Korytarz na parterze

- Albo coś. - dygotałam ze złości - Mam ochotę roznieść wszystko wokół. - nie potrafiłam się uspokoić - Odejdź albo naprawdę będziesz ofiarą mojego ataku. - gotowało się we mnie, a pojedyncze krople krwi wydobywały się z moich pięści.

- Trudno. I tak jestem masochistką - mruknęłam. - Może usiądźmy i porozmawiajmy, zrobi Ci się lepiej, jeśli powiesz co się dzieje.

- Nie, nie będzie lepiej. - zaśmiałam się żałośnie - Nie będzie. - powtarzałam słowa jak upośledzona - Czemu mam powiedzieć to Tobie?

- Bo trafiłam Ci się po drodze i chcę Ci pomóc? - uniosłam pytająco brew.

- Nikim dla mnie nie jesteś, nie znam Cię. Równie dobrze zaraz możesz mnie wyśmiać, a to całkowity przypadek, że tędy przechodziłam. - praktycznie warczałam jak rozwścieczony pies.

- Nie przejmuję się tym - wzruszyłam ramionami. - To jak?

- Nic Ci nie powiem. - zaczęłam się nerwowo rozglądać, jakby ktoś mnie obserwował - Zaraz oszaleję! - w jej oczach już pewnie dawno oszalałam.

Zdecydowałam się ją ciepło i pokrzepiająco przytulić. - Spokojnie. Postaram Ci się pomóc. W czym więc problem? - powiedziałam cicho.

O mało nie wbiłam w nią swoich zakrwawionych paznokci. Opanowałam się, ledwo, oddychając tak ciężko, że normalnie powinnam się zapowietrzyć i najnormalniej w świecie zemdleć.
- Ja... ja nie chcę mówić. - nie dałam dopuścić łez do swoich oczu.

- Pomogłoby Ci to, nawet jeśli mało, to cokolwiek. Zaufaj mi - szepnęłam.

- Nie chcę Ci ufać. - wysyczałam przez zęby w gniewie - Będę żałowała wszystko co zrobiłam i czego nie zrobilam podczas tego co właśnie robię, przeżywam, whatever! - krzyczałam, moja psychika nie wytrzymała.

Odsunęłam się, odgarnęłam włosy ze swojej twarzy i spojrzałam na nią prostując się. - Więc wybierzmy inną opcję - powiedziałam opanowanym, spokojnym głosem. - Wyżyj się na mnie. Nie będę miała Ci tego za złe ani nie będę miała do Ciebie żalu o to.

- Nie, nie... - wybełkotałam - Ja ch-chcę go. - zająknełam się, wlacząc z wielka gulą w gardle.

Akurat szedłem do wielkiej sali, gdy zobaczyłem jakąś brunetkę-krukonkę i... Roztrzęsioną gryfonkę, którą rozpoznałbym zawsze i wszędzie. - Annabelle! - podbiegłem i ją objąłem czule. Spojrzałem na jej twarz. - Co się dzieje? - podejrzanie spojrzałem na jej towarzyszkę. Stała w stylu: dalej, jestem gotowa na wszystko.

- Ja... ja. - dygotała mi szczęka kiedy wpatrywałam się w jego przenikliwe jak zawsze oczy - Nie wytrzymałam. - wymamrotałam, a w moich oczach stanęły łzy.

- Ja... Już chyba jestem niepotrzebna tu - powiedziałam i wróciłam do Wielkiej Sali.

- To przez nią? - zapytałem powoli kierując Annabelle na parapet i sadzając ją na nim.

- N-nie, chciała m-mi pomóc. - rozpłakałam się, szlochając głośno.

Przykucnąłem by być na równi z nią i spojrzałem w jej oczy. Bolał mnie ten widok. - Skarbie, co się stało?

Łzy spływały mi po policzkach, moje zaciśnięte w pięści ręce dałam za siebie.
- J-ja nie wytrzymałam, wy-wybiegłam z dormitorium, n-nowa gryfonka chciała m-mnie poznać, a-a jak mówiłam o d-domu dz-dziecka i tych osobach, które mnie tam z-zostawiły.

Usiadłem obok niej i obiema rękami mocno ją wtuliłem w siebie. - Ann, kochanie, to że masz przeszłość jaką miałaś nie czyni Cię gorszą - szepnąłem jej do ucha, pocierając dłonią jej ramię uspokajająco.

- A-ale zawsze jak o tym mówiłam, nie wybuchałan tak jak t-teraz. - pociągnęłam nosem, uspokajając się w jego ramionach.

- Spokojnie. Nic się nie stało. Ciiiii... - zacząłem nucić jakąś spokojną, heavy metalową kołysankę. Cóż, dzięki ojcu tylko takie znałem i nie, żebym narzekał. Kołysałem ją lekko, starając się ją uspokoić i pozbierać do kupy.

