Dormitorium Dziewcząt

Po powrocie do siebie, zamknęłam drzwi na kilka zaklęć i rzuciłam ubrania praz buty itp w miejscu w którym stałam, dorzucając do tego buty, spodnie i bluzke ktora miałam na sobie. Gdy szlam do lozka i zobaczyłam w lustrze bielizne ktora miałam na sobie i przypomniałam sobie po co ja założyłam, ja tez zdjęłam, rzucajac byle gdzie. Wciągnęłam na siebie zwykła zielona koszulke z nadrukiem węża i wsunelam sie pod kołdrę.
Chwile pozniej usłyszałam mialczenie pod drzwiami wiec otworzyłam je Mangnusowi ktory od razu wskoczył na lozko i sie do mnie przytulił, następnie zamknelam drzwi z powrotem zaklęciami i zakopałam sie w pościeli, obejmując kota ramieniem.

Nawet sie nie zorientowałam kiedy usnęłam.
Gdy sie obudziłam, na zewnatrz było juz szaro, prawie ciemno. Gdy usiadłam i spojrzałam na zegarek była 19. Przez moment siedziałam tak nieruchomo, patrzac na wskazówki az w koncu wstałam i zaczelam sie ubierać. Założyłam bielizne, jeansy, koszulke, bluzę Tylera oraz ciepłe skarpetki. Wyjęłam z szafy torebkę na długim pasku i wrzuciłam do niej kilka rzeczy. Miałam zamiar wybrać sie do Hogsmeade i napić sie czegoś. Czemu nie. Nie ch e siedzieć w zamku. Najchętniej wróciłabym do Londynu. Tam sie chociaz cos dzieje.
Zanurkowałam do szafy by odszukać w niej buty które bardzo chciałam założyć.

Gdy w koncu znalazłam pudełko z nowymi Timberlandami na grubym słupku, założyłam je i zapielam następnie zakładając kurtke w podobnym kolorze sięgająca do połowy ud z dużym, ciepłym kapturem. Na zewnatrz było chłodno juz i miałam nadzieje ze niedługo spadnie śnieg. Postanowiłam wziąć ze sobą Magnusa wiec ubrałam go w jego kurteczkę w ktorej wygladal wręcz genialnie i założyłam mu szelki do ktorych podpielam smycz. Wyszlismy z dormitorium i jak najszybciej udaliśmy sie do Hogsmeade.


Next: Pod Świńskim Łbem

Po wejściu do pokoju, zamknęłam drzwi noga i usiadłam na fotelu, kładąc butelke na stoliku obok i tulac do siebie kota.
Musiałam sie rozgrzać nim cokolwiek zrobie czy chociażby sie rozbiorę.

Kiedy w koncu doszłam do siebie, rozebrałam najpierw kota z kurteczki co ten przyjął z ulga po czym sama w koncu sie rozebrałam. Przy okazji zauwazylam ze po raz pierwszy w zyciu mam taki burdel w pokoju. Ale to pozniej. Na razie musiałam sie wykapać, przebrać i załatwić kaca.
Poszłam pod prysznic by wziąć gorąca kąpiel. Gdy wyszłam, owinelam sie ręcznikiem i przeszłam do pokoju by jak najszybciej sie ubrać bo ciagle wstrząsały mna dreszcze. Założyłam bielizne nie zwracając nawet uwagi czy do kompletu czy nie, następnie wyjmując z szafy obcisłe czarne rurki, koszulke oraz jasno rozowa bluzę, z czarnym kotem z przodu, z kapturem. Założyłam to wszystko, na koniec dodając biała dżokejkę by dodatkowo sie zakryc. Zdecydowałam sie na zwykle tenisówki by nie hałasować obcasami i jak zwykle nie klopotalam sie nawet z zawiązaniem sznurowadeł. Przed wyjściem naciągnęłam jeszcze duży kaptur na dżokejkę i wyszłam, zabierając ze sobą kota.


Next: WS

Juz w drodze do dormitorium zaczelam sie zastanawiać co założyć. W koncu gdy stanęłam przed szafa, wybrałam komplet w którym raz byłam na fitnessie. Dlaczego raz? Bo potem mi sie odechciało. Gdy sie ubrałam w stroj, założyłam skarpetki i białe buty sportowe idealne do biegania itp. Na koniec nim wyszłam, założyłam bluzę Tylera ktora mu ostatnio zwinelam i zapielam ja po sama szyje. Sięgała prawie do kolan wiec to co miałam zakryc było zakryte. Wypiłam ostatnia fiolkę eliksiru na kaca ktora miałam w kufrze i wyszłam kierując sie do dormitorium Tylera. 



