Dormitorium Dziewcząt

- Ale Beauxbatons nie wydaje się takie złe. Ładnie urządzone, z lotu ptaka aż miło to oglądać w sumie - odpowiedziałam, wciąż nie odwracając wzroku od papieru. Choć mogłam sprawiać jakbym lekceważyła sytuację, bardzo dobrze jej słuchałam. Słaby wzrok miałam nadrobiony wręcz niebezpiecznym słuchem. Czemu takim? Lepiej nie zakładać mi słuchawek lekarskich i nie uderzyć młotkiem w "czujkę".
- Włoszko-Japonka, ale nic z Japonki w sumie w sobie nie mam. Ani rysów twarzy... Jestem kurewsko europejska - mruknęłam.

-Na pierwszy rzut oka nie jest tak źle, ale jak spędzisz tam trochę czasu i poznasz się na ludziach, to nie zachcesz wracać. -Parsknęłam cicho, ja także już nie patrzałam na dziewczynę. Oczy mi się zamykały, zmęczenie wygrywało, ale nie mogłam zasnąć w środku rozmowy.
-Znasz jakiś środek na zmęczenie? Zaraz chyba tu zasnę-Mruknęłam i odwróciłam głowę w stronę dziewczyny z kompletnie nieobecnym wzrokiem. Czułam się jakbym miała zaraz zemdleć, nie zalewam.

— Rozumiem, zatem o to chodzi. Zależy to jednak od człowieka, Phoebe. Niektórzy się dogadają, niektórzy nie - odparłam, ze wzrokiem wciąż wlepionym w książkę. Słyszałam jej ton głosu, jakby robiła się senna. Odwzajemniłam spojrzenie i poczułam coś dziwnego, może troskę? Założyłam książkę, odłożyłam i podniosłam się z łóżka, by podejść do niej i przykucnąć przed nią.
— Owszem, że znam - powiedziałam swoim aksamitnym głosem, zmienionym przez wampiryzm. - Sen. Śpij dobrze, wyśpij się na jutro - dodałam, już mrucząc i delikatnie ją pogładziłam po policzku palcem, swoimi oczami starałam się wywrzeć na nią wpływ i zwiększyć jej senność. Nie chciałam, by spędzała ze mną czas na siłę.

-Nie chce, po prostu jestem trochę zmęczona, potrzebuje jakiegoś eliksiru. -Powiedziałam powstrzymując zdolności dziewczyny. Dobrze wiedziałam jak przed takimi się obronić, ale nawet nie pomyślałam o strachu. Dziewczyna zapewne dopiero oswaja się ze swoimi zdolnościami, ale raczej nie powinnam mówić, że wiem.
Można by zastanawiać się jak zdołałam domyślić się kim jest Isobel, ale jak się pozna prawdę to już staje się logiczne. Przyjaźniłam się kiedyś z pewną wampirzycą i po prostu uodporniłam się na niektóre sztuczki wampirów.
Wstałam powoli i spojrzałam na dziewczynę.- Zróbmy coś, tooo zapomnę o zmęczeniu, o tak pomysł idealny- Uśmiechnęłam się lekko.

Przewróciłam oczami. Już nie tylko dlatego, że nie chciała spać. Ponownie nie udało mi się dobrze użyć mocy. Czemu? Na Soo się nie udało, na niej też. Mogę się jedynie spodziewać nagrody za najgorszą wampirzycę roku.
— Lepiej by ci było spać, zwłaszcza jeśli jesteś zmęczona - mruknęłam, kompletnie się nie spodziewając, że Phoebe wie. No i wciąż miałam rezerwę do nie tylko niej, ale i ogółem ludzi, co było dość zauważalne.
— Co takiego miałoby pomóc ci zapomnieć o zmęczeniu, Phoebe? - spytałam, hamując odruch przygryzienia wargi. Z tak ostrymi zębami był to zły pomysł.

-Hmmmm na dworze nie jest już tak zimno, wyszło słońce. Może byśmy wybrały się na spacer kocham spacery. Jeśli nie chcesz, to pójdę sama, ale zawsze lepiej się spędza czas w towarzystwie, nie sądzisz?- Uśmiechnęłam się odrobinę szerzej, na prawdę miałam ochotę na taki spacer. Przez okno już wpadały lekkie promienie słońca i wędrowały po łóżkach na przeciwko nas. Nie było na pewno jakoś gorąco, ale jak dla mnie pogoda idealna.
-To jak?-Wstałam i stanęłam obok Is wyciągając rękę w jej stronę.

