Dormitorium Dziewcząt 1

-Uważam, że Sophie to też ładne imię- stwierdziłam, gdy jednak powiedziałam jej imię miałam wrażenie, że źle je wymówiłam... jakoś mój głos dziwnie zabrzmiał. Zerknęłam na dziewczynę z królikiem.-Mają wiele wspólnego- pomyślałam. Pokręciłam lekko z rozbawieniem gdy Sophie zadała pytanie, a zaraz potem się z niego wycofała.-Jestem aż taka straszna, że mnie się tak boisz?- spytałam przechylając głowę w bok. Jej zachowanie było trochę nietypowe. Wydaje mi się, że coś ją gnębi.

- Dziękuję - odpowiedziałam wciąż nie patrząc nigdzie indziej jak w dół, oczywiście na twarzy miałam buraka, cóż, kto normalny tak się wydurnia jak ja z tym pytaniem? Pozwoliłam włosom opaść mi na twarz, stworzyć zasłonę, za którą choć trochę mogłam się poczuć lepiej. Szukałam jakiegoś tematu gorączkowo, chciałam się trochę zmienić na lepsze, ale złe doświadczenie z Marceline obróciło w pył wszelki mój rozwój społeczny, znów byłam tą nieśmiałą kulką rudawych włosów. Wtedy gdy padło pytanie, najpierw zamarłam, krótko po tym podniosłam głowę by spojrzeć na nią i pokręciłam szybko głową.
- N-n-nie to, że się boję - wydukałam pospiesznie, wzrokiem znów zabłądziłam, padł on na poduszkę. - O to mi chodziło, że nie mogłam znaleźć pewnej kartki... Miałam na niej pewne ważne zaklęcia i martwiłam się, że nie znajdę ich - "wytłumaczyłam" i zanurkowałam dłońmi pod jedną z nich, faktycznie szukając kartki. Moment, Sophie, gdzie ona jest jeśli nie ma jej tu?
- Oh... Jeszcze gdzie indziej ją położyłam... - szybko zajrzałam do kufra i wzięłam pierwszą lepszą kartkę, na której wcale nie było zwykłego przepisu na jakąś potrawę na obiad. Siedziała jednak, myślę, na tyle daleko, by nie zobaczyć, że jednym z tych słów jest marchewka, zaś jeszcze innym jest mięso wieprzowe. - Tutaj... Zapomniałam, już myślałam, że jej nie znajdę - zaśmiałam się nerwowo i schowałam kartkę pod poduszkę. - Lubię się uczyć przed snem i rano, jakoś najlepiej mi to wchodzi - dodałam kolejne "wytłumaczenie".

-Właśnie widać jak się mnie nie boisz- pomyślałam unosząc jedną brew. Chwilę potem obserwowałam zachowanie dziewczyny. Nerwowe, dosyć szybkie. Zaraz potem znalazła kartkę, o której mówiła. Wciąż uważałam, że jej zachowanie jest trochę dziwne. Może tak ma przy wszystkich? Nie za bardzo wiedziałam, co powiedzieć.- Więc Sophie- zaczęłam, a w głowie pojawiła się pustka. Cholera.-Czym się interesujesz?- spytałam patrząc na nią uważnie.

- Naprawdę się nie boję - westchnęłam ciężko i ściągnęłam królika ze swoich nóg, czułam na sobie jej wzrok, który już budził w mojej głowie chaos. Uznała mnie pewnie za nienormalną, za wariatkę, za dziwadło... Paranoja też już zaczęła dochodzić do głosu, ale starałam się zachować najbardziej możliwy spokój.
- Fotografią, pisaniem opowiadań... - zaczęłam z siebie dukać, unikałam jej wzroku, tego który wydawał mi się przeszywający na wskroś, przebijający na wylot, jeszcze bardziej się skuliłam. Zresztą, pochłonięta tym wszystkim nie zauważyłam tego jak siedzę.
- Lubię też podróżować... Próbować nowych potraw... - urwałam i przygryzłam na chwilę wargę. Wydusiłam z siebie najpierw ciche "a Ty?", ale uznałam, że pewnie nawet nie usłyszała. - A Ty? - powtórzyłam po odchrząknięciu.