Next: Dorm Puchonow

Gdy wróciłam do dormitorium, lakonicznie odłożyłam jego bluzę na kanape po czym usiadłam obok. Potrzebowałam chwili zeby pomysleć.
Gdy sie troche uspokoiłam, wstałam i zaczelam przeszukiwać swoje rzeczy by znaleźć w nich eliksir redukujący emocje ktory był o wiele mocniejszy niz zaklęcie.
Gdy zaczął działac, poczułam jakby wszystko po mnie spłynęło. Lubiłam jego początkowe działanie bo wtedy czułam sie jakby juz wszystko miało byc dobrze...
Najpierw za pomocą zaklęcia posprzątałam dormitorium a następnie zaczelam odszukiwać wszystkie jego ubrania. Kilka bluz i koszulek. Nawet nie wiedziałam ze az tyle tego mam. Gdy juz wszystko odnalazłam, odswiezylam zaklęciem i zlozylam w kostce następnie biorac stos ubrań i wychodząc z dormitorium.


Next: Dorm Puchonow

Nawet nie zamknęłam drzwi kiedy wróciłam do pokoju. Usiadłam przy biurku i napisałam szybki list do mamy z zapytaniem jakie sa sposoby na odebranie komuś swojej magii. Szybko zwinelam pergamin i podałam go sowie ktora wezwałam. Wypuscilam ja przez okno i zostawiłam je otwarte. Juz bardziej sie nie rozchoruje. Następnie zaczelam robic selekcje ubrań które miały trafić do kosza.

Po kilku godzinach odłożyłam na bok dwie sterty rzeczy których miałam sie pozbyć. Popatrzyłam na nie chwile po czym zamknęłam szafę w ktorej zostało to co mogłam nosić. Przesunelam rzeczy ktorych miałam sie pozbyć pod sciane i podeszłam do kufra by sprawdzić czy mam w nim eliksiry "znieczulające" emocje. Ostatnia buteleczka. Zastanowiłam sie chwile po czym wyszłam z dormitorium.


Wróciłam po jakiejs godzinie z dwiema księgami i kociołkiem pełnym składników które zwinelam z zapasów szkolnych. Zamknęłam drzwi na klucz i Przymknelam okno. Usiadłam na podłodze, przodem do okna i przygotowałam wszystko. Gdy woda w kociołku sie podgrzewała, ja otworzyłam odpowie dia księgę by jeszcze raz przeczytać przepis na eliksir znieczulający. Postanowiłam ze bede go zażywać przez jakis czas. Albo zawsze.

Podszedłem do drzwi dziewczyny i mocno w nie zapukałem.
Oparłem się o framugę, czekając kiedy otworzy mi drzwi.

Podskoczyłam w miejscu gdy usłyszałam głośne pukanie. Kurwa... Ktos sie kapnął ze byłam w składziku..No i dupa. Odłożyłam otwarta księga na bok i podniosłam sie z podłogi. Przez pare unosząca sie w pokoju ktora nie nadążała wylatywać przez okno, moje włosy lekko sie napuszyły wiec przygladzilam je w drodze do drzwi.
Zawahałam sie lekko po czym w koncu cu uchyliłam je odrobine. Widzac Tylera odetchnęłam lekko i otworzyłam drzwi szerzej, prostując sie.
— Co?

Zanim zobaczyłem dziewczynę, wcześniej ukazała mi chmura dymu.
- Najwyżej daj mi w twarz - mruknąłem tylko, a następnie złapałem jej twarz w dłonie.
Popatrzyłem jej w oczy, a następnie na usta i pocałowałem ją z uczuciem i zaangażowaniem.

— Tak bez po..— zaczelam ale moje słowa zostały stłumione przez jego usta. Oddałam pocałunek jak zwykle ale nawet nie zamknęłam oczu. Nie rozumiałam juz o co mu chodzi. Najpierw mnie zostawia a potem całuje? To nielogiczne.
Puściłam drzwi które otworzyły sie szerzej i przeniosłam dłonie na jego jego nadgarstki, nie zamierzając zsuwać dłoni z policzków.

Gdy zauważyłem, że puściła drzwi.
Pchnąłem ją w stronę jej pokoju, nie przestając jej całować.
Kiedy oboje znaleźliśmy się w środku, zatrzasnąłem drzwi nogą, a następnie się o nie oparłem.

Cofnęłam sie szybko gdy popchnął mnie do srodka. W koncu przestałam sie w niego wpatrywać i opuściłam powieki, dalej oddając pocałunek. Gdybym wiedziała ze tak to sie skończy to nie brałabym eliksiru. Nawet nie poczułam pocałunku. Kompletnie nic. Nawet brak irytacji ze względu na brak uczuć. Nic.

