Błonia Hogwartu

- Rian, po co miałem przychodzić, skoro wiedziałem, że zaczniesz mnie odpychać, a uwierz mi nie lubię być niepotrzebny - mruknąłem
- Poza tym, może i mógłbym cię zostawić i nic nie robić z tym, że on cię całuje. Ale jesteś pewna, że dalej by się nie posunął? - spytałem, unosząc brew
- Nie wiem co bym zrobił, gdyby tak się stało - odparłem. Jednak nie byłem pewien czy wtedy mógłbym na nią patrzeć. Wiem jednak, że zabiłbym go, gdyby to zrobił, ale tego nie musiała wiedzieć.
- A ja ci mówiłem, ze zrobię to co mi powiesz - odparłem.

— Wiem ze by się posunął. Jeszcze zanim zaczął mnie całować..— urwałam i spuscilam wzrok na kota ktory przylazł z patyczkiem. Po prostu mu go rzuciłam a ten pobiegł za nim.
— To co ci powiem? Bedziesz przy mnie wtedy kiedy bede cie potrzebować? Bedziesz mi ufał? Bedziesz we mnie wierzył? Przestaniesz traktować moje uczucia jak nic niewarte zauroczenie? Nie. Oczywiscie ze nie. A dlaczego? Dlatego ze prawda jest taka ze traktujesz mnie jak gowno... Ale wole to biz byx daleko od ciebie..

To co powiedziała w tej chwili, zabolało, bardziej niż jakiekolwiek uderzenie. Starałem się nie być taki jak wcześniej, ale jak widać przyniosło mi to wiele problemów. Mogłem po prostu robić jak dawniej, umawiać się na seks i tyle, nic więcej, żadnych rozmów, NICZEGO, ale starałem się być lepszy niż wcześniej, jak widać nic z tego nie wyszło.
- Mam dosyć przekonywania cię, że tak cię nie traktuje, ale skoro ty tak uważasz i osoba, która nam się przygląda też, to wracam do starego trybu życia - odparłem podnosząc się - skoro i tak czujesz się jak gówno, mimo iż poświęcam ci swój cały czas - mruknąłem podchodząc do niej bliżej - to gorzej nie będziesz się czuła, gdy będę przychodził tylko na seks, zresztą właśnie o to nam chodziło - dodałem.

Zacisnelam powieki i usta na moment. Dobrze. Jesli tak chce to tak bedzie. Podniosłam sie z kucek i spojrzałam na niego, zadzierając głowę go góry.
– Dobrze. — powiedziałam ale nawet ja ledwo to usłyszałam. Żałosne. — Dobrze. — powtorzylam główniej. — Jesli chcesz to tak bedzie. Jakies życzenia?

- Tak, jedno - mruknąłem - znajdź sobie kogoś innego - dodałem.
- Bo pewnie ci się przyda - kontynuowałem i spojrzałem na swój zegarek.
- Ciesz się, za jakiś miesiąc już mnie tu nie zobaczysz - mruknąłem, widząc datę na przedmiocie, na mojej prawej dłoni. Cieszyłem się, że napisałem do tamtej szkoły, liczę, że ojciec jeszcze coś dla mnie zrobi i już niedługo mnie tu nie będzie, bo sytuacja mnie przerosła. Odwróciłem się i poszedłem w tylko sobie znanym kierunku.


Next > ...

Spojrzałam na niego marszcząc brew. Ale... ale.. alealealealealeale jak to..
Spojrzałam za nim z otwartymi ustami. Przełknęlam ślinę z trudem.
— Ale ja nie chce innego...— powiedziałam czujac jak łzy płyną mi po policzkach. Juz naprawde nie wiedziałam jak mam przekazać mu ze dla mnie istnieje tylko on. Jesli jego nie bedzie to mnie tez nie bedzie.
Podeszłam do Magnusa i wzięłam go na rece, wracając do szkoły a następnie kierując sie do skrzydła. Zabiorę stamtąd swoje rzeczy i wroce do dormitorium zeby uporządkować wszystko i spakować rzeczy.

Next: Skrzydło.