— To... Zły pomysł - odparłam, wstając z łóżka. Pod pretekstem znalezienia czegoś w swoim kufrze, omijając po drodze słońce, poszłam do niego i zaczęłam czegoś w nim szukać, bliżej nieokreślonego.
— I wiesz, nie najlepiej się czuję, wybacz, ale wolę tu zostać - już sama myśl o wyjściu na słońce nie była zbyt przyjemna, nie zamierzałam się poparzyć od samej sekundy w promieniach słonecznych. Przeklinałam to, że zrobiłam się cholernie wrażliwa na słońce. Mogło być dla niej dziwne, to co robiłam, a przynajmniej tak uznałam. W końcu, myślałam, że nie wie.

-Masz uczulenie na słońce?- Zapytałam głupio, nie chciałam pokazywać, że wiem, ale to wszystko jeszcze bardziej mnie upewniło w moich przekonaniach co do Is. To w sumie urocze, że tak się z tym kryje i wykręca ze wszystkiego.
-Cóż, zawsze możemy iść na spacer po zachodzie, co ty na to?-Zapytałam i nagle zachciało mi się trochę podroczyć z dziewczyną. Zasunęłam zasłony tak, żeby do pokoju nie wpadał żaden promień słońca i oparłam się o parapet okna.
-Ciemno, niczym wampiry-Spojrzałam na dziewczynę i wyczekiwałam jej reakcji.

— Tak, jest dla mnie to niekomfortowe. Rzadka przypadłość, ale ma przykre skutki, gdy mam styczność ze słońcem - wytłumaczyłam i usiadłam na swoim łóżku, gdy wyciągnęłam już książkę. Co z tego, że ta którą czytałam wcześniej leżała nieopodal na łóżku. Każdy pretekst jest dobry.
— Po zachodzie mi pasuje - dodałam, patrząc jak dziewczyna zaciąga zasłony, nieświadoma diabelskiego planu rodzącego się w jej głowie. Zatkało mnie jednak na to, co powiedziała później. Dopiero po paru sekundach byłam w stanie jej odpowiedzieć.
— Tak... Dokładnie... - wydusiłam z siebie słabo.

-Co jest boisz się ich?- Zapytałam z nutą zmartwienia w głosie, chciałam ją jakoś do siebie przekonać i udawać, że o niczym nie wiem.
-Ja to tam w sumie lubię wampiry, nie różnią sie niczym od nas, po prostu mają inne zwyczaje i jedzą co innego. -Wzruszyłam ramionami, ale powiedziałam całą prawdę. To, że jest wampirem nie czyni jej potworem, co to to nie. Chciałam żeby się otworzyła, bo widać na kilometr, że jest jedną z tych skrytych osób.

— Nie spotkałam do tej pory żadnego wampira i się cieszę. Nie lubię tego, co nieznane - odpowiedziałam, brnąc dalej w swoją decyzję, by udawać że nic się nie stało.
— Nie wiem, czy się aż tak nie różnią. Pewnie ciężko im żyć wśród ludzi, gdy czują krew, słyszą bicie serca. No i muszą pewnie ograniczać się ze swoją szybkością albo siłą, to pewnie musi być trudne. Ciekawe, co umieją i jakie mają nadnaturalne cechy - westchnęłam z nadzieją, że z moim aktorstwem nie jest tak źle. Usiadłam po turecku i zaczęłam się bawić palcami.

-Ja spotkałam i mogę ci powiedzieć co do tych całych mocy. Kiedyś miałam przyjaciółkę wampirzyce i przez nią uodporniłam się na niektóre ich sztuczki- Cicho się zaśmiałam, bo to właśnie było wyjaśnieniem nieudanej próby usypiania mnie. Mam nadzieję, że dziewczyna zrozumiała.
-Mogą na przykład manipulować naszymi działaniami, kazać usnąć czy coś w tym rodzaju- Zaczęłam bawić się pierścionkiem na dłoni.
-Ale biedni nie mogą wychodzić na słońce, to zabawne, że wszyscy mają takie ograniczenie. Chociaż te ich kiełki są na prawdę urocze- Spojrzałam na dziewczynę i delikatnie się uśmiechnęłam.

