Klasa eliksirów

JAk zwykle spóźniona Dajenka wparowała do sali od eliksirów-przepraszam za spóźnienie-powiedziała zadyszanym głosem i usiadła

- Ummm... - wybąkałam zaskoczona i sama się spaliłam na twarzy. Spuściłam wzrok na podłogę.

- Christopher Allen. - Wstałem i przedstawiłem się. Uśmiech nie schodził mi z twarzy.

- Jeszcze raz mi się spóźnij - zmierzyłam ją morderczym spojrzeniem. - Przedstaw się.

-Dajen McCourtney-dziecko szczęścia musiało jak zwykle się uśmiechnąć-mam nadzieje że to był ostatni raz-zasmiala się lekko

Moja głowa była pełna różnych myśli. Może żartowała, a ja za szybko to powiedziałam? Z nerwów złamałam pióro.

- Też mam nadzieję, siadaj - mruknęłam w odpowiedzi. - Zajmiemy się dziś eliksirem uspojającym, żebyście mogli jakoś funkcjonować po lekcjach ze mną - wstałam i podeszłam do tablicy, zaczęłam zapisywać składniki. - Macie je w szafkach, przygotujcie sobie na stolikach.

- Wszystko ok? - spytałam niepewnie, widząc co zrobiła z piórem. - Nie podobam Ci się? - zapytałam z wyczuwalną obawą w głosie. Wstałam i poszłam do szafki po składniki i dla siebie i dla Marceline.

Gdy pani zapisała składniki na tablicy, od razu wstałem, żeby je przygotować. Może było to za szybko, ale co z tego.

Przygotowała wszystkie składniki i patrzyła uważnie na nauczycielke, nie miała zamiaru podpadać jej drugi raz

Powoli wstałem i poszedłem po składniki uważając, żeby nikt przypadkiem mnie nie dotknął. Szybko wziąłem wszystkie potrzebne rzeczy i wróciłem do ławki.

- Gdy tylko je weźmiecie, zagotujcie wodę i wrzućcie posiekane składniki. Ten - wskazałam na tablicę - nie siekacie. Z kolei ten - wskazałam na inny składnik na tablicy - rozgniatacie. A z kolei tego - wskazałam na ostatni - jeszcze nie dodajecie.

Dużo razy było tak, że moje związki się rozpadały, nie ważne, czy z dziewczyną, czy z chłopakiem. Gdy tylko Sophie wróciła, spojrzałam na nią. W oczach miałam łzy, nie wiem czemu. - Nie, to nie tak. Podobasz mi się... To po prostu... Tak szybko... - Westchnęłam.

Poszla po skladniki. Po chwili wrocila i rozlozyla wszystko idealnie na lawce

Gdy nauczycielka zapisała składniki wstałam z miejsca i ruszyłam do szafki. Wybierałam je co chwila zerkając na tablicę jakie są. Wróciłam na miejsce z wszystkimi.

- Ale... nie płacz, przepraszam... - spuściłam wzrok i przygryzłam mocno wargę. Nie chciałam doprowadzić jej do łez, ten widok bolał.

Zaczela wykonywac polecenia nauczycielki

zrobila wszystko dokładnie jak kazala i rozejrzała się po innych stanowiskach

- Nic się nie stało. Jestem szczęśliwa, tak szczerze... - Szepnęłam. Przetarłam oczy i zaczęłam wykonywać polecenia pani.

Powoli i starannie wykonałem polecenia nauczycielki. Rozgrzałem wodę w kociołku i wrzuciłem wcześniej przygotowane skłądniki.

Usiadłam wygodnie za biurkiem, nogi założyłam na blat i obserwowałam uczniów. - Wiewiórka na tyle, nie maż się! Myślę, że raczej zdasz! - powiedziałam do puchonki i założyłam ręce za głowę.

Przy siekaniu oczywiście musiałem zaciąć się nożem, więc wsadziłem zraniony palec do buzi. Wrzuciłem posiekane składniki do wody i zająłem się ugniataniem.