W końcu się od niej odsunąłem.
- Nie rzuciłem Cię Rian i tego nie zrobię - mruknąłem.
- To wszystko ie tak miało wyglądać - dodałem.

Nabrałam powietrza kiedy sie ode mnie odsunął. Dlaczego ja tego nie zrobiłam. A. No bo głupia jestem.
— W porządku. Ale jak bedziesz chciał zerwac ale nie bedziesz chciał robic tego sam to mow smialo. — odparlam odsuwając sie.
— Jeszcze nic nie znalazłam wiec albo Mag to wyniósł albo jest w praniu. Sprawdze pozniej.

Jej odpowiedź mnie zaskoczyła chyba jak nigdy. Zero szczęścia, złości, w sumie zero wszystkiego, jakichkolwiek emocji.
- Nie przyszedłem po ubrania - odparłem, nie wiedząc co innego zrobić.

— Wiec po co?— zapytałam zastanawiając sie czy jesli zwymiotuje eliksir to jego działanie ustanie. Zachwiałam sie lekko, szybko łapiąc równowagę.

Przez chwilę sam nie wiedziałem co mam powiedzieć.
- Po to by wyjaśnić...- mruknąłem.
- By tak nie wyglądało, jak wygląda - dodałem

— A jak wyglada?— zapytałam zerkając katem oka w stronę kociołka by sprawdzić czy juz powinnam dodać składniki.
— Przeciez jest cudownie. Ja jestem głupim dzieckiem które robi co i z kim chce a ty jesteśmy poszkodowany.

- Nie jesteś głupim dzieckiem - mruknąłem.
- I nie jestem poszkodowany - odparłem - a ty nie z nikim niczego nie robisz - stwierdziłem.
- Po prostu sam nie wiem czego się mogę po Tobie spodziewać - mruknąłem.

— No nie robię. Stoje tutaj. – odparlam logicznie.
— I owszem. Masz mnie na głupie dziecko. Wiem to. — powiedziałam. — Moj ubiór cie w tym potwierdza. Albo... uważasz ze ubieram sie jak dziwka ale mi tego nie mówisz... Wiec nie wiem co gorsze..— odparlam zamyślając sie.
— Ja tez tego nie wiem. Na razie mozesz sie spodziewać tego ze nie bede ci juz przeszkadzac.

- Nie, nie mam Cię za głupie dziecko - odparłem - Właśnie nie wiesz i w tym problem - mruknąłem.
- I nie, nie ubierasz się jak dziwka, tylko normalnie - stwierdziłem - A robię Ci o strój awanturę, bo to ty kazałaś mi ubierać koszulki a sama w staniku przyszłaś - westchnąłem.
- Poza tym ja już nie wytrzymuje. Wszystkie nasze kłótnie, plus te groźby - dodałem.

— Bo ty jestes facet. I jak zdejmujesz koszulke to juz jestes w połowie nagi. Poza tym wiesz ze nie należysz do chucherek wiec nie wiem czego ty tu nie rozumiesz. A to. Jest stroj do ćwiczeń. Komplet. — odparlam obracając sie wokół własnej osi.
— Wiec to zakończ. Nic nie stoi na przeszkodzie skoro sa z nami same problemy. Zrob to i bedziesz wolny.

- I co Ci to przeszkadza? Poza tym są inne stroje do ćwiczeń - odparłem.
- Zawsze można na Ciebie liczyć - mruknąłem zrezygnowany.

— To mi przeszkadza ze wiem jak działasz na inne. — powiedziałam.
— Mogłam. Ale ja z kolei chce działac ma ciebie. Bez względu na czas i miejsce. Póki moge. — dodałam.
— Mozna na mnie liczyć. O każdej pozę dnia i nocy. Bez względu na to czy jestem zła czy nie.

- Ale nie działam tym tylko na inne - mruknąłem.
- I w tym jest problem. Żeby się poznać, ja muszę się opanować, a ty mi nie pomagasz - odparłem.
- Chodziło mi o twoje poprzednie zdanie - westchnąłem.

— A jak ty chcesz sie opanować jesli bede chodzic przy tobie w habicie?— zapytałam.
– Zeby sie opanować to musisz byc tym czyms kuszony. Tylko wtedy to ma sens. — powiedziałam.
— No przykro mi Tyler ale nic na to nie poradze. Jestem jaka jestem. Jestem dzieckiem które ciagle cos psuje. No przykro mi słońce. Moze lepiej bedzie jesli dasz sobie ze mna spokoj.

