Dormitorium Dziewcząt 1

Było to okrągłe, ziemiste pomieszczenie z niskim sufitem. Znajdowało się tam wiele żółtych kotar, mnóstwo miedzianych przedmiotów, sofy oraz fotele obite czarnym i żółtym materiałem. Okrągłe okna mieściły się tuż nad ziemią co sprawiało, że widać przez nie było falującą, zieloną trawę. Pod portretem założycielki: Helgi Hufflepuff stał okrągły kominek z drewnianym gzymsem zdobionym rzeźbionymi borsukami. Opiekunka domu, profesor Sprout, zaopatrywała pokój w wiele ciekawych roślin, które nie tylko go zdobiły ale także wzbudzały zainteresowanie zielarstwem wśród uczniów (dlatego też większość Puchonów była bardzo dobra z tego przedmiotu). Wystrój i położenie pomieszczenia sprawiały, że był on najprzytulniejszym pokojem wspólnym w całej szkole. napisał:

http://pl.harrypotter.wikia.com/

1.Christine Stephens
2. Lexy Tuan
3.Mad Miller
4.Sarah Shadows

Weszłam do dormitorium. Zastanawiałam się jak wyglądałoby dormitorium u Ślizgonów. Usiadłam na jednym z foteli, naszła mnie pewna myśl, aż podskoczyłam szczęśliwa. - Tak! Hufflepuff! - zobaczyłam które łóżko będzie moje. Uśmiechałam się zadowolona.

Dexter momentami niesamowicie tęsknił za atmosferę panującą w dormitoriach Hufflepuffu. Gdy zajrzał do pomieszczenia wspomnienia szkolnych lat do niego wróciły. W tamtym czasie był niesamowicie wspierany. Uśmiechnął się na samą tą myśl stojąc w drzwiach. Nie chciał wchodzić dalej, aby dziewczyny nie pomyślały, że jest zboczeńcem.
- Więc to wasze dormitorium. Noctur ma dormitorium na przeciwko, a pokój wspólny jest trochę dalej. Nie nadużywajcie tylko gościnności naszych skrzatów pracujących w kuchni - puścił im oczko i po cichu zamknął drzwi, kierując się do swojego pokoju.

Następny post w Korytarzu prowadzącym do pokoi nauczycieli

Skoczyłam na łóżko zadowolona, otworzyłam momentalnie swój kufer i zaczęłam czytać "podstawy nekromancji". Co jakiś czas upewniałam się czy jest sama, zresztą, na okładkę nakleiłam jakiś mugolski bestseller. Po co inni mają wiedzieć? Phi, niepotrzebne kłopoty. Czytałam sobie w najlepsze, wyobrażałam sobie siebie za kilka lat, jaką mistrzynię tego. Ah, marzenia. Ale czy w ogóle się spełnią? Poprawiłam sobie poduszkę i nie przeszkadzałam sobie. Moja kocica, Himari, ocierała się o moje ramię. Głaskałam ją czytając dalej, od niechcenia i odruchowo dałam jej kilka paluszków rybnych do jedzenia.

Rozejrzała się po pokoju. Po chwili upatrzyła posłanie, podeszła do łóżka i usiadła.
- Zajmuję to. - Powiedziała. Ty też jesteś z Japonii? - Zapytała.
Spojrzała na lokatorkę z ciekawością. Później ucichła rozglądając się po pokoju, przyzwyczajając się do nowego otoczenia.

Zamknęłam książkę, spojrzałam na nią. Azjatka, zapewne młodsza.
- Tak. Moja mama jest Japonką, ojciec Włochem. Tobie się trafiło nie być mieszańcem - uśmiechnęłam się. Może ją polubię? I kiedyś... Moja armia nieumarłych ją oszczędzi? - Jak masz na imię? - zapytałam.

Rina. Rina Miyafuji desu. - Przedstawiła się. A ty? - Zapytała.
Spojrzała na nią. Lekko się spięła, jak zawsze przy poznawaniu nowych ludzi. Spojrzała na kota, potem znów na współlokatorkę.

- Isobel Tokisaki, miło poznać - odpowiedziałam. Jeśli się uśmiechałam, to tylko do kota. Tak było zawsze. Rozłożyłam się wygodnie i patrzyłam w sufit. - Z której jesteś klasy, Miyafuji-san?

