Skrzydło szpitalne

Colette, chłopak, który miał wielki talent do wpakowywania się we wszelakie kłopoty. Nadmiar energii w ciele tego chłopaka często powodował jakieś wpadki, jak przypadkiem nie podpalił komuś włosów na lekcji Eliksirów, no to klepnął w tyłek jakiegoś przystojniaka. Tak, zrobił to. Dlaczego? Głupi zakład, przecież nie pozwoli na to, aby przegrał cokolwiek.

Tym razem po prostu został uderzony, niby nudy, jednak zrobił to jakiś bliżej nieokreślony stworek, przez co Tomiczny miał rozcięcie na nadgarstku, jakby właśnie wyszedł z łazienki w gimnazjum po nieudanej próbie samobójczej przy użyciu temperówki. Dokładnie tak było. Na jego twarzy był mały grymas, ponieważ rana dość mocno szczypała. Sam zdążył sobie zrobić prowizoryczny opatrunek, który składał się z jego krawatu i kilku liści. Przydałaby się jednak pomoc kogoś, kto się na tym zna.

Skrzydło szpitalne, tutaj musi znaleźć pomoc. Cicho zakaszlał.

— Em, somebody wanna help me? — Jego udawany, czystoangielski akcent właśnie spowodował, że pewnie zostanie wyśmiany przez osoby, lub osobę, która to właśnie usłyszała. — Nie żeby coś, ale nie wyszła mi próba samobójcza. — Próbował zażartować, jednak nie każdego musi bawić poziom humoru gimnazjalisty.

- Nie interesuje mnie to, co zrobisz później, mam swoje obowiązki i spełnię swoje groźby, jeśli tego tu i teraz nie wypijesz - odpowiedziałam ze stoickim spokojem.

-Jezu kobieto! Nie wypiłam ich! Chris.. Chris kłamie! Jest na mnie zła i kłamie! -krzyknęłam wstając z krzesła. -Nic mi nie jest.

- Jasne, już Ci wierzę - wbiłam wzrok w nią i podniosłam kolejną szklankę wody. - Myślę, że wciąż potrafię zapełnić pokój gryzoniami... Które pomieszczenie w Hogwarcie jest takie małe... Ah, mogę zrobić grę o przeżycie w piwnicach przecież. Ciekawe, czy pięćdziesiąt chomików, szczurów, myszy - zaczęłam na palcach wyliczać - świnek morskich szybko by Cię znalazło, gdybym użyła na nich Confundusa.

Mimowolnie zaczęłam się trząść na wspomnienie o gryzoniach, co wcale nie pomagało mi w utrzymaniu równowagi. Opadłam z powrotem na krzesło i pokręciłam głową. -Nie chce. Ktoś chyba wszedł na salę, wiec powinna się pani nim zająć. -powiedziałam nie widząc pielęgniarki zbyt wyraźnie.

- Wydaje mi się, że nie jest w nagłej potrzebie - wystawiłam szklankę w jej stronie, sugestywnie uniosłam brew.

-Czy...Uprawiała pani kiedyś sex? -zapytałam marszczac brwi.
-Tak normalnie. W sensie z własnej woli?

- Nie zmieniaj tematu, Soo. Wypij grzecznie i obie będziemy mieć to z głowy - odpowiedziałam spokojnie.

-Właśnie nie zmieniam tematu. -odepchnęłam jej rękę w której trzymała szklankę.
-Pytam poważnie. -powiedziałam trzymając się krawędzi krzesła.

Minęło kilka, jak nie kilkanaście minut. Ech, w tym czasie mógłby poderwać jakąś fajną dziewczynę i pójść z nią do biblioteki po książkę. Przewrócił oczami i zaczął się kręcić w poszukiwaniu czegokolwiek. Kogokolwiek.

— Ale nudy — mruknął, siadając na jednym z łóżek, bo dlaczego by nie? I tak tu nikogo nie ma, a jak się wykrwawi czy umrze na zupełnie inny sposób, to chociaż nie będzie leżał na ziemi jak jakiś... beznadziejny samobójca. W sumie patrząc na jego ranę na nadgarstku, to można uznać go za niedoszłego samobójcę. Ew. Jeszcze dziesięć minut, a będzie konał na raka, takie nudy.

- Nie wypada, by uczeń o to pytał - wyjęłam różdżkę i rzuciłam na nią zaklęcie niewerbalne, z uśmiechem obserwowałam jak wypija duszkiem wodę i działanie uroku mija. - Dziękuję i na zdrowie - odwróciłam się w stronę drzwi i wyszłam z kantorka. - Niedoszły samobójca nie przyszedłby sam z siebie na skrzydło szpitalne - skomentowałam z rozbawienie, biorąc przy okazji bandaże i wodę utlenioną. Podeszłam i zaczęłam przemywać jego ranę. - Co Ci się tak naprawdę stało?