Oparłam brodę o splecione dłonie i cicho westchnęłam-Hmm, interesuję się... muzyką, poezją, szyję i czasem lubię upiec ciasto, co nie znaczy, że zawsze wychodzi- powiedziałam po chwili. Zaraz potem nastąpiła po raz kolejny niezręczna cisza.-Nie możemy tak milczeć, ta rozmowa kompletnie się nie klei- jęknęłam wstając z łóżka i podchodząc do Sophie-Kobieto ożyj!-złapałam ją lekko za ramiona i poruszyłam nimi. Zaraz potem spojrzałam na jej przygnębioną twarz. Ukucnęłam przed nią-Ej, co się stało?

- To... Ciekawie... - odparłam niemrawo. - Mimo to... Chętnie bym go kiedyś spróbowała - dodałam, chcąc ją choć trochę w tym pocieszyć. A teraz nastała cisza, nie wiedziałam jak ją przerwać, co zrobić żeby rozmowa zaczęła się kleić. Podniosłam szybko wzrok i patrzyłam na nią jak się zbliża, poczułam ukłucie strachu. Zrobiłam coś nie tak? Wzdrygnęłam się gdy mnie złapała, spojrzałam w jej oczy.
- Aaaaaa... - wyrwało mi się kiedy mną potrząsała, spojrzałam jej na chwilę w oczy, jednak krótko po tym spuściłam wzrok. Cechą starej Sophie był problem kontaktem wzrokowym, co dało się zauważyć już teraz.
- Nic się nie stało, wszystko jest okej... - powiedziałam cicho i spojrzałam w bok, unikając jej spojrzenia.

-Wiesz, co Sophie?-zaczęłam patrząc na jej twarz-Jesteś beznadziejnym kłamcą-szepnęłam po czym ponownie podniosłam się, oparłam swoje dłonie o biodra- Może nos ci od kłamstw nie urośnie, jednak najcięższe w mówieniu kłamstw jest to, że musisz je potem pamiętać-dodałam półgłosem, po czym zaczęłam chodzić po dormitorium.-Więc, jest jeszcze ktoś z kim dzielisz...Znaczy dzielimy pokój?-spytałam po krótkiej przechadzce i usiadłam na łóżku. Są bardzo wygodne, rany-pomyślałam i wzięłam kota na ręce.

Przełknęłam głośno ślinę, miałam teraz wyrzuty sumienia. Po udanym kłamstwie - może i nie, ale przy złapaniu na tej próbie...
- Nie, nie ma nikogo - odpowiedziałam i zaczęłam się nerwowo bawić kosmykiem włosów. Nie wyszłam na ciotę, tylko na jeszcze większą niemotę, do tego taką, która nie jest uczciwa. Mogło być gorzej? Musiałam się jakoś poprawić w jej oczach, nie chciałam by mnie kojarzyła jako tą kłamczuchę, której kłamstwo wychodzi jak Clawsowi utopienie się.
- Po prostu... Pokochałam nie tą osobę co trzeba - wyznałam jej w końcu, licząc, że to coś naprawi, pomoże jakoś w naszej relacji.

-Rozumiem- pokiwałam głową i wpatrywałam się w futro kota. Nie jest to za prosty temat. Przygryzłam lekko dolną wargę zastanawiając się co powiedzieć. Jest to stąpanie po bardzo cienkim lodzie. Naprawdę zabrakło mi słów. Każde zdanie, które ułożyłam w głowie brzmiało bezsensownie. Było puste i nieznaczące.-Masz rodzeństwo?- spytałam po chwili zmieniając temat. Sprawy miłosne ewidentnie nie są moją bajką. Miałam jedynie nadzieję, że dziewczyna nie odebrała tego w sposób, że nie interesuje mnie jej odpowiedź. Nie żeby jakoś bardzo mi zależało. -Kolegowanie się z jedną osobą przecież nie sprawi, że trafisz na wieżę astronomiczną, aby oddać skok, Martin- pomyślałam poprawiając włosy.

