Korytarz na parterze

-Ja wiem. Nic nie mowie przecież. -powiedziałam odsuwajac ja od siebie.

- Więc czemu mnie odsuwasz? - zapytałam z obawą, patrzyłam z miłością w jej oczy.

-Bo jest mi trochę za ciepło. -skłamałam starając się patrzeć na nią, chociaż w tej chwili miałam ochotę się rozpłakac. Nadal się uśmiechałam. -Idź do niej kotku

- Jebać ją. Ty jesteś najważniejsza. Ukrywasz coś przede mną, widzę to - powiedziałam cicho. W oczach wciąż miałam łzy.

-Nie płacz juz. Nic się przecież nie stało. -powiedziałam głaszcząc ją po policzku.-Chyba pójdę juz do siebie. Jestem zmęczona. -powiedziałam nadal się uśmiechając. Spałam dwa dni bez przerwy wiec byłam wyspany ale nie chciałam juz jej przeszkadzać. -Nie ukrywam nic

- Będę płakać, stało się, a Ty coś ukrywasz i to widzę - wzięłam ją na ręce. - Bez dyskusji idziemy do mnie do dormitorium, póki regulamin nie obowiązuje - trzymałam ją stanowczo i z nią wyszłam.
NP: Dormitorium Dziewczyn (Ravenclaw)

Westchnęłam tylko i pozwoliłam się nieść.
Next: Tam gdzie ona

Usiadłem na murku, żeby się przewietrzyć, naprawdę tego potrzebowałem. Nawet nie mogłem być w jednej sali z nią, bo już się denerwowała. W sumie się jej nie dziwię, jedynie żal mi jej, że trafiła na mnie, ale nie zamieniłbym chwil z nią na żadne inne. Były one wyjątkowe, na swój sposób dziwaczne, ale w większości pozytywne. Gdy usłyszałem swoje imię, spojrzałem wtamtą stronę i zobaczyłem moją kruszynkę, która szybko do mnie podbiegła.

Szłam rozglądając się za nim. Miałam nadzieje, ze nie wrócił do dormitorium. Mój uśmiech się poszerzył gdy go zobaczyłam, siedzącego na murku. Wspominałam już, że był żywym obrazem mękki i rozpaczy. Pewnie tak. Podbiegłam do niego trochę, by mógł mnie słyszeć i nabrałam powietrza w płuca.
- Tyler! - krzyknęłam i rzuciłam mu się w ramiona. Zawsze jego ramiona mnie uspokajały, zawsze miałam w nim wsparcie, więc chciałam by on miał też we mnie wsparcie. Postanowiłam uszanować jednak decyzje Rian i nic mu o niej nie mówić.
- Dlaczego tak wybiegłeś z sali? - spytałam, jednak na jego pytanie zdziwiłam się.
- Przecież jestem w Hogwarcie od zawsze, a ty od ilu? - zadałam kolejne pytanie.

Wypuściłem ją z objęć by usiadła, obok mnie na murku, co też szybko wykonała. Jej pytanie bardzo mnie zaskoczyło, bo jakoś nigdy na nią nie trafiłem a tu tak nagle...bum i jest.
- Nieważne - odparłem szybko.
- Od kiedy jesteś w Hogwarcie ? - spytałem, jednak jej odpowiedź bardzo nie zdziwiła
- No już z 2 lata - odparłem bez namysłu wpatrując się w nią

- Mam pomysł dlaczego się nie spotkaliśmy, ja zazwyczaj przesiaduje na wieży astronomicznej, a ty penwie na miotle - zaśmiałam się.
- Powiedz mi dlaczego tak szybko wyszedłeś dobrze wiesz, że masz we mnie oparcie - mruknęłam uśmiechając się. Tyler proszę powiedz mi to, będę wiedziała co z wami zrobić.

Gdy mnie zaczęła prosić od razu uległem. Miałem do niej pełne zaufanie, dlatego zacząłem od tego przez kogo wyszedłem z WS. Powiedziałem jej jak się nasza znajomość, opowiedziałem o naszych kłótniach i o tym co do mnie czuje, o moim pierwszym zostawieniu jej, o pięknych momentach spędzonych z nią w sypialni, albo na dworze, o tym jak była w szpitalu. Opowiedziałem jej o przykrej sytuacji, którą widziałem i następnym dniu, w którym wcale się do mnie nie odzywała. Później powiedziałem o wyjeździe i jaki jest powód mojego wyjazdu, a zakończyłem tym co działo się w stołówce i moich obaw. Gdy to skończyłem, Kate przytuliła mnie, a ja się w nią wtuliłem, potrzebowałem tego bardziej niż myślałem.