Usiadłem przy wielkim drzewie i cieszyłem się pogodą. Jak dla mnie mogło by tak być codziennie. Przynajmniej dziś czułem się spokojny, nie mając już żadnych wyrzutów.
Zastanawiałem się czy dziewczyna myśli, że nadal coś między nami jest czy już dawno to przekresliła. Jeżeli tak, moze było by nawet lepiejnie.

Odliczałam każdy dzien. Godzinę. Minutę. Każdą odkąd mnie zostawił.
Naprawde starałam sie tym nie przejmować. No ale jak? Jak do cholery?
Na wszelki wypadek wyrzuciłam cały alkohol jaki tylko miałam. Leki wylądowały na dnie kufra. Przeleżałam kilka dni w lozku praktycznie bez ruchu. Któregoś razu chcac wstać do toalety wylądowałam na podłodze niefortunnie uszkadzając sobie nadgarstek.
Musiałam poprosić o pomoc jednego ze Ślizgonów i zgłosić sie do Anastasii która zrobiła mi wykład ale zajęła sie moja ręka, na koniec zakładając bandaż i jednocześnie podając cos na wzmocnienie gdy ją poprosiłam, obiecując ze wezme sie za siebie.
Gdy opuściłam skrzydło, wyszłam na błonia wraz z Magnusem ktory szedł obok mnie krok w krok. Ubrałam sie w długie, czarne jeansy oraz biały sweter z rękawem 3/4, zakładając na głowę "dżokejkę" rowniez w kolorze czarnym. Nadal nie wierzyłam w to ze to wszystko sie tak potoczyło. Analizowałam to setki razy i nadal nie rozumiałam co jest głównym powodem dla ktorego Tyler mnie nie chce. Dla ktorego nie moze mnie znieść...

Słysząc szelest od razu wstałem i odwróciłem się w stronę osoby, która przyszła.
Widząc, że to Rian, od razu podszedłem do niej bliżej.
Zmartwił mnie jednak jej stan, ponieważ najlepiej nie wyglądała.
Od razu zauważyłem jej obandażowaną rękę, co niestety nie zeiastowało niczego dobrego.
- Co Ci się stało w rękę? - spytałem, wskazując na bandaż.

Zanim go zobaczyłam, wiedziałam ze to on. Zatrzymałam sie gwałtownie i naciągnęłam lekko daszek czapki na oczy nim podszedł.
— A.. To. Przewróciłam sie. — powiedziałam w swoim języku. Bardzo,bardzo chciałam na niego spojrzeć. Ale bałam sie ze jak tylko to zrobie, popłacze sie jak małe dziecko i moja żałosna wersja znow sie ukaże, stawiając go w niekomfortowej sytuacji.

- Rozumiem - odparłem spokojnie.
Obserwowałem sylwetkę dziewczyny, zastanawiając się czy coś jadła przez te dni.
Nie lubiłem gdy zasłaniała oczy, ale skoro ona tak wolała, nie zamierzałem niczego robić.
- Jadłaś coś przez ostatnie dni? - spytałem, starając się odwlec rozmowę na później.

Zaprzeczyłam głowa chrzakajac krótko. Nie było sensu go okłamywać. Nie był ślepy. Wręcz przeciwnie.
Był dosyc spostrzegawczy.
— Jak tam Kate?— zapytałam nie mając pojęcia co mam mowic. Wiedziałam co chciałabym powiedziec. Ale juz nie wolno mi było.
Schowałam rece za plecami, bojąc sie ze mi odbije i bede chciała sie do niego przytulić czy cos gorszego.

- Tak jak zwykle - odparłem.
- Możemy porozmawiać o tym co się wydarzyło dość niedawno czy wolisz o tym nie gadać? - spytałem, wpatrując się w jej daszek.
Odsunąłem się trochę, widząc, że chowa ręce.
Ona naprawdę się mnie bała.

Wpatrywałam sie w jego buty bez mrugnięcia wiec kiedy sie odsunął, odruchowo przysunelam sie do niego by dzieliła nas cały czas ta sama odległość. Dopiero po chwili zorientowałam sie co robię i wróciłam na swoje miejsce.
Przytaknelam na jego słowa. Porozmawiajmy. To moze byc ostatni raz.
– Dzisiaj dopiero... Pozniej pojde cos zjeść. — powiedziałam nie wiedząc czemu sie tłumacze.