Podciągnęłam kolana pod brodę i je objęłam rękami. Pogrążyłam się w chwilowych rozmyślaniach, których nie dało się od siebie odepchnąć. Wspomnienia o Marceline teraz wracały, coraz bardziej i były coraz to natrętniejsze, a ja musiałam się postarać, by w oczach nie pojawiły się łzy. Patrzyłam przed siebie, pomyślałam chwilę nad odpowiedzią.
- Nie, jestem jedynaczką. Jak widać, ludzie się uczą na błędach.
Spuściłam wzrok na ziemię i przygryzłam wargę

Weszłam powoli i zajęłam wolne łóżko, kufer położyłam obok. Usiadłam powoli co zauważył mój pies i od razu ułożył głowę na moich kolanach, stwierdziłem, że dobrze by było gdyby tak zapoznać się z ludźmi, więc biorąc książkę do ręki wyszedłem do pokoju wspólnego.
NP. POKÓJ WSPÓLNY GRYFFINDORU

-Hej nie mów tak Sophie-powiedziałam lekko zaskoczona jej odpowiedzią-Jestem pewna, że oni po prostu nie potrzebowali więcej dzieci-stwierdziłam już pewnie-Pomimo swojej nieśmiałości, myślę, że jesteś wyjątkowa. Każdy na swój sposób jest. Nie znam twoich rodziców, ale myślę, że bardzo cię kochają. Na pewno są z ciebie dumni-kontynuowałam swoje "mądrości" patrząc na prześcieradło.-Przecież do Gryffindoru nie trafiłaś przypadkiem. W środku kryje się, jestem pewna, odwaga, waleczność i duma z tego kim się jest. Nikt nie znajdzie takiej drugiej jak ty.

- Tiara mogła się równie dobrze pomylić. No bo kim ja jestem? - podniosłam na chwilę wzrok na Clary, krótko, bo zaraz potem odwróciłam go w bok i zacisnęłam usta w wąską linię.
- Ojciec może tak, zaś matka... Nie jestem tego pewna - westchnęłam ciężko i przygryzłam wargę. Na jej słowa o byciu wyjątkową, delikatnie się zarumieniłam. Tak czy owak, słyszałam to samo od Marceline, a gdy teraz sobie to przypomniałam, posmutniałam. Starałam się jednak nie pokazać tego na swojej twarzy.
- Nie wiem czy w ogóle to w Hufflepuff powinnam być. Sama nie mam pewności do którego domu bym się nadawała najbardziej, nie czuję się dobrze nigdzie.

-Tiara się nie myli. Jeśli miałaś trafić do jakiegokolwiek domu, to do niego trafiłaś z danego powodu. Ja przykładowo, nie wiem też, czemu tutaj jestem. Myślałam, że moje miejsce jest w Ravenclaw. Podobnie jak moi rodzice-powiedziałam śledząc wzrokiem poczynania Elizabeth 3rd. Zeskoczyła z mojego łóżka i ciekawie rozglądała się po pokoju, a następnie wdrapała się na łóżko Sophie.-Teraz jestem zakałą rodziny, bo jestem w innym domu niż oni-parsknęłam włosy przerzucając na jeden bok.

Otworzyłam szeroko usta zaskoczona, a może bardziej zszokowana. Być odrzuconą przez rodzinę, bo jest się w innym domu niż reszta? To było przecież... Chore. Posłałam kotu smutny uśmiech, zeszłam z łóżka i podeszłam do Clary powoli. Nie wiem skąd się u mnie wzięła ta odwaga, śmiałość, może przez to że zrobiło mi się szkoda rudowłosej? Przytuliłam ją mocno i ciepło.
- To... Okropne. Nie powinno się nikogo obwiniać za to w jakim domu się jest, ani za to że jest się po prostu w innym niż reszta... - dodałam smutno.

-To nic takiego- powiedziałam gdy dziewczyna mnie przytuliła.-Rodzice nigdy mnie nie dostrzegli, żyłam w cieniu swojego rodzeństwa. Zdarza się po prostu- dodałam po chwili tonem, jakbym oznajmiła, że niebo, jest niebieskie. Jakoś nigdy tak bardzo w centrum uwagi nie byłam. Zawsze to, mój brat był. Czemu nie jesteś jak William? Patrz, William robi to lepiej niż ty. W ogóle nie jesteś podobna do Williama. William dostał się do tego domu, co my w przeciwieństwie do ciebie.-Cóż nic nie mogę poradzić, że rodzice tacy są- powiedziałam obojętnie, a potem lekko objęłam Sophie.