Uniosłam brwi i spojrzałam na Phoebe. Jednak na krótko. To wszystko co dalej powiedziała, zatkało mnie z miejsca i patrzyłam na nią z szeroko otwartymi ustami. Nawet nieświadoma, że widać było kły. Wciąż potrzebowałam się skupiać, by były one ukryte, wsunięte pomiędzy zęby. Kazać usnąć? Cholera, ona wiedziała. Domyśliła się kim jestem. Odwróciłam wzrok w bok, zszokowana tym do czego doszło. Pokiwałam jedynie głową. Gdybym była człowiekiem, pewnie byłoby mi słabo. Poczułam potrzebę ucieczki stąd, jak najdalej z tego miejsca.

-Spokojnie, nikomu nie powiem, o to martwić się nie musisz ale schowaj ząbki, bo ktoś może tu wejść.- Powiedziałam spokojnym tonem i odklejając się od parapetu, podeszłam do dziewczyny. Stałam centralnie przed Isobel, te kiełki na prawdę są okropnie urocze, zawsze sie zastanawiałam jak to jest mieć takie coś w buzi. Dziewczyna cały czas stała z roztwartymi ustami, zabawnie by było gdyby ktoś tu wszedł, musiałabym jakoś zatkać jej twarz.
-Halo, ziemia do Isobel, jesteś tam?-Delikatnie nią potrząsnęłam.

Już miałam coś powiedzieć, ale znów mnie zatkało. Szybko sięgnęłam po lusterko, by obejrzeć czy udało mi się schować kły. Z frustracją je odłożyłam, gdy zobaczyłam ścianę za sobą. Wzdrygnęłam się także gdy mnie dotknęła i mną potrząsnęła.
- Nie chodzi o to, czy powiesz czy nie. Chodzi o to, że nie chcę by ludzie się domyślili kim jestem.
Przełknęłam ślinę i westchnęłam ciężko, popatrzyłam na nią.
- Jak widzisz, kiepsko mi idzie kamuflowanie się - dodałam i sięgnęłam do kieszeni po buteleczkę, z której sporo się napiłam, po czym ją odłoźyłam i otarłam usta wierzchem dłoni. Krew czasem pomagała mi się uspokoić.

-Kamuflujesz się idealnie, po prostu miałam styczność z wampirami dość długi czas i zorientowałam się co jest grane. -Uśmiechnęłam się delikatnie próbując pocieszyć dziewczynę.
-Nie sądze, żeby ktokolwiek inny się domyślił. Ludzie podobno boją się wampirów, więc nie wiedzą jak ich rozpoznać. Ale oni dramaryzują, wampiry są jak my, i wcale nie są niebezpieczne- Wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się do Is.

- Nie wiem jak świetnie panowała nad sobą twoja przyjaciółka, ale wampiry są niebezpieczne. Poczekaj aż się przy mnie skaleczysz - mruknęłam niezadowolona, patrząc wszędzie indziej niż na Phoebe, bawiąc się palcami w roztargnieniu, nie wiedząc co jeszcze powiedzieć. Po prostu wlepiłam wzrok przed siebie.
- Nie wiesz chyba z czym igrasz. Jestem potworem, stworzonym do zabijania.

-Takie odruchy można złagodzić, przynajmniej tak zrobiła moja przyjaciółka. Tylko musisz bardzo tego chcieć i w momencie głodu zająć czymś umysł. Brzmi łatwo, ale tak nie jest. Nie wiem czy ci to pomoże, wiem to tylko z opowieści tej dziewczyny.- Spojrzałam jej prosto w oczy, by mogła zobaczyć, że mówię całkiem szczerze. To nie prawda, nie jest potworem. Nie wiem czemu, ale bardzo chce jej to uświadomić.
-Jeśli wszystkie takie "potwory"-W tym momencie zrobiłam z palców cudzysłów- byłyby tak niebezpieczne jak ty, to świat byłby cudownym miejscem. -Zapewniłam dziewczynę.
-Jeśli jesteś potworem, dlaczego ciągle stoję tu o własnych siłach. Jeśli nim jesteś, to dlaczego pijesz te fioleczki zamiast polować na zewnątrz? Widzisz? Jesteś zupełnie inna od nich wszystkich.

— Brzmi łatwo, ale będzie cholernie trudne - odparłam, tylko dłuższą chwilę utrzymując kontakt wzrokowy. Nie wiem czemu, ale jej słowa mnie nie przekonywały. Przeniosłam spojrzenie na swoją kocicę w kącie pokoju.
— Fioleczki piję, bo takie polowanie nie skończyłoby się dla mnie dobrze, gdyby mnie dorwały jakieś służby bezpieczeństwa. Myślisz, że nie zaatakowałabym człowieka? Spójrz realnie i na mnie, i na siebie, Phoebe - przewróciłam oczami i położyłam się na boku na łóżku, plecami do ślizgonki. Wlepiłam wzrok przed siebie, patrzyłam pusto.