Widząc, że dziewczyna się napierw przysunęła, moje wątpliwości opadły.
- Nie boisz się mnie prawda? - spytałem dla pewności, podchodząc bliżej.
- Rian, proszę Cię zdejmij czapkę - poprosiłem, wpatrując się z uporem w daszek.

— Dlaczego mam sie ciebie bać?— zapytałam widzac jak jego buty znow pojawiaja sie w polu mojego widzenia.
Na jego prośbę zawahałam sie na moment po czym ściągnęłam czapkę ukazując poplątane i potargane włosy.

- Po ostatnim razie wcale bym się nie zdziwił - mruknąłem.
Gdy zdjęła czapkę, podszedłem jeszcze bliżej i wplątałem palce w splątane włosy dziewczyny.
Brakowało mi dotyku jej i tego jak ja ją dotykałem.
- Rian - zacząłem, ale widząc, że dziewczyna się na mnie nie patrzy zaryzykowałem i chwyciłem jej podbródek, unosząc go - Czy dla Ciebie jest to już koniec nas? - zadałem pytanie, które cały czas mnie dręczyło.

Wstrzymałam oddech gdy podszedł blizej, wsuwając dlon w siano na mojej głowie. Zmuszona, spojrzałam na niego, wpatrując sie w jego twarz jak w obrazek. Zamierzałam zapamietać kazdy szczegół. Nie widzieć go tyle dni...
— Zostawiłeś mnie..— powiedziałam ledwie słyszalnie, zaciskajac dłonie na czapce i czujac narastający bol w nadgarstku ktory pomagał mi zostac przy zdrowych zmysłach.

- Nie Rian, nie mógłbym Cię zostawić - odparłem.
- Wyszedłem, bo przez kilka godzin siedziałaś w łazience, więc wiedziałem, że nie wyjdziesz dopóki ja tam jestem - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Rian odpowiedz na pytanie. Czy ty dajesz nam jeszcze szanse na cokolwiek? - spytałem ponownie.
- Muszę wiedzieć, jak man Ci wszystko wytłumaczyć - wyjzaśniłem.

— Zamierzałam tam siedzieć dopoki byś mi nie wybaczył...— powiedziałam. — Uklęknęłam przed toba prosząc o to.— dodałam ciszej.
Na ponowione pytanie przytaknęłam lekko.
– Ale ty mnie juz nie chcesz. — powiedziałam odwracając wzrok.
— Nie wiem dlaczego. Ale rozumiem.

- Rian byłem pewny, że klęczałaś bo byłaś wykończona i nie mogłaś się podnieść - odparłem.
Popatrzyłem na nią, a następnie położyłem dłoń na jej policzku.
- Jak możesz myśleć, że Cię nie chcę. Chcę Cię bardziej niż powinienem. Powinienem być dopuszczany do Ciebie tylko na max. godzinę - dodałem.

— Nie. To znaczy pozniej tak.. — powiedziałam. Zamknęłam oczy biorac głębszy oddech gdy jego ciepła dlon znalazła sie na moim policzku.
– Jak? Po prostu. Zostawiłeś mnie... W jednym z najgorszych momentów. Nie sądziłam ze kiedykolwiek bede sie tak czuła. Obwiniłeś mnie za cos co nie było moja wina. Przeprosiłam cie mimo iż nie miałam za co. A ty mimo to wyszedłeś... Myliłam sie mowiac ze czułam sie przy tobie jak śmieć.

- Oboje dobrze wiemy, że jakbym nie wyszedł z pokoju to byś nie wyszła z łazienki - mruknąłem.
- Właśnie. Obwiniałem Cię za coś co nie było twoją winą - powtórzyłem za dziewczyną.
- Zgadzam się z tym, ale musiałem się wyżyć, a Ciebie bym nie pobił, więc zacząłem krzyczeć - wyjaśniłem
- Przepraszam Cię za to - odparłem - gdybym mógł to inaczej bym postąpił - dodałem.
- Wiem, czułaś się gorzej.

