Skrzydło szpitalne

-dzieki, trzeba miec nadzieje, nie widzi mi sie picie krwi...

-Postaram sie, nie bedzie to latwe, ale sie postaram, dla Ciebie. Bylaby z nas fajna para nie uwazasz? -zasmial sie cicho i wreczyl jej kolejna roze

-A mi wyje do księżyca...-usiadła, a bardziej położyła się na łóżku szpitalnym. Ręce opadały jej po dwóch stronach metalowej konstrukcji.

—To dobrze. — westchnęłam.
— Idealna wręcz. Miałeś kiedyś dziewczynę wilkołaka z okresem? Wyobrażasz sobie to? — zasmialam sie biorąc od niego róże.
— Każda jest coraz lepsza

-Nie przeszkadza mi to. -ucalowalem jej czolo- nadal bedziesz tak samo cudowna. -usmiechnalem sie milo

-Teraz Hogwart nie bedzie tak samo bezpieczny jak byl... -usiadl na krzesle obok lozna, na ktorym lezy dziewczyna

— Aż miło mi sie zrobiło. — powiedziałam patrząc na niego szklistym wzrokiem.
— Ja nie chce tym byc. Chce zeby mnie naprawili. — dodałam.

-Bede Cie wspierac, bede robic co w moich mocach, zeby Ci pomoc...

— Cofniesz czas? — zapytałam.
— Nie odpowiadaj. — poprosiłam.
— Żałuje ze tam poszliśmy. Jestem taka naiwna. Nie myśle. W ogóle.

-Nie moglismy wiedxiec co sie stanie, to niczyja wina, a zwlaszcza nie Twoja

— Jak ja to powiem rodzicom...— jęknelam.
— Jak zabić wilkołaka? Miałbyś moze ochotę? — prychnelam.

-Hogwart nigdy nie był bezpieczny...nie sądzisz?-spojrzała na chłopaka siedzącego na krzesełku obok. Machała zwisającymi rękoma w powietrzu.

-Na pewno bardziej bezpieczny niż teraz będzie. Wampiry,wilkołaki...

-Normalnie, na pewno to zaakceptują.-odparł
-Nawet nie próbuj...

-Jesteś jednym z nich-zauważyła-teraz nic ci nie zrobią-wzruszyła ramionami wstając z łóżka szpitalnego.

-Wiem, niestety wiem. -westchnal i zalozyl rece za glowe

Poprawiła się na materacu i uśmiechnęła się do chłopaka- Hej, spróbujemy to naprawić-Próbowała go pocieszyć ale sama nie wierzyła w te słowa.

-Jak naprawić? Wyssiemy jad? -zaśmiał się gorzko

— Wiem że zaakceptują. Ale to nie będzie dla nich łatwe. W sumie to dlaczego my tu jesteśmy? Juz mnie nie boli. — powiedziłam zmieniając temat.

-Nie wiem, ale się bałem, że coś nie tak. Jeśli chcesz możemy stąd iść

-Może działa na to jakiś eliksir? Albo jakieś zaklęcie? Cokolwiek na pewno istnieje-mruknęła cicho spoglądając na niego katem oka.

-Wątpię, to jad, wilkołaków i wampirów, nic nie poradzimy, teraz jesteśmy jednymi z nich.

— To chodź zanim nas złapią i każą zostać. — zeskoczyłam z łózka łapiąc go za rękę. W drugiej trzymałam różę.

NEXT: Pokój spotkań

-Nie mogę tego tak zostawić.....możeee jak nie zobaczę księżyca w pełni to nic się nie stanie albooo-mówiła z nadzwyczajną pewnością siebie.

Wyszedł za dziewczyną.
zt

Uniósł jedną brew. -Chce mi się pić...

-k..k..krwi?-zapytała przerażona, tylko nie krwi, proszę. On nie może się zmienić, nie teraz, myuszę mu pomóc....-p..poczekaj!-zatrzymałam go

-Nie wiem, nie chce wiedzieć, nie pozwolę na to... -zacisnął pięści

-musimy coś wymyślić!-Mówiłam z wielkim przejęciem i przybliżyłam się do chłopaka-żadne z nas się nie przemieni, rozumiesz?