Słysząc jak o tym opowiada, zrozumiałam, że głównym problemem ich obojga jest niezrozumienie i domyślanie się, bez pytania drugiej osoby co się stało. Nie mogłam nic zrobić jak tylko go przytulić. Gdy już oboje troszkę się ustaliliśmy odsyłam się i spojrzałam w jego zmęczone oczy.
- Idz spać, ja będę miała na nią oko, by żaden jej nie dotknął i nie dyskutuj ze mną - dodałam szybko
- Radziłabym ci wziąć coś na sen np. eliksir słodkiego snu - mruknęłam, wiedząc, że przytakuje, uśmiechnęłam się, a następnie przytuliłam po raz kolejny.
Patrzyłam jak odchodzi a następnie sama to zrobiłam idąc w odwrotnym kierunku

Next > WS

Słuchałem jej uważnie, wiedziałem, że nie ma się o co z nią kłócić i tak jest teraz silniejsza psychicznie ode mnie. Przytaknąłem tylko na jej słowa głową i odwróciłem się, by iść spokojnie spać. Ale najpierw musiałem poprosić opiekunkę o przysługę.

Next > Skrzydło szpitalne

Gdy znalazłam sie na korytarzu, oparłam sie lekko tyłkiem o parapet okna za którym zaczął padać lekki deszcz. Ułożyłam dlon na łokciu wyprostowanej drugiej ręki i wbiłam wzrok w swoje buty, czekajac na Tylera i coraz bardziej czujac tęsknotę za domem. A raczej za ludzmi w nim. Nie mowie o rodzicach i siostrze. Z nimi nigdy nie miałam dobrego kontaktu. Odkąd troche dorosłam, Minho przestał traktować mnie jak totalne dziecko. On i pani Kim ktora zajmowała sie naszym domem i służba byli dla mnie chyba najbliżsi.

Znalazłem się na korytarzu, a stąd była prosta droga do dormitorium, jednak zauważyłem Rian, opierającą się o ścianę. Nie widząc nigdzie jej towarzysza, domyśliłem się, że czeka właśnie na niego, więc przyspieszyłem kroku chcąc znaleźć się już w pokoju.

Podniosłam głowę kiedy usłyszałam kroki zbliżające sie w moja stronę. Podniosłam głowę z lekkim uśmiechem wiedząc do kogo należą. Jednak gdy w tym momencie Puchon mnie minął, Rozchylilam usta ze zdziwienia. Odbiłam sie od parapetu i podpieglam do niego, łapiąc go za nadgarstek i stając przed nim. Zmarszczyłam brwi i lekko przekrecilam głowę patrzac na niego pytająco.

Gdy poczułem,że dziewczyna łapie mnie za nadgarstek, przewróciłem oczami ze zdenerwowania
- Czego? - warknąłem, patrząc jej w oczy.
- Możesz mnie puścić? Śpieszę się - mruknąłem.

— Gdzie? Do kogo?— zapytałam unoszac brwi.
— Co ci sie stało?— dodałam patrac co działo sie w jego oczach. — Tyler?

- Na trening - mruknąłem szybko, nie zastanawiając się nad słowami. Oczywiście było to kłamstwo wymyślone na szybko.
- Nic mi się nie stało - odparłem - Mogę już iść? - spytałem, rozglądając się po korytarzu.

Zacisnelam zeby i spojrzałam na niego.
— Po pierwsze. Łżesz jak pies. Po drugie. Zanim zaczniesz sie wkurwiac to pytaj. A po trzecie. Dzięki za zaufanie kochanie. — prychnelam i gwałtownie puściłam jego rękę. — Pierdol sie balwanie. — mruknęłam odsuwając sie z jego drogi i wskazałam ręka drogę.
— Na co kurwa czekasz? Idz. Rozpierdol pół dormitorium. A nie... Sorki... Na "TRENING". — powiedziałam kreśląc znak w powietrzu.

- Wiesz ufałem i nie wątpiłem w Ciebie, ale akcje z Gryfonem, a teraz tym gostkiem to dla mnie za dużo - odparłem.
- Jesteś seksowna i to w cholerę, ale jak widać aż za - mruknąłem z lekkim uśmiechem.
- Dzięki, że wierzysz iż staram się panować nad agresją, naprawdę to widać - westchnąłem i przetarłem oczy.
A następnie ruszyłem do dormitorium, nie oglądając się za siebie.

Next > Dormitorium Puchonów

Po raz kolejny nie wierzyłam ze powiedział cos takiego. Patrzyłam za nim kiedy odchodził, czujac jak zbierają mi sie łzy w oczach. Spuscilam głowę po czym ruszyłam w druga stronę, wychodząc po chwili na deszcz.


Next: Błonia

W połowie korytarza zatrzymałam sie, zauważając ze pada śnieg. Podeszłam do okna i wyjrzałam przez nie z rozchylonymi ustami, gapiąc sie jak zaczarowana na padający snieg. Chyba sie ubiore i wyjdę na zewnatrz.