Pierwszej. - Odpowiedziała.
Przyglądała jej się uważnie. Po chwili postanowiła się położyć na plecach. Przymknęła oczy.
Yoroshiku onegai shimasu. - Dodała. Mogę mówić senpai? - Zapytała

- Pewnie, nie ma problemu - wyjątkowo się uśmiechnęłam, sama się zdziwiłam że to się stało. Himari chyba również - kątem oka zerknęłam na kocicę. - Dzięki Tobie przypominają mi się piękne lata spędzone w Japonii, Miyafuji-san.

Weszłam do dormitorium z księgą zaklęć w ręku. Rozejrzałam się wokół. Przy jednym z żółto-czarnych łóżek leżał mój kufer, a na nim postawiona była klatka z Forgem.
- Hejka - mruknęłam do dziewczyn siedzących na swoich łóżkach i zagłębiłam się w lekturze.

Yo. - Odpowiedziała nowo przybyłej. Serio?- Zapytała. Ja natomiast nic nie pamiętam, no może poza 3 lat z moją ciotką. - Uśmiechnęła się. Spojrzała na dziewczynę. Um... z którego roku jesteś? - Zapytała, po chwili umilkła i zamyśliła się. Ciekawe czy jeszcze ktoś będzie w pokoju ... - Powiedziała jakby do siebie i spojrzała na drugą koleżankę.

- Drugi rok - rzuciła szybko i powróciła do czytania. Po chwili jednak znudziła się książką, więc wrzuciła ją z powrotem do kufra.
- Macie coś przeciwko wypuszczeniu Forge'a? - zapytała wskazując na klatkę z brązowo-szarą sową.

Nie mam nic przeciw. - Odparła. Zwierzaka dostaje się czy hm... złapać czy coś? - Zapytała. Podeszła do plecaka, który leżał obok szafki. Wyciągnęła z niego szkicownik i ołówek. Spojrzała na sowę i usiadła z powrotem na łóżku.

- Kupiłam go ostatnio na pokątnej - powiedziała głaszcząc sowę - Jest taki milusi.
Chris kochała zwierzęta, zwłaszcza te leśne, dlatego na jej twarzy od razu pojawił się uśmiech. Gdy przestała gładzić główkę Forge'a, ten natychmiast zaczął latać wokół pokoju i cichutko pochukiwać, a następnie usiadł na parapecie.

Kiwnęła głową. Czas chyba iść do Wielkiej Sali, nie? - Zapytała. Wstała i włożyła szkicownik wraz z ołówkiem do plecaka. Idę do Wielkiej Sali. - Powiedziała. Idziecie czy zostajecie? - Zapytała się koleżanek.

Następny post w Wielkiej Sali.

Wyszłam pośpiesznie z dormitorium, wiedziałam że będę spóźniona, ale cóż. Prawie że biegłam do Wielkiej Sali. Himari tylko na mnie patrzyła zdziwiona. Może kiedyś będę miała nieumarłego kota? Zaśmiałam się w myślach. Poprawiłam w biegu włosy i ubiór.
Następny post w Wielkiej Sali.

Wróciłam do dormitorium, przywitałam się ze współlokatorkami. - Co ja mam ze swoim życiem... - westchnęłam, momentalnie przebrałam się w piżamę i schowałam głowę pod poduszką. Zasnęłam.

Wstałam, ubrałam się i wyszłam, narodził się w mojej głowie pomysł, musiałam go zrealizować. Wyszłam z dormitorium.
Następny post w wieży, w poczcie sowiej.

Wróciłam do dormtorium, od razu usiadłam i zaczęłam czytać książkę, uczyłam się coraz więcej. Może uda mi się zobaczyć jakieś podstawy w praktyce, miałam taką wielką nadzieję.

Zbliżała się pora obiadowa, więc wstałam i poszłam do Wielkiej Sali.
Następny post w Wielkiej Sali.