Już miałam jej wszystko powiedzieć kiedy wzięłam od niej szklankę i wypiłam całą jej zawartość. Sama byłam zszokowana swoim zachowaniem do momentu aż zrozumiałam. Zaklecie niewerbalne. Kiedy wyszła wypuściłam powietrze z płuc nie wierząc w to co się stało. Dalej siedziałam na krześle, sama w kantorku. Z moich ust wydobył się głośny szloch. Zasłoniłam usta dłonią po której pociekły łzy, płynące z moich oczu.

Usłyszałam dziwny dźwięk z kantorka. Jakby ktoś płakał? Ale tam była tylko Soo. Ona nie może ... po prostu nie.
Wstałam i bardzo powoli poszłam zobaczyć co się dzieje. Delikatnie uchyliłam drzwi i gdy tylko zobaczyłam dziewczynę, natychmiast ją przytuliłam.
- Nie płacz, proszę. Nie rób tego - mruknęłam.

Lekko przygryzł wargę, gdy poczuł jeszcze większe... szczypanie w miejscu, gdzie się rozciął. Gdy usłyszał pytanie, pojawił mu się uśmiech na ryjku.

— No... Wie Pani... Chłopak mnie rzucił — powiedział z wielką powagą.

- Koniec związku nie jest powodem do samobójstwa. Lepiej powiedz skąd naprawdę ta rana - odpowiedziałam jak gdyby nigdy nic i zaczęłam owijać ranę bandażami, usłyszałam szloch. Przygryzłam wargę, a jeśli pytanie Soo nie wzięło się znikąd?

Słysząc dźwięk otwieranych drzwi, uniosłam głowę w nadziei ze to pielęgniarka. Okazało się ze to Chris która po chwili rzuciła się w moją stronę i przytuliła. Zaczęłam się trząść w jej ramionach, nadal płacząc ale nie mówiąc ani słowa.

— Ech, ale Pani jest ciekawa — powiedział, wypuszczając powietrze ustami. — Byłem na spacerze, coś, totalnie nie wiem co, zaatakowało mnie i umarłem. — Zamknął oczy... — Ale przeżyłem! I teraz wyglądam, jakbym chciał popełnić samobójstwo.

- Wymaga ode mnie tego praca - westchnęłam i skończyłam bandażować. - Następnym razem nie spaceruj w pobliżu Zakazanego Lasu i tyle, drogi uczniu zza grobu - uśmiechnęłam się lekko i weszłam do kantorku, położyłam rękę na ramieniu Christine, upewniając się jednak, że źle zrozumiałam pytanie uczennicy. - Christine, raczysz nas zostawić na chwilę? Potrzebuję pomówić na chwilę z SooAh.

- Nie - prychnęłam - Nigdzie nie idę. Nie mam zamiaru zostawiać jej samej w takiej chwili.

- Powinnaś teraz leżeć i wracać do zdrowia. Nie zostawisz jej samej, jestem tu - spojrzałam na nią stanowczo. - Proszę, wyjdź, kilka minut i porozmawiacie.

- Soo, mam wyjść czy zostać? - zapytałam cicho patrząc na koreankę. Tylko jej zdanie w tym momencie się liczyło.

Podniosłam załzawione oczy na Chris. Nie wiedziałam co powiedzieć. Z jednej strony powinna faktycznie odpocząć żeby dojść do siebie, ale z drugiej nie chciałam żeby mnie zostawiła. Opuściłam wzrok , nie odpowiadając.

- Christine, jedynie na chwilę, nic jej przecież nie zrobię - odezwałam się znów.

- No dobra - mruknęłam - Soo, wrócę do ciebie później.
Wyszłam i usiadłam na swoim łóżku.

Przykucnęłam przed Soo i spojrzałam w jej oczy. - Owszem, uprawiałam i tak, z własnej woli. Czemu o to pytasz?

Popatrzyłam na pielęgniarkę.
-Nieważne. Tak zapytałam. -odpowiedziałam szybko.-Tak po prostu.-położyłam dłonie na kolanach żeby przestały się trząść. -Mogę już iść?

- Czy ktoś coś Ci zrobił? - zapytałam powoli, uważnie patrząc w jej oczy.

Zacisnęłam usta w wąską kreskę, aż zrobiły się białe. Zaprzeczyłam głową.