- To musiało być okropne - powiedziałam smutno, patrząc w podłogę. Przytuliłam nieco mocniej gryfonkę, chcąc ją jakby tym pocieszyć, poprawić jej nastrój. Poczułam się też od razu bezpieczniej, lepiej gdy mnie objęła. Na szczęście nie byłam jeszcze roztrzęsiona, w końcu, Sophie teoretycznie teraz jest przed wyjściem do Hogsmeade, dopiero później będzie ryzyko, że po prostu tak przytuli Clary, że aż jej oczy wyskoczą.
- Są jacy są, ale to naprawdę jest... Nawet brakuje mi słów... - dodałam jeżdżąc swoją dłonią po jej ramieniu powoli, jakby i tym chcąc by było lepiej.

-Po czasie kompletnie przestajesz na to zwracać uwagę, uwierz mi-powiedziałam. Kompletnie nie rozumiałam zachowania Sophie. Było to, przecież całkowicie normalne.-Ktoś z rodzeństwa musiał być tym gorszym, no i trafiło na mnie-parsknęłam.-Nie musisz się martwić, czy smucić. Po prostu się zdarza-odparłam wzruszając ramionami-Tylko ja mogę wiedzieć, czy jestem od kogoś lepsza, czy nie. Nie powinno się ogółem porównywać do innych, bo każdy ma swoją dobrą i złą stronę. Racja?

- Wiem, ale to i tak niesprawiedliwe... - westchnęłam i przygryzłam wargę. Co teraz powiedzieć? Inaczej rozmowa znów umrze. Nie znałam jej na tyle, by się przed nią bardziej otworzyć, a to tylko utrudniało sprawę. Zacisnęłam usta w wąską linię, myśląc chwilę nad odpowiedzią.
- Tak tak, racja - pokiwałam głową i zwilżyłam pospiesznie usta językiem, które już były wysuszone. No i były też moim tikiem nerwowym.
- Człowiek... Nie może być w pełni szczęśliwy, jeśli cały czas się martwi co myślą o nim inni, jak mi ktoś kiedyś powiedział... - tak, tylko ty Sophie nie umiesz się do tego zastosować, bo jesteś taką kretynką. Do kogo się odnosi, do tego się odnosi, co?

-Patrząc na Twoje zachowanie mam wrażenie, że opinie innych stawiasz wyżej niż własne-pomyślałam wciąż będąc w objęciach dziewczyny-Jednak opinia innych przydaje nam się, bo dzięki temu postrzegamy sytuacje z innej perspektywy-powiedziałam patrząc przed siebie. Nie przywykłam do bycia przytulaną, dlatego to uczucie było dość...dziwne.

Gdybym usłyszała to co myśli, pewnie jeszcze bardziej bym straciła pewność siebie. Zdałam sobie sprawę jak długo ją obejmowałam i zabrałam ręce, może za szybko, swoimi oczami "mówiąc" przepraszam i spuściłam wzrok na swoje kolana.
- Niby tak... Sama już nie wiem - odpowiedziałam słabo i pozwoliłam włosom opaść mi na twarz.

-To nic złego nie wiedzieć-powiedziałam wpatrując się w dziewczynę.-Wiesz, co widać od razu po tobie Sophie? Że bardzo się boisz. Strach nie jest niczym złym. Każdy się czegoś boi. Jednak powinniśmy pokonywać swój strach. Wiesz po co? Zmierzenie się z własnym strachem i pokonaniem go sprawia, że jesteśmy silniejsi. Uczymy się. A to jest najważniejsze.-dodałam wpatrując się w pochyloną głowę Sophie.

