Błonia Hogwartu

-Nie musimy, ale jednak chcesz - dokończyłem
- Jak chcesz - odparłem - To idziemy do Wielkiej Sali czy twojego dormitorium? - spytałem niepewny

— No chce...— przyznałam cicho.
— Do wielkiej sali. Musisz cos zjeść. — powiedziałam i kichnęłam cicho.

- Dam radę - odparłem - najpierw pójdziemy do twojego dormitorium i się położysz pod kołdrę, pijąc herbatkę. Coraz bardziej się zastanawiam czy nie zanieść cię do piguły

— Nie. Najpierw zjesz. — warknelam. — Nie kłóć się ze mna...— ostrzegłam.
— Zjemy troszkę a potem pojdziemy do dormitorium. Pasi? I nie ide do żadnej piguły choćbym miała zdechnąć

- Nie kłócę - powiedziałem ze śmiechem - ale dobrze pójdziemy zjeść i przy okazji wypijesz herbatkę - odparłem z uśmiechem.

— Z czego się cieszysz?— zapytałam spoglądając na niego.
— Nie ciesz się...

- Przepraszam, już nie będę się cieszyć - odparłem
- Chodźmy już zjeść - dodałem ponuro

— Nie badz taki ponury...— powiedziałam wzdychając
— Niedobrze mi. — mruknelam zirytowana. Ja+ choroba.... To najgorsze równanie na świecie. Byłam wtedy naprawde nieznośna.

- Będziesz wymiotować? - spytałem obojętnie
- Mówiłem, żeby szybciej zejść, ale nie chciałaś - odparłem

— Nie...—mruknelam.
— No bo nie chciałam. I co? I nic. Nie umieram jeszcze. Bede zyc az do twojej śmierci i jeden dzien dłużej dla pewności. — powiedziałam wchodząc do zamku.

- Zobaczymy, kto pierwszy będzie wąchał kwiatki od spodu - odparłem i skierowałem się w stronę Wielkiej Sali

Next > Wielka Sala

— Ty...— mruknelam pod nosem.
Podążyłam za nim, musowo przyspieszając kroki by go dogonić.


Next: ws

Wyszłam na błonia z mruczącym kociakiem który pałętał się pod nogami, tzymając dłonie w kieszeniach i bijając wzrok w trawę pod stopami. Magnus szedł sobie slalomem, szukając czegoś.
Westchnęłam cicho, znów zajmując myśli jedyną osobą o której chciałam myśleć... I która zapewne zdążyła już o mnie zapomnieć.

Zacząłem jakiś tydzień temu regularnie chodzić nad Błonia, tak było i tym razem, tyle, że dziś nie zamierzałem biegać, ani ćwiczyć, dziś musiałem się uporać z pocztą od rodziców i znajomych. Wziąłem kilka czystych pergaminów i sznurek, by Shadow nie latała w tą i z powrotem ponad dwadzieścia razy, bo jak zauważyłam tyle mialem listów. Usiadłem przy jednym z drzew i zacząłem powoli czytać listy, a Shadow zaglądała mi przez ramię.

Magnus znowu dostał poerdolca. No baw się z nim. I jeszcze co? Gdy zaczął odwalać jakies dziwne pozy, kładąc się na trawie, przywołałam z dormitorium jego patyczek z wiszącymi piórkami i dzwoneczkami zeby odczepił się od moich butów które zaczął atakować. Nadal idąc, trzymałam patyczek w odpowiedniej wysokosci tak, ze z Magnusa mojego kochanego pulpeta, zrobiła się niezła balerina. Zasmialam się cicho gdy w pewnym momencie stracił równowagę i omal nie poskładał się jak na cztery. Gdy się podniosl, znow zaczął szaleć za piórkami którymi mu machalam. Ostatni raz bawiłam się z bimbruk na łące... Kiedy byłam z Tylerem. Przystanelam na moment, przypominając sobie to wszystko.

Skończyłem już piąty list i brałem się za szósty, gdy dźwięk dzwonków stawał się coraz głośniejszy, a one przypominały mi o Ślizgonce, która bawiła się z kotem patykiem, który właśnie wydawał takie odgłosy. Pewnie przez długi czas ta dziewczyna nie wyjdzie mi z głowy. Popatrzyłem na Shadow, która cały czas patrzyła się na korę drzewa. Czyli dźwięk dochodził zza drzewa. Sowa popatrzyła się na mnie , a ja dałem jej znać że może sprawdzić kto idzie, ja w tym czasie dalej pisałem.