-Nie za bardzo. -zaśmiał się gorzko. -To nie działa tak czy chcesz czy nie, to i tak się stanie.

-ale ja nie chce.....-mruiknęła i walnęła się na łóżko.-Nie chce! Nie chce! Nic chce!

-Myślisz, że ja chce?

-Nie....na pewno też nie chcesz-powiedziałam cicho.

- Ekhem - odchrząknęłam głośno, przypominając wszystkim tu obecnym, że wciąż tutaj jestem. Zmierzyłam oboje, pozostałą dwójkę bystrym spojrzeniem. Podeszłam do różowowłosej oraz jej kolegę, zapoznana już z tematem oraz tym co się stało. Zresztą, ugryzienia jakie u nich widziałam mówiły same za siebie, aż zaciskałam pięści w chęci zemsty na stworzeniach, które do tego doprowadziły.
- Nie da się tego odwrócić, gdyby się dało, nie uważasz, że byłoby znacznie mniej wampirów i wilkołaków? - uniosłam brew i oparłam się ręką o łóżko.
- Dla ciebie jakieś zapasy krwi się znajdą - powiedziałam do chłopaka, po czym przeniosłam swój wzrok na dziewczynę. - A dla ciebie jakiś eliksir również. A raczej konkretny eliksir. Niestety nie odwróci on tego co się stało, a jedynie złagodzi twoje przemiany podczas pełni.

Westchnął cicho. -Pić...

-Um....dobrze.-przytaknęła nauczycielce. Spojrzała na nią kątem oka,

- Najlepiej jakbyś umarł - powiedziałam Alesandro, zanim wyszłam ze skrzydła.
Wróciłam dopiero po paru minutach, z butelką, w której była czerwona ciecz, a na niej etykieta po kubusiu. Bo tak. Podałam ją chłopakowi.
- Do dna.

Gdy tylko zobaczył krew, chęć wypicia tego się powiększyła. Szybko wypił cała zawartość butelki i odetchnął z ulgą.

- Przede wszystkim, macie się nie obnosić z tym, kim zostaliście, żeby nie rozszerzyła się panika na całą szkołę, zrozumiano? - spojrzałam uważnym, ostrym i nie znoszącym sprzeciwu wzrokiem na oboje.
- A zwłaszcza ty, puchonie - dodałam mierząc go przenikliwym spojrzeniem. - I poważnie mówię, lepiej będzie jak umrzesz, ale w nieco innym sensie.

Nie do końca rozumiał aluzję nauczycielki. -To w jakim sensie?

-Nie marzy mi się opowiadanie o tym kim zostałam-spojrzałą na nauczycielke z miną "czy ty tak serio?"

- Jeśli o ciebie chodzi - spojrzałam na chłopaka. - Będzie się to u ciebie nasilać. Coraz większe pragnienie, stopniowa mania, obsesja, utrata kontroli nad sobą. Będziesz robił się coraz bardziej prymitywny, coraz większą bestią. Dopiero po śmierci, gdy powstaniesz z martwych, będziesz miał jako taką lepszą sytuację i będziesz mógł spokojnie się nauczyć panowania nad sobą - kontynuowałam wyjaśnianie mu problemu, nawet zignorowałam spojrzenie Nicki Minaj v2. - Póki co, kłóci się u ciebie część wampirza i częśc ludzka. Nie wyeliminujemy tej pierwszej, zatem musimy tą drugą.

-Kiedy będę mógł się zabić i jak. -Powiedział twardo, bez emocji

- Bez znaczenia kiedy i bez znaczenia jak, nie musisz tego też robić sam. W każdym badź razie, w ślady tej krukonki - wskazałam na nią kiwnięciem głowy. - Lepiej nie idź. Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz. Albo w roztrzaskanym ciele, albo w całym. Mogę cię uśmiercić zaklęciem, trucizną, ewentualnie pomóc się powiesić, jak wolisz.

-Zabiję się sam, wiem jak. -Odparł chłodno