-A zaatakowałabyś? Jestem pewna, że nie.- Usiadłam na łóżku, na którym dziewczyna się , myślę, że na tyle mogę sobie pozwolić. Z każdą taką chwilą jak teraz, jeszcze bardziej wciągam się w te całą sprawę i jeszcze bardziej chce pomóc Isobel oswoić się z jej nowym wcieleniem.
-Widzę ciebie i mnie i wcale się od siebie nie różnimy- Powiedziałam cicho.

- A ja jestem pewna, że tak. Nie znasz mnie, nie potrafisz tego ocenić - odpowiedziałam beznamiętnie. Nie zareagowałam nawet na to, że usiadła na łóżku. Wisiało mi to, było obojętne.
- Różnimy. Ty nie jesteś mordercza, a ja tak. Ja jestem potworem, ty nie.

-Jak zwykle nie potrafie pomagać ludziom- Westchnęłam i przeniosłam się na swoje łóżko. Nie pomogę jej, kiedy widocznie tego bardzo nie chce. Zdarza się. Z pod poduszki wyjęłam nie grubą, nie cienką książkę i otworzyłam na założonej wcześniej stronie.
Niedługo zachód słońca, a mnie ochota na spacer nie przeszła, tylko pewnie pójdę sama. Trudno.

Westchnęłam ciężko. Super, będę miała teraz wyrzuty sumienia, bo Phoebe chciała dobrze, a ja tak się odwdzięczyłam. Podniosłam się do siadu i spojrzałam na nią. Jako zamiennik na przygrzienie wargi, zacisnęłam usta w wąską linię.
- Przepraszam. Nie potrzebuję pomocy, to coś z czym tylko ja mogę sobie poradzić.

-To nic, często moje próby pomocy się nie udają, jestem już przyzwyczajona -Wzruszyłam ramionami, ale nie patrzyłam na dziewczynę. Przewróciłam stronę i zaznaczyłam ją czerwoną wstążką, po czym ponownie schowałam księgę pod poduszkę.
-Niedługo słońce zajdzie- Powiedziałam sama do siebie i zaczęłam szukać jakiejś narzutki, bo w nocy jednak tak ciepło nie było.

- Jakbym słyszała siebie. Też bardzo często nie potrafiłam pomóc innym. Znam to uczucie aż za dobrze - odpowiedziałam, znów siadając po turecku i patrząc na nią.
- Nie wiem czemu, ale polubiłam Cię i to bardzo. Opowiesz mi coś o sobie? - poprosiłam i splotłam ze sobą dłonie.
- Zatem chcesz jednak iść beze mnie?

-Co miałabym ci powiedzieć?-Zapytałam lekko zdziwiona. Przed chwilą byłam jej obojętna, a nagle bardzo mnie lubi. Nie powiem, że nie chcę, żeby mnie lubiła, ale te słowa mnie zaskoczyły.
-Zdaję sobie sprawę, że możesz po prostu nie chcieć ze mną nigdzie iść.- Sprostowałam. To nie tak, z e nie chce z nią iść, ja po prostu nie chcę jej do niczego zmuszać i tyle.

Byłam zagadką, już nie tylko dla Phoebe, ale także i dla siebie. Nie wiedziałam czemu nagle zmieniłam nastawienie. Może to właśnie przez wyrzuty sumienia?
- Zainteresowania, ciekawostki, hobby... Poza tym, czy ja powiedziałam, że nie chcę z tobą iść? - uniosłam brew i utkwiłam wzrok w niej, opierając głowę na ręce.
- I szczerze, obecnie się nawet nie maluję, bo nie widzę siebie w lustrze. Nawet moja była dziewczyna by się śmiała, gdybym się umalowała na wyczucie - mruknęłam i westchnęłam ciężko na koniec.