Kołysałam się w rytm utworu, który nucił. Mój niespokojny oddech nie dawał się uspokoić, a ręce co prawda z lekksza zakrwawione splotłam przy swojej klatce piersiowej. Liczyłam w myślach, ale nic nie pomagało.

Wyjąłem z kieszeni chusteczkę i wytarłem delikatnie jej dłonie. Nie przestawałem nucić. A gdyby ją... Rozśmieszyć albo chociaż spróbować? - Pamiętasz, jakim komplementem Cię obdarowałem?

- Ughh, przestań. - lekko uderzyłam go łokciem, sycząc z bólu kiedy dotykał moich dłoni.

Nic się już nie odezwałem, wróciłem do nucenia. Chusteczki włożyłem do swojej kieszeni i wciąż ją obejmowałem. Chciałem jej pokazać, jak bardzo chcę ją wesprzeć w tym, najbardziej jak to możliwe.

Wtulałam się w jego rozgrzany tors, którego tak mi brakowało. Moje serce uderzało jakby przez mój układ krwionośny przeszedł prąd o napięciu pioruna podczas wyładowania.
- Uwielbiam kiedy nucisz. - starałam się cokolwiek powiedzieć.

- Dlatego to robię. W zasadzie, wszystko robię dla Ciebie, gdy jesteś w takim stanie - powiedziałem cicho w odpowiedzi i wróciłem do nucenia.

- Skąd wiedziałeś, że to lubię? - wymamrotałam, wtulona w niego.

- Widzę, jak na to reagujesz - pogłaskałem ją po włosach.

Skupiłam w sobie całą siłę i odchyliłam się delikatnie. Spojrzałam w jego oczy, starając się skupić tylko i wyłącznie na nich. Moje oczy musiały wyglądać koszmarnie. Połączony tusz z łzami, zaczerwienione gałki oczne, rozszerzone źrenice. Ughh. Przymknęłam je lekko, zostawiając na ustach Azazela krótki pocałunek.

Pocałowałem ją krótko, ale z uczuciem, wciąż głaskając ją po głowie. Wpatrywałem się w jej oczy. - Zawsze dla mnie pozostaniesz piękna, obojętnie w jakim stanie - powiedziałem domyślając się, co myśli w takich sytuacjach.

- Nawet jeśli będę w takim stanie, że będę chciała Cię zabić? - wybełkotałam z siebie z lekkim żartem.

- Czemu miałabyś chcieć mnie zabić? - zmarszczyłem brwi.

- Popadając w furię robię naprawdę wiele, dziwnych i strasznych rzeczy. Nie zdziwiłbym się gdybyś był w pobliżu i stałbyś się moją ofiarą numer jeden. - mówiłam spokojnie, jak nigdy dotąd.

- Potrafię o siebie zadbać. Miałem dwa, pfu, trzy razy sytuację, w której mogłem zginąć i mam na co dzień też do czynienia z osobą, która mogłaby mnie w przypływie szału zabić. Czego się nie robi dla miłości?

Zaśmiałam się cicho.
- Przyszedłeś w odpowiednim momencie. - wymamrotałam - Gdyby nie Ty, tamta dziewczyna mogłaby poważnie mnie znienawidzić. - spuściłam wzrok.

- Czemu miałaby Cię znienawidzić? - uniosłem brew.

Usiadłam na parapecie i popatrzyłam na tereny Hogwartu, trzymając w sobie wszystkie emocje. Będę mogła je wyrzucić z siebie dopiero jak znajdę się w dormitorium. A nie mam ochoty na razie tam iść.

Przybiegłam tu za nią, usiadłam na parapecie obok niej. Zaciskałam usta w wąską linię, spojrzałam na nią. - Noelle... - zaczęłam cicho. Emocje ściskały mi gardło, ale musiałam się trzymać, musiałam naprawić to wszystko co się stało.

-Tak Letycjo? -powiedziałam uśmiechając się uroczo. -Chodzi co o to że lizałaś się z jakąś dziewczyną na błoniach, podczas kiedy jesteśmy razem? Eee tam. Daj spokój

Ten uśmiech w tej chwili i tym momencie bolał mnie bardziej, niż widok gdyby płakała. - Ja... Wypiłam za dużo... Straciłam nad sobą panowanie, ona zaczęła i ciężko było mi się oprzeć... - schowałam twarz w dłonie. - Błagam, wybacz mi - powiedziałam cicho.

Przytuliłam ja i pogłaskałam po włosach. -Nie przejmuj się. To nic takiego.-powiedziałam urywa ha bo głos mi się załamał

Spojrzałam na nią z niedowierzaniem, z oczu spływały mi łzy. Rzuciłam się na jej szyję przytulając ją mocno. - Żałuję tego, naprawdę mocno, Noelle. Ty jesteś tą jedyną i nikt inny - szepnęłam.