- Czego ja miałabym się bać? - spytałam cicho, podnosząc głowę do góry i patrząc na Clary pytająco. Może nie tyle co było w moich oczach, po mnie całej strach, a bardziej niepewność i obawę.
- Ja się niczego nie boję, bo czego się tu bać? - spytałam z nerwowym śmiechem. Spuściłam głowę znów w dół, utkwiłam wzrok w dłoniach i przełknęłam głośno ślinę. - Tylko robię z siebie idiotkę, co? - szepnęłam sama do siebie.
- Ja... Chyba już pójdę spać, późno już jest trochę... - dodałam śmiejąc się znów nerwowo. Co z tego, że zegar pokazywał dopiero osiemnastą dwadzieścia? Przeszłam na swoje łóżko i położyłam się na boku.
- Dobranoc - dodałam i zamknęłam oczy. I tak pewnie do dwudziestej będę leżeć i się przekręcać ciągle z boku na bok, ale co tam? Nie będę robiła z siebie większej idiotki. Wtedy spojrzałam na zegar i westchnęłam ciężko, nie, ja robię teraz właśnie. Czemu ja po prostu nie stawię temu czoła? Czemu muszę cały czas być taką ciotą? Podniosłam się znów z łóżka i wróciłam do Clary.
- Dobra, nieważne, nie zwracaj uwagi na mój idiotyzm - westchnęłam i usiadłam obok niej. - U mnie... Trochę problem jest z kontaktami międzyludzkimi. Może po części przez Marceline, nie wiem, nie mam pojęcia - zamknęłam oczy i potarłam dłońmi skronie, siłując się na jakąś śmiałość i odwagę. Wspomnienia związane z puchonką były dość bolesne, ale musiałam je zignorować, a przynajmniej próbować.

Obserwowałam zachowanie Sophie z uwagą. Wcale się nie boisz, huh? Położenie się o osiemnastej? Miałam więcej pytań niż jeżeli odpowiedzi. Albo samych odpowiedzi, nie potrafiłam odkryć. Gdy miałam wrażenie, że dziewczyna już zasnęła, chociaż nie miałam pojęcia jakim cudem potrafiłaby o tej godzinie, chciałam wstać i na własną rękę pozwiedzać Hogwart. Wtedy zaś Sophie wstała z łóżka i usiadła na moim. Może to lepiej? Wysłuchałam jej uważnie. Nie byłam pewna kim jest Marceline, jednak łącząc fakty, domyśliłam się, że była to osoba, której nie powinna pokochać. Nie wiedziałam co robić, nigdy nie byłam dobra w pocieszaniu.

- Ja... Zrozumiem jeśli nie będziesz chciała się do mnie odzywać, zadawać ze mną, jeśli uznasz że jestem jakaś niedorozwinięta czy że oberwałam sectumsemprą przy porodzie - wyjaśniałam od razu, z prędkością karabinu maszynowego. Nie wiedziałam co począć z tym, że się nie odzywała, że milczała i patrzyła na mnie nieodgadnionym spojrzeniem.
- Zresztą... Naprawdę nie potrzeba słów, przepraszam, że zawracałam ci niepotrzebnie głowę... - dodałam już trochę ciszej i wstałam, z zamiarem udania się do kufra i układania rzeczy w nim. Musiałam czymś zająć zarówno ręce, jak i swoją głowę.

-Nie jesteś niedorozwinięta, ani nie zamierzam się do ciebie nie odzywać, bo już to robię.-mruknęłam przechylając głowę.-Sophie nie idź-westchnęłam-Chcę, z tobą porozmawiać, nooo-powiedziałam dalej się w nią wpatrując. -Chociaż, jeśli tak bardzo teraz potrzebujesz samotności mogłaś mi powiedzieć czy coś, nie zawracałabym ci głowy-dodałam przeczesując włosy palcami. Widząc to, że Elizabeth jest w niebezpiecznej odległości do klamki, co mogło skończyć się ucieczką owego kota. Wstałam z łóżka w prędkości światła i złapałam kotkę kładąc ją na łóżko.

Zatrzymałam się słysząc co mówiła, odczułam jakby robiło mi się o wiele cieplej w sercu. Stałam chwilę nieruchomo, zbierając się na to by się odwrócić i zobaczyłam, jak Clary łapie swoją kocicę.
- Dobrze - pokiwałam głową. - To nie tak, że chcę samotności. Tak jest tylko gdy się obawiam, że ktoś nie chce po prostu mojego towarzystwa czy rozmowy ze mną... - dodałam i usiadłam na łóżku. Przyjrzałam się krótko kotu, był nawet ładny. Nieśmiało się uśmiechnęłam do gryfonki, po czym spuściłam wzrok na swoje dłonie na nogach.

