Wieża Astronomiczna

Deszcz lunął tak mocno, że biegiem ruszyłem w stronę schodów ciągnąć za sobą Sam. Gdy już byliśmy bezpieczni pod dachem wybuchnąłem śmiechem. Sam nie wiem co mnie rozbawiło, czułem się tak beztrosko.

Nagle Mort pociągnął mnie, a ja poczułam, jak deszcz padał mocniej. Nie wiem dlaczego, ale w drodze zaczęłam się śmiać. Gdy byliśmy pod dachem odgarnęłam mokre włosy i spojrzałam na Morta.

Uspokoiłem się i teraz tylko się uśmiechałem. Potrząsnąłem głową opryskując przy tym Samanthę i wytarłem twarz mokrym rękawem.

-Ale ty jesteś!-zaśmiałam się i ścisnęłam swoje włosy, aby pozbyć się z nich wody. Wytarłam twarz rękawem szaty i objęłam się czując jak na ciele robi mi się gęsia skórka od zimna.

W odpowiedzi tylko ścisnąłem jej dłoń i skierowałem się w dół schodów.
- Wracajmy do dormitoriów - powiedziałem.
*następny gdzieś za drzwiami z kołatką*

Uśmiechnęłam się gdy chłopak ścisnął moją dłoń i z nim ruszyłam w dół schodów.

Wbiegłam na wieżę po czym skuliłam się. Fakt, że już nie padało, a ja siedzę na mokrej podłodze mi nie robił zbyt wielkiej różnicy. Przyciągnęłam swoje kolana do klatki piersiowej i oparłam czoło o kolana obejmując je rękoma. Po raz kolejny się rozpłakałam trzesąc się.

Weszłam na sam szczyt wieży nawet nie zdając sobie sprawy jak szybko to zrobiłam. Położyłam się na samym środku kamiennej podłogi twarzą do dołu.

Przybiegłem za Chris. - Boże, Chris... Co się stało? - powiedziałem i usiadłem obok niej na ziemi, nie zauważając w ogóle strażaka w podobnym stanie.

- Zostaw mnie - mruknęłam - Idź do Annabelle.
Wokół mnie powoli robiła się mała kałuża. Po zebraniu wszystkich łez możmaby napoić całą afrykańską wioskę.

- Mów - powiedziałem stanowczo, ale spokojnie, kładąc dłoń na jej ramieniu.

- Zostaw mnie - powtórzyłam - I zabierz ten kafel z autografem. Nic od ciebie nie chcę.

Westchnąłem, złapałem ją za ramiona i podniosłem do pozycji siedzącej. - Mów. Co. Się. Dzieje - powiedziałem patrząc w jej zapłakane oczy.

- Niech cię to nie interesuje - powiedziałam - Nic już się z tym nie da zrobić.

- Nie odpuszczę - oświadczyłem krótko, utrzymując kontakt wzrokowy.

- Na prawdę jeszcze nie zauważyłeś o co chodzi? - zapytałam przez łzy i odwróciłam się do niego plecami - Sam, powiedz coś. Pomóż mi.

Ta wypowiedź mi wystarczyła, zacisnąłem usta w wąską linię. Gdyby nie doświadczenie, wciąż byłbym nieświadomy tego, co się dzieje. Wyszedłem z wieży.
NP: Pokój Życzeń.

Nagle na wieżę wpadła radosna, mała, ruda burza w mojej osobie. Mina mi zrzedła, gdy zobaczyłam Sam i Chris. Podbiegłam do nich i po turecku przed nimi usiadłam. - Okej, teraz jest ten moment, w którym tłumaczycie mi co się wam przydarzyło i kogo poszczuć inferiusami - powiedziałam do nich patrząc to na Chris, to na Sam.

- Poszczuj Azazela, zanim poćwiartuję go łyżką - mruknęłam wycierając łzy rękawem.

- Co Ci znowu zrobił? - zapytałam ze zgrozą. Czyżby moja opinia o bracie właśnie upadała? - Wrócił do Ciebie i znów do kogoś innego poleciał? - zapytałam z niepokojem.

