Wieża Astronomiczna

- Tak, wszystko gra - położyłam się na plecach Charliego i popatrzyłam w niebo - Całkiem wygodny jesteś, wiedziałeś?
Zaczęłam się śmiać przez łzy.

-Pewnie mówisz to każdemu- zaśmiałem się. Obróciłem głowę w bok, tak, że policzek stykał się z zimną podłogą. O wiele lepiej.

- Każdemu znaczy komu? - zaśmiałam się - Nie przypominam sobie, żeby jakikolwiek chłopak był wart mojej uwagi aż tak bardzo. Możesz czuć się zaszczycony.

Uchyliłem drzwi i wsunąłem głowę. - A ja to co? - odpowiedziałem z łobuzerskim uśmiechem i znów zniknąłem.

- O matko - rzuciłam słysząc głos Azazela - Ty się nie liczysz, Az - krzyknęłam.

-Nie ładnie tak kłamać Christopher- powiedziałem śmiejąc się.

- No dobra, był jeszcze on. Ale to zwykła szmata - powiedziałam cicho.

Momentalnie przestałem się śmiać. To pewnie przez niego płakała. Nie wiedziałem co mógłbym odpowiedzieć po raz pierwszy od długiego czasu.

- Coś tak ucichł - zaśmiałam się - Wszystko okej?

-Czuję się wspaniale leżąc na podłodze i być dla ciebie materacem. Zawsze o tym marzyłem- wyznałem poważnym tonem, a potem roześmiałem się.

- No i dobrze - powiedziałam - To zaszczyt być moim materacem.

-Nie wątpię. Czuję ten zaszczyt na barkach. Czekaj, a może to była odpowiedzialność? Nie wiem w sumie- powiedziałem uśmiechając się.

- Odpowiedzialność? - zapytała ze śmiechem i sturlałam się z jego pleców na chłodną podłogę.

-No mówi się, że ktoś ma odpowiedzialność na swoich barkach.- powiedziałem wzruszając ramionami. Po chwili obróciłem się na plecy gdy poczułem, że dziewczyna już na mnie nie leży. Pod głowę polożyłem splecione dłonie i wpatrywałem się w niebo.

- Niezbyt wygodna ta podłoga - zaśmiałam się - Na pewno mniej wygodna od ciebie.

-Oh, przestań, bo się jeszcze zarumienię!-powiedziałem i znowu się zaśmiałem- Ale masz rację, ta podłoga nie jest wygodna.

- Trawa byłaby lepsza - powiedziałam patrząc na błonia - Ale nie możemy tam iść.

-W sumie to chętnie bym wyszedł i pobiegał. Ugh, głupi regulamin- weschnąłem dalej patrząc w niebo na, którym przesuwały się leniwie chmury- Chris, co ci przypomina ta chmura?- spytałem wskazując palcem na jedną z nich. Mi przypominała ogromnego buta.

- Łabędzia? Takiego z zespołem downa. Ale jednak łabędzia - zaśmiałam się - A tobie?

-Buta? Myślę, że to but- zaśmiałem się

- Tamta wygląda trochę jak ty - powiedziałam wskazując na jedną z chmur - Jest tak samo krzywa i brzydka.
Zaczęłam się śmiać.

-Dzięki!-powiedziałem śmiejąc się- Aa tamta chmura przypomina most. Pewnie przez ciebie z niego skoczę- dodałem patrząc w niebo.- I straciłabyś materac

- Nie łatwiej skoczyć teraz z wieży? - powiedziałam z udawaną powagą - Byłoby szybciej i mogłabym ci przy tym pomóc.

Weszłam zdyszana na wieżę, która wbrew moim oczekiwaniom nie była pusta. -Hej Chris... I.. Ty ziomku. .-rzuciłam do chłopaka. -Szybki skrót informacji. Co się działo? Jak długo mnie nie było? I gdzie jest Slow Motion?

-To czemu jeszcze tego nie zrobiłaś?- spytałem dalej patrząc się w chmury. Odwróciłem głowę i spojrzałem na nowo przybyłą- Cześć- rzuciłem w jej stronę

- O, hej Soo - powiedziałam - Zaraz .. gdzie ty byłaś tyle czasu? Kilka dni nikt cię nie widział! Co się z tobą działo?

-Omal nie zeszłam z tego świata. Kilka dni.. No nieźle. .. To koniec. Gdzie w tym czasie był Carl? Musze z nim porozmawiać, bo to nie ma najmniejszego sensu.

- Nie widziałam go ostatnio - powiedziałam z niepokojem - Ale jakto prawie zeszłaś? Coś ty narobiła?

-Przez to gówno. -powiedziałam chwytając za tasiemke naszyjnika. -Bez tego mogę mieć duże problemy. Albo raczej już ich nie mieć. .. Jak się obudziłam to już był... Jak zobaczysz Carla to powiedz mu grzecznie ze to koniec. -powiedziałam schodząc z wieży.

Next: WS

- Co? - mruknęłam zdziwiona - O co jej chodzi. Jak to koniec? Przecież ...
Znowu rzuciłam się na podłogę twarzą do dołu.
- Ja już tego nie ogarniam

-Ja też. Ale to chyba ze względu na to, że ja jej nie znam. Ehh, jakaś kłótnia w związku, czy jak?-westchnąłem przymykając oczy.

- Nie mam pojęcia co im się stało. Od jakiegoś czasu rozchodzą się i zchodzą. O szczegóły musisz pytać ją albo Carla.

-Ehh, głupia sprawa. Dlatego chyba lepiej nie być w związku- mruknąłem

- Na razie też mam tego dosyć - powiedziałam cicho - To wszystko wina tego dupka. Ogarniasz, że chciałam przez niego stąd skoczyć? - zaśmiałam się - Jaka ja byłam głupia.

-Zadziwiające, że on jeszcze chodzi po tym świecie- powiedziałem- Nie warto skakać za takie osoby.

- Też tak myślę - powiedziałam - Dobrze, że przyszedłeś. Tym razem pewnie chciałabym zrobić to samo.

-Możesz podziękować obrazom. One mi powiedziały, że widziały cię zapłakaną, a potem pokierowały mnie na wieżę- powiedziałam i otworzyłem oczy.

- Wreszcie miałeś okazję oorozmawiać z obrazem - zaśmiałam się - Jakie masz odczucia po tej rozmowie? Nie umarłeś na zawał?

-Jeden z nich powiedział, że ładnie się uśmiecham- powiedziałem śmiejąc się

- Który? - zapytałam śmiejąc się - Powiem mu, że chyba jest ślepy.

-Ciiiiii, on tylko nie miał oka- powiedziałem śmiejąc się

- A ... to ten. Nie dość że pół-slepy, to jeszcze głuchy - zaśmiałam się - Artysta malujący go nie do końca potrafił zrobić uszy i teraz facet na obrazie nic nie słyszy.

-Oh, świetnie. Jeszcze lepiej- powiedziałem podnosząc się. Rozmasowałem odrętwiały kark i spojrzałem na Chris- Jeszcze powiedz mi, że kłamał- dodałem z uśmiechem

- Pewnie chciał być grzeczny - zaśmiałam się - Czyli tak, kłamał.

-Całe życie w kłamstwie- westchnąłem kręcąc głową