Kurwa myślałam ze sie posikam ze strachu kiedy głośny trzepot skrzydeł nagle rozwiał ciszę. Po chwili zobaczyłam wielka sowę ktora wyfrunęła zza drzewa znajdującego się kilka kroków przede mna. Park okrążył mnie i lekko musnął skrzydłem po policzku. Uśmiechnelam się na jego widok. Miałam wrazenie ze skądś znam sowę ale w sumie... Większość sów jest podobna do siebie...
— No hej śliczności...— powiedziałam cicho do sowy. Nie byłam pewna czy to ona czy on wiec nie użyłam żadnej formy ktora by to określiła.

To, że przez dłuższy czas Shadow nie wracała, wcale mnie nie niepokoiło. Skoro kogoś spotkała to albo zacznie go dziobać i drapać, albo po prostu ma zdradliwa sowa znacznie lubić tą osobę. Gdy już odpisałem na wszystkie listy, zwiazałem je, a te które dostałem spaliłem. Gdy już paczka do domu była gotowa, gwizdnąłem głośno, bo nie wiedziałem gdzie ta sowa się znajdowała. Co dziwne przyleciała szybko, więc nie była daleko. Dałem jej jeszcze przysmak, a następnie przywiązałem do jej nóżek listy, po czym wzbiła się w powietrze i poleciała chyba w najbardziej znane miejsce nam obojgu, czyli dom moich rodziców.

Usłyszałam gwizdnięcie. Oj... Niepotrzebnie się nia zajęłam. Sowa szybko odleciała zapewne do właściciela a ja ruszyłam dalej, po chwili widzac jak wylatuje zza drzewa ale tym razem w powietrze. Była naprawde duża. Nadal idąc spojrzałam na Magnusa ktory sam niósł sobie swoj patyk w pysku. To na pewno kot?
— Gdyby się uparła to zeżarłaby cie na raz...— zasmialam sie, mając na mysli sowę. Magnus skręcił nagle w lewo, zanosząc komuś patyk. Pewnie stwierdził ze skoro jego pani bawiła się z czyjas sowa to teraz właściciel sowy ma pobawić się z nim.
— No nie obrażaj się..

Przez jakiś czas wpatrywałem się, w miejsce gdzie jeszcze przed chwilą widziałem Shadow, oderwałem się od patrzenia w niebo dopiero gdy poczułem,że coś mnie dźga. Odwrociłem się i zobaczyłem dobrze znanego mi kota, który w pyszczku trzymał patyk z piórkiem i dzwoneczkami, czyli jednak się nie myliłem to go słyszałem.
- Jesteś pewien, że jesteś kotem? - spytałem go, głaszcząc po łebku
- Jesteś sam czy z Rian? - zadałem kolejne pytanie.

Zatrzymałam się w półmroku slyszac jego głos. Muszę powiedziec Anastasii zeby mi zmniejszyła dawki...
Powoli wychyliłam się i zobaczyłam Tylera ktory głaskał Magnusa. Ten z kolei machał patykiem i drapał go jedna łapa w noge. Zawsze wiedziałam ze to nie kot...
Patrzyłam na chłopaka lekko skamieniała, nie odzywając się ani słowem. W koncu stanęłam normalnie, łącząc stopy co nigdy nie było dla mnie jakimś problemem a teraz ro juz w ogole. Jedynym minusem było to ze niektóre ciuchy musiałam zmniejszać ale cos... Z magia to nie był kłopot.

Głaskałem cały czas Magnusa, jednak w pewniej chwili poczułem, że ktoś mnie obserwuje i przestałem go głaskać, odwracając się w tamtą stronę. Tak myślałem, że nie przyszedł tu sam. Wpatrywałem się w dziewczynę przez dłuższą chwilę w ciszy.

Patrzyliśmy sobie w oczy przez jakis czas. Miałam wrazenie ze ta chwila trwa cała wieczność. Boże jego oczy były niesamowite. Jeszcze jakis czas temu wolno mi było oglądać je tak cholernie blisko...
W koncu Mrugnelam i naciągnęłam daszek czapki niżej by zasłonić się.
— Ma...Magnus... Idziemy. Wez patyczek i Chodz. Pobawimy sie gdzies indziej...— powiedziałam lekko irywanym głosem. — Chodz kociak. – powiedziałam bo Magnus nawet noe drgnął w moja stronę. Zaczął się przeciągać i rzucać po trawie z patyczkiem w pyszczku.

