Siłownia na drugim piętrze

— Różnica miedzy nami jest taka... Ze nie tego żałuje. — powiedziałam.
— W zyciu staram sie nie żałować niczego. Raz pożałowałam ze sie urodziłam i nie skończyło sie to dobrze. — dodałam.
— Wole kochać raz a potem cierpieć przez całe zycie niz nigdy tego nie posmakować. Zakochałam sie w odpowiedniej osobie. Tylko moze nie w odpowiednim czasie. — powiedziałam nie odrywając od niego wzroku.
— Nigdy nie żałowałam ze cie spotkałam i nigdy nie pożałuje. — dodałam. — Ale teraz juz wiem co powinnam zrobic. Nie bede cie więzić przy sobie. Ty musisz zyc. Wolno. A ja cie wiąże. Zabiorę wiec siebie i swoja magię od ciebie, zeby juz nic ci o mnie nie przypominało.

- A mi się wydaje, że jednak właśnie tego żałujesz - odparłem.
- Nie zmienisz mnie - mruknąłem.
- Ale właśnie przez to są wszystkie nasze problemy - dodałem.

— To zle ci sie zdaje. Gdybys przez chwile przestał myślec o posuwaniu mnie, i przyjrzałby mi sie troche, zauważyłbyś co tu jest grane. — powiedziałam cicho.
– Ja nie chce cie zmieniać. Jesli miałabym cie zmieniać to przestałabym cie kochać. Nie mogłabym kochać kogos kim mozna łatwo manipulować.

- Uwierz mi - mruknąłem, wstając.
- Szczerze jak dla mnie, nie musimy się w ogóle pieprzyć - odparłem.
- I widać, że masz wybujałą wyobraźnię, skoro myślisz, że tylko myślę o tym by Cię przelecieć - stwierdziłem.

— Wybujałą wyobraźnie?— powtorzylam.
— W tym momencie chyba kpisz. — warknelam.
— Tyler. Wszyscy wiemy jaki jestes. Ja wiem jaki jestes. Tylko ja wiem odrobine wiecej. I tylko dlatego wiem ze nie jestes zwykłym dupkiem i gnojkiem. — odparlam robiąc krok w przód.
— Szczerze? Jak dla mnie to mozesz zrobic to co chciałeś jeszcze wczoraj. Rzuć mnie. Ciesz sie ta satysfakcja. Niech bedzie ze robisz to dla mojego bezpieczeństwa. Wykorzystałeś to ze jestem naiwna. I dobrze. Bo ci na to pozwalałam. Ale nie wykorzystuj tego ze cie kocham. Bo to jest podłe. A ja mam dość codziennego myślenia nad tym jak moge sie ubrać, jak moge sie umalować, jak moge sie odezwać i jak z toba żartować. Teraz juz wiem czemu wolisz psy od kotów. Bo psy mozna tresować. Tylko chyba pomyliłeś mnie z Damonem.

- No patrz nie kpię - mruknąłem.
- Uwierz mi znam siebie trochę więcej niż ty mnie znasz. Wiem jaki jest, a jaki nie. Dziwne jest to, że chyba role się odwróciły i to ja słucham się Ciebie, a nie ty mnie - odparłem.
- Rian jestem podły, nie wiem jak mogłaś tego nie zauważyć przez tak długi okres - stwierdziłem, patrząc na nią jak na kosmitkę.
- I uwierz mi nie mylę Cię z Damonem, on jest posłuszny, a ty myślisz i podejmujesz decyzje takie jakie chcesz - dodałem.
- Poza tym nie wolę psów, bo można je tresować tylko dlatego że przywiązują się do człowieka, a nie miejsca, jak koty - mruknąłem.

Po jego słowach mnie zatkało. Dosłownie mnie wcięło. Gapiłam sie na niego bez najmniejszego dźwięki z rozchylonymi ustami.
Poczułam jakby dał mi w twarz. Chociaz to moze byłoby lepsze niz to co mowil.

