Pokój spotkań

-A coś oprócz jedzenia? -zaśmiał się

— Rozmawiać z Toba. — powiedziałam.
— Ciebie. I... Nie wiem. — zasmialam sie.
— Interesująca jestem co?

-Nawet nie wiesz jak bardzo. -uśmiechnął się

— To była ironia. — parsknelam.
— Masz rodzeństwo? Ja chciałabym ale rodzicom cos nie wychodzi...

-Nie, przynajmniej z tego co wiem, nie utrzymuję kontaktu z matką. Jeśli lubisz dzieci to wiesz. -uśmiechnął się znacząco po czym zaczął się śmiać

— Mm... Az taki uprzejmy?— seksownie zagryzłam wargę po czym zasmialam sie.
— Moge zapytać o co chodzi z mama?

-Nie kuś, nie kuś. -usmiechnalem sie i zamruczalem po czym tak jak dziewczyna, zaczalem sie smiac.
-Pochlonela ja kariera, jest mugolska modelka

— Zostałam stworzona by kusić...— parsknelam śmiechem.
— Serio? Wow! Zazdroszczę!

-Mi cze jej? -uniosl jedna brew

— W sumie to jej. — przyznałam.
— Znajac życie, ty nie jestes do konca szczęśliwy.

-Racja, dla niej jesli nie jestem jej ,,idealna coreczka" to jestem nikim. Wolalbym zeby ta jej kariera byla mniej wazna ode mnie, jej dziecka

— Idealną córeczką — powtórzyłam.
— Ona wie że ludzie idealni nie istnieją? Poza tym... Każde dziecko powinno być idealne dla rodzica. Ona ma jakiś problem z tym?

-Uwaza siebie za idealna, a ja tylko czasamy bywalem idealna coreczka, gdy ubieralem sukienke, makijaz i lecialem na miasto, bo akurat na to mialem ochote. Tylko wtedy mnie kocha.

— Czyli... Ona tego nie akceptuje? — zapytałam patrząc na Max.
— Jak ci z tym jest?

-Nie, dla niej to tylko glupie wybryki, bo to modne. Jakos nie specjalnie obchodzi mnie jej zdanie

— Przepraszam, ale co? MODNE? — prychnęłam.
—Ona jest nienormalna?!

-Jest, nawet bardzo -westchnalem

— Wybacz. To w końcu Twoja matka...Ale jak tak można w ogóle.. A ojciec? Co ojciec na to?

-ale to prawda. A ojciec nie zyje...

Idiotka. Nieświadomie jęknęłam na swoją głupotę.
— Przepraszam..

-Spokojnie, to nic

— Ja... Am...Nie zwracaj w ogóle uwagi na to co mowie...— powiedziałam.
— Idiotka

Polozyl sie na kanapie z glowa na kolanach dziewczyny

Zdziwilam sie tym gestem. Uniosłam dlon, wahając sie. Jednak po chwili polozylam ja na jego włosach i zaczelam po nich głaskać.

Cicho zamruczal. -Czytasz mi w myslach?

— Co? Nie! Co zrobiłam? Przepraszam nie chciałam! Naprawdę!— zabrałam rękę.

-Ale o co chodzi? -przekrzywil glowe zdziwiony. Chwycil delikatnie dlon dziewczyny, ucalowal jej wierzch i polozyl sobie za wlosach

— No bo... No bo zapytałeś czy czytam ci w myślach... O co chodziło?— zapytałam zdezorientowana. Znow zaczelam głaskać po włosach.

-Bo uwielbiam jak ktos mnie glaszcze po wlosach. -Usmiechnalem sie slodko

— Aaa... Wiesz ze ja tez! — powiedziałam śmiejąc sie.
— Jakkolwiek by to nie brzmiało, lubię jak ktos mnie dotyka

Zasmial sie cicho. -Ja tez. -wzial rece do tylu i zaczal gladzic noge dziewczyny

Przechyliłam głowę na bok przymykając oczy. Prawie zapomniałam o całym tym cyrku.
— Fajnie mi tak. Naprawdę. — powiedziałam głaszcząc delikatnie jego włosy.
— Jakby los zdecydował ze mam umrzeć nagle. To teraz. — powiedziałam głośno jakbym chciała zeby los mnie usłyszał.

-Bedziemy zyc dlugo i szczesliwie

— Chyba ty. I długo i szcześliwie. — mruknelam.
— Ja jestem uroczym wilkołakiem który podczas pełni straci rozum i zamiast rozerwać twoje ubrania.. Rozerwie ciebie.

-Co do uroczego to sie zgadza. Ty tez bedziesz zyc dlugo i szczesliwie, dopilnuje tego

— Wez tak lepiej nie mow... — powiedziałam.
— I lepiej żebyś zrobił cos co mnie do ciebie zniechęci bo zaczynam sie przywiązywać. Szybkie przywiązywanie sie jest gorsze niz bycie wilkołakiem

-Boje sie, ze jutro nie bede tego pamietac...

— To znaczy?— przestałam głaskać jego włosy.
— Dlaczego?

Wyciagnalem z wewnetrznej kieszeni marynarki kartke z diagnoza od psychiatry i podalem dziewczynie. -rozdwojenie jazni, schizofrenia i chiroba dwubiegunowa...

Wzięłam od niego kartkę.
— Rozumiem... Czyli... Jutro.. Jak do ciebie podejdę i powiem "Hej Romeo, narozrabiasz z Julką?" To mozesz nie mieć pojęcia kim jestem?

-mozliwe... wybacz... -usiadl prosto i zwiesil glowe opierajac lokcie na kolanach

— Nie nie nie... Spokojnie. — złapałam go za rękę.
— Poderwałam raz.. To poderwę i drugi...— zażartowalam. — A tak na poważnie. Jesli polubiłeś mnie raz, to drugi chyba tez?

-Tylko, ze to zupelnie inna osoba... ludzie mi mowili, ze wtedy to nie jestem juz ja, ze jestem nie dosc, ze dziewczyna, to jeszcze chamski, nerwowy i nie do zniesienia...

— Ah... Rozumiem... Czyli...moze byc tak ze bede musiała czekać az znow będziesz taki jak teraz tak?

-Chyba, ze bedziesz znosic moje humorki, heh...