Dopóki mogłem patrzeć jej w oczy, było cudownie, ale musiała zakryć oczy.
- Chyba on nie chce iść - mruknąłem, patrząc na kota i tym razem zacząłem drapać go po brzuszku, gdy odwrócił się na plecy.

— Raczej mnie to nie obchodzi. — powiedziałam wkładając rece do kieszeni swetra.
– Magnus do cholery! — warknelam

- Widać - odparłem, przestając głaskać kota.
- Idź Magnus do niej, zanim...- w tym momencie zakończyłem, by nie powiedzieć za dużo.

— Zanim co?— zapytałam patrzac na chłopaka. Zacisnelam dłonie w kieszeniach by ukryc drżenie przed sama sobą.
Zrobiłam krok do tylu. Miałam racje. Zapomniał o mnie szybciej niz ja o zużytej chusteczce.

- Nieważne - odparłem, patrząc na nią. Wyglądała teraz o wiele lepiej niż, gdy nawet zaniosłem ją do skrzydła, nie mówiąc o tym gdy ostatni raz ją widziałem.
- Wyszłaś już ze skrzydła? - spytałem ciekawy, że rudowłosa tak szybko ją puściła.

– Nieważne..— powtorzylam pod nosem i ukucnelam.
— Nie. Dostałam przepustkę. — powiedziałam i wyciagnelam rekę do kota ktory zaczął dumnie biegać wokół nas z patykiem w pyszczku. Kotopies.

- To dobrze - mruknąłem. Zaczynało się robić tak niezręcznie między nami. Niby gadaliśmy, ale tak na przymus...sztywno. To było coraz gorsze, ale tak już pewnie będzie. Nie chciałem zaczynać tematu o Gryfonie, więc siedziałem cicho.

— Dlaczego?— zapytałam podnoszac głowę tak bym mogła na niego patrzeć ale zeby on nie do konca mógł widzieć moja twarz.
— Dlaczego powiedziałeś Anastasii o mojej magii?

- Możesz mnie pobić nawet teraz, ale gdybym cofnął się w czasie pewnie w tamtym momencie, bardziej bym się zastanowił, wiedząc, że ta informacja i tak nie przyczyniła się do uratowania ciebie - odparłem, patrząc w niebo. Nie zamierzałem jej okłamywać, bo nie było sensu.

— Dlaczego mam cie bić? Mało ci bicia z Binem?— zapytałam.
— Tyler. Obiecałeś mi ze tego nie zrobisz. Co było powodem tego ze złamałeś obietnice? Bo przeciez bie to ze ci na mnie niby zależało. Bo w to juz nie uwierzę. Po tym jak potraktowałeś mnie jak zwykła puszczalska.

- Tak można powiedzieć, że mało mi bicia z twoim Gryfonem - mruknąłem, zamykając oczy, gdy słońce zaczęło świecić mi w twarz.
- Skoro w to nie wierzysz to jest jeszcze jeden powód. - mruknąłem - Pamiętasz jak byliśmy nad jeziorem i sprawdzałaś czy twoja magia cię uratuje? - spytałem - Myślałem, że może mieć coś wspólnego z tym iż nie zdrowiejesz i może w tym wypadku Anastasia, by jakimiś innymi metodami cię uleczyła - wyjaśniłem i spojrzałem na nią.

— Moja magia... Noja magia chyba nie jest od tego zeby...— urwałam i spuscilam glowe patrzac w trawę. Przygryzlam wargę zastanawiając się. Męczyło mnie to pytanie. Naprawde az mnie ściskało w srodku.
– Dlaczego mi nie uwierzyłeś?

Westchnąłem głośno, ponownie patrząc na dziewczynę.
- Z magią czy Gryfonem? - spytałem nie będąc pewnym o co jej chodzi.
Miałem nadzieję, że nie chodzi o to drugie, jednak los jak zwykle chciał inaczej.

— Zgadnij. — powiedziałam unoszac głowę. — Raczej nie z magia przyrzekałem i błagałam nie? Nie przy rozmowie o magii patrzyłeś na mnie jak na scierwo...

- Rian, nigdy tak na Ciebie nie patrzyłem - mruknąłem - w tam tym momencie gdy was zobaczyłem, byłem zawiedziony Tobą - odparłem, podziwiając niebo
- Nie uwierzyłem ci, bo działałem pod wpływem chwili i jedyne o czym myślałem to o tym, by on cię więcej nie dotknął - wyjaśniłem, tym razem parząc jej w oczy.