W końcu poczułem, że wszystko jej powiedziałem. Nie były to miłe słowa, ale nie były one też straszne, by nie mogła ich przeżyć.
Wiedziałem jak sprawy stoją i wiem, że choćby nie wiem co to ja będę wszystkiemu winien.

Po chwili spojrzałam na niego świadomie i uśmiechnelam sie lekko, unoszac kciuki lekko w gore.
— Rozumiem. — powiedziałam lekko drżąc.
— Masz racje. Juz teraz wiem dlaczego nikogo nie miałam przez tyle czasu. Problem nie leży w tobie. Dobrze ze mi to uświadomiłeś. — powiedziałam zaciskajac pieści.
— Dzięki. — odparlam odwracając sie na pięcie i idąc po jego bluzę ktora powiesiłam na bieżni.

Już nie miałem nic do dodania. Widząc, że idzie na bieliznę. Skierowałem się do wyjścia.
Zanim jednak wyszedłem zatrzymałem się przy dziewczynie.
- Jedyne czego żałuję to, że Cię tu wziąłem - mruknąłem.
- Chcesz wiedzieć o co mi chodzi z twoimi strojami? Powiem Ci. Gdyby nie to, że przyszliśmy tu, nadal siedzialabyś w bluzie z kotem. I ty się dziwisz, że mówię na Ciebie dziecko - dodałem, wychodząc z siłowni.

Next > Dormitorium Puchonów

Zdjęłam bluzę z ramy i odwrocilam sie w momencie kiedy Tyler znalazł sie tuz przy mnie. Wysłuchałam jego slow czujac sie jeszcze gorzej. Patrzyłam na drzwi za którymi zniknal jeszcze przez chwile.
Czyli to jak sie ubieram ma wpływ na jego uczucia? Zabawne... I kto tu kurwa jest dzieckiem? Ruszyłam do wyjścia, ściskając bluzę w rękach.


Next: Dormitorium Slizgonek

Wszedłem do pomieszczenia i od razu zacząłem się rozglądać, co mógłbym tu zrobić.
Podszedłem do worka treningowego i bez zbędnego dla mnie zakładania rękawic zacząłem się na nim wyżywać

Po kilku godzinach, gdy wszyscy już się zmyli i siłownia była pusta, przestałem się wyżywać na worku i usiadłem na ławce obok.
Nadal nie wierzyłem w słowa, które powiedziała, ale musiałem się do tego dostosować.
Problemy z każdym dniem rozwalały mnie od środka i jedyne czego chciałem to uciec od nich.
Jednak po czasie wstałem z siedzenia i ruszyłem do drzwi, by pójść do pokoju.

Next > Dormitorium Puchonów

Wszedłem do siłowni, która była w połowie pełna. Zająłem pierwsze wolne urządzenie, które w sumie stało gdzieś pośrodku całej siłowni. Zacząłem ćwiczyć na wybranym przeze mnie urządzeniu, kompletnie wyłączając mózg od jakiegokolwiek myślenia.

Dotarłam do siłowni na drugim pietrze. Nie byłam ubrana do ćwiczeń wiec jakos nie zamierzałam sie tam zapuszczać ale cos... Pociągnęło mnie w jej kierunku. Powoli uchyliłam drzwi i mimo tylu ludzi tam obecnych, moj wzrok padł tylko na jedną. Terno znow przyspieszyło a temperatura ciała wzrosła. Zrobiło mi sie goraco.
Stałam w drzwiach siłowni i gapiłam sie na Tylera, nie przejmując sie nawet tym ze kilka osob zwróciło na mnie uwage. Tyler! No! Widziałam ze znam jego imię. Az dostałam czkawki z radości.