- Mi przecież możesz powiedzieć, jeśli coś Ci ktoś zrobił. Wiesz, że chcę Ci pomóc - powiedziałam znów powoli, wzięłam oddech, rękę położyłam na jej ramieniu.

Delikatnie chwyciłam jej dłoń i zdjęłam ze swojego ramienia.
-Mogę już iść? Nie najlepiej się czuje.

- Tak. Pamiętaj, jeśli jednak będziesz chciała rozmawiać, pamiętaj, że jestem tu by Ci pomóc i zawsze możesz do mnie przyjść - wstałam i przyglądałam się jej uważnie.

-Mhm..-kiwnelam głową ale nadal nie podnosiłam się z krzesła. Potrzebowałam chwili. W końcu wstałam I wyszlam z kantorku na salę. Uniosłam wzrok chcąc zobaczyć czy Chris jest w swoim łóżku ale zanim zobaczyłam ją, zobaczyłam kogoś jeszcze. -Nath...-powiedziałam rozpłakując się na nowo. Nie byłam w stanie przestać o nim myśleć. Nie o nim. Cały świat mógł nie istnieć ale on musiał.

Skoro ta pielęgniarka ma mnie kompletnie w dupie, to mogę sobie z kostką poradzić sam. Jak było to zaklęcie? Słysząc znajomy głos uniosłem głowę. Zobaczyłem Soo, która poraz kolejny się rozpłakała. Bolał mnie ten widok. Podniosłem się i podszedłem do dziewczyny lekko kuśtykając. Zajmę się tym potem-Soo-powiedziałem cicho i starłem jej lekko łzy z policzków.

Wzdrygnęłam się kiedy mnie dotknął. Ale chciałam żeby mnie dotykał. Żeby mnie przytulił. -Nath. .-na krótką chwilę spojrzałam w jego oczy po czym opuściłam wzrok, opierając głowę o jego klatkę piersiową.

Wyszłam ponownie z kantorku. - Nathan Collins, tak? Pokaż nogę. Wybacz, byłam lekko zajęta Soo - westchnęłam siadając na łóżku i czekając, aż się położy.

Odsunąłem ręce i schowałem je do kieszeni-Soo-powiedziałem cicho, a potem parsknąłem-Przepraszam, ale brzmi to głupio, że cały czas mówimy swoje imiona-dodałem poprawiając włosy. Słysząc pielęgniarkę, bo nareszcie się pojawiła niechętnie odwróciłem się. Usiadłem na łóżku i zdjąłem buta, skarpetkę i pokazałem jej kostkę.

Kiedy Nath się odsunął, dalej stałam w tym samym miejscu. Byłam zawiedziona. Nie wiedząc co ze sobą zrobić, rozejrzałam się po sali.
-Chce pozbyć się swojej pamięci. -wypaliłam nagle, patrząc na pielęgniarkę.

Obejrzałam jego kostkę, cmoknęłam z niezadowoleniem i wzięłam żal. Roztarłam po skórze jego kostki. - Nie ruszaj nią pięć minut i wszystko będzie dobrze - przeniosłam wzrok na Koreankę. - Do tego musi być uzasadniony powód i zgoda dyrektora - powstrzymałam się przed powiedzeniem o zgodzie rodziców, w ostatniej chwili przypominając się, że oboje jest w grobie.

-Na przykład jaki powód? -zapytałam. Nie do końca byłam pewna czy tego chce. Ale chciałam być z Nathem wiec coś musiałam zrobić.

- Ciężkie, koszmarne wspomnienia. Lecz najpierw pan profesor James musiałby wydać zgodę na to, jest w gabinecie dyrektora na wieży - odpowiedziałam ze spokojem, w głębi duszy jednak zmartwiona tym, co mogło popchnąć uczennicę do tej decyzji.

-Chcesz mnie jeszcze? -zapytałam patrząc na Natha. -Chcesz ze mną być?

-Wiesz, że chciałbym, ale usunięcie pamięci?-spytałem unosząc brew

-Nie będzie łatwo. . Najprawdopodobniej będziesz musiał się nieźle napocić żebyśmy byli razem. Nie znałes mnie wcześniej. . Nie wiesz jaka byłam. .. Byłam okropna, wredna, chamska i nie do wytrzymania. Będę na etapie przyjazdu do Hogwartu. Jesteś gotowy na takie poświęcenie? Jeśli nie.. znajdę inny sposób.

-Co masz na myśli mówiąc "inny sposób"?-spytałem patrząc na nią.

-Nie wiem. Cokolwiek. Zresztą. . Zakochałam się raz to i zakocham się drugi. Nawet gwałt mi cię nie odbierze. -powiedziałam idąc w stronę drzwi.
Next: Gabinet dyrka