-Jak widzisz, ja chcę z tobą rozmawiać- powiedziałam uśmiechając się do niej lekko. Miałam nadzieję, że chociaż trochę sam uśmiech, dodał jej odwagi. Wierzę w to, że może dziewczyna otworzy się przede mną? W każdym bądź razie, krok po kroku. Powoli spokojnie.-Jedyną tutaj nie skorą do rozmów jest Elly-dodałam patrząc jak kotka obojętnym wzrokiem patrzy na mnie i na Sophie, a następnie kładzie się na boku.

- Tak jak moja Chris - stwierdziłam odwzajemniając uśmiech, dodał mi nieco otuchy, ułatwiał choć tymczasowy powrót do stanu sprzed... Zaczęłam się bawić kosmykiem włosów, w celu rozładowania poprzedniego stresu, jakiego resztki pozostały. Ucieszyłam się, że chciała ze mną porozmawiać, że jednak moje obawy się nie potwierdziły.
- Masz jakieś pasje? - spytałam niepewnie.

Ucieszył mnie widok uśmiechniętej Sophie- O wiele ładniej wyglądasz jak się uśmiechasz.- powiedziałam patrząc na nią. Bo prawda jest taka, że Gryfonka była bardzo ładna. Pomimo tego cały czas, wydawało mi się, że ona robi co tylko się da, aby jej nie zauważono. Chris prawdopodobnie była tamtym królikiem. Z przemyśleń wyrwała mnie sama jego właścicielka- Pasję? Fotografia, głównie i czasami zdarza mi się pisać poezję.

- Dziękuję - odparłam nieco zarumieniona i się mimowolnie uśmiechnęłam nieco szerzej. Bawiłam się kosmykiem włosów dalej, to go sobie owijałam wokół palca, to odwijałam i tak dalej. Fotografia mnie aż tak nie zaskoczyła jak poezja, podniosłam wzrok na nią zaciekawiona.
- Dużo ich piszesz? Chętnie bym jakieś przeczytała, jeśli to nie problem... - powiedziałam i się nerwowo podrapałam po karku. Czym ja mogłam się pochwalić? Zdjęciami raczej nie. Coś innego z twórczości? Rysować nie umiałam. Jedynie opowiadania mogłabym pokazać.

-Widzisz, od razu lepiej- powiedziałam również się uśmiechając. Przy Sophie akurat nie musiałam udawać, że kogoś lubię, bo dziewczyna była naprawdę...Sympatyczna?- A jakie są twoje pasję?- spytałam tym samym odbijając piłeczkę. Gdy zapytała o poezję próbowałam sobie przypomnieć gdzie odłożyłam swój zeszyt.-Zanim o nich opowiesz, poszukam tego zeszytu okej?-nim Sophie mi odpowiedziała zaczęłam szperać po kufrze.

Pokiwałam tylko powoli głową w odpowiedzi, wciąż z uśmiechem na twarzy. Polubiłam Clary, wydawała się osobom, której można ufać. W dodatku nie była puchonką, a Raven i Marceline nimi były, zatem to też było ważne. W końcu to na ich obu najbardziej się przejechałam, kto powie że nie? W mojej głowie powstała jednak pustka, kiedy spytała mnie o moje zainteresowania. Eeeeem... Mleko? Nie, bez takich odpowiedzi!
- Fotografuję, czytam książki, piszę opowiadania... I chyba tyle - podrapałam się po ręce niepewnie.

-Czyli mamy coś wspólnego- powiedziałam szperając w kufrze. Po chwili wyciągnęłam zeszyt.-Mam go-dodałam uśmiechając się. Odszukałam wiersz, który był jednym z tych nielicznych, które lubiłam. Podałam zeszyt Sophie wskazując na stronę.