— Spojrzales. Jak wstałam z lozka i zaczelam przysięgać ze nic miedzy nami nie było...— powiedziałam cicho.
— Skoro tylko wtedy działałeś pod wpływem chwili... Co z reszta dni? Gdzie byłeś Tyler?— zapytałam spokojnie, nie odrywając od niego wzroku.

- Nie Rian, nie patrzyłem na ciebie jak na ścierwo, nie mógłbym, ale widziałem co widziałem. Jak ty byś zareagowała w tej sytuacji, gdyby role były odwrócone? - spytałem, cały czas na nią patrząc.
- Byłem następnego dnia - mruknąłem - ale zachowywałaś się, tak jakbyś miała mnie głęboko w poważaniu, więc nie zamierzałem ci robić więcej problemów - dodałem - poza tym, gdybyś chciała bym przyszedł, zrobiłabyś to co ci powiedziałem, dzień przed tym jak cię przyłapałem z Binem - wyjaśniłem.

— Jak bym zareagowała? Zanim bym cie oskarżyła, najpierw bym z toba porozmawiała. Na początku było by mi przykro... Albo w ogole jakbym to zobaczyła to wyszła w ciszy i udawała ze nic nie widziałam...— powiedzialam cicho.
— A ty jakbys sie zachowywał? Gdyby osoba ktora kochasz, dla ktorej jestes w stanie pozbyć się CAŁEJ swojej magii, tak cie potraktowała? Jak kurwe co daje każdemu. — dodałam.
– Gdybys choć troche skupił na mnie swoja uwage, wiedziałbyś ze chce cie widywać bez przerwy, co nawet ci mowilam, i ze nie Jestem osoba ktora zawraca komuś dupe bo księżniczce jest smutno samej.

- Nie potraktowałem cię jak szmaty - mruknąłem - Szczerze, to dopiero następnego dnia, bym ci wszystko wytłumaczył - odparłem spokojnie, wiedząc, że nerwy w niczym nie pomogą.
- Myślę, że zachowywałabyś się jak następnego dnia, po incydencie - odpowiedziałem - Poza tym skoro się wtedy do mnie nie odzywałaś to nie widziałem, twojej potrzeby, widzenia mnie - westchnąłem.
- Masz rację, bo lepiej nie zawracać komuś głowy, kto czeka byś się odezwała aż do wieczora, a gdy twierdzi, że chce cię zobaczyć, zastaje cię z innym, mimo, że obiecywałaś mu, że tylko on jest dla ciebie ważny. To w tamtej chwili wcale tak nie wyglądało. - dodałem.

– Nie zastaje mnie z innym... Tak byś mógł to nazwać gdybym to ja go zaczela całować. Sam widziałeś ze chce do odepchnac!-powiedziałam.
— Gdyby ci zależało... Chociaz troche... Jak nie na samej mnie to chociaz na posuwaniu mnie... Przyzwslbya trzeciego dnia... czwartego... albo piątego.. czekałam. Jak pies na pana... Budziłam się z płaczem i szukałam cie we śnie. Ale ciebie nie było... Żadnej nocy...

- Dlatego każdej nocy przychodziłem i sprawdzałem twój stan - odparłem powoli - Jednak żadna z was, ani ty, ani Anastasia, nie mogłyście mnie słyszeć, bo nałożyłem na siebie, czar wyciszający - wyjaśniłem.
- Raz tylko się obudziłaś, gdy byłem, więc zanim się rozbudziłaś nałożyłem na siebie czar niewidzialności - mruknąłem.
- Rian gdybyś chciała mnie widzieć, wiedziałabyś co zrobić, a skoro nie zrobiłaś tego, tamtego dnia, ani później, stwierdziłem, iż to bez sensu przychodzić do ciebie, skoro to tylko ja cię chcę widzieć - dodałem.

— Wiedziałam ze to nie był sen...— powiedziałam bardziej do siebie niz do niego.
— Nigdy mnie nie słuchałeś wiesz? Tylko tego od ciebie oczekiwałam... Uwagi. Gdybys słuchał, wiedziałbyś co zrobic. Przyjść. Normalnie. I choćbym powiedziała ze nie chce cie znać... zaczekać. Przeczekać... Ale mysle ze tak ci było łatwiej... Pozbyć się kuli u nogi... Nie mam do ciebie żalu... Po prostu myślałam ze po naszej rozmowie... Wtedy... w koncu zrozumiesz... Ze jestem... ze chce nazwzec do ciebie... I nikt inny nie ma dla mnie znaczenia... Gdyby Bin mnie zgwałcił tez powiedziałbys ze cie zdradziłam?