— Wolałabym żebyś stłukł mnie na kwaśne jabłko. Bolałoby raz. — powiedziałam.
– Nie. Nie gorzej. Tylko dopiero wtedy tak naprawde poczułam sie jak zwykły śmieć. Jak nic nie warty śmieć. — dodałam nie patrzac na niego. Założyłam z powrotem czapkę czujac pieczenie w nosie.
— Myślałam... Jak powiedziałeś ze zostaniesz ze mna na noc... Chciałam żebyś naprawde przy mnie był. Chciałam żebyś mnie przytulił i powiedział ze bić sie nie stało. Żebyś zapytał jak sie czuje i ze to nie moja wina tylko jego. Żebyś powiedział ze nie muszę sie go bać bo zawsze bedziesz przy mnie... Ale... Teraz juz wiem ze tego nie zrobiłeś i nigdy nie zrobisz bo taki jestes. Po prostu. Twoja duma i ego zostały naruszone i łatwiej ci było zachować sie tak a nie inaczej. Najgorsze w tym wszystkim jest to, ze nawet po tym jak mnie potraktowałeś, ja nie potrafie cie nienawidzić.

Odsunąłem się od niej, patrząc tym razem na jej czapkę.
- Masz rację taki jestem i się nie zmienię. Tak samo jak ty - mruknąłem.
- A powinnaś. Chyba nie wiadomo co bym zrobił, a ty nadal nie nienawidziłaś mnie - dodałem.
- Raczej nie powiem Ci, że nic się nie stało, bo tak nie uważam, ale mogłem to chociaż zostawić dla siebie - odparłem.
- Nie powiem Ci że możesz czuć się bezpiecznie, bo nie zawsze będę przy Tobie - powiedziałem.

— Chciałam myślec ze nie masz serca. Tak byłoby łatwiej. — Powiedziałam spuszczając głowę.
— Ale nie. Ty masz wielkie serce. Bo były momenty kiedy je widziałam. — dodałam. – Tylko ze ono nie należy do mnie. I nigdy nie należało. No i nigdy nie bedzie. — powiedziałam ciszej.
— Nie mozesz powiedziec ze nic sie nie stało bo sie stało. Tylko.. Zawsze widziałeś mnie jako kogos kto sie nie boi. Kto potrafi reagować... A wtedy naprawde sie bałam. Nie. Nie ciebie. Bałam sie. — powiedziałam oddychając przez usta zeby nie pociągać nosem.
— A ty mnie porzuciłeś. Nawet nie chcesz wiedziec jakie miałam mysli po tym... Wiem ze nie bedziesz przy mnie. Wiem ze mnie nie chcesz juz. Czuje ze ledwo stoisz tu przede mna. Ze nie mozesz na mnie patrzeć.

- Rian, ale ja wiem, że nie mam serca. Ty też powinnaś w końcu to zrozumieć - mruknąłem.
- Dopiero teraz zrozumiałem, że odczuwałaś strach, jak zwykle gdy on jest w pobliżu. Zrozumiałem to ale dopiero po kilku dniach. Strach Cię sparaliżował - dodałem.
- Nie porzuciłem, tylko wyszedłem bo wiedziałem, że może być jeszcze gorzej, że coś więcej mogę powiedzieć, czegoś co będę żałował bardziej - odparłem.
- Oczywiście, że dalej Cię chcę i stoję przed Tobą bo chcę to wyjaśnić, nie chcę zostawić tego nieporozumienia - stwierdziłem - To nie ja zakrywam się czapką, więc chyba ty nie możesz na mnie patrzeć.

— Moge. Zawsze moge. — odparlam. Ściągnęłam czapkę z glowy, pokazując mokra od łez twarz do ktorej przykleiły sie kosmyki włosów.
— Dlaczego nadal mnie chcesz?

Podszedłem do niej i opuszkami palców zacząłem wycierać jej twarz.
- Dlaczego? Jak to dlaczego? - powtórzyłem zdenerwowany.
- A dlaczego ty nadal chcesz przy mnie trwać? Dlaczego nadal mnie chcesz? - spytałem.