Jedna noc
Połączyła dwa serca
A jedno pokruszyła
Jego serce
Nigdy nie będzie do niej należeć
Choćby użyła całej swojej mocy
Nie zmieni tego
Że on kocha inną
Na początku myślała jednak
Że potoczy się to inaczej
Od jednego dnia zawsze razem
Tyle wspólnego
I Tyle nagromadzonych wspomnień
Oraz ta obłudna nadzieja nocy czerwonego księżyca
Zobaczyła ich
Ta noc
Pokruszyła jej delikatne serce
Sprawiła, że poczuła złość i gorycz
Nienawiść do niej
Bo to ona powinna być na jej miejscu
Jedna noc
Zmieniła ją nie do poznania

- Oh, super! - zawołałam widząc zeszyt i z entuzjazmem go wzięłam od rudowłosej, zaczęłam czytać uważnie, słowo w słowo. Miał w sobie ten klimat, czułam się wtedy jak przy tej dziewczynie, budził pewne emocje i uczucia. Momentami nawet utożsamiałam się z nią w pewnym stopniu, no ale, w końcu rozumiałam ten ból. Podniosłam wzrok na Clary, ewidentnie oszołomiona jego świetnością.
- Piękny - powiedziałam cicho, ale z przejęciem i oddałam jej zeszyt. - Mam nadzieję, że nie opowiada czegoś z historii Twoj... Aj - ugryzłam się w język na czas. - Przepraszam, nic nie mówiłam. Naprawdę mi się podoba - powiedziałam i uśmiechnęłam się do niej.

-Nie, ten akurat ze mną nie ma nic wspólnego- powiedziałam wzruszając ramionami. Wzięłam od niej zeszyt i przekartkowałam na inną stronę.-Jak już to ten.- wskazałam na kolejny wiersz.


Kocham słyszeć Twój śmiech
Uwielbiam patrzeć w Twoje oczy
Zawsze mam wrażenie, że gdy błyszczą jak gwiazdy
To tylko dla mnie

Uwielbiam rozmowy z Tobą o wszystkim
I o niczym
Chcę je wszystkie pamiętać
Cieszę się gdy widzę uśmiech na Twojej twarzy

Nienawidzę tej odległości
Nienawidzę tego, że nie mogę być przy Tobie
Gdy potrzebujesz mnie najbardziej
Każda chwila spędzona z Tobą motywuje aby dalej istnieć

Chcę krzyczeć
Tak głośno abyś mnie usłyszała
Ale nie potrafię
Przez co w każdą noc dławię się łzami

Nie chcę tego
W noc chcę być przy Tobie
Aby patrzeć w gwiazdy
A potem zasnąć u Twojego boku
Słysząc Twoje imię
Widzę przed sobą Twoją twarz

Jesteśmy powiązani nicią
Jednak nagle
Nożyce przecięły nić

Wygrałaś
A nie zdajesz sobie z tego sprawy
Ranisz mnie słowami
Które nie powinny
Ale jednak to robią
Bo nie są skierowane do mnie

Czytałam wiersz, na początku wręcz oczarowana nim, jakbym czytała wyznanie kierowane prosto w moją stronę. Był piękny, śliczny, kolejny który czytałam z szeroko otwartymi ustami. Był taki, że chciało się więcej, ale jednocześnie wbijał w serce nóż. Pokiwałam powoli głową i odłożyłam zeszyt po przeczytaniu, ze smutkiem spojrzałam na Clary. Czyżbyśmy obie przeszły to samo? Przytuliłam ją bez słowa.

Obserwowałam uważnie reakcję Sophie na ten wiersz. Był jednym z tych ważniejszych, bo ukazywał naprawdę wiele. Na jej twarzy było wiele pomieszanych ze sobą uczuć. Po chwili jak skończyła czytać ten wiersz przytuliła mnie. Drugi raz w ciągu jednego dnia byłam przytulona. Było to naprawdę dziwne.-Coś nie tak?-spytałam. Naprawdę nie wiedziałam czemu zachowała się w ten sposób. W sumie rzadko kiedy i komukolwiek pokazuję swoje wiersze.

- Nie.. Po prostu... Ugh, dobra, nieważne - odsunęłam się speszona i spuściłam wzrok w dół. Miałam wrażenie, że to że przytulałam było już nie tak. - Przepraszam, uznajmy że nic nie robiłam - dodałam nieśmiało i się nieco skuliłam, nawet nieświadomie, zaś gdy spuściłam wzrok, to pozwoliłam sobie swoim włosom opaść na twarz i ją zasłonić. Byłam zła na siebie, a teraz na dodatek spięta. Łatwo było mnie zbić z tropu, choćby budząc we mnie obawę, że zrobiłam coś nietaktownego.