- Nie muszę - odparłem.
- Długo jeszcze będziesz o tym mówiła - spytałem zrezygnowany.
- Jeżeli tego ode mnie chcesz to proszę bardzo, powiedz mi prosto z mostu, a nie wymijająco - mruknąłem.

– Ja mam na ten temat inne zdanie. Jak nie bedziesz wychodził na przeciw temu z czym chcesz walczyć to bedzie sie to kończyło tak jak kończy. — powiedziałam odsuwając sie od niego.
— Jak przestane cie kochać to dam ci znać. Najprawdopodobniej stanie sie to dopiero wtedy jak umre ale dzięki mojej magii to tez poczujesz. Bo wtedy zniknie. — dodałam odwracając sie i wracając do kociołka do ktorego musiałam dodać resztę składników.

- Jakoś jeszcze się na Ciebie nie rzuciłem - mruknąłem, patrząc jak ode mnie odchodzi.
- Co to? - spytałem wskazując na garnek.
Już od czasu gdy tu wszedłem zastanawiałem się co wywołuje takie kłeby dymu.

— Bo nie sadze żebyś miał na to ochotę. — powiedziałam.
— Eliksir. — odparlam wrzucając garść sproszkowanej mięty i odskakujac kiedy buchnęlo z kotła. Wstałam z podłogi i otworzyłam okno szeroko.
— Jesli zamierzasz tu zostac na dłużej to nie zdziw sie jesli nagle zacznę płakać jakby mi serce pękło, rozniósł polowe dormitorium, bede planowała samobójstwo a potem popłacze sie ze szczęścia. — uprzedziłam siadając z powrotem na podłodze i mieszając w kociołku.

- Teraz to jedyną osobą, która tego nie chce jesteś ty - mruknąłem, podchodząc do niej.
- Widzę, że eliksir - odparłem - ale jakie ma działanie? - spytałem.
- Dlaczego miałabyś płakać, skoro jak na razie nieźle się trzymasz?

— Bo po powrocie z siłowni wypiłam pełna butelke eliksiru znieczulającego i nałożyłam zaklęcie. — wyjaśniłam. — A to zapas eliksiru. — powiedziałam odkladajac duża łyżkę do mieszania.

- Sama mówiłaś, ze po eliksirze jest jeszcze gorzej - mruknąłem.
- Więc po co to zrobiłaś? - spytałem, siadając naprzeciwko niej.

— Zeby nie rozpłakać sie przy tobie po raz kolejny. Zeby nie czuć bólu. Zeby nie czuć. — odparlam spokojnie, powoli przenosząc na niego wzrok.
— Przeziębisz sie jak bedziesz siedział pod tym oknem. Wstań. — powiedziałam dodając do kociołka kolejny składnik.

- To chyba pomogę Ci go gotować - mruknąłem słysząc jej wytłumaczenie.
- Przynieść Ci coś? - spytałem, całkowicie ignorując ostatnie słowa dziewczyny.

— Mam wszystko. — odparlam krótko.
— Nie musisz mi pomagac. Poradze sobie sama. — dodałam.
— Dlaczego chcesz to robic?

- Skoro tak twierdzisz - westchnąłem.
- W sensie? Co chcę robić? - spytałem.

— Pomagac mi. — zapytałam wstając i podchodząc do szafki z ktorej wyjęłam słoik masła orzechowego i dwie duże łyżki. Wróciłam na miejsce i odkręciłam słoik, nabierając masła na łyżkę i stawiając słoik przy Puchonie. Wbiłam w niego druga łyżkę i zajęłam sie swoja.

- To chyba proste - odparłem.
- Nie chcę byś cierpiała, a to najlepszy sposób - mruknąłem.
- Nie będziesz cierpieć pijąc to coś, więc wolał bym Ci pomóc - dodałem, patrząc jej w oczy.

— Wtedy tez nie bede czuć miłości, przyjemności, podniecenia, radości i wielu innych. — odparlam zjadając polowe masła orzechowego z łyżki.
— Dlaczego nie chcesz zebym cierpiała?

- Może być i bez tej drugiej części uczuć - mruknąłem - Byleby zredukować te nieprzyjemne i raniące Cię - westchnąłem.
- A po co masz płakać po nocach? Wychodzić do Hogsmead, by się upić do nieprzytomności? - spytałem.
- Nie jest mi to Rian potrzebne - odparłem.

— Wiem. — powiedziałam wpatrując się w łyżkę.
— Ale nie wzięłam go dlatego zeby pozbyć sie ogólnego cierpienia. Do takiego przywykłam. Bałam sie ze ze mna zerwiesz i wolałam byc na to przygotowana. — dodałam ciszej.