Weszłam do dormitorium, dosyć zła na wszystko. Usiadłam na łóżku, zdjęłam szatę i ubrałam coś luźnego, na czas pobytu w tym pomieszczeniu. Położyłam się na łóżku i przykryłam kocem, zamknęłam oczy i pogrążyłam się w pustce myśli. Musiałam poradzić sobie ze swoją złością. Himari, kochana jak zawsze w takich chwilach, wkradła mi się pod ręce pod koc, wtuliła się i zamruczała. Pogłaskałam ją i zamknęłam oczy. Wydawało mi się jakby chciała dzielić ze mną złe emocje by było mi łatwiej, dlatego ją jedyną traktowałam jako najważniejszą na świecie. Zawsze mi pomagała. Minęło może dwadzieścia minut, może godzina, gdy stwierdziłam że muszę gdzieś wyjść się przejść.
Następny post: Jezioro

Wpadłam do dormitorium jak burza. Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam szukać odpowiednich książek w kufrze. Forge zaczął dziko pohukiwać obserwując moje poszukiwania. Gdy tylko znalazłam to, co potrzebowałam, wyszłam i poszłam na lekcje.

Weszłam do dormitorium, czułam zmęczenie, dawało się ono mocno we znaki. Kilka razy musiałam wystukiwać na beczce tą głupią melodię. Poszłam na łóżku i zdjęłam szatę, założyłam tymczasowo czarne przecierane jeansy i koronkową bluzkę z czarnymi różami gdzieniegdzie. Opadłam na łóżko i zamknęłam oczy, potrzebowałam się zdrzemnąć. Sen przyszedł od razu. W tym czasie Himari położyła mi się na plecach.

Obudziłam się po jakimś czasie, spojrzałam na zegar. Za niecałą godzinę będzie lekcja. Trzeba się jakoś wyszykować, ehhh... Dobra, najpierw rękaaaaa - podniosłam ją. Teraz drugaaaa - również ją podniosłam, był to rytuał pomagający wstać. Teraz noga z łóżka... Druga... Raz, dwa, trzy! Puttana! Nie podniosłam się! Jeszcze raz, Isobel, dasz radę! Raz, dwa, trzy! Udało mi się wstać. Potrzebowałam gdzieś pójść, wiedziałam gdzie. Wzięłam zamienną szatę ze sobą, aktualna była już trochę noszona. Poszłam pod prysznic. Zeszło mi kilkanaście minut na relaks po... Nie! Nie przypominaj sobie tego. Gdy wyszłam, wytarłam się ręcznikiem, założyłam drugą szatę i wysuszyłam włosy, związałam w koński ogon je a grzywkę zostawiłam, by opadała na drugie oko. Czas coś zjeść przed lekcją.
NP: Wielka Sala

Weszłam do dormitorium i skoczyłam na łóżko, rozsiadłam się wygodnie i wyjęłam "Zielarstwo dla opornych", szukałam rozdziału, o którym kiedyś mówił mój znajomy, zielarz z pasji. Jest! "Występujące w świecie mugoli konopie indyjskie mają wspólne cechy z niektórymi z roślin ze świata czarodziejów, większość trzeba odpowiednio przygotować, by miały specjalne właściwości, są to: ostrokrzew, mandragora...". Wstałam i poleciałam do cieplarni.
NP: Cieplarnia

Wróciłam do dormitorium, wyjęłam ważne składniki i zaczęłam kombinować. To mieszałam, to nasączałam, mieliłam, kroiłam itd.
Po jakimś dłuższym czasie wyszło mi w końcu coś, wyjęłam szklaną rurkę ze skrzyni. Pozostałość po latach we Włoszech ze znajomymi... W końcu się przyda. Pomyślałam o regulaminie, ale... To jest przecież nowy gatunek by Isobel, więc... Nie jest jeszcze uznany za używkę! Nabiłam rurkę swoim debiutem w dziedzinie zielarstwa. Teraz tylko test, czy to aby na pewno jest to i czy tak to działa. Wyjęłam różdżkę, rurka do ust. - Incendio
Zioło się zapaliło, zaciągnęłam się kilka razy, poczułam się zupełnie inaczej.
- To jest to!

Zauważyłam kogoś przelatującego za oknem. Zamarłam. Wtf?! Wyjrzałam przez okno. Ohhh... Miyafuji-san... Wybuchłam śmiechem, aż się położyłam na łóżku. Tak, ewidentnie mi się udało odkryć nowy gatunek zioła!

