama nie wiedziałam co odpowiedzieć, moja samoocena była słaba, tak samo jak i wiara w takie pocieszenia. Było mi lżej, gdy jej się wygadałam. - Wstyd mi - powiedziałam cicho i krótko.

-Nie masz za co. Wszyscy popełniamy błędy- powiedziałam - Nie cofniesz czasu

- Wstyd mi za to, że jestem taka słaba - poprawiłam ją. Skuliłam się będąc wciąż w jej ramionach.

Nic nie odpowiedziałam tylko przyjacielsko ją przytuliłam.

W jej objęciach zasnęłam i sama ją mocniej objęłam, niczym pijawka głowę wtulając mocno w jej piersi.

Nie wiedziałam jak, co mam teraz zrobić. Westchnęłam i nawet nie próbowałam jej odciągnąć. I tak nie dałabym rady.

We śnie będąc w takim stanie psychicznym zachowywałam się inaczej niż zwykle, wsunęłam swoją rękę pod jej bluzę i położyłam na piersi, lekko ścisnęłam, uśmiechając się przez sen.

Poczułam chłodną dłoń pod bluzą. Cicho jęknęłam i od razu zakryłam sobie usta dłońmi. -L-Letycja- powiedziałam cicho.-Obudź się- chyba tylko ja mam takiego pecha, że w śnie dziewczyny mi to robią. Najpierw Isobel, a teraz Letycja.

Wsunęłam palec między jej pierś a stanik, poruszyłam nim, przysuwając się bardziej do niej. Miałam przyjemny sen, śniły mi się wiewiórki.

Poczułam jak robi mi się duszno- L-Letycja- szepnęłam patrząc na nią przestraszona.

Podniosłam się wciąż śpiąc i przewracając sam na łóżko. Położyłam się wygodnie, oddychałam spokojnie słodko śpiąc. Udało mi się dwoma palcami uchwycić jej sutek i lekko ścisnąć.

Czułam się coraz bardziej niekomfortowo. Złapałam rękę Letycji i chciałam ją zabrać spod mojej bluzy.

- No ej... Ładnie to tak? Niemiło się czuję... - wymruczałam przez sen i mocniej złapałam.

Jęknęłam głośniej i znowu próbowałam zabrać rękę. Naprawdę jest tutaj za gorąco-Letycja zostaw mnie- powiedziałam cała zaczerwieniona.

- Ciiiichoo... - zamruczałam i drugą ręką złapałam całą jej pierś, lekko masowałam ją, drugą badałam palcami.

-Przestań!- pisnęłam i złapałam ją za ręce.

Wyślizgnęłam rękę i wsunęłam w jej spodnie. - Nie... Nie zostawiaj mnie... - wymamrotałam przez sen, który robił się niespokojny i niemiły. Pomasowałam lekko między nogami.

-N-Nie!- chciałam się wyrwać. Chciałam stąd uciec. Ja nie chcę tego-L-Letycja!- krzyknęłam

Obudziłam się, lekko zaspana. Zabrałam swoje ręce od niej, zdając sobie sprawę z tego co zrobiłam. - Przepraszam - powiedziałam cicho i położyłam się obok. Zastanawiałam się, jak to się stało, że straciłam nad sobą kontrolę w ten sposób. I to przez sen.

Cała czerwona odsunęłam się od niej i trzęsłam się- D-Dlaczego to zrobiłaś?- powiedziałam nie patrząc na nią. Nadal miałam wrażenie, jakby wciąż mnie dotykała przez co odsunęłam się dopóki plecami nie zderzyłam się z balustradą.

Spojrzałam na nią z przerażeniem. Nie wiedziałam co jej zrobiłam, otworzyłam usta, by coś odpowiedzieć. Ale co? Zadrżały mi wargi, w oczach stanęły łzy. Chciałam zapytać co zrobiłam, ale nie potrafiłam znaleźć słów, jakbym nagle zapomniała języka.

-W-Wiesz, co? Nieważne, po prostu więcej nie próbuj się do mnie dobrać. Ani mnie nie dotykaj- powiedziałam czując jak głos mi się łamie.- Nigdy... Więcej- powiedziałam i chciałam się podnieść i stąd wyjść, ale nie potrafiłam się ruszyć. Patrzyłam w bok.

Spojrzałam na nią zdezorientowana, po chwili zrozumiałam już o co chodzi i schowałam twarz w dłoniach. - Sam... Ja... Przepraszam... Nie będę już, obiecuję - powiedziałam zdławionym głosem, czując że jestem bliska płaczu. - Przyrzekam... Naprawdę! - czułam, jak cała drżałam przejęta sytuacją.

-Dlaczego mam ci wierzyć?- powiedziałam podnosząc głowę- Potem jak zaśniesz, skąd mam być pewna czy mi niczego nie zrobisz? No skąd?!- spytałam po czym wybuchnęłam płaczem. Nie potrafiłam tego powstrzymać.

Zatkało mnie, otworzyłam usta by już coś powiedzieć, ale sama też się rozpłakałam. - Zaufaj mi, obiecuję - powiedziałam przez łzy. - Chcesz to możesz mi nawet związać ręce. Błagam... Sam, wybacz mi - spojrzałam na nią błagalnie.

-Po prostu, daj mi spokój- powiedziałam cicho po czym wstałam z miejsca. Miałam dość tego dormitorium, tej sytuacji i najchętniej to bym ukryła się w jednym z regałów w bibliotece i nie wróciła. Wybiegłam z dormitorium na wieżę astronomiczną.