- Nie wrócił do mnie i raczej nigdy tego nie zrobi. Po prostu zobaczyłam go z Ann, jak się całowali i ... coś we mnie pękło. Byłam przekonana, że już się pozbyłam tego uczucia ale ... jednak nie.

Uniosłam głowę i spojrzałam na nie. Nie potrafiłam niczego z siebie wydusić.

- Oh, Sam - powiedziałam - A tobie co? Mort ci coś powiedział?

Przysunęłam się do Chris, przytuliłam ją ciepło i mocno. - To minie - powiedziałam cicho.

- Tak ... minie - mruknęłam - Już tak myślałam, ale jakoś nie minęło.

-To nie był Mort- powiedziałam zduszonym głosem- To była... Letycja- powiedziałam obejmując nogi i oparłam brodę o kolana.

- Znowu ona ... Co tym razem zrobiła?

Uniosłam wzrok zaskoczona, pierwsze słysząc o jakiejś Letycji. Przysłuchiwałam się rozmowie.

-To było tak, że ja wróciłam do dormitorium i ona płakała. Ja ją chciałam pocieszyć i chyba mi się to udało, ale potem jak zasnęła to-mówiłam pociągając nosem- T-To robiła rzeczy, których ja nie chciałam i n-nie chciała mnie puścić- powiedziałam po czym ponownie się rozpłakałam

- O Merlinie - mruknęłam zakrywając usta ze zdziwienia - Wiedziałam, że jest powalona ... ale żeby aż tak?

Zamurowało mnie. Przypomniało mi się, co ja jej robiłam przez sen. Oparłam się o mur cała czerwona na twarzy.

-Potem gdy się obudziła puściła mnie i wybiegłam z dormitorium tutaj.-powiedziałam patrząc w bok.

- Dlaczego ona to robi? I jeszcze dziwi się, że nie chcemy z nią rozmawiać ...

-Ja nie wiem, ale naprawdę zastanawiam się czy dzisiaj nie zasnąć w pokoju wspólnym.-powiedziałam i rękawem bluzy wytarłam policzki.

- Wpuściłabym cię do nas, bo mamy wolne łóżko, ale jest zakaz ...

Nie odzywałam się, wręcz spalona ze wstydu. Mogłam również tak, jak Letycja doprowadzić Sam do łez... Patrzyłam przed siebie zamyślona i przerażona.

-Ja już pójdę, do jutra czy coś- powiedziałam wstając z ziemi. Schowałam ręce do kieszeni i zgarbiona skierowałam się do dormitorium.

- Pa - powiedziałam i ponownie położyłam się twarzą do chłodnej podłogi.

Usiadłam po turecku i patrzyłam na Chris, obserwowałam ją mając totalny mindfuck.

Po błądzeniu po korytarzach i po kilku rozmowach z obrazami, dowiedziałem się, że Chris wbiegła na wieżę zapłakana, co mnie zaniepokoiło. Przeskakiwałem po dwa schodki, a kiedy wszedłem na wieżę astronomiczną, zdziwiłem się. Chris leżała na podłodze twarzą do niej. Dostrzegłem także inną dziewczynę z rudymi włosami. Usiadłem obok Chris i zastukałem palcem w jej ramię- Żyjesz Christopher?-spytałem

- O, to ty, Charlotte - powiedziałam. Na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech, jednak nadal spływały po niej łzy - Wszystko w superawesomefoxymega porządku.

Spojrzałam na nowego chłopaka marszcząc brwi. A to kto to był? Pomyślałam zaskoczona, że nie widziałam go wcześniej, jeszcze bardziej zaskoczona zdałam sobie sprawę, że jest w Hufflepuff. Był wysoki, przez co znów przeklęłam to, że jestem takim kurduplem.

-Wciągasz podłogę?-zapytałem patrząc na nią- Dołączę się- powiedziałem po czym tak jak ona położyłem się na podłodze twarzą do chłodnej powierzchni.-Jesteś pewna, że wszystko gra?

- To logiczne, że nic nie gra - powiedziałam patrząc w niebo. Zamyślona nad czymś.

Przypomniałam sobie o Nelly, wstałam i bez słowa poszłam do Wielkiej Sali.