Skrzydło szpitalne

Całe napięcie z mojego ciała zniknęło, a ja już od paru godzin cały czas leżałem wtulony w Ślizgonkę. Jeszcze rok temu wyśmiałbym kogoś, kto by mi powiedział co będę robić, by jak najdłużej zatrzymać dziewczynę przy sobie. Nigdy bym nawet nie pomyślał, że może się zdarzyć sytuacja.

Mimo tego co mowil... Ja wiedziałam swoje... Słowa... To tylko słowa. Dzisiaj mowi ze mnie nie zostawi... A jutro znow usłyszę jak rozmawia z kims... Slizgon w ciele Puchona... Najgorsza mieszanka. W pewnym momencie przestałam go głaskać bo sama odleciałam. Albo zemdlałam. Cos w ten deseń.

O budziłem się zapadnięciem północy, tak przynajmniej pokazywał zegar nad drzwiami. Podniosłem się z kolan Rian i zobaczyłem, że ona także ma zamknięte oczy. Zszedłem z łózka i tym razem położyłem dziewczynę, przykrywając ją od razu. Dla pewności przyłożyłem 2 palce do jej szyi sprawdzając puls.

Otworzyłam oczy w momencie gdy poczułam jął cos dotyka mojej szyi.
— Co ty robisz?!— zapytałam marszcząc brwi. Wystraszyłam się lekko widzac go nad sobą.
— Zyje przeciez!

Odetchnąłem z ulgą, gdy usłyszałem jej głos
- Wolę się upewić - odparłem, zakładając koszulkę
- Nigdy nic nie wiadomo - dodałem

— To nawet nie jest zabawne...— mruknelam.
– Co... gdzie idziesz?— zapytałam gdy zaczął się ubierać.

- Do pokoju - odparłem - raczej powinienem tam iść bo jest dość późno - mruknąłem i wskazałem dłonią na zegar na drzwiach.
- Dzięki Shin - uśmiechnąłem się do niej.

— Nie zostaniesz?— zapytałam podciągając się ma poduszce z wysiłkiem.
– W porządku... to... dobrej nocy...

- A nie wolisz wypocząć? - spytałem - raczej trudno będzie nam tu zasnąć w wygodnej pozycji - odparłem z uśmiechem
- Poza tym boję się, że jak zarzucę na ciebie rękę to cię zmiażdżę, a tego wolałbym uniknąć - dodałem

— Nie... w porządku. Masz racje...— powiedziałam. — Powinieneś spac u siebie. — dodałam nie patrzac na niego.
— Nie przesadzaj juz. Wymyślasz.

- Nie wymyślam, niedawno byłaś szczupła, ale teraz jestem pewien, że objął bym cię w pasie i złączył ze sobą dłonie - mruknąłem, patrząc na nią
- Nie bądź smutna jutro przyjdę - odparłem opierając się o łóżko i nachylając do dziewczyny

— Wcześniej tez mogłeś...— mruknelam. — Masz długie rece. — dodałam.
— Nie jestem smutna przeciez...— chrząknęłam. Nie wroci. Przeciez wiem.

- Nie wcale - odparłem z sarkazmem
- Jak jutro będziesz mi jęczeć, że masz siniaki, albo złamaną jakąś kość, to powiem ci, że sama tego chciałaś - odparłem i wskoczyłem pod kołdrę.

— O co ci chodzi...— mruknelam gapiąc sie na niego gdy wlazł pod kołdrę.
— Ale... Miałeś isc do siebie. Nie wyśpisz się. Ty bedziesz narzekał jutro...

- Uwierz mi wieksze jest prawdopodobieństwo, że ty spaniesz nie ja - mruknąłem, puszczając jej oczko
- Reklamacji i skarg nie przyjmuję skarbie - odparłem

— No przeciez ja nic nie mowie... Mozes isc do się is. I zobaczymy sie rano. Tak jak z powiedziałeś. — odparlam.
— Mowie serio...

- Tak, tak -mruknąłem - śpij szkieleciku i nie marudź mi tu - odparłem, odwracając się tak, by wiedzieć jej oczy.
- Następnym razem śpimy na o wiele większym łóżku - mruknąłem zamykając oczy, mimo iż nie chciałem spać.

– Nie mow tak na mnie...— powiedziałam. — Nie jestem śpiąca. Spałam dzisiaj duzo. — dodałam.
— Chwila. — powiedziałam lekko przytomniejac. — Przeciez ty nie lubisz ze mna spac. Spadaj na inne lozko.

- To ty spadaj ja się już ułożyłem - mruknąłem uśmiechając się do brunetki
- Poza tym tu jest miękko - mruknąłem
- I proszę się z szacunkiem do srarszych zwracać - dodałem

— Wiesz ze nie wstanę...— powiedziałam. — Inne lozka tez sa miękkie. — dodałam. — A jak nie to co?

