Skrzydło szpitalne

Jakoś tak cicho się tu zrobiło po wyjściu Soo. Jedyne co było słychać, to burczenie mojego brzucha. Muszę stąd wyjść i ruszyć tyłek do Wielkiej Sali, ale przecież jak tylko wstanę, to zacznę umierać. Może tam będzie ktokolwiek, kto mnie nie odwiedził? Na przykład Isobel albo Charlie ... Chociaż nie. Nie chcę ich widzieć. 
Wstałam i obejmując się w pasie ruszyłam na parter.

Weszłam do skrzydła I podeszłam do pielęgniarki, wyciągając w jej strone karteczkę.

Spojrzałam na jej karteczkę. Spojrzałam na nią i wzięłam za rękę. - Chodź ze mną - powiedziałam idąc w stronę kantorku, zaciskałam usta w wąską linię współczując dziewczynie. - Od razu - zaczęłam gdy byłyśmy na miejscu - dam Ci środki nasenne. Doprowadzę Cię do całości, jak się obudzisz, nawet po swoim ciele nie poznasz, że coś miało miejsce.

-To.. to znaczy co mi zrobisz? -zapytałam kiedy zaprowadziła mnie do kantorka. -A co z pamięcią? I z.. no..tam..tym..

- Wymażę Ci te konkretne wspomnienia - wskazałam na fotel, którego oparcie było pochylone, że mogła być w pozycji pół-leżącej. - Usiądź wygodnie - zaczęłam szukać leku nasennego.

Zrobiłam co kazała.
-Nie. Chce wymazać wszystko. Az do początku roku. Chce zapomnieć wszystko. Poradzę sobie.

- Jesteś tego pewna? - spojrzałam na nią uważnie. - Nie myślisz teraz do końca chłodno, powinnaś to przemyśleć.

-Przemyślałam to. Chce zacząć od nowa. Jak będzie to będzie. Równie dobrze to wszystko mogło się nie zdarzyć

- Niech Ci będzie - westchnęłam i podałam jej eliksir. - Wypij to.

-Na pewno zajmiesz się tym?-zapytałam. -Wszystkie wspomnienia.

- Tak, daję Ci słowo - uśmiechnęłam się.

Westchnęłam ciężko. -No to do później. .-powiedziałam I wypiłam eliksir. Oddałam jej fiolke i położyłam się wygodnie. Zastanawiałam się czy aby na pewno dobrze robie. Moje przemyślenia przerwał sen.

Wyjęłam różdżkę i przyłożyłam do jej głowy. Po zaledwie 30 minutach zadanie było już skończone i zajęłam się opatrywaniem jej ran.

- Eeee dobry wieczór? - powiedziałam głośno, gdy weszliśmy do skrzydła szpitalnego - Proszę pani!
Chyba jej nie było, albo już spała. No cóż, bywa.

-To, co teraz?-spytałem siadając na łóżku.

- Ja eee nie wiem - mruknęłam - Chyba musimy poczekać - wyjęłam z szafki ręcznik i zmoczyłam go zimną wodą. Podeszłam do Charliego i położyłam mu okład na czole.

-Najwidoczniej-uśmiechnąłem się do dziewczyny.

- Nadal mam się o ciebie nie martwić? - zaśmiałam się.

Wyszłam z kantorku i spojrzałam na dwójkę puchonów. - Słucham? Co się stało? - zapytałam.

- Charlie przewrócił się na schodach i z nich spadł i teraz leci mu krew z nosa - powiedziałam drapiąc się po głowie. Kłamstwa to zła rzecz, ale za bójkę by nas pewnie zabiła - I jeszcze kręci mu się w głowie.

Podeszłam do chłopaka i zaczęłam oglądać jego obrażenia na ciele. Z każdą obejrzaną raną coraz bardziej marszczyłam brwi. - Ty zacząłeś bójkę? Wątpię, by schody zostawiały takie ślady jak pięści.

-Nie zacząłem-powiedziałem patrząc na pielęgniarkę. Kurde, mogłem jednak powiedzieć, że to były te schody...

- Z kim była ta bójka? - zapytałam i zaczęłam opatrywać jego rany, niektóre rozcięcia przemywałam wodą utlenioną. - Nie kręci Ci się w głowie?

- No ze schodami - mruknęłam.

-Lekko się kręci-mruknąłem i po raz kolejny skrzywiłem się, czując jak pieką mnie niektóre rany.

Zignorowałam odpowiedź Chris i przez okno zauważyłam, jak służby porządkowe z ministerstwa wyprowadzają ucznia. - Z Prestonem była ta bójka? - zapytałam wciąż patrząc przez nie.

Westchnąłem. Po co kłamać-Tak-powiedziałem patrząc również przez okno. Nawet mi go nie szkoda.

- Szczerze mówiąc, należało się mu - zaśmiałam się do uczniów i poszłam na chwilę do kantorku, wróciłam do nich po chwili z eliksirem. - Możesz mieć wstrząśnienie mózgu lub coś pokrewnego, lepiej wypij to - podałam chłopakowi fiolkę.

- Wstrząśnienie mózgu? - zapytałam z przerażeniem i mocno ścisnęłam dłoń Charliego.

Wziąłem od pielęgniarki eliksir i wypiłem jego zwartość. Był gorzki, przez, co momentalnie skrzywiłem się.

- Nie jest to pewne, ale pomaga właściwie i na kręcenie się w głowie, i na wstrząsnienie mózgu i inne temu podobne - odpowiedziałam spokojnie puchonce i skończyłam opatrywanie jego ran. - Jeszcze ktoś poza Tobą się z nim bił? - przyjrzałam się Christine. - Jeszcze Ciebie chciałabym obejrzeć.

- Mnie? A czemu - mruknęłam - Ja się czuję zupełnie świetnie.

- Wygląda na to, że i Ty brałaś udział - podeszłam i zaczęłam ją sprawdzać pod względem ran. - Więc, ktoś jeszcze poza waszą dwójką brał udział?

- Nathan Collins - powiedziałam patrząc na podłogę - Ale nie wiem gdzie on jest.

Zapukałem do drzwi. Eh, co ja robię. Pchnąłem drzwi i zobaczyłem Chris oraz Charliego-Pani Miles-zwróciłem się do pielęgniarki-Gdzie jest Soo?

- O wilku mowa - powiedziałam odwracając się do Nathana. - Jest cała i zdrowa w kantorku, śpi aktualnie. Liczę, że nie będziesz jej przeszkadzał. Potrzebuje spokoju. Przy okazji chciałabym Cię zbadać czy nie jest Ci nic poważnego.

-Nic mi nie jest-powiedziałem patrząc na pielęgniarkę.

- Wolałabym się upewnić - odpowiedziałam z lekkim uśmiechem.

-Nie ma takiej potrzeby, wszystko jest okej-powiedziałem wzruszając ramionami i poprawiłem włosy.

- Dobrze, ale jeśli coś by Ci się miało dziać, to przyjdź, okej?

- Już lepiej? - zapytałam cicho Charliego - A nie, czekaj, miałam się nie martwić.

-Gdyby Soo się obudziła, albo coś się działo to przyjdę-powiedziałem i wyszedłem z skrzydła.

-Wszystko jest okej-powiedziałem patrząc na Chris. Pocałowałem ją krótko w ust-A ty? Jak się czujesz?

- Całkiem dobrze - powiedziałam uśmiechając się - Na pewno lepiej niż wcześniej. Dawno się tak dobrze nie bawiłam.

-To świetnie-powiedziałem patrząc na nią-Nie boli cię nic?-spytałem.