Błonia Hogwartu

— Troche ponad 40...— chrząknęłam.
— Dlaczego tak sadzisz?— zapytałam. — Byłeś ojcem ze mówisz takie głupoty?

- Nie - zaśmiałem się - ale wyobrażasz mnie sobie jako twojego ojca? - spytałem - zwłaszcza w takim wieku?

– Jako mojego nie. — zasmialam się.
— Ojcostwo ci nie grozi. — powiedziałam z uśmiechem.

- Mam nadzieję - odparłem, uśmiechając się do niej
- To co? - spytałem - Chcesz maluszku kocyk? - spytałem

— Nie chce...—powiedziałam cicho.
— A ty? Nie jest ci zimno?— zapytałam dotykając znow jego brzucha, chłodna dłonią.

- Jestem gorący - odparłem - Praktycznie jestem chodzącym kaloryferem, skarbie - odparłem i gdy nie patrzyła chwyciłem różdżkę, wypowiadając zaklecie, przywołujace rzeczy.

— To dobrze. — powiedziałam wtulajac się w niego bardziej.
— Jestes idealny... — zamruczalam. — Żałuje ze nie mam bielizny...

- Dlaczego żałujesz że nie masz bielizny? - spytałem, wyglądając rzeczy którą przywołałem
- Dziękuje za komplement, skarbie - musnąłem jej usta - Nawet nie wiesz jak mi miło

— Bo byłoby mi cieplej w pewne partie ciała...— powiedziałam.
– Prosze bardzo kochanie...– uśmiechnelam sie na jego pocałunek.

- Wiesz mogę ogrzać je swoim dotykiem - odparłem, puszczając jej oczko. Widząc dolatujący do nas koc, wyjąłem różdżkę i nakierowałem ją na dziewczynę. Gdy koc już opadł na dziewczynę, opatuliłem ją nim szczelnie.

Przestraszyłam się gdy koc nagle na mnie opadł. chryste... Zamruczalam tulac się do Puchona.
— Juz ty lepiej tam nic nie dotykaj...

Widziałem jak się wzdrygnęła, gdy owinąłem ją kocem, co wywołało u mnie śmiech
- Ale mogę ci pomóc, by przynajmniej w dolną partię ciała, było ci ciepło

— Nie trzeba...— powiedziałam.
— Tyler? A tobie nie jest zimno? Siedzisz na gołej ziemi...— zapytałam i kichnęłam, co zabrzmiało mniej wiecej jak kichnięcie latlerka.

- Hmm? Nie, nie jest mi zimno, skrabie - odparłem
Słysząc jej kichnięcie, przytulałem ją mocniej do siebie
- Chyba będziemy wracać do środka - westchnąłem

– Nie... Jeszcze chwila...— jeknelam.
Jak wejdziemy do srodka to tam bedzie ciepło... wiec nie bede mogła się do niego tak przykleić.

- Jest ci zimno, więc na co czekamy? - spytałem, patrząc na nią
- Zaraz będziesz chora, a wtedy będę musiał cię odprowadzić do skrzydła szpitalnego - odparłem

— Nie jest mi zimno. — powiedziałam podnoszac głowę. Cmoknelam go w kącik ust.
— Nic mi nie bedzie

- Mhm i dlatego drżysz? - spytałem, patrząc jej w oczy. Czułem jak jej ciało od czasu do czasu drży z zimna, które mimo wszystko też czułem, tyle że dla mnie było raczej chłodno niż zimno

— Z ekscytacji i podniecenia ze jestes obok. — powiedziałam z szerokim uśmiechem.

- Uwierzyłbym w to, gdybyśmy byli w ciepłym pomieszczeniu - odparłem - a nie na dworzu - westchnąłem

— A co za różnica?— zapytałam wtulajac się w niego z zadowolonym mruknięciem.
— Mowie prawdę...

- Taka, że byłoby ci ciepło i wtedy może byś drżała z podniecenia, a póki jesteśmy tu to drżysz z zimna - powiedziałem z uśmiechem

— Jesli nie jest ci zimno... Pozwól mi tak posiedziec z toba. Prosze. — powiedziałam w koncu, opierając policzek o jego klatkę piersiowa, tym samym kulac się lekko.

- Dobrze, ale tylko chwilkę, bo później będziesz chora - stwierdziłem, kładąc swój podbródek na jej głowie
- Może jednak oddam ci twoje majteczki, żeby było ci cieplej? - spytałem

— Nie. Chce żebyś je miał. — mruknelam i znow zadrzalam mocniej, dusząc kichnięcie.
— O hej. — powiedziałam widzac jak bardzo niezadowolony i lekko potargany Magnus idzie w nasza stronę. Kotek wskoczył na koc a następnie wcisnął się pod niego na moje kolana, po drodze przejeżdżając nam ogonem po oczach.