Widząc dziewczynę stojącą przy oknie, postanowiłem skorzystać z okazji i przu okazji dopilnować by mi nie uciekła. Położyłem dłonie po obu stronach jej ciała.
- Co się dzieje Rian? - spytałem.

Slyszac swoje imię, chciałam sie cofnac jednak zostałam jakby otoczona przez Puchona.
— Pada śnieg...— powiedziałam powoli.

- Nie pytałem co się dzieje na dworze, tylko co dzieje się z Tobą - mruknąłem.
- Dlaczego tak dziwnie reagujesz? - spytałem, mając na myśli sytuacje w stołówce.

— Jak dziwnie?— zapytałam zaciskajac dłonie na książce ktora przyciskałam do piersi.
— A jak powinnam reagować?— dodałam znow czujac jak serce tłucze mi w piersi.

- Nie wiem - odparłem, lekko się odsuwajac by dać jej przestrzeń.
- Ale nie tak wyobrażałem sobie nasze ponowne spotkanie - mruknąłem.

Odwrocilam się do niego, lekko marszcząc brew.
— Jakie ponowne?— zapytałam przekrzywiajac głowę.
— Wybacz... Ale... O co Ci chodzi?

Słysząc jej słowa zacząłem mrugać oczami, nie odrywając od niej wzroku.
- No niewidzialiśmy się przez święta i sylwester Shin - mruknąłem.
- Liczyłem na przywitanie jak z peronu, gdy wróciłem z Brazylii. No w sumie trochę lepsze - uśmiechnąłem się do niej.

— Nie mow do mnie po nazwisku...Ty.— warknelam.
Powitanie jak z peronu? Po powrocie z Brazyli? Czyli jak? Niewiele myśląc chwyciłam jego dlon i usciskalam ją entuzjastycznie.
— Witaj w Angli...!— powiedziałam z szerokim uśmiechem.

Widząc jej gest, otworzyłem usta, a następnie je zamknąłem. Zacząłem się powoli od niej odsuwać, a gdy natrafiłem na ścianę po drugiej stronie, zsunąłem się bezwładnie po niej.
- Wiesz chociaż jak mam na imię? - spytałem z nadzieją w głosie.

Zdziwiłam sie nieco jego reakcja. Myślałam ze o to chodziło No...
— Mm Tak...— powiedziałam. Skoro on znał moje to ja powinnam znać jego.
Podeszłam do niego powoli i ukucnelam.
— Dobrze się czujesz?

- Powiedz je - mruknąłem, patrząc na nią.
- Powiedz jak mam na imię - dodałem, widząc że przy mnie kuca.

— Mmm... No dobra nie pamiętam ale ja rzadko kiedy zapamiętuje imiona..— powiedziałam szybko.
— Za duzo ludzi w szkole po prostu..

Może i rzadko, ale moje mówiłaś przez sen - powiedziałem w myślach.
- Rozumiem - zdobyłem się na lekki uśmiech, który posłałem dziewczynie.
Wstałem, przytrzymując się ściany.
- Tak w ogóle to Szczęśliwego Nowego Roku -
mruknąłem

Lekko zmarszczyłam czoło wstając wraz z nim.
– Skar..Ej..— powiedziałam poprawiając sie szybko. Brawo Rian. Od razu zedrzyj z niego ubrania.
— No... wzajemnie... Wszystko okej?— zapytałam kładąc mu dlon an ramieniu.

Teraz już nie wiedziałem czy robi sobie ze mnie żarty czy nie. Nie mogłem uwierzyć że naprawdę mnie nie pamięta, bo wszystko co razem przeżyliśmy ona zapomniała.
- Naprawdę mnie nie pamiętasz? - spytałem, spuszczając wzrok.

— Nie znam Cię wiec jak moge cie pamietać?– zapytałam w koncu.
— Mamy razem jakies zajecia w ogole?

- Nie, nie - odparłem i uśmiechnąłem się lekko.
Wziąłem kilka oddechów i narzuciłem na siebie maskę obojętności.
- Muszę lecieć - mruknąłem.
- Trzymaj się - dodałem na odchodne - i unikaj Gryfonów - zaśmiałem się sztucznie, znikając z pola jej widzenia.

Next > Dormitorium Puchonów

Stałam przez chwilę w miejscu patrzac za chłopakiem lekko zdezorientowana.
Obraził sie bo nie wiem jak ma na imię? Ja bym sie nie obraziła gdyby nie znał mojego jeju...
Nie do konca rozumiejąc o co mu chodzi, powloklam sie do swojego dormitorium zeby ubrać sie w cos cieplejszego i wyciągnąć Magnusa na śnieg.


Next: Dorm Ślizgonek