- I tak nic ci zrobić nie mogę - odparłem, rozglądając się po sali
- Zdaje sobie sprawę, że nie wstaniesz - mruknąłem

— To po co to mówisz?— zapytałam. — Jesli chcesz zebym zmieniła lozko to musisz mnie przenieść. Ale szybciej bedzie jesli ty się przeniesiesz

- Gdybym miał zamieniać łóżko, zmieniłbym je na to w moim dormitorium - mruknąłem
- Serio, skarbie - dodałem

Westchnęłam i spojrzałam na niego.
— Ale. Nie. Lubisz. Ze mna. Spac. — powiedziałam dobitnie.
— Nie musisz tego robic bo ci mnie szkoda.

- Dzisiaj i tak z Tobą spałem, więc chyba znowu mogę - mruknąłem, obejmując ją w talii.
- Jestem za leniwy - odparłem, przyciągając ją do siebie - odparłem

— To była taka drzemka....— mruknelam naprawde zaskoczona jego zachowaniem.
Gdy mnie przyciągnął do siebie, lekko się wahając, przytuliłam sie do niego mając wrazenie ze jest większy niz kiedykolwiek.

- Śpij maluszku - mruknąłem
- Wiem jesteś zaskoczona, ale myślę, że Ci się to przyda - odparłem, uśmiechając się

— A ja wiem ze ty tego nie lubisz...— powiedzialam.
— I wiem ze się do tego zmuszasz.

- Nie zmuszam - odparłem
- Po prostu śpij - dodałem - i będzie dobrze

Ja wiem swoje. Nie wiem ile razy mam mu powtarzać ze nie chce litości.
— Nie chce juz spac...— powiedziałam. — Ty spij. Ja przesypialam całe dnie.

- Nie no ja też nie jestem śpiący - odparłem, mając plan jak zachęcić ją do jedzenia.
Mruknąłem wtulając ją w swoją klatkę.

– Dlaczego nie jestes śpiący? Chyba nie powiesz mi ze wyspałeś sie przez te kilka godzin..— prychnelam.

- Ale nie jestem - odparłem - dość długo spałem - dodałem - wystarczy mi na kolejne kilka dni - zaśmiałem się

— Kolejne dni?— powtorzylam podnoszac głowę.
— Jak nie bedziesz normalnie spał to przysięgam ze nie wyjdę stad przed świetami.

- No cóż dopóki nie wyjdziesz stąd, nie będę mógł spokojnie zasnąć - odparłem
- Ale spokojnie będę spał częściej niż co cztery dni - zaśmiałem się

— Póki nie bedziesz spał to stad nie wyjdę...— odparlam. — A zreszta. Rób co chcesz. "To twoje zycie"

- Dobrze będę spał - odparłem, nie do końca mówiąc prawdę.
- I tak robię co chcę - mruknąłem

— Właśnie widze. — mruknelam. Odwróciłam się do niego plecami i spojrzałam na zegar. Ruda pewnie juz spi. Dobra. Wytrzymam do rana.

Położyłem podbródek na jej ramieniu
- Rian chodzi mi o to, że nie wiem czy zasnę - mruknąłem
- Bo za bardzo martwię się o ciebie - odparłem odsuwając się lekko.

— A po co się martwisz? Sam powtarzałeś chyba z tuzin razy ze juz nie bedziesz. Wiec tego nie rób. Traktuj mnie tak jak każda swoja... Bo teraz raczej tego nie robisz

- Raz może dwa razy to powiedziałem, z kolei ty chciałaś bym się Tobą przejmowal - mruknąłem - mimo moich słów, zawsze się martwiłem, ale jak ci tak bardzo to przeszkadza to już jest ostatni raz gdy tak mówię.

— Nie odpowiedziałeś. — powiedziałam odwracając się do niego ze steknieciem. Zabolała mnie dlon w ktorej tkwił wenflon.
— Nie traktujesz mnie tak jak poprzednich.

- Sama sobie odpowiedziałaś, więc jeżeli chcesz potwierdzenia to je dostajesz - mruknąłem, wpatrując się w jej wielkie oczy. Przez to chorobę nawet oczy straciły blask.

– Dlaczego?— zapytałam cicho, nie odrywając od niego wzroku.
— Tylko nie mow mi ze dlatego ze jestem wyjątkowa i piękna bo wiem ze miałeś ładniejsze i bardziej wyjątkowe. Jestes wybredny. Nie bierzesz byle czego.

- Ale jesteś wyjątkowa - odparłem - pomijając twoją magię, dobrze wiesz jak na mnie działasz - mruknąłem - ale nigdy nie miałem tak, by dziewczyna aż tak mnie podniecała, poza tym da się z Tobą na spokojnie pogadać - dodałem
- Masz rację, jestem wybredny i nie biorę byle czego, jak sama zdarzyłaś to zauważyć - stwierdziłem
- Jeszcze coś mam ci skarbie wyjaśnić? - spytałem