Uhm, w ten sposób wróciła stara Sophie. Brawo, gratuluję Clary. Co powinnam teraz zrobić? Po raz kolejny nastała niezręczna cisza. Wystrzeliłam sobie z palców i chrząknęłam.-Więc, mówiłaś, że piszesz opowiadania-zaczęłam patrząc na nią wyczekująco-Pokażesz mi jakieś?-spytałam, a za nim mi odpowiedziała, jedynie jęknęłam-Proooooooszę-a następnie próbowałam zachować minę zbitego pieska, z wysuniętą dolną wargą.

- Tak... Zaraz Ci jakieś pokażę - odparłam z nieśmiałym uśmiechem i przeszłam do kufra. Drżącymi dłońmi przeszukiwałam jego zawartość, dopóki nie znalazłam swojego zeszytu. Opowiadania były bardziej zebrane w pliki kartek, złączone zszywkami, a każde z nich na pierwszej stronie miało duży tytuł. Dałam jej najpierw jedno, które nie było romansem, jako że nie wiedziałam czy przedstawić jej te, w których zazwyczaj miłość dwóch dziewczyn była przedstawiona. Stałam tak chwilę z takim "to wszystko", ale po chwili zmieniłam zdanie. Dałam jej jeszcze dwa. Tytułem tego pierwszego było "W odmętach greckich zaświatów", reszta to było "Kochasz mnie, bo Cię nienawidzę", a trzecim... Oh! Aż uderzyłam się nerwowo w czoło, po uświadomieniu sobie tego zbiegu okoliczności. "Nie bój się, zrobię wszystko co trzeba, Clary". Usiadłam na łóżku i wbiłam znów wzrok w ręce.

Patrzyłam z zainteresowaniem na to, co dziewczyna robi. Naprawdę byłam ciekawa tego co tworzy. Uśmiechnęłam się widząc obszerny zeszyt i dość wiele spiętych plików kartek. Myślę, że też powinnam tak robić. Wiele kartek, które nie są spięte gubią się. Jak skarpetki w praniu. Chowasz dwie i puf, jest jedna. Dostałam od dziewczyny jeszcze kilka prac. Na jednej z nich dostrzegłam własne imię na co zaczęłam się śmiać-Co za zbieg okoliczności-parsknęłam, a po chwili przestałam się śmiać i zaczęłam czytać, obszerny tekst-Masz ładny charakter pisma-rzuciłam wtapiając się w historię Nie bój się, zrobię wszystko co trzeba, Clary. Wybrana była przeze mnie z wiadomych przyczyn.

- Tak... Zbieg okoliczności - odpowiedziałam czerwona jak burak, nie spuszczając wzroku ze swoich dłoni. Nie miałam teraz zupełnego pojęcia co odpowiedzieć, miło też było usłyszeć, że mam ładne pismo. Zaczęłam teraz błądzić wzrokiem po pomieszczeniu, kierując się wobec prezentacji Clary swojej twórczości słowami "Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba". Podrapałam się też nerwowo po ręce i przełknęłam ślinę.

Jako, że większość czasu, spędzałam przy książkach czytanie tego nie zajęło za dużo czasu. Po chwili odłożyłam jeden plik-To było naprawdę ciekawe-powiedziałam po chwili, po czym zerknęłam na Sophie. Wyglądała jakby jej duch miał wyjść z niej i stanąć obok. Aż tak jest stresujące dla niej pokazywanie swoich prac?-Powinnaś komuś je pokazać. Są warte publikacji-skomentowałam czytając drugą powieść.

Zesztywniałam trochę, słysząc jej opinię, po czym pokręciłam szybko głową na nie.
- To... Zły pomysł. Są zbyt słabe i... Zbyt dziwne no... - odparłam zerkając z ciekawości na to, co czytała teraz. Przełknęłam ślinę ponownie, może trochę głośno. Siliłam się też na spokój. No co, zrządzenia losu się zdarzają, co ja się martwiłam? Nie znałam wtedy Clary, zatem czym ja się niepokoję. Wzięłam oddech, czując jak robię się trochę spokojniejsza.
- Nie piszę aż tak dobrze, by miało to dotrzeć do szerszego grona.