Gdy już mi przeszło, schowałam to do skrzynki i poszłam do Wielkiej Sali.
NP: Wielka Sala

Weszła do pokoju, lekko przybrudzona, włosy sterczały na wszystkie strony. Wyglądała jakby miała zderzenie ze ścianą. Bo miała. Spojrzała tylko na Is. Położyła miotłę na swoim posłaniu i sięgnęła do kufra po czyste ubrania. Przebrała się w bluzkę z krótkim rękawem i spodnie dresowe. Od razu położyła się na łóżku.

Weszłam do dormitorium i zauważyłam Miyafuji-san. - O... konbanwa. Jak tam latanie? - zapytałam, usiadłam na łóżku.

Nie umiem lądować. I piracę...-Mruknęła. Można latać nawet jak nie ma lekcji? - Zapytała.
Leżała i patrzyła się w sufit.

- Z tego co mówiła pielęgniarka, to raczej tak - powiedziałam i położyłam się wygodniej, zdjęłam szatę i założyłam koszulkę z metalowym zespołem oraz wyjątkowo krótkie czarne spodenki materiałowe. Położyłam się wygodniej, kot mi wskoczył na brzuch. Pogłaskałam kocicę, dałam jej od razu jeść. - Smacznego, Himari - powiedziałam do niej.

- Zapomniałam czegoś - powiedziałam i wstałam, wróciłam do Wielkiej Sali, miałam nadzieję, że SooAh wciąż tam jest.
NP: Wielka Sala

Rina leżała tak dłuższy czas. Przewróciła się na drugi bok. Usnęła. Miotłę miała obok siebie, przygniotła ją jedną ręką. Przewróciła się na drugi bok i potem znów się przewróciła.

Weszłam do dormitorium, gdy zauważyłam Miyafuji-san, szłam ciszej. Wyjęłam księgę o nekromancji, co już w sumie było u mnie rutyną. Zaczęłam czytać, było o teoriach i przypuszczalnych sposobach tworzenia banshee.

Obudziła się po kilku długich godzinach. Dopiero zauważyła, że spała w ubraniach. Przebrała się i postanowiła się przejść.
Ohayou senpai. - Powiedziała.
Zabrała miotłę ze sobą i wyszła z pokoju.
- Gdzie by pójść...-Pomyślała na głos.

Np: gdzieś tam

Weszłam do dormitorium. Byłam strasznie zmęczona, więc rzuciłam się na łóżko, ale jednak nie zasnęłam. Myślałam o pięknym uśmiechu Azazela, o jego włosach, o oczach...

- Hej - rzuciłam znad książki nawet nie patrząc na osobę, która właśnie weszła. Mimo to kątem oka zauważyłam kto to był. - Tak Ci zawrócił w głowie, że mnie nie zauważasz? - słychać było rozbawienie w moim głosie, mimo to twarz miałam niezmiennie poważną.

- O, hej - powiedziałam - Zawrócił w głowie? Twój brat? Nie bądź śmieszna.
Cholera, zauważyła to. Ale chyba nie było to takie trudne.

Odłożyłam książkę, wyjęłam małą kartkę, na której napisałam "Powodzenia". Podałam ją jej. - Zemsta! - powiedziałam żartobliwie i wróciłam do nauki.

Zaczęłam się śmiać w czasie czytania karteczki. No tak, przecież sama kiedyś taką dałam Is.

Spojrzałam na nią, wiedziałam już że wie o co mi chodzi. Wróciłam do czytania, zaczęłam powtarzać cicho, ale i tak dało się słyszeć, różne formuły i zaklęcia. Język, którego używałam, bo w nim były napisane, był piękny, ale jednocześnie przerażający. Mówione było coś o tym, że nekromancja ma swój język, nazwany Lemmas oratio - mowa zmarłych. Słowa zaklęc nie wydawały się trudne, nawet do zapamiętania.

Leżałam na plecach, wgapiona w sufit i słuchałam jak Is coś mamrotała pod nosem, w czasie czytania książki.

Po jakichś dwudziestu, może więcej, mniej, sama nie wiem, nie miałam zegarka, skończyłam naukę zaklęć i przygotowań do tworzenia banshee. Przeszłam dalej, do tworzenia inferiusów. Wydawało mi się to najłatwiejsze ze wszystkiego. Będę musiała pojechać na jakieś odludzie i w praktyce sprawdzić czy to umiem na pewno.