Skrzydło szpitalne

- Żeby Ci udowodnić, że mylisz się w swojej ocenie mnie. Więc - rozłożyłem ręce - nie robię tego dla zakładu, nie mam tu nawet kolegów, zdążyłem dopiero poznać jedną osobę, koleżankę. Myślę, że oboje możemy spędzić miłe chwile, z korzyścią dla nas obojga.

-I tak nic z tego-powiedziałam poprawiając włosy.

- A może jednak? - uniosłem brew.

-Nie-powiedziałam marszcząc brwi-Idź już.

Wszedłem do skrzydła szpitalnego. Położyłem Chris na łóżku.

Przyszłam na skrzydło-Czemu wy nie jesteście w Londynie?-spytałam zaskoczona, patrząc po twarzach uczniów-Mniejsza, co ci się stało?-zwróciłam się do dziewczyny leżącej na łóżku.

- Wpadłam do jeziora - mruknęłam kaszląc. No dobra, skłamałam trochę, ale za pływanie pewnie by mnie zabiła - I zaatakowały mnie druzgotki.

Pokiwałam ze zrozumieniem głową i poszłam po odpowiedni eliksir. Podałam go dziewczynie.

Wypiłam eliksir podany przez pielęgniarkę, ale niewiele to zmieniło. Niby nie było mi zimno, ale dalej czułam ucisk w płucach. Kaszlnęłam kilka razy.
- Bardzo dziękuję - mruknęłam - To ja już chyba pojadę do Londynu - pocałowałam Charliego w policzek i wyszłam.

NP londyn

Zdeportowałam się na skrzydle szpitalnym i położyłam Chris na jednym z łóżek. - Pomocy! - krzyknęłam.

Słysząc jakieś krzyki podniosłam się i poszłam w tamtym kierunku-Co się stało?-spytałam podchodząc do dwójki uczennic.  Jedna z nich była tu wcześniej. Czyżby eliksir nie podziałał?

- Coś... - spojrzałam na pielęgniarkę i zamrugałam oczami. Przepiękna... - poczuła się nagle źle, zaczęła kasłać a potem osunęła się na podłogę.

Byłam zupełnie zdezorientowana. Jakim cudem znalazłam się w skrzydle szpitalnym i czemu wcześniej wypity eliskir nie zadziałał?

-Czyli eliksir nie zadziałał?-mruknęłam i spojrzałam na dziewczynę. Miała zanglony wzrok-Jak masz na imię?

- Christine - mruknęłam z wielkim trudem.

Poszłam w kierunku szafki z eliksirami i wzięłam odpowiedni. Podałam go dziewczynie-Zostaniesz tu na kilka dni-powiedziałam i za pomocą zaklęcia dokumenty dziewczyny wleciały do mojej ręki. Przejrzałam je i w odpowiednim miejscu wypełniłam.

Kiwnęłam głową i szybko wypiłam eliksir. Ucisk w płucach natychmiast się zmniejszył i mogłam normalnie oddychać.

-Lepiej?-spytałam uśmiechając się lekko.

- Troszeczkę - powiedziałam starając się uśmiechnąć - Mam prośbę. Czy mogłaby pani znaleźć tego chłopaka, który tu wcześniej ze mną był?

-Oczywiście-uśmiechnęłam się do niej-Muszę więc na chwilę was zostawić, nie zróbcie niczego głupiego-powiedziałam i wyszłam z skrzydła szpitalnego.

Zwinęłam się w kłębek na łóżku i czekałam. Jedyne, czego potrzebowałam w tym momencie to nie leki przeciwbólowe czy magiczne eliksiry zdrowia, tylko ten jeden uśmiech.

Wszedłem do Skrzydła Szpitalnego. Zauważyłem Chris. Usiadłem przy łóżku-No hej-powiedziałem patrząc na nią-Jak się czujesz?

- Jesteś - powiedziałam kaszląc i rzuciłam mu się na szyję - Przez chwilę myślałam, że umrę. Czemu nie pojechałeś do Londynu?

-Zapomniałem o nim kompletnie-powiedziałem, a na mojej twarzy malowało się przez chwilę zaskoczenie. Objąłem ją lekko-To co mnie ominęło?

-Niestety nie znala...-zaczęłam wchodząc do skrzydła. Gdy zobaczyłam obejmującą się parę, uśmiechnęłam się-Gdy będzie coś się działo, wołajcie-powiedziałam patrząc na Christine i poszłam w stronę biurka.

- Ominęło cię to, że o mały włos się nie udusiłam - powiedziałam patrząc na chłopaka - Jeszcze chwila i miałbyś dwie dziewczyny wśród aniołków.

-Ale grunt, że żyjesz-powiedziałem patrząc na nią.

- I co. To tyle? Grunt, że żyjesz? - prychnęłam odsuwając się - A gdzie "powinienem był iść z tobą", "czemu tam poszłaś, mogłaś zostać"?

Siedziałam i się przysłuchiwałam, od czasu do czasu zerkałam na pielęgniarkę. Jeju... Ta uroda... aaaaa! Uderzyłam kilka razy głową o łóżko. A jakby tak zasnąć na niej i... Nieee! Isobel, opanuj się.

-Tylko na tyle mnie stać. Materace mają ograniczone słownictwo-parsknąłem uśmiechając się.

- Jak możesz - mruknęłam i odsunęłam się jeszcze dalej - Tak właśnie się o mnie troszczysz. Pięknie po prostu.

-No mogę-powiedziałem uśmiechając się głupio

- Przypomnij mi, dlaczego ja z tobą jestem? - prychnęłam patrząc przez okno.

-Nie wiem w sumie-zaśmiałem się patrząc na nią-No raczej nie przez to jak wyglądam. Jestem pewien, że gdybyś miała, założyłabyś mi papierowy worek na głowę-zaśmiałem się.

- Gdzieś mam papierowy worek, więc spokojnie mogę ci go przynieść - zaśmiałam się - Chociaż wcale nie wyglądasz tak źle.

Znów byli zajęci sobą, ja w tym czasie wpatrywałam się w pielęgniarkę. W końcu wstałam i wyszłam.
NP: No idea.

-Jasne-zaśmiałem się. Poprawiłem włosy i usiadłem obok Chris-W sumie nie jest tu aż tak chłodno-stwierdziłem i zaśmiałem się.

- No i czemu kłamałeś? - zapytałam z uśmiechem.

-Nie wiedziałem-zaśmiałem się patrząc na nią.

- No dobra - prychnęłam i odwróciłam się do niego plecami.

-Ej no, nie obraziłaś się, co?-spytałem patrząc na jej plecy.

- A niby za co miałabym się obrazić? Za to, że nie przytuliłeś mnie i nie powiedziałeś jakim jesteś idiotą, że nie poszedłeś ze mną? Albo, że nigdy więcej mnie nie zostawisz, bo boisz się, że znowu coś mi się stanie?

-No jestem idiotą. Przepraszam-powiedziałem obejmując ją-To się nie powtórzy.

- I ja mam ci uwierzyć? - prychnęłam.

-Co mam zrobić abyś mi uwierzyła?