Rozszerzyłam oczy słysząc słowa nauczycielki. Nie za bardzo wiedziałam, jak zareagować, więc postanowiłam dalej siekać składniki.

- To... - zatkało mnie na chwilę - więc jestem szczęśliwa, skoro Ty też jesteś - uśmiechnęłam się do niej i zaczęłam przyrządzać eliksir, uważnie pamiętając kroki.

Chłopak obok zaciął się nożem, wiec dziewczyna postanowila mu pomóc-zawsze przy sobie mam apteczkę -usmiechnela się uroczo-pokaz mi palca

- Co tak patrzysz? Owszem, żartowałam z Twoim zdaniem - odpowiedziałam i wzruszyłam ramionami, oparłam głowę na rękach.

Cicho się zaśmiała, słysząc wymianę słów między nauczycielką a uczennicą

- Apteczkę? - Wypaliłem trochę za głośno, z niedowierzaniem wpatrując się w dziewczynę.

Robiłam eliksir wedle przepisu. Jakoś te lekcje wydawały mi się lepsze z tą nauczycielką. Chociaż...Oceniam ją po nawet nieskończonej pierwszej lekcji? Serio?

Przyglądałem się chłopakowi, który zaciął się nożem i dziwnej dziewczynie z apteczką. Poczułem niepokuj. Bałem się, że nauczycielka coś do mnie powie, więc zachowywałem się najciszej, jak umiałem.

- To dobrze. - Uśmiechnęłam się do dziewczyny, po czym wróciłam do przygotowywania eliksiru.

-taką malutką..ciszej!-skarcila go -daj palec i już-usmiechnela się ponownie

- Macie jeszcze... - spojrzałam na zegarek, wydęłam usta w lekkim zamyśleniu. - Dwadzieścia minut, po czym oddajecie mi swoje twory. Zrozumiano?

Dalej robiła wywar w zamyśleniu

- No dobra. - Szepnąłem. Właściwie, chyba nie powinienem dawać jej tego palca, ale... Czemu nie spróbować? Wyciągnąłem zranioną rękę w stronę dziewczyny.

Odwzajemniłam uśmiech i dodałam ostatni składnik, buchnęło dymem. - Pani profesor, a ile ma się warzyć po dodaniu ostatniego składnika?

- Siedem minut - rzuciłam w odpowiedzi, nawet nie patrząc na pytającą mnie Francuzkę.

Byłem bardzo wdzięczny dziewczynie, która spytała, ile ma warzyć się ten eliksir, bo sam nie dałbym rady. Dorzyciłem ostatnie składniki. Również buchnęło ogniem, tak jak u tamtej dziewczyny.

Chyba dodałam coś źle, bo eliksir przybrał wściekle niebieski kolor. Westchnęłam i wyciągnęłam różdżkę, żeby zaklęciem go wyczyścić.

- Cz-czekaj - zatrzymałam szybko jej różdżkę, poleciałam do szafki i wzięłam jeden składnik, wrzuciłam go do kociołka i przybrał odpowiednią barwę. - Dało się go uratować - posłałam jej promienny uśmiech.

- Brawo Neveu, 5 punktów dla... Czekaj, jaki to był dom... - zmarszczyłam brwi w zamyśleniu. - A no tak, Gryffindoru, przecież jestem opiekunem tego domu - zrobiłam facepalm. - Ktoś nie z Gryffindoru chce jakieś pytania by zarobić punkty dla domu?

-Och, dzięki. - Odwzajemniłam uśmiech, chowając różdżkę i dodałam ostatni składnik.

Westchnąłem, kiedy ta dziwna dziewczyna nic nie zrobiła i wróciłem do robienia eliksiru.

-Jak mocne jest działanie eliksiru?- Zapytała, pochylając się by powąchać wywar, jak na razie wszystko dobrze szło

- Takie jakie powinno. Na pewno nie rozpłaczesz się przeze mnie, co jest w pewnym sensie dla mnie rozczarowujące - odpowiedziałam od niechcenia.