-Hmmm no więc mogę powiedzieć, że kocham śpiewać, kocham gipsówkę i...... tatuaże.... Nie mówiłaś, tylko zgaduje, ale jak chcesz to ubierz coś na siebie. Wiem, że nie czujesz zimna, ale serio jest zimno.- To ostatnie zdanie powiedziałam jakby rozkazując jej, nie wiem czy wampiry mogą się przeziębić, ale jak by się to stało, to nie byłoby dla niej najlepiej.
-Jeśli chcesz, to mogę cię pomalować, zawsze lubiłam to robić. Mogłabym wykorzystywać cię do nowych wzorów makijażu....kuszące- Drugą część wypowiedzi powiedziałam szeptem, sama do siebie, tak, żeby dziewczyna jej nie usłyszała, ale na pewno mi się to nie udało. Nienawidzę tego ich cholernie dobrego słuchu.

— Chętnie posłucham twojego śpiewu. Mam nadzieję, że znasz chociaż Avenged Sevenfold, Bullet for my Valentine albo Sabaton - odpowiedziałam ucieszona. Na następną część tego co powiedziała, zmarszczyłam brwi z cieniem rozbawienia na twarzy. Wciąż nie uśmiech, nie czuj się zwycięsko!
— Z przyjemnością skorzystam z Twojej pomocy.... Czekaj, co? - popatrzyłam na nią zdziwiona. - O nie, co to, to nie. Jeszcze dasz mi eksperymentalnie zamiast makijażu charakteryzację wojownika Majów i żadnej laski ani faceta nie wyrwę - pokręciłam od razu głową. Myślała, że nie usłyszę? Jej szept słyszałam tak dobrze jak zwykłą mowę.

-Cóż znam wszystkie te zespoły, więc....-Uśmiechnęłam się, bo widziałam, że byłam blisko mojego wcześniej postawionego celu. No ale nie można spocząć na lekkim rozbawieniu, to jeszcze mnie nie zadowala. Uśmiechu zbliżamy się.
-Nie no to takie małe żarty, mogę cię pomalować tak normalnie, jakoś ładnie- Zaśmiałam się cicho gdy do dziewczyny doszły moje szepty. Cholerny wyostrzony słuch.

— Czułam, że masz dobry gust muzyczny. To po prostu widać po ludziach no! - odparłam żywo i odgarnęłam sobie grzywkę na bok.
— Ja ci dam małe żarty. Widziałaś tą swoją przyjaciółkę-wampirzycę gdy była zła? Nie radzę probówać tego ze mną - dodałam żartem. - I tak będę musiała poprosić kogoś niezależnego by sprawdził, czy sobie nie zrobiłaś. Dobrze, że się zdradziłaś - dodałam rozbawionym tonem.

-Och, nie ufasz mi? To łamie moje serduszko-Pociągnęłam nosem udawająć smutek, ale po chwili parsknęłam śmiechem i podeszłam do jednej z szafek obok mojego łózka. Miałam mnóstwo przyborów makijażowych, jednak używałam ich tylko na jakieś większe i ważniejsze okazje.
-Siadaj tam-Wskazałam samotne krzesło przy ścianie i wyjęłam dosyć dużą walizeczkę. Położyłam ją na łóżku i czekałam aż Is wykona moje polecenie.

— O jeju, przepraszam! - odparłam z udawanym smutkiem i takim "co ja zrobiłam?!" po czym podeszłam by ją przytulić. Dosłownie na sekundę, jako że miało to miejsce przez to, że się zapomniałam. Normalnie, gdybym się opamiętała wcześniej, nie przytuliłabym. Nie chciałam ryzykować.
— Okej. Ale makijaż na sam spacer? - spytałam, lekko marszcząc brwi i usiadłam na wskazanym przez Pheobe krześle.

To było bardzo urocze, a jak mnie przytuliła to już w ogóle. Urocze, ale zaskakujące jak osoba z niechętnej może się zmienić w potulną duszyczkę, czyż to nie słodkie?
-Na sam spacer, tak. No chyba, że będą i się podobały reakcje ludzi na twój makijaż, to zawsze będę do dyspozycji- Zapewniłam dziewczynę. Od zawsze lubiłam malować ludzi, więc to była sama przyjemność. Gdy dziewczyna usiadła na drewnianym krześle, zabrałam się do roboty.

Wciąż nie pokazałam całej siebie i cóż, nie byłam potulną duszyczką. Na pewno nie teraz. Widziała jedynie wierzchołek góry lodowej.
— Mhm - przytaknęłam jedynie i gdy mogłam mieć otwarte oczy, to bez żadnych oporów się wpatrywałam w jej twarz, bez żadnego konkretnego powodu. Mimo wszystko po tym co robiła, starałam się na bieżąco sobie wyobrażać to jak wyglądam krok po kroku.