Po chwili ćwiczeń zostawiłem urządzenie i podniosłem się by zmienić je na inne.
Gdy tylko powiodłem wzrokiem po siłowni, zobaczyłem osobę, której najmniej się teraz spodziewałem. Mimo wszystko, gdy tylko nasze spojrzenia się spotkały uśmiechnąłem się do dziewczyny.

Gdy chłopak wstał, zaczelam wędrować wzrokiem po jego ciele od samego dołu az do góry. Błąd. Gdy dotarłam do jego twarzy, nasze spojrzenia sie spotkały a ja miałam wrazenie ze za moment odlecę.
Odwzajemnilam usmiech i odwrocilam sie na pięcie by zniknąć z siłowni jednak przeszkodziła mi w tym druga połowa potężnych drzwi w ktora przydzwoniłam czołem, aż pojawiły mi sie gwiazdki przed oczami.
Zgielam sie w pół, przez moment nie wiedząc czy mam sie śmiać, płakać czy spalic ze wstydu.

Widząc co zaczyna robić, zacząłem do niej szybko podchodzić.
Gdy walnęła w drzwi już stałem obok i złapałem ją w talii tak by nie upadła.
- Wszystko dobrze? - spytałem.

Uniosłam wolną dłoń do góry, pokazując kciuk. Druga dłonią trzymałam sie za czoło jakby to miało cis pomoc. Nie miałam zamiaru sie wyprostowywała. Dobrze wiedziałam ze jestem czerwona jak cholera.

Widząc, że unosi kciuk, odsunąłem się od niej na pewną odległość.
- Może idź do skrzydła - mruknąłem, zdając sobie sprawę jak delikatna jest.

Dopiero gdy sie odsunął, zdałam sobie sprawe z tego ze mnie dotykał. I nie przeszkadzało mi to. Zaczęło, ale gdy sie odsunął.
Powoli wyprostowalam sie, krzywiąc nieco.
— Tam..? Nie... Jakos.. nie..

Popatrzyłem na nią z uśmiechem.
- Po co tu jesteś skoro nie widać byś zamierzała ćwiczyć - mruknąłem.
- Poza tym lepiej jak sprawdzisz czy na pewno wszystko jest okej - dodałem.

— Przyszłam znaleźć zabawkę na noc...— burknelam pocierając czoło.
— Głupsza juz nie bede. — powiedziałam uśmiechając sie lekko.

- Raczej nie znajdziesz tu przytulanki, wybrałbym się raczej do Hogsmead - zaśmiałem się.
- Polemizował z tym czy głupsza przez to nie będziesz - mruknąłem

— Nie szukam przytulanki. — odparlam patrzac mu w oczy porozumiewawczo.
— To nie było miłe

- A niby czego? - spytałem.
- Bo raczej nie osoby na jedną noc - odparłem, patrząc jej w oczy.
- No właśnie stwierdziłbym, że miłe - mruknąłem.

— Aa.. Niby dlaczego nie?— zapytałam marszcząc brew.
— Właśnie o to mi chodziło. — powiedziałam powoli.

- Nie jesteś taka - mruknąłem.
- Więc ta opcja odpada - odparłem, kładąc jej dłoń na ramieniu

— Nie jestem?— prychnelam.
— A kim TY jestes żeby snuć takie teorie?— zapytałam i przeniosłam wzrok na jego dlon.
— Chyba troszkę sie pomyliłeś słoneczko.

- Nie, nie jesteś - odparłem.
Słysząc jej słowa, na chwilę zabrakło mi powietrza w płucach, dopiero po chwili otrząsnąłem się z tymczasowego amoku.
- Osobą, która dobrze Cię zna - mruknąłem.

— No to chyba cos tu jest nie tak. Bo ja cie nie znam wcale. — odparlam.
— A skoro ty twierdzisz ze znasz mnie bardzo dobrze to najwyraźniej za bardzo wpierdalasz sie w moje zycie.