- I znów nasze dziecko przybiegło - zaśmiałem się, widząc jak Magnus wskakuje pod koc.
- A co do twojej bielizny, to o jej byt się nie martw. Jakbyś ją teraz założyła,to później jak byśmy byli w środku, ponownie bym ją zdjął - odparłem z uśmiechem

— Dziecko...— zasmialam się. — To dziecko jest mocno wkurwione cos..— odparlam.
— O oczywiscie... Zdjabys a raczej zerwał z powrotem..

- Pewnie obiadu nie dostało - zaśmiałem się - A może zapomniałaś się z nim pobawić, bo byłaś zajęta mną? - spytałem ze śmiechem
- Nie no zdjąłbym je, rozrywać ich nie trzeba - odparłem - To co zakładasz czy ja mam to zrobić?

— Moze...— odpowiedziałam wymijająco.
— Nie chce ich. Niepotrzebne mi. — powiedziałam. Uniosłam głowę i pocałowałam go w szyje z lekkim mruknięciem, tulac kota pod kocem.

- Czasami się zastanawiam czy nie zamieniasz się w swojego kota - odparłem, gdy zamruczała
- Mam nadzieję, że to mruczenie i ostre pazurki to jedyne co zapożyczyłaś od tego kociaka -westchnąłem i pocałowałem ją w obojczyk

— A co jeszcze miałabym zapożyczać?— zapytałam ciekawa, kichając chłopakowi prosto w twarz.
— Przepraszam! Przepraszam nie chciałam!

Na początku zrobiłem wkurzoną minę, a potem wytarłem twarz i zacząłem się śmiać
- No kichasz też jak kot - odparłem, nadal się śmiejąc - wstawaj wracamy, serio za chwile będziesz chora o ile już nie jesteś - westchnąłem, gdy już się uspokoiłem.

— Nie chciałam... — powiedziałam szybko. Zestresowałam się lekko widzac ze się wkurzył.
— Nie... Ja nie chce..

- A ja nie chce byś była chora, nie zamierzam cię karmić lekarstwami - powiedziałem i włożyłem ręce pod koc, obejmując ją w talii
- Wiem, że ty też tego nie chcesz, więc pójdziemy do twojego dormitorium i napijesz się czegoś ciepłego, aż przestaniesz mi kichać w twarz - uśmiechnąłem się promiennie do niej - Dobrze?

— Nie bede juz kichać..— obiecałam i tym razem kichnęłam Magnusowi w pyszczek ktory wystawił właśnie głowę spod koca.
— To przez kota...

- Jasne, wstawaj - odparłem - zaraz zaczniesz na wszystko kichać, a tego nie zniosę, więc z łaski swojej rusz ten seksowny tyłeczek - powiedziałem i odsunąłem od niej ręce przestając ją przytulać

Niezbyt zadowolona wstałam z chłopaka, trzymajac kota w ramionach. Koc opadł na kolana Tylera a ja ruszyłam do zamku, wlokąc się lekko. Nie chciałam do dormitorium.

Wstałem otrzepując się z liści i źdźbeł trawy, złapałem koc i podszedłem do dziewczyny, zarzucając na nią koc. Swoją rękę umiejscowiłem na dole jej pleców i pchnąłem do przodu
- Dlaczego tak bardzo nie chcesz wracać? - spytałem - Tylko szczerze mi odpowiedz - dodałem po chwili zastanowienia.

— Bo chciałam tak z Toba posiedziec. — powiedziałam po chwili.
— To zbrodnia?— zapytałam przytulając do siebie kota.

- Drżąc z zimna w moich ramionach, no tak nie wyobrażam sobie lepszego scenariusza - powiedziałem z sarkazmem
- Nie, oczywiście, że nie jest to zbrodnią, ale... - zawahałem się na chwilę - ale możemy dokładnie to samo robić tyle, że bez koca w twoim dormitorium

— Dla mnie to dobry scenariusz. Jak masz z tym problem to trzeba było powiedziec — mruknęłam i Przyspieszyłam kroku. Fajnie. Wszystko zle.

Szybko złapałem obiema rękami jej talię i zatrzymałem. Przysunąłem się tak, że jej plecy opierały się o moją klatę
- Nie mam z tym problemu, ale też nie chcę byś była chora, a zdaje mi się, że już się przeziębiłaś - powiedziałem przy jej uchu
- Jak chcesz to tam wrócimy, tyle, że zakładam, iż trafisz do skrzydła szpitalnego na co najmniej tydzień - odparłem

— Dobrze. — powiedziałam cicho, na moment zamykajac oczy.
— Nie chce. Nie chodziło o miejsce. Zreszta... Nieważne... Idziemy jeść. — mruknelam.

- Obiecuję, że jak wrócimy do twojego dormitorium to znowu będziemy siedzieli w takiej pozycji - stwierdziłem, odsuwając się od niej, ale nadal trzymając jedną rękę na jej talii, lekko popychając ją do przodu

Pokręciłam głowa.
— Nie musimy. — odparlam ruszając znow.
— Zreszta... Po kolacji i tak chyba pojde spac...Bezsensu żebyś czekał az wstanę..