- o proszę jaka grzeczna dziewczynka, moje wcześniejsze modelki kręciły się na lewo i prawo, prawie nic nie mogłam zrobić.- Zaśmiałam się kończąc delikatny makijaż oczu dziewczyny. Nałożyłam na nie lekki, brązowy cień i zmieszałam odrobinę z jasnym kremowym. Oczy Is podkreśliłam także tuszem do rzęs, na tym kończy się górna część. Dziewczyna ma cudowne brwi, dlatego też nawet nie śmiałam ich dotykać. Z kieszeni spodni wyjęłam różową pomadkę i pomalowałam usta dziewczyny. Ostatnim krokiem było lekkie opruszenie polików pudrem i koniec.
-Voila -Uśmiechnęłam się i odłożyłam wszystko do walizki

— Grzeczna? Proszę cię. Po prostu takie wiercenie się jedynie by mi zaszkodziło, bo to tu by ci się machnęło, tu wyjechało... - odparłam beznamiętnie, wciąż jednak nie spuszczając z niej wzroku, gdy nie musiałam zamykać oczu. Kiedy oświadczyła, że zakończyła, zdusiłam w sobie chęć spojrzenia w lustro.
— Różnię się czymś od ściany? - spytałam z rozbawieniem.

-Hmmmm zależy od jakiej, bo jeśli byśmy porównały zieloną ścianę w kropki bordo z tobą, to zlałabyś się z tłem. Ale nie jest chyba tak źle.-Stwierdziłam rozbawiona i schowałam walizeczkę do drewnianej szafki przy łóżku. Dziewczyna wyglądała zniewalająco, ale pożartować chyba można, nie?
-Nie no, wyglądasz ślicznie, musisz uwierzyć, bo raczej nie ma nikogo w pobliżu.- Posłałam jej uśmiech i rzuciłam w nią jedną z moich katan, bo w końcu nie wzięła żadnego nakrycia od siebie.

- Mam nadzieję. Raz natknęłam się na przypadek, że chłopak chciał tatuaż, chiński napis "wojownik". Tatuażysta był śmieszkiem i zrobił napis "idiota". Jeśli i tak będzie w tym przypadku, to zrobię tobie to samo, co on jemu - zażartowałam i podniosłam się z krzesła. Złapałam ubranie i odrzuciłam z powrotem do niej.
— Po co? I tak nie czuję zimna i nie choruję.

-o on mu zrobił?-Zapytałam z udawanym przerażeniem, ale w sumie mnie to ciekawiło. Bo o on mógł zrobi temu tatuażysice hmmmm mógł mu zajebał wszystkie wzory i maszynki, ale by się wściekł. Tak to na pewno było to. Musze broni moich biednych kosmetyków.
-Nigdy ni nie wiadomo, ubieraj- Odrzuciłam kurtkę z powrotem nie przyjmują już sprzeciwów.

— Próbował go zabić, ale tatuażysta gdy uciekał przed nim, miał dość nieprzyjemny śmiertelny wypadek - odparłam, wzruszając ramionami, jakbym mówiła jaka pogoda będzie jutro. Odrzuciłam kurtkę na łóżko i pokręciłam głową.
— Wiadomo. Ostanio w nocy biegałam sobie po zakazanym lesie w szortach i koszulce. No i jestem okazem zdrowia!

-Oj dobra dobra już mnie tak nie strasz, taka urocza dziewczynka jak ty nie zabiłaby nikogo- Uśmiechnęłam się prowokują dziewczynę, czasem lubię się tak podroczyć, a to idealna sytuacja
-Nie to nie, trudno.-Wzruszyłam ramionami i skierowałam się w stronę wyjścia, myśląc gdzie by się wybrać na spacer.

— Nie jestem uroczą dziewczynką - przewróciłam oczami, udając się w stronę wyjścia.
— Serio, co do mojego zdrowia nie ma co się martwić. W końcu, trup nie może zachorować.

-Jesteś-Powiedziałam tylko i otworzyłam drzwi, chociaż nadal nie wiedziałam, gdzie możemy się udać. Po chwili jednak stwierdziłam, ze nad jeziorem może być ładnie i przyjemnie. Może uda nam się zobaczyć jakieś gwiazdy. Przed wyjściem jeszcze wzięłam ko w ręce i w końcu wyszłam.

— No chyba nie - mruknęłam i wyszłam za nią, ostatni raz omiatając za sobą pokój wzrokiem, w celu upewnienia się, że zabrałam co chciałam i pełnym gracji krokiem udałam się za Phoebe.