Zaczął sie wkurzać. Niedobrze.
— Dobrze wiesz dlaczego. Nie. Nie dla seksu. To jest dodatek do ciebie a nie odwrotnie. Wiesz dlaczego cie chce i dlaczego nie moge myślec o tobie zle. — powiedziałam wbijając wzrok w jego klatkę piersiowa.
— Tak to dlaczego. Nie wiem dlaczego mógłbyś mnie chcieć.

- Rian, chcę Cię zawsze i wszędzie, i nie chodzi mi o seks, tylko o spędzanie z Tobą czasu - odparłem.
- Tyle, że obawiam się...zresztą to widać...im więcej czasu spędzamy ze sobą tym więcej się kłócimy, więc nie wiem czy to dobrze, byśmy więcej czasu ze sobą spędzali - dodałem.

— Wiem ze chcesz. Ale chce wiedziec dlaczego. — odparlam.
— Chce spędzać z toba czas. Tyle ile sie da. Bede juz grzeczna. Naprawde. Bede taka jak chcesz.

- Rian to nie ma sensu. Bo już Ci mówiłem nie ty winisz w kłótniach - odparłem.
- Lubię spędzać z Tobą czas, bo zależy mi na Tobie. Gdyby nie zależało po pierwszej kłótni już by mnie nie było - westchnąłem.

— Zalezy ci...— powtorzylam czujac jak moje serce szybciej bije.
— Kocham Cie. Kocham Cie Tyler i chce byc z toba...

- Nie chcę Cię opuszczać - odparłem.
- Proszę chociaż dziś się nie kłóćmy - powiedziałem i położyłem obie dłonie na jej talii.
- I chodźmy coś zjeść - dodałem.

— Nie będziemy sie juz kłócić.— obiecałam.
Czujac jego dłonie na sobie miałam wrazenie ze dostane zawału ze szczęścia.
— Dobrze. — powiedziałam. — Chwila. — dodałam i pochyliłam głowę, wkładając końcówki włosów do czapki i zakładając ja na głowę by wepchnąć do srodka resztę tego kołtuna.

- Skarbie, a po co mamy magię? - spytałem i zdjąłem jej czapkę i podałem swoją różdżkę.
- Działaj - odparłem, patrząc na nią.

— Pewnie po to zeby radzić sobie z namolnymi Gryf..A..— powiedziałam po chwili orientując się o co mu chodzi. Wzięłam od niego różdżkę i przyjrzałam jej się. Zerknęłam na chłopaka i widzac ze mi sie przygląda, szepnelam szybko zaklęcie i sprawiłam ze moje włosy w koncu się ułożyły. Proste, pachnące i bez kołtunów.
— Juz..— powiedziałam oddając mu jego własność i nieśmiało wyciągając druga rękę po swoja czapkę.

- Po to też - odparłem i zabrałem swoją różdżkę.
Spojrzałem na jej wyciągniętą dłoń i uniosłem brew.
- Nie oddam ci czapki - mruknąłem i poluźniłem trochę pasek z tyłu, by następnie naciągnąć czapkę na głowę.

— Dlaczego?— zapytałam patrzac co robi. Nawet w mojej czapce wygladal lepiej niz ja.
Wsunelam dłonie do tylnich kieszeni spodni, patrzac na chłopaka.

- Może dlatego że jesteś niziutka - odparłem.
- A jak zakładasz tą czapkę to już wgl Cię nie widzę - mruknąłem.
- No idziemy jeść - zaśmiałem się, widząc że się we mnie wpatruje

— No bo masz mnie nie widzieć..— mruknelam.
— Jak musimy to idziemy..— odparlam ruszając do zamku.
— No Chodz..— dodałam.

- No chyba sobie żartujesz - odparłem.
- Zjesz coś? - spytałem, patrząc jej w oczy.

— Nie. Mowie serio. Widziałam się w lustrze zanim wyszłam. — odparlam.
— Zjem. — powiedziałam krótko i znow ruszyłam do zamku.


Next: WS

Nic nie odowiedziałem tylko ruszyłem za nią.
Zostałem trochę w tyle, by sprawdzić jak dziewczyna schudła

Next > WS