- Nie pamiętasz mnie - mruknąłem po chwili.
- Wcześniej nie narzekałaś - odparłem - zresztą mało co Ci przeszkadzało - dodałem.
- Możesz mi powiedzieć co pamiętasz przed wyjazdem do rodziny? - spytałem.

— Nie mam powodów by Cię pamietać. Ledwo przypomniałam sobie Twoje imię. — prychnelam.
— A mozesz mi powiedziec co cie to obchodzi?

Słysząc jej słowa nie mogłem się nie uśmiechnąć.
- Znasz mnie Rian - odparłem - Gdybyś nie znała nie mogłabyś przypomnieć sobie mojego imienia, by byś go nie znała - mruknąłem.
- Po prostu chcę wiedzieć - dodałem.

— No znam. Chodzimy razem do szkoły. — burknelam.
— Przed wyjazdem do szkoły rozstałam sie z chłopakiem a potem wyjechałam. Tyle. — mruknelam.
— Jeszcze jakies pytania? Moze spiszesz je na karteczce?— wysmialam go.

- Z jakim chłopakiem? - spytałem, patrząc na nią.
Słysząc jak się ze mnie nabija, położyłem dłonie po obu stronach jej ciała.
- Oj uwierz mi gdybym mógł to bym Ci powiedział wszystko co wiem - zaśmiałem się

Zastanowiłam sie chwile.
— Nie wiem.... Ale widocznie to nie było nic powaznego skoro nawet go nie pamietam. — odparlam.
— Ojej... No cóż. To współczuje ze nie mozesz. — powiedziałam. — Ale mam nadzieje ze inne rzeczy ci wychodzą.

- Myślę, że jeszcze zmienisz zdanie - mruknąłem - nawet na pewno - dodałem z uśmiechem.
- Oj zdecydowanie wychodzą - odparłem, nie mogąc się oderwać od niej i odejść.

— Watpie. Moze lepiej przestan wtykać nos w nie swoje sprawy. — odparlam.
Odsunęłam sie od drzwi i zbliżyłam sie do niego, zadzierając głowę do góry.
Dzieliło nas zaledwie kilka milimetrów wiec stanęłam na palcach by siegnąć ustami go jego ucha i wyszeptać:
— To może zajmiesz sie nimi co?— zapytałam po czym lekko przygryzlam platek jego ucha następnie delikatnie sie na nim zasysając po czym jakby nigdy nic wróciłam do swojej pozycji, opierając sie znow o drzwi.

Widząc, że jest blisko mnie, trochę za blisko, zamierzałem się odsunąć, jednak dziewczyna była szybsza.
Czując jej ciepły oddech przy uchu, a następnie jej usta na nim, zadrżałem choć wcale nie zamierzałem. Zbyt szybko na nią reagowałem.
- A może powiesz czego chcesz - mruknąłem, patrząc na nią i starając się nie zmniejszyć dystansu między nami.

— Ciebie. — powiedziałam bez wahania, ciekawa jego reakcji. Przekrzywilam nieco głowę na bok po czym parsknelam śmiechem.
— Oj dzieciaku..

Słysząc jej słowa wiedziałem, że to żart, jednak nie znaczy to, że nie poruszuło mnie to.
- Nie dzieciaku - mruknąłem - jesteś ode mnie młodsza prawie o 2 lata - odparłem

— A to ma jakies znaczenie?— zapytałam znow sie przysuwajac. Delikatnie musnelam jego usta swoimi i spojrzałam mu w oczy, przygryzajac swoja wargę.

- Nie, nie ma - odparłem szybko.
Gdy tylko musnęła moje usta, przerwała barierę, którą starałem się utrzymać.
- Mam nadzieję, że tylko do mnie Cię tak ciągnie - mruknąłem i wpiłem się w jej usta.

Uśmiechnelam sie i oddałam pocałunek, czujac jakbym odżyła na nowo. Jakby mi go brakowało choć nigdy wcześniej go nie calowalam. Chyba ze nie